Leo Ferre ~ H Μοναξιά

Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας...

Μία αλλιώτικη γειτονιά, μία αλλιώτικη μοναξιά...
Ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ...
Του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι...
Μα προσμένω αποτελέσματα μεταλλάξεων...
Βιολογικά βολεμένος με την ιδέα που έχω...
Για την βιολογία κατουράω, χύνω και κλαίω...
Υπάρχει άραγε κάποια ανάγκη να φτιάξουμε τις ιδέες μας...
Λες και τάχα ήταν βιομηχανοποιημένα προϊόντα;
Εγώ έτοιμος είμαι πάντως να σας προμηθεύσω τα καλούπια...
Μα…

Η μοναξιά…
Τα καλούπια αυτά είναι καινούργιου τύπου...
Σας το λέω πως χύθηκαν αύριο το πρωί...
Κι αν δεν διαθέτετε απ’ απόψε την σχετική αίσθηση διάρκειας...
Δεν κάνει να σας την μεταδώσω...
Και είν’ ανώφελο να κοιτάζετε μπρος...
Γιατί το μπρος είναι τελικά πίσω και η νύχτα μέρα...
Και…

Η μοναξιά…
Είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων...
Να μείνουν ελεύθερα σαν τους σηματοδότες...
Οι μπάτσοι της λευκότητας να σας υποδείχνουν...
Σε ποιο κουτί σας επιτρέπεται να πλύνετε...
Εκείνο που εκλαμβάνετε για συνείδησή σας...
Αλλά δεν είναι παρά ένας εθισμός του οργάνου του νευροφυτικού...
Που χρησιμεύει γα εγκέφαλός σας...
Και όμως…

Η μοναξιά…

Η απελπισία είναι η ύψιστη μορφή κριτικής...
Για την ώρα ας την πούμε συμβατικά "ευτυχία"...
Οι λέξεις που ξεστομίζετε δεν είναι πια οι "λέξεις"...
Μα κάποιο είδος αγωγού για ν’ αποκτήσουν καλή συνείδηση οι αναλφάβητοι...

Μα…

Η μοναξιά…

Ο αστικός κώδικας αλλά γι’ αυτόν αργότερα ας τα πούμε...
Γιατί τώρα θα ’θελα να συστηματοποιήσω το ασυστηματοποίητο...
Θα ’θελα να μετρήσω τις Δαναΐδες δημοκρατίες σας...
Θα ’θελα να κλειστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω...
Το ανείπωτο, το μη πραγματοποιήσιμο...
Το μη αγνό μέσα στην έλλειψη κάθε διαύγειας...
Η διαύγεια κρύβεται μες στα παντελόνια μου....