Τα νεκρά φύλλα ~ Jacques Prévert

Ω! Θα ήθελα τόσο να θυμάσαι
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.
Την εποχή εκείνη η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι.
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει ...
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Και ο βόρειος άνεμος τις παρασύρει
Στην κρύα νύχτα της λήθης.
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.
Αλλά ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούντιαι,
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα αφήνει στην άμμο
Τα ίχνη των χωρισμένων εραστών.

Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη.
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη
Αλλά δεν έχω παρά θλίψη
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω !

Ζακ Πρεβέρ ~ Ο μετεωρίτης

Ανάμεσα απ' τα κάγκελα της φυλακής
Περνάει σαν αστραπή
Ένα πορτοκάλι
Και πέφτει στο αποχωρητήριο
Σαν πέτρα...

Κι ο φυλακισμένος
Που ξαφνικά ραντίζεται από τις βρομιές
Φωτίζεται
Λάμπει από ευτυχία...

Να την που δε με ξέχασε
Πάντα με σκέφτεται
Εκείνη...

Μετάφραση Γιάννης Βαρβέρης

Η παιδική ηλικία ~ Jacques Prévert

Τι θλιβερή η παιδική ηλικία
Η γη να μη γυρίζει πια
Και τα πουλιά να σταματάνε το τραγούδι
Ο ήλιος τη λάμψη του ν’ αρνιέται
Και να παγώνει το τοπίο...

Η βροχερή εποχή τελειώνει
Και ξαναρχίζει η βροχερή εποχή
Τι θλιβερή η παιδική ηλικία
Όταν η βροχερή εποχή τελειώνει
Και ξαναρχίζει η βροχερή εποχή...

Οι γέροι με τα πρόσωπα τα καπνισμένα
Στέκονται εκεί κρατώντας ζυγαριές παλιές
Όταν η γη πια δε γυρίζει
Όταν το χόρτο δε βλασταίνει πια
Είναι γιατί φτερνίστηκε ένας γέρος
Κι από των γέρων ό,τι βγει το στόμα
Μύγα φριχτή
Γέρικη νεκροφόρα...

Τι θλιβερή η παιδική ηλικία
Πόσο πνιγόμαστε μες στην ομίχλη
Μέσα στων γέρικων γερόντων την ομίχλη...

Κι όταν στην παιδική ηλικία ξαναγυρίσουν
Στην παιδική ηλικία ξανακουμπάνε
Βοηθό δεν έχει η παιδική ηλικία
Πάντοτε αυτή το τέλος τους σημαίνει...

Τι θλιβερή η παιδική ηλικία
Η παιδική μας ηλικία
Όταν η βροχερή εποχή τελειώνει
Και ξαναρχίζει η βροχερή εποχή...

Πόλεμος ~ Ζακ Πρεβέρ

Ξεριζώνετε
Ανόητοι
Ξεριζώνετε
Όλα τα νέα δέντρα με το παλιό τσεκούρι
Τα ξεριζώνετε
Ανόητοι
Ξεριζώνετε
Και τα γέρικα δέντρα με τις γέρικες ρίζες
Με τις γέρικες μασέλες τους
Τα προστατεύετε
Κρεμάτε και ταμπέλα
Δέντρα του Καλού και του Κακού
Δέντρα της Νίκης
Δέντρα της Ελευθερίας
Και το δάσος έρημο βρομάει ξύλο παλιό και ρημαγμένο
Και φεύγουν τα πουλιά
Κι εσείς μένετε εκεί και τραγουδάτε
Μένετε εκεί
Ανόητοι
Μες στα τραγούδια και τις παρελάσεις σας...

Κινούμενη άμμος ~ Ζακ Πρεβέρ

Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά
Κι εσύ
Σαν ένα φύκι απαλά χαϊδεμένο απ’ τον άνεμο
Στην άμμο του κρεβατιού δε βρίσκεις ησυχία καθώς ονειρεύεσαι
Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά
Αλλά μέσα στα μισόκλειστά σου μάτια
Έμειναν δυο μικρά κύματα
Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Δυο μικρά κύματα για να με πνίξουν...

Jacques Prévert

Τα παιδιά που αγαπιούνται
Φιλιούνται όρθια,
Ακουμπώντας στις πόρτες της νύχτας
Κι οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο...

Μα τα παιδιά που αγαπιούνται
Δεν τους νοιάζει κανένας
Μόνο ο ίσκιος τους τρέμει
Μέσα στη νύχτα
Προκαλώντας θυμό στους διαβάτες
Θυμό, περιφρόνηση, γέλιο και ζήλεια...

Τα παιδιά που αγαπιούνται
Δεν τους νοιάζει κανένας
Είναι πολύ πιο μακριά απ΄ ό,τι είν΄ η νύχτα
Πολύ πιο ψηλά απ΄ό,τι είν΄η μέρα
Μέσα στην εκθαμβωτική φωτεινότητα
Του πρώτου τους έρωτα...

Aπό τη συλλογή Spectacle

1951

Jacques Prévert

 

Ακούγοντας
Για κοινωνία αταξική
Αμέσως το παιδί ονειρεύεται
Τον κόσμο σκασιαρχείο

Και με καλοσυνάτη αδιαφορία
Χαμογελάει
Σαν ο καθηγητής του "Vive la France"
Του λέει πως είναι ο τελευταίος
Κι όταν ο ίδιος πάλι του μαθαίνει
Το Πιστεύω
Τίποτε δεν καταλαβαίνει από Θρησκευτικά
Κι απ’ όλα τα μελό κηρύγματα

Καμιά δε δίνει προσοχή
Στο κήρυγμα της αρετής και της ευσέβειας
Χαμογελάει ακούγοντας
Πως και στη Γαλλική Ιστορία επίσης
Είναι τελευταίος
Και τελευταίος των τελευταίων και στην Κατήχηση
Μα θα ‘πρεπε να ντρέπεσαι
Λέει ο ταπεινωτής του
Να ντρέπομαι γιατί
Λέει το παιδί
Δεν πάει πολύς καιρός
Που εσείς ο ίδιος μου είπατε
Πως οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι

Περιμένω...

Ο χαμένος χρόνος ~ Jacques Prévert

Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου...
Ο εργάτης σταματάει ξαφνικά...
Ο ωραίος καιρός τον τράβηξε απ’ το σακάκι...
Κι όπως γυρίζει...
Και τον ήλιο ατενίζει...
'Ολον κόκκινο, όλον στρογγυλό...
Να χαμογελάει μέσα στον ουρανό του από μόλυβδο...
Κλείνει το μάτι με οικειότητα...
Για πες λοιπόν σύντροφε Ήλιε...
Δε βρίσκεις...
Πως είναι μάλλον μαλακία...
Να δίνεις μία τέτοια ημέρα...
Σε ένα αφεντικό...;

Για σένα αγάπη μου ~ Jacques Prevert

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά...
Κι αγόρασα πουλιά...
Για σένα αγάπη μου...

Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια...
Κι αγόρασα λουλούδια...
Για σένα αγάπη μου...

Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά...
Κι αγόρασα αλυσίδες...
Βαριές αλυσίδες...
Για σένα αγάπη μου...

Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους...
Και σ’ έψαξα...
Αλλά δε σε βρήκα...
Αγάπη μου...

Αυτή η αγάπη (Cet Amour) ~ Jacques Prévert

Αυτή η αγάπη...
Tόσο βίαιη...
Tόσο εύθραυστη...
Tόσο τρυφερή...
Τόσο απεγνωσμένη...
Αυτή η αγάπη...
Όμορφη σαν τη μέρα...
Και άσχημη σαν τον καιρό...
Όταν ο καιρός είναι άσχημος...
Αυτή η αγάπη η τόσο αληθινή...
Αυτή η αγάπη η τόσο ωραία...

Η τόσο ευτυχισμένη...

Η τόσο χαρωπή...
Και η τόσο γελοία...
Που έτρεμε από φόβο σαν κάποιο παιδί μες στο σκοτάδι...
Και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της...
Σαν ένας γαλήνιος άντρας μες στην άγρια νύχτα...
Αυτή η αγάπη που τρόμαζε τους άλλους...
Που τους έκανε να ζηλεύουν...
Που τους έκανε να χλομιάζουν...
Αυτή η αγάπη η παραφυλαγμένη...
Γιατί την παραφυλάγαμε...
Η κυνηγημένη, η πληγωμένη, η ποδοπατημένη, η αποτελειωμένη, η απαρνημένη, η ξεχασμένη...
Γιατί την κυνηγήσαμε, την πληγώσαμε, την ποδοπατήσαμε, την αποτελειώσαμε, την απαρνηθήκαμε, την ξεχάσαμε...
Ολόκληρη αυτή η αγάπη...
Τόσο ζωντανή ακόμα...
Και τόσο ηλιόλουστη...
Είναι η δική σου...
Είναι η δική μου...
Αυτή που ήταν μια φορά...
Κάτι που μένει πάντα καινούρια...
Και που δεν έχει αλλάξει...
Τόσο αληθινή σαν ένα φυτό...
Τόσο τρεμουλιαστή σαν ένα πουλί...
Τόσο ζεστή και τόσο ζωντανή σαν το καλοκαίρι...
Εμείς μπορούμε...
Να φύγουμε και να ξανάρθουμε...
Μπορούμε να ξεχάσουμε...
Και μετά να αποκοιμηθούμε...
Να ξυπνήσουμε, να υποφέρουμε, να γεράσουμε...
Να αποκοιμηθούμε πάλι...
Να ονειρευτούμε το θάνατο...
Να ξυπνήσουμε, να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε...
Και να ξανανιώσουμε...
Η αγάπη μας στέκει εδώ...
Πεισματάρα σα γαϊδούρι...
Ζωντανή σαν τον πόθο...
Σκληρή σαν τη μνήμη...
Ανόητη σαν τις τύψεις...
Τρυφερή σαν την ανάμνηση...
Κρύα σαν το μάρμαρο...
Ωραία σαν τη μέρα...
Εύθραυστη σαν ένα παιδί...
Μας κοιτάζει χαμογελώντας...
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα...
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας...
Και φωνάζω...
Φωνάζω για σένα...
Φωνάζω για μένα...
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται...
Και που αγαπήθηκαν...
Ναι, της φωνάζω...
Για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους...
Που δε γνωρίζω...
Μείνε εδώ...
Εδώ που είσαι...
Εδώ που ήσουν άλλοτε...
Μείνε εδώ...
Μην κουνηθείς...

Μη φύγεις...
Εμείς που αγαπηθήκαμε...

Σε λησμονήσαμε...
Εσύ μη μας ξεχνάς...
Μονάχα εσένα είχαμε στον κόσμο...
Μη μας αφήσεις να γίνουμε παγεροί...
Πολύ πιο μακριά αδιάφορο πού...
Δος μας σημάδι ζωής...
Πολύ πιο αργά στη γωνιά ενός ξέφωτου...
Στο δάσος της μνήμης...
Πρόβαλε ξαφνικά...
Δος μας το χέρι...
Δος μας το χέρι σου...
Και σώσε μας...

Μετάφραση Θ. Α.

Αυτός ο έρωτας ~ Ζακ Πρεβέρ

Αυτός ο έρωτας
Τόσο ορμητικός
Τόσο εύθραυστος
Τόσο απαλός
Τόσο απεγνωσμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι άθλιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι κακός
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο εύθυμος
Και τόσο γελοίος
Tρέμοντας από φόβο όπως ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Όπως ένας άντρας ήσυχος στη μέση της νύχτας
Αυτός ο έρωτας που τρόμαζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας που τον παραμονεύουν
Γιατί κι εμείς τον έχουμε παραμονεύσει
Περικυκλωμένος ,τραυματισμένος ,ποδοπατημένος
σκοτωμένος , απαρνημένος , ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον έχουμε καταδιώξει τραυματίσει ποδοπατήσει
σκοτώσει απαρνηθεί ξεχάσει
Αυτός ο έρωτας ολόκληρος
Ακόμα τόσο ζωντανός
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Αυτός που ήταν
Εκείνο το πράγμα το πάντα νέο
Και που δεν έχει αλλάξει
Το ίδιο αληθινός όσο κι ένα φυτό
Το ίδιο να τρέμει όσο και ένα πουλί
Το ίδιο ζεστός το ίδιο ζωντανός όσο και το καλοκαίρι
Μπορούμε εμείς οι δυο
Να φεύγουμε και να ξαναγυρίζουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
Και μετά να κοιμηθούμε πάλι
Να ξυπνήσουμε να υποφέρουμε να γεράσουμε
Κι άλλο να κοιμηθούμε
Το θάνατο να ονειρευτούμε
Να ξυπνήσουμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε
Και να ξανανιώσουμε
Ο έρωτας μας εκεί στέκεται
Σα μια γαϊδούρα πεισματάρης
Ζωντανός όπως ο πόθος
Άσπλαχνος όπως η μνήμη
Βλάκας όπως η κλάψα
Τρυφερός σαν την ανάμνηση
Κρύος σαν το μάρμαρο
Όμορφος σαν τη μέρα
Εύθραυστος σαν το παιδί
Μας κοιτά χαμογελώντας
Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα
Κι εγώ τρέμοντας τον ακούω
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται
Και που έχουν αγαπηθεί
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν τους γνωρίζω
Μείνε εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν παλιά
Μείνε εκεί
Μην κουνιέσαι
Να μη φύγεις
Εμείς που έχουμε αγαπηθεί
Σε έχουμε ξεχάσει
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί
Πολύ πιο μακριά πάντα
Και δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος
Δώσε μας ένα σημάδι ζωής
Πολύ πιο αργά στη γωνιά κάποιας συστάδας
Μέσα στο δάσος της μνήμης
Ξεπρόβαλλε απότομα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και να μας σώσεις

Ένα όμορφο πρωινό ~ Ζακ Πρεβέρ

Κανέναν δε φοβόταν...
Τίποτε δε φοβόταν...
Αλλά ένα πρωινό, ένα όμορφο πρωινό...
Του φάνηκε πως είδε κάτι...
Όμως είπε... Δεν είναι τίποτε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν τίποτε...
Όμως το ίδιο εκείνο πρωινό...
Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε...
Και του άνοιξε την πόρτα...
Μα την ξανάκλεισε... Κανένας, είπε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν κανείς...
Και ξαφνικά φοβήθηκε...
Κατάλαβε πως ήταν μόνος...
Ή μάλλον όχι μόνος εντελώς...
Και τότε είδε...
Το Τίποτα μπροστά του...
Αυτοπροσώπως...

Ο ανθρώπινος μόχθος ~ Ζακ Πρεβέρ

Ο ανθρώπινος μόχθος...

Δεν είναι τούτος ο όμορφος και χαμογελαστός νεαρός...
Όρθιος πάνω στο πόδι του το γύψινο...
Ή το πέτρινο...
Που δίνει χάρη στα παιδαριώδη κόλπα του γλύπτη...
Την ηλίθια ψευδαίσθηση...
Της αγαλλίασης του χορού και της γιορτής...
Και που φέρνει στο νου με το άλλο πόδι στον αέρα...
Τη γλύκα της επιστροφής στο σπίτι...
 

 Όχι...
 Ο ανθρώπινος μόχθος δεν κουβαλά ένα παιδάκι στο δεξί ώμο...

Ένα άλλο στο κεφάλι...
Κι ένα τρίτο στον αριστερό ώμο...

Με τα εργαλεία ζωσμένα στην πλάτη...
Που πάει αγκαζέ με μια ευτυχισμένη γυναικούλα...

Ο ανθρώπινος μόχθος φορά επιδέσμους...
Και κουβαλάει τα σημάδια από τις μάχες...
Που δίνει η εργατική τάξη...
Ενάντια σ’έναν κόσμο παράλογο και άνομο...

Ο ανθρώπινος μόχθος δεν έχει δικό του σπίτι...
Μυρίζει τη μυρουδιά της δουλειάς του...
Και τα πνευμόνια του είναι αρρωστημένα...
Ο μισθός του είναι κοκαλιάρικος...
Το ίδιο και τα παιδιά του...
Δουλεύει σα νέγρος...
Και ο νέγρος δουλεύει σαν κι αυτόν...

Ο ανθρώπινος μόχθος δεν ξέρει από καλούς τρόπους...
Ο ανθρώπινος μόχθος δεν έζησε τον Διαφωτισμό...
Ο ανθρώπινος μόχθος έχει την ηλικία των στρατώνων...
Την ηλικία των κάτεργων και των φυλακών...
Την ηλικία των εκκλησιών και των εργοστασίων...
Την ηλικία των κανονιών...
Και ενώ φύτεψε παντού όλα τα αμπέλια...
Και έχει κουρδίσει όλα τα βιολιά...
Τρέφεται με απαίσια όνειρα...
Και μεθοκοπάει με το απαίσιο κρασί της υποταγής...
Και σαν ένας χοντρός μεθυσμένος σκίουρος...
Συνέχεια στριφογυρνάει...
Μέσα σ’ένα σύμπαν εχθρικό...
Σκονισμένο και χαμηλοτάβανο...
Και χαλκεύει αδιάκοπα την αλυσίδα...
Την τρομαχτική αλυσίδα που μ’αυτήν αλυσοδένονται τα πάντα...
Το κέρδος η εξαθλίωση, η δουλειά, το μακελειό... 

Η θλίψη, η δυστυχία, η πλήξη και η αϋπνία...
Την τρομαχτική αλυσίδα από χρυσάφι...
Από κάρβουνο, από σίδερο και ατσάλι...
Από σκουριά και καρβουνόσκονη...
Περασμένη γύρω απ’το λαιμό...
Ενός κόσμου χαμένου την άθλια αλυσίδα...
Από όπου κρέμονται τα θεία φυλαχτά, τα ιερά λείψανα...
Οι τιμητικοί μεγαλόσταυροι, οι αγκυλωτοί σταυροί...
Τα λαγοπόδαρα που φέρνουν γούρι...
Τα μετάλλια των γεροϋπηρετών, τα μπιχλιμπίδια της δυστυχίας...
Και το μέγα μουσειακό αντικείμενο...
Το μέγα πορτρέτο του στρατηλάτη...
Το μέγα πορτρέτο ολόσωμο...
Το μέγα πορτρέτο ανφάς, προφίλ, στο ένα του πόδι...
Το μέγα πορτρέτο επίχρυσο...
Το μέγα πορτρέτο του μεγάλου μάντη...
Το μέγα πορτρέτο του μεγάλου αυτοκράτορα...
Το μέγα πορτρέτο του μεγάλου στοχαστή...
Του μεγάλου γκόμενου...
Του μεγάλου ηθικολόγου...
Του αξιέπαινου και θλιβερού καλαμπουρτζή...
Το κεφάλι του μεγάλου σπαζαρχίδη...
Το κεφάλι του θερμοκέφαλου ειρηνοποιού...
Το αστυνομικό κεφάλι του μεγάλου ελευθερωτή...
Το κεφάλι του Αδόλφου Χίτλερ...
Το κεφάλι του Αδόλφου Γερμανοτσολιά...
Το κεφάλι του δικτάτορα...
Το κεφάλι του οπλοφόρου...
Οποιασδήποτε χώρας...
οποιουδήποτε χρώματος
το κεφάλι το αηδιαστικό
το κεφάλι το δύστυχο
το κεφάλι για σφαλιάρες
το κεφάλι για σφάξιμο

Jacques Prévert

Ο ήλιος λάμπει για όλο τον κόσμο...
Δε λάμπει μες στις φυλακές...
Δε λάμπει για όσους δουλεύουν μες στ' ορυχείο... 

'Οσους ξελεπιάζουν το ψάρι...
Όσους φτιάχνουν φουρκέτες για τα μαλλιά...
Όσους φυσούν άδειες τις μπουκάλες που άλλοι θα πιούνε γεμάτες...
Όσους δεν κόβουν το ψωμί όπως η καλή κοινωνία...

Όσους περνούν τις διακοπές τους μες στα εργοστάσια...
Όσους δεν ξέρουν τι πρέπει να πουν...

Όσους αρμέγουν αγελάδες και δεν πίνουν γάλα...
Όσους δε ναρκώνει ο οδοντογιατρός...

Όσους φτύνουν τα πνευμόνια τους στο μετρό...

Όσους φτιάχνουν μες στα υπόγεια τα στυλό που μ'εκείνα άλλοι θα γράφουν στον καθαρό αέρα πως "όλα πάνε θαυμάσια"...

Όσους έχουνε πολλά να πουν για να μπορούν να τα πουν...

Όσους έχουν δουλειά...
Όσους δεν έχουν...
Όσους ψάχνουν...

Όσους δεν ψάχνουν...
Όσους ποτίζουν τ' άλογα...
Όσους κοιτάζουν το σκυλί τους να πεθαίνει...
Όσους έχουν το καθημερινό ψωμί περίπου βδομαδιάτικο...
Όσους το χειμώνα ζεσταίνονται μες στις εκκλησίες...
Όσους ο καντηλανάφτης στέλνει να ζεσταθούν απ' έξω...
Όσους σαπίζουν παραπεταμένοι...
Όσους θα ήθελαν να τρων για να ζουν...
Όσους ταξιδεύουν κάτω από τις ρόδες...
Όσους τους δίνουν δουλειά...
Τους διώχνουν...
Τους λιγοστεύουν το μεροκάματο...
Τους πιλατεύουν...
Τους ψάχνουν... 

Τους σκοτώνουν βαρώντας τους στο κεφάλι...
Όσους τους παίρνουν αποτυπώματα...

Όσους βγάζουν στην τύχη από τη γραμμή και τους τουφεκίζουν...
Όσους βάζουν να παρελαύνουν μπρος από τον άγνωστο στρατιώτη...

Όσους δεν ξέρουν να σταθούν σ' ολόκληρο τον κόσμο...
Όσους δεν είδαν ποτέ τη θάλασσα...
'Οσους μυρίζουν λινάρι γιατί κοπιάζουν στο λινό...
Όσους δεν έχουν τρεχούμενο νερό...
Όσους είναι ταγμένοι να φοράν πάντα φανταρίστικα...
Όσους χύνουν αλάτι στο χιόνι για έναν τελείως γελοίο μισθό...
Όσους γερνούν πιο γρήγορα από τους άλλους...
Όσους δεν κάνουν την κοινωνία να λέει "A, αυτός θα πάει μπροστά..."

Όσους σκαν απ' την ανία την Κυριακή το απόγευμα...

Γιατί βλέπουν να έρχεται η Δευτέρα και η Τρίτη...

Και η Τετάρτη και η Πέμπτη...
Και η Παρασκευή και το Σάββατο...
Και η Κυριακή απόγευμα...

Πως να ζωγραφίσετε ένα κλουβί ~ Jacques Prévert

Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί
Με μιά πόρτα ανοιχτή
Ζωγραφίστε μετά
Κάτι όμορφο
Κάτι απλό
Κάτι ωραίο
Κάτι χρήσιμο
Για το πουλί...

Βάλτε έπειτα το μουσαμά απάνω σ’ ένα δέντρο
Σ’ ένα κήπο
Σ’ ένα πάρκο
Ή σ’ ένα δάσος...

Κρυφτείτε πίσω από το δέντρο
Χωρίς μιλιά
Τελείως ακίνητοι…

Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα
Μα μπορεί και να περιμένει χρόνια
Πριν τ’ αποφασίσει...

Μην απογοητευτείτε
Περιμένετε
Περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα...

Το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί
Δε θα ‘χει καμιά σχέση με την επιτυχία του πίνακα
Όταν φτάσει το πουλί
Αν φτάσει
Κρατείστε απόλυτη σιωπή
Περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
Κι όταν μπει κλείστε απαλά την πορτα με ένα πινέλο
Μετά σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
Προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού
Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο
διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του, για το πουλί
Ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου

Τη σκόνη του ήλιου
Το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού
Και μετά περιμένετε το πουλί να τραγουδήσει...

Αν δεν τραγουδά το πουλί
Είναι κακό σημάδι
Σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός...

Μ’ αν τραγουδά είναι καλό σημάδι
Σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε
Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά
Ένα φτερό απ’ το πουλί
Και γράφετε τ’ όνομά σας σε μια γωνιά του πίνακα...

Jacques Prévert ~ Οικογενειακό

Η μητέρα πλέκει
Ο γιος πολεμά
Το βρίσκει πολύ φυσικό η μητέρα
Και ο πατέρας, τι κάνει ο πατέρας;
Κάνει επιχειρήσεις
Η γυναίκα του πλέκει
Ο γιος του πολεμά
Αυτός επιχειρήσεις
Το βρίσκει πολύ φυσικό ο πατέρας
Και ο γιος και ο γιος;
Τι βρίσκει ο γιος;
Δε βρίσκει τίποτα, απολύτως τίποτα ο γιος
Ο γιος, η μητέρα του πλέκει, ο πατέρας του επιχειρήσεις, αυτός πόλεμο
Όταν θα έχει τελειώσει ο πόλεμος
Θα κάνει επιχειρήσεις με τον πατέρα του
Ο πόλεμος συνεχίζεται, η μητέρα συνεχίζει, πλέκει
Ο πατέρας συνεχίζει, κάνει επιχειρήσεις
Ο γιος σκοτώθηκε, δε συνεχίζει πια
Ο πατέρας και η μητέρα πηγαίνουν στο νεκροταφείο
Το βρίσκουν πολύ φυσικό ο πατέρας και η μητέρα
Η ζωή συνεχίζεται, η ζωή με το πλεκτό, τον πόλεμο, τις επιχειρήσεις
Οι επιχειρήσεις, ο πόλεμος, το πλεκτό, ο πόλεμος
Οι επιχειρήσεις, οι επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις
Η ζωή, με το νεκροταφείο...