Σάμιουελ Μπέκετ ~ Διωγμένος

Τα σκαλοπάτια δεν ήταν πολλά...

Τα είχα μετρήσει χιλιάδες φορές, ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας, αλλά πόσα ήταν το μυαλό μου δεν το συγκρατούσε...

Ποτέ δεν κατάλαβα αν πρέπει να πεις ένα, με το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο, δυο όταν το άλλο πόδι πατά στο πρώτο σκαλοπάτι κι ούτω καθεξής ή μήπως το πεζοδρόμιο δε θα ‘πρεπε να υπολογίζεται...

Στο ίδιο δίλημμα σκόνταφτα και στο κεφαλόσκαλο...

Κι από την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή από τη κορφή προς τα κάτω, το ίδιο ήταν, η έκφραση υστερεί...

Δεν ήξερα από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω, αυτό ήταν το πρόβλημα...

Κατέληξα λοιπόν σε τρεις εντελώς διαφορετικούς αριθμούς, χωρίς ποτέ να μάθω ποιος απ’ όλους ήταν ο σωστός...

Κι όταν λέω ότι δεν έχω συγκρατήσει τον αριθμό στο νου μου, θέλω να πω πως εκεί, στο νου μου, δε βρίσκεται πια κανείς από τους τρεις αριθμούς...

Αν έπρεπε μάλιστα να βρω έναν απ’ αυτούς, εκεί που είναι σίγουρο πως θα βρίσκονται, στο νου μου, θα τον έβρισκα, αλλά κείνο μόνο και δίχως να είμαι σε θέση από αυτόν να συναγάγω τους άλλους δυο...

Αλλά και τους δυο να εντόπιζα, δε θα ‘ξερα τον τρίτο...

Όχι, για να τους ξέρω και τους τρεις, θα ‘πρεπε, στο νου μου, να βρω και τους τρεις...

Οι αναμνήσεις σε σκοτώνουν...

Δεν πρέπει λοιπόν να σκέφτεσαι όσα αγαπάς ή μάλλον καλύτερα να τα σκέφτεσαι, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να τα βρεις, λίγο λίγο, στο νου σου...

Να τα σκέφτεσαι λοιπόν λίγο, πολλές φορές τη μέρα, κάθε μέρα, μέχρι να βουλιάξουν για πάντα στο βούρκο...

Είναι βασικό....

‘Αλλωστε δεν έχει και μεγάλη σημασία πόσα είναι τελικά τα σκαλοπάτια...

Σημασία έχει να θυμάσαι ότι δεν ήταν πολλά κι εγώ το θυμήθηκα...