Η φωνή ~ Charles Baudelaire

Δύο φωνές μου μιλούσαν.
Η μία επίβουλη και σταθερή,
έλεγε: "Η Γη είναι γλύκισμα γεμάτο γλύκα.
Μπορώ (και η ηδονή σου θα είναι απεριόριστη)
να σου προσφέρω όρεξη με όμοιο μέγεθος."
Κι η άλλη: " Έλα! Ω έλα στο ταξίδι των ονείρων,
πέρα απ'τα αδύνατο, πέρα απ'το γνωστό! "
Και εκείνη εκεί τραγουδούσε όπως ο άνεμος στο γιαλο,
στοιχείο που σιγόκλαιγε,κανείς δεν ξέρει απο που ήρθε.
Που χαιδεύει το αυτί κι ωστόσο το τρομάζει.
Σου αποκρίθηκα: " Ναι! Γλυκιά φωνή!"
Από τότε αλίμονο,είναι που χρονολογείται αυτό
που να ειπωθεί μπορεί πληγή μου και πεπρωμένο μου.
Πίσω απ'τα σκηνικά της απέραντης ύπαρξης,
στο πιο μαύρο της αβύσσου,βλέπω καθαρά κόσμους μοναδικούς,
και θύμα εκστατικό της διορατικής ματιάς μου
σέρνω φίδια που δαγκώνουν τα υποδήματα μου.
Κι απο κείνο τον καιρό, όμοιος με τους προφήτες,
αγαπώ τόσο τρυφερά την έρημο και την θάλασσα'
Γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές.
Βρίσκω γεύση γλυκιά στο πικρό κρασί '
Και παίρνω πολύ συχνά τα γεγονότα για ψέμματα,
και με τα μάτια μου στον ουρανό μες στις τρύπες πέφτω.
Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λεεί:
'' Φύλαξε τα όνειρα σου,οι σοφοί δεν έχουν τόσο όμορφα όνειρα όσο οι τρελοί!"

Απόσπασμα από ''Τα άνθη του κακού''