Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Χωρίς να σε βλέπω ~ Τίτος Πατρίκιος



Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’΄ αγγίζω μια σκιά απ’ το βήμα σου
 – πόσο γυμνός ακόμα θα’ ΄θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μην με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

Καίγομαι, μέχρι να γίνω στάχτη ~ Μαρίνα Τσβετάγιεβα





«Μια πυρπολημένη φωνή»

Όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται, φέρτε τα σε μένα.
Όλα πρέπει να καούν στη φωτιά μου.
Τραβάω σαν μαγνήτης τη ζωή και το θάνατο
Για να τα προσφέρω, μικρό δώρο, στη φωτιά μου.
Στη φλόγα αρέσουν τα πράγματα που δεν έχουν βάρος.
Τα κλαδιά του περασμένου χρόνου, οι κορόνες, οι χαμένες λέξεις.
Η φλόγα ξεπετάγεται όταν τροφοδοτείται από τέτοια πράγματα.
Και θα ξαναγεννηθείτε πιο καθαροί από τη στάχτη.
Τραγουδώ μόνο μέσα στη φωτιά, όπως και ο Φοίνικας.
Στηρίξτε γερά τη ζωή μου.
Καίγομαι στα σίγουρα, καίγομαι μέχρι να γίνω στάχτη.
Έτσι, η νύχτα θα είναι διάφανη για σας.
Φωτιά από πάγο, πηγή από φωτιά.
Υψώνω ψηλά τη σιλουέτα μου.
Κρατώ ψηλά την αξιοπρέπειά μου
Με την υπόσταση της συνομιλήτριας και της κληρονόμου!

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

" Άτιτλο '' ~ Niger Lupus Negationis



Σήκω. Σήκω και κοίταξε
τριγύρω τον κόσμο που
ετοίμασαν για σένα.
Κι αρνσήσου τον’ αρνήσου τον με όλη σου
τη δύναμη.
Μην προσπαθήσεις να γίνεις αυτό που
πρέπει, το ιδανικό’ γίνε αυτό που είσαι.
Οι συγγραφείς κι οι “ειδικοί” πλασάρουν
εγχειρίδια ζωής.
Κάψτα όλα, και ακόμα, αν
καταλήξεις ότι κι αυτό είναι
ένα τέτοιο, κάψτο κι αυτό ‘ κάψε
κι εμένα μαζί.
Η φωτιά και η άρνηση είναι το όπλο σου.
Το ξέρεις καλά ότι η υποταγή είναι
ο γδάρτης της ζωής και του είναι.
Αγνόησέ μας αν κάπου κάπου
αναζητάμε την αλήθεια. Εσύ
ξέρεις ότι αυτά είναι μπούρδες.
Αλήθεια δεν υπάρχει.
Απλά τυφλωνόμαστε, αλλά χωρίς
κακή πρόθεση.
Γνωρίζεις καλά ότι κανείς δε
θα φέρει ευτυχία και γαλήνη.
Απολύτως κανείς ‘ γι’ αυτό
αρνήσου να δεχτείς υποδείξεις
και κανόνες.
Πραγμάτωσε τη σκέψη σου, άσε
ελεύθερα τα συναισθήματά σου
και βίωσε κάθε σου πάθος.
Η ζωή είναι υπερβολικά σύντομη
για να τη χαραμίζουμε σε
ανούσιους τύπους και σκοπούς.
Ελευθέρωσε όλη τη δημιουργία
και την καταστροφή που
κρύβεις μέσα σου και κάψε τον
κόσμο ολόκληρο. Το δικό
σου και το δικό μου κόσμο.
Αρνήσου κάθε δέσμευση,
κάθε βραχνά που περιορίζει
εσένα και τα θέλω σου.
Εσύ που περιφρονείς κάθε
υβρεολόγο της ζωής και
επιδιώκεις το αδύνατο.
Το μυαλό και τη σκέψη σου κοίτα που
πλανούνται πάνω από το παρόν και τον
ακάθαρτο κόσμο μας.
Ζύγισε μέσα σου τα πάντα κι αποφάσισε
ποια αξίζουν για σένα.
Ξερίζωσε τα υπόλοιπα από μέσα σου και
μείνε μπρος στη συνείδησή σου γυμνή.
Και τότε θα γυρίσεις και θα
αντικρύσες τη μηδαμινότητα όσων σε
περιβάλλουν. Και θα είναι ξεκάθαρο πιο.
Είσαι αυτό που είσαι,
μακριά από κάθε θεό. Αρνείσαι κάθε
δεδομένη αλήθεια και στρέφεσαι
ενάντια σε κάθε ηθική.
Δέξου τις αδυναμίες όπως γίνονται
δεκτές οι δικές σου.
Γνωρίζεις το αυθόρμητο καλά.
Δεν καμόνομαι τον ποιητή.
Και συγχώρεσέ με αν νιώσεις
νουθεσία ή προσπάθεια επιβολής.
Ξέρεις ότι το σιχαίνομαι’ δεν είναι
πρόθεσή μου, απλά γράφω αυτά
που σκέφτομαι και βλέπω.
Και αφού καθίσεις ξανά, σκίσε
τη σκέψη μου και προχώρα.
Δημιούργησε, κατάστρεψε και
γίνε ένα με το πιο βαθύ
σκοτάδι σου. Η τάξη στο
μυαλό και τη σκέψη είναι
οδυνηρό πράγμα.
Βίωσε το χάος και θα
“γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει”.
Σ’ ευχαριστώ.


Αναδημοσίευση από την μπροσούρα Μηδενιστική Πορεία για την διάχυση της Φωτιάς και του Χάους τ.1ο

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Το Καταραμένο Τραγούδι ~ Enzo Martucci

Αχ! Γιατί να μη γεννηθώ σε
ένα πειρατικό πλοίο, χαμένο
στον ατελείωτο ωκεανό,
ανάμεσα σε τραχείς, γενναίους
άνδρες που επιβιβάστηκαν με
μανία, τραγουδώντας το άγριο
τραγούδι της καταστροφής
και του θανάτου;
Γιατί να μη
γεννηθώ στα αχανή λιβάδια της
Νότιας Αμερικής, ανάμεσα σε
ελεύθερους, άγριους γκαούτσος
που δαμάζουν το φλογερό κoλτ
με το “λάσο” και επιτίθενται
άφοβα στον τρομερό ιαγουάρο...
Γιατί; Γιατί; Τα παιδιά της νύχτας,τα αδέρφια μου, ασυμβίβαστα με κάθε νόμο και έλεγχο, θα με είχαν προσεταιριστεί. Αυτοί οι άνθρωποι, πνεύματα που διψούν για την ελευθερία και το άπειρο,
θα ήξεραν πώς να διαβάσουν το μεγάλο βιβλίο του μυαλού μου, ένα απόλυτα
υπέροχο ποίημα πόνου και σύγκρουσης,υψηλών ιδανικών και αδύνατων ονείρων.
Η διανοητική μου κληρονομιά θα ήταν ο άθικτος θησαυρός τους και στην καθάρια πηγή της σατανικής υπερηφάνειας μου και της αιώνιας εξέγερσής μου, θα οχύρωναν τη δύναμη τους, την ήδη βίαια τρανταγμένη από χίλιους τυφώνες. Αντίθετα, γεννήθηκα θανάσιμα ανάμεσα σε ένα εμετικό κοπάδι σκλάβων, που σέρνεται στη γεμάτη γλίτσα λάσπη, όπου το κυβερνών ψέμα και η υποκρισία αντικαθιστούν το φιλί της αδελφοσύνης με τη δειλία. Γεννήθηκα στην πολιτισμένη κοινωνία και ο παπάς, ο δικαστής, ο ηθικιστής και ο μπάτσος προσπάθησαν να με γονατίσουν φορώντας μου αλυσίδες και να μεταμορφώσουν τον ξέχειλο από ενέργεια και ζωτικότητα οργανισμό μου
σε μία ασυνείδητη και αυτόματη μηχανή, για την οποία η μόνη λέξη που υπήρχε
ήταν: Να υπακούς.
Και όταν αντιστάθηκα με βίαια ανίκητη δύναμη και φώναξα
άγρια το “όχι” μου, το ηλίθιο κοπάδι, πλατσουρίζοντας στη βρωμερή γλίτσα,
εκτόξευσε τις κενές προσβολές του.
Τώρα γελάω...
Το πλήθος είναι ανίκανο να καταλάβει κάποια συγκεκριμένα
πνευματικά βάθη και δεν έχει αρκετά κοφτερή ματιά για να διαπεράσει τις
κρυμμένες εσοχές της καρδιάς μου. Με καταριέστε, με καταριέστε ακόμα, όπως
τώρα, λεκιασμένοι από τη νωθρότητα, για εξήντα αιώνες, καταναλώνετε το
τελετουργικό του ψέματος. Με καταριέστε, χειροκροτώντας τους νόμους και τα
είδωλά σας. Θα ρίχνω πάντα τα κόκκινα λουλούδια της περιφρόνησής μου στα
μούτρα σας.
 Από την κορυφή στην οποία ζω με τον αετό και το λύκο, πιστούς συντρόφους στη
μοναξιά μου, ατενίζω την ανθρωπότητα, αυτήν την τραγελαφική παρωδία του
ερπετού και μου έρχεται ναυτία. Γύρω μου, η πλούσια φύση τυλίγει τα βράχια σε
έναν πράσινο μανδύα από χαμόκλαδα, του οποίου άγρια ομορφιά προκαλεί στο
μυαλό μια αίσθηση δύναμης και χαράς που δεν εκφράζεται με λόγια. Κάτω, στους
πρόποδες το βουνού, απλώνονται γόνιμα χωράφια διάστικτα με σπιτάκια και
χωριά εδώ και εκεί, όπου οι άνθρωποι τσιμεντώνουν αλυσίδες χιλιετηρίδων με
άμοιρη στραβομάρα.
Κι εγώ γελάω...

Γελάω καθώς βλέπω τους ανθρώπους, αυτά τα μικρά τερατάκια ζαρωμένα από το χώρο, όταν δηλητηριάζονται μέσα στα εργαστήρια, όπου τα αέρια των υπονόμων ξεσκίζουν τα πνευμόνια τους..., όταν περνούν σε πομπή ψάλλοντας και σκύβουν στα είδωλα του φανατισμού και του ασυνείδητου... και όταν, σε στιγμές δειλίας, καθαγιάζουν τη σκλαβιά τους, γλείφοντας το χέρι του αφέντη που τους δέρνει με αγριότητα. Βλέπω αυτήν τη δυστυχισμένη κωμωδία ανθρώπινης υποκρισίας και μικρότητας να ξεδιπλώνεται κάτω από τα πόδιαμου και μία βαθιά αίσθηση αηδίας με κατακλύζει, μία ανείπωτη σιχαμάρα φυσομανάει στην καρδιά μου...
Και όμως, ακόμα γελάω... Και καθώς η ηχώ του κουδουνιού, που σημαίνει το γλέντι, έρχεται από το χωριό μέσα από τη σιωπή της νύχτας, τραγουδώ το πιο αγνό τραγούδι μου στον αετό και το λύκο, τους πιστούς συντρόφους μου στη μοναξιά. Είναι το τραγούδι του πόνου και του πάθους μου...
Και το τραγούδι μου λέει:
“Ω, θεέ της καταστροφής, του τρομερού και του τερατώδους θεέ, αναδύσου
από τα έγκατα του αγνώστου και έλα σε μένα από τις ανοιχτές πληγές της
παλιάς γης, έλα σε μένα... έλα με τη συντριπτική, ξαφνική οργή της θύελλας·
ερήμωσε, κατάστρεψε αυτόν τον εξασθενημένο και παρακμάζοντα κόσμο, που
χρειάζεται ένα νέο λουτρό αίματος για να ανανεωθεί... Θα σου δανείσω το χέρι
και τη σκέψη μου. Θα αγωνιστούμε μαζί, όσο κάθε ναός που χτίζεται αποτελεί
πειστήριο της προκατάληψης και της νωθρότητας των ανθρώπων... όσο κάθε
νέος νόμος, χαραγμένος στις δέλτους της εξαπάτησης, προσπαθεί να επιβάλλει
το δίκιο του στον εξεγερμένο... όσο η ζωή, καταπατημένη και καταπιεσμένη, δε
μπορεί να αναδυθεί θριαμβικά στο φως της ημέρας. Τότε, όταν σύννεφα από
φωτιά θα προβάλλουν προς τον ουρανό απειλητικά από τα καπνισμένα ερείπια,
σατανικά, δαιμονικά, τρελά, εμείς θα τραγουδάμε τον εικονοκλαστικό μας ύμνο
της άρνησης και της εξέγερσης.”
Έτσι λέω! Και η φωνή μου είναι, όντως, δυνατή και μυστηριακή, όντως πλούσια σε μίσος και συναίσθημα, τόσο που ο αετός μου πέταξε ψηλά πάνω από τον ορίζοντα σαν μοχθηρή αστραπή κεραυνού... και ο λύκος μου με μάτια σαν φλόγες, αλυχτά και εφορμά στα λασπωμένα δρομάκια
του χωριού σκορπώντας τρόμο και θάνατο...
Πάνω, στην κορφή μου, τόσο ψηλά και απρόσιτα, ανεμίζει το μοιραίο σύμβολο
της απελευθέρωσης μου: η μαύρη σημαία.
Τώρα χορεύω στην άκρη μιας αβύσσου, στον πάτο της οποίας αναδεύονται
σαν φίδια τα σκοτεινά νερά του θανάτου. Χορεύω, τραγικά, με το μυαλό μου
συγκεντρωμένο στην αυγή της “αληθινής” ζωής μου, της ελεύθερης και
έντονης ζωής.
Θέλω να κατακτήσω για τον εαυτό μου, με κόστος τη σκληρότερη
σύγκρουση και τη δυσκολότερη θυσία. Γιατί ανήκω στη φυλή των ανίκητων
γιγάντων, για τους οποίους ο κίνδυνος δεν αποτελεί φραγμό, αλλά ένα τσίμπημα,
μία ώθηση που τους σπρώχνει να συνειδητοποιήσουν τη θέλησή τους πιο έντονα.
Και χορεύω, χορεύω.
Οι χλωμές, αναιμικές αρετές, που κυριαρχούν σε αυτόν τον κόσμο ευνούχων και σκλάβων, προσπάθησαν να με δελεάσουν.
Αλλά, απάντησα στις κολακείες και τις απειλές τους με το διαβολικό γέλιο
του άγριου σαρκασμού μου. Ανθρωπότητα, Κοινωνία, Κράτος, Νόμος, Ηθική...
Ξέρετε ήδη την ισχύ των χτυπημάτων μου, όπως ξέρω κι εγώ των δικών σας...
Και ωστόσο, δεν παύετε να μου επιτίθεστε, δε σταματάτε να διασκεδάζετε την τρελή
πρόθεση να μειώσετε τον αλύγιστο χαρακτήρα μου στα δεσμά της υπακοής...
Λοιπόν, ακόμα σέρνετε αυτήν τη θλιβερή, άμορφη μάζα πλαδαρών σκλάβων
στο τρένο σας, ακόμα ακονίζετε τα όπλα που θα θρυμματιστούν πάνω στην
άτρωτη πανοπλία μου...
Σας περιμένω αποφασισμένος. Εγώ, ο καταραμένος, ο εξεγερμένος...
Σας περιμένω με τον αετό και το λύκο μου, πιστούς συντρόφους μου στη μοναξιά μου.
Και τα αδέρφια μου σας περιμένουν επίσης, παραταγμένα
για μάχη στο πλευρό μου, τα αδέρφια μου, τα ηρωικά και ανίκητα τέκνα του
Κακού...
Ελάτε, λοιπόν! Ο ιερόσυλος και καταστροφικός εικονοκλάστης σας πέταξε το
γάντι. Και σε ένα μεθύσι ενθουσιασμού, ένα ντελίριο ενέργειας, μία έξαρση
αυθάδειας, θα πολεμήσει τον πόλεμό του στα ανοιχτά και στα κρυφά... Αργότερα,
όταν τα δηλητηριώδη βέλη διαπεράσουν την πανοπλία και τρυπήσουν την καρδιά
του, θα γλιστρήσει, χλευάζοντας, στον πάτο της σκοτεινής αβύσσου, που τα
απειλητικά νερά του θανάτου ρέουν σαν φίδια.


Από τη μπροσούρα "Και γελώ...", συλλογή κειμένων του Enzo Martucci...

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Ο Απαλλοτριωτής ~ Renzo Novatore






Η ελευθερία μου και τα δικαιώματα μου είναι 
τόσα όσο και η ισχύς μου. 
Ακόμη και την ευτυχία και τη μεγαλοσύνη 
θα τις έχω μόνο στο μέτρο της δύναμής μου!

  Ο Αποαλλοτριωτής είναι η πιο ωραία αρσενική φιγούρα, απροκάλυπτη και αρρενωπή που συνάντησα ποτέ στον Αναρχισμό.
Αυτός είναι που δεν έχει τίποτε να περιμένει.Αυτός είναι που δεν έχει κανένα βωμό για να θυσιαστεί.Αυτός δοξάζει μονάχα τη Ζωή με η φιλοσοφία της Δράσης.

Τον γνώρισα σε ένα μακρινό αυγουστιάτικο μεσημέρι ενώ ο ήλιος μετέτρεπε σε χρυσάφι την πρασινίζουσα φύση,που γιορτινή και αρωματισμένη τραγουδούσε εύθυμα τραγούδια παγανιστικής ομορφιάς.Μου είπε: ''Ήμουν πάντα ένα πνεύμα ανήσυχο,περιπλανώμενο και εξεγερμένο.Μελέτησα τους ανθρώπους και την ψυχή τους τόσο σε βιβλία όσο και στην πραγματικότητα.Αυτό που βρήκα ήταν ένα αμάγαλμα κωμικού,αγοραίου και δειλίας.
Από όλα αυτά μου έμεινε μια αίσθηση ναυτίας.Από την μία κυριαρχούν τα απειλτικά ηθικά φαντάσματα δημιουργημένα από το ψέμα και την υποκρισία.Από την άλλη τα κτήνη προς θυσία που λατρεύουν με φανατισμό και δειλία.Αυτός είναι ο κόσμος των ανθρώπων.Αυτή είναι η ανθρωπότητα.
Για αυτό τον κόσμο,για αυτούς τους ανθρώπους,για αυτή την ανθρωπότητα εγώ αισθάνομαι απέχθεια.
Πληβείοι και αστοί είναι ισότιμοι.Αμφότεροι είναι άξιοι.
Ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτής της γνώμης.Αυτός ανακάλυψε το καλό και το κακό.Και για να καταστρέψει αυτούς τους δύο ανταγωνισμούς,δημιούργησε δυο άλλα φαντάσματα:Ισότητα και Αδελφότητα μεταξύ των ανθρώπων...
Αλλά οι άνθρωποι θα είναι ίσοι απέναντι στο κράτος και ελεύθεροι στο Σοσιαλισμό...Αυτός-ο σοσιαλισμός- απαρνήθηκε τη Δύναμη,τη Νεότητα,τον Πόλεμο! Αλλά όταν οι αστοί,οι άθλιοι του πνεύματος,δεν θέλουν να ξέρουν ότι είναι ίσοι με τους πληβείους,τους άθλιους της σάρκας,τότε ακόμη και ο σοσιασισμός δέχεται,κλαψουρίζοντας,τον πόλεμο.
Ναι, ακόμη και ο σοσιαλισμός δέχεται τους φόνους και τις απαλλοτριώσεις.Αλλά στο όνομα ενός ιδανικού ισότητας και ανθρώπινης αδελφότητας...Από εκείνη την άγια αδελφότητα που ξεκίνησαν οι Κάιν και Άβελ!...

Μα με το σοσιαλισμό σκέφτεται κανείς κατά το ήμισυ,ελευθερώνεται κατά το ήμισυ,ζει τα μισά!... Ο σοσιαλισμός είναι αδιαλλαξία,είναι ανικανότητα να ζεις,είναι η πίστη στο φόβο.
Εγώ πάω πιο πέρα!Ο σοσιαλισμός θεώρησε καλό την ισότητα και κακό την ανισότητα.Καλοί οι δούλοι,κακοί οι τύραννοι.Εγώ διέσχισα το κατώφλι του καλού και του κακού για να ζήσω έντονα τη ζωή μου.Εγώ ζω σήμερα και δεν μπορώ να περιμένω το αύριο.Η αναμονή είναι για τους λαούς και την ανθρωπότητα,γι'αυτό δεν είναι και δικιά μου δουλειά.Το μέλλον είναι η μάσκα του φόβου.Το θάρρος και η δύναμη δεν έχουν μέλλον,που εξεγείρεται ενάντια στο παρελθόν καταστρέφοντας το.

Η καθαρότητα της ζωής εξελλίσεται μόνο με την ευγένεια του θάρρους,που είναι η φιλοσοφία της δράσης''.
Παρατήρησα: '' Η καθαότητα αυτής της ζωής μου φαίνεται να πλησιάζει το έγκλημα!''
Απάντησε: ''Το έγκλημα είναι ανώτατη σύνθεση ελευθερίας και ζωής.Ο ηθικός κόσμος είναι κόσμος των φαντασμάτων.
 Εκεί υπάρχουν φαντάσματα και σκιές φαντασμάτων:εκεί υπάρχει το Ιδεατό,η οικουμενική Αγάπη,το Μέλλον.Ιδού η σκία των φαντασμάτων:Εκεί υπάρχει άγνοια,φόβος,δειλία.Βαθύ σκοτάδι.Σκοτάδι αιώνιο,ίσως.Και εγώ έζησα για μια μέρα,εκεί στη φρικτή και ρυπαρή φυλακή.Έπειτα οπλίστηκα με έναν ιερό πυρσό για να κάψω τα φαντάσματα και να βιάσω τη ωύχτα.Όταν έφτασα μπρος στα σκουριασμένα κάγκελα του καλού και του κακού,τα γκρέμισα μανιασμένα και διέσχισα το κατώφλι.
 Η αστική τάξη,μου πέταξε το ηθικό της ανάθεμα και ο ηλίθιος λαός την ηθική του κατάρα.
Μα και οι μεν και οι δε,είναι ανθρωπότητα.Εγώ είμαι ένας άνθρωπος.Η ανθρωπότητα είναι ο εχθρός μου.Αυτή θέλει να με σφίξει μέσα στα χιλιάδες της τρομερά πλοκάμια.Εγώ ψάχνω μόνο να αποσπάσω απ'αυτή ό,τι καλύπτει τις επιθυμίες μου.Είμαστε σε πόλεμο!Ό,τι έχω την δύναμη να αποσπάσω είναι δικό μου.Και ό,τι είναι δικό μου το θυσιάζω στο βωμό της ελευθερίας μου και της ζωής μου.
 Εκείνης της ζωής μου που αισθάνομαι να πάλλεται μέσα στις φλογερές φλόγες που μου καίνε την καρδιά,ανάμεσα σ'εκείνον τον άγριο σπαραγμο όλου μου του είναι,που φουσκώνει την καρδιά μου με θεΐκές καταιγίδες και κάνει να αντηχούν στο πνεύμα εκκωφαντικές πολεμικές φανφάρες και πολυφωνικές συμφωνίες μια ανώτερης αγάπης,παράξενης και άγνωστης,που γεμίζει τις φλέβες με αίμα θεριεμένο και δυνατό,το οποίο σκορπίζεται στο σύνολο των μυών μου,των νεύρων και της σάρκας μου,δονήσεις διαβολικές μιάς χαρούμενης επέκτασης,εκείνης της ζωής μου που διαβλέπω μέσω των τρελλών οραμάτων των φανταστικώ μου ονείρων,που χρειάζεται και λαχταρά αιώνια εξέλιξη.
 Το σύνθημα μου είναι να περπατώ απαλλοτριώνοντας και καίγοντας,αφήνοντας πίσω μου ουρλιαχτά ηθικών προσβολών και κομμάτια παλιών αντικειμένων να καπνίζουν.Όταν οι άνθρωποι δεν θα κατέχουν πια τα ηθικά πλούτη-μοναδικοί πραγματικοί θυσαυροί όντως απαραβίαστοι- τότε θα πετάξω τα αντικλείδια μου.Όταν στον κόσμο δεν θα υπάρχουν πια φαντάσματα ,θα πετάξω τον πυρσό μου.Αλλά αυτό το μέλλον είναι μακρινό αλλά ίσως και να μη είναι!Και εγώ είναι ένας γιός αυτου του μακρινού μέλλοντος ,θεμελιωμένο σε αυτόν τον κόσμο πάνω στο Τυχαίο,στην ισχύ του οποίου εγώ υποκλίνομαι''.

 Έτσι μου είπε ο Απαλλοτριωτής σ'εκείνο το μακρινο αυγουστιάτικο μεσημέρι ενώ ο ήλιος μετέτρεπε σε χρυσάφι την πρασινίζουσα φύση,που γιορτινή και αρωματισμένη τραγουδούσε εύθυμα τραγούδια παγανιστικής ομορφιάς....

[Από το Iconoclasta,Πιστόΐα,ν.10, 26 Νοεμβρίου 1919]

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Μισέλ Φουκώ ~ Επιτήρηση και Τιμωρία. Η Γέννηση της φυλακής

Πρώτα πρώτα αυστηρή αστυνόμευση του χώρου, κλείσιμο της πόλης και φυσικά του χώρου ολόκληρου, απαγόρευση εξόδου με την ποινή του θανάτου [...] χωρισμός της πόλης σε συνοικίες όπου διορίζεται από ένας επόπτης. Κάθε δρόμος μπαίνει κάτω από την εξουσία ενός επιτρόπου που τον επιτηρεί [...]. Σε μια καθορισμένη μέρα διατάσσονται όλοι να εγκλειστούν στα σπίτια τους, απαγορεύεται η έξοδος από αυτά με την ποινή του θανάτου.
[...] Οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι επόπτες, οι επίτροποι, οι στρατιώτες της φρουράς κι ακόμα, ανάμεσα στα μολυσμένα σπίτια, από το ένα πτώμα στο άλλο, τα "κοράκια", που ελάχιστα ενδιαφέρει αν θα πεθάνουν ή όχι. Χώρος τεμαχισμένος, ακίνητος, απολιθωμένος. Η εποπτεία λειτουργεί ασταμάτητα. Παντού το βλέμμα επαγρυπνεί: "Μια σημαντική πολιτοφυλακή με επικεφαλής καλούς αξιωματικούς και ενάρετους πολίτες" φρουρές στις πύλες της πόλης, στο δημαρχείο και σε όλες τις συνοικίες για να κάνουν τον λαό να υπακούει πιο σβέλτα και να ενισχύουν την εξουσία των δημοτικών αρχόντων αλλά και να προλαβαίνουν τις ταραχές, τις κλοπές και τις λεηλασίες. Στις πύλες της πόλης τμήματα επιτήρησης. Στην άκρη κάθε δρόμου, σκοποί. Ο επόπτης επισκέπτεται καθημερινά τη συνοικία που έχει αναλάβει, εξετάζει αν οι επίτροποι εκτελούν τα καθήκοντά τους , αν οι κάτοικοι έχουν τυχόν παράπονα, "αν επιτηρούν τις πράξεις τους". Κάθε μέρα επίσης ο επίτροπος διασχίζει τον δρόμο για τον οποίο είναι υπεύθυνος. Σταματάει μπροστά σε κάθε σπίτι. Διατάζει να παρουσιάζονται όλοι οι κάτοικοι στα παράθυρα (κι αυτών που τα δωμάτια τους βλέπουν στην αυλή τους εξασφαλίζει πάνω στο δρόμο ένα παράθυρο όπου κανένας άλλος δεν μπορεί να εμφανιστεί). Κάνει ονομαστικό προσκλητήριο, πληροφορείται για την κατάσταση του καθενός χωριστά, κι "έτσι οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να λένε την αλήθεια για να μην καταδικαστούν σε θάνατο". Αν κάποιος δεν παρουσιαστεί στο παράθυρο, ο επίτροπος οφείλει να ζητήσει τους λόγους. Με αυτό τον τρόπο θα ανακαλύψει εύκολα αν κρύβονται νεκροί ή άρρωστοι "Ο καθένας κλεισμένος στο κλουβί του, ο καθένας στο παράθυρό του, απαντώντας στο προσκλητήριο και εμφανιζόμενος όταν του το ζητούν, ιδού η μεγάλη επιθεώρηση ζώντων και νεκρών."
Ο κλειστός και τεμαχισμένος αυτός χώρος που επιτηρείται σε όλα του τα σημεία, όπου τα άτομα τοποθετούνται σε μια συγκεκριμένη θέση, όπου και οι παραμικρές κινήσεις ελέγχονται, όπου όλα τα γεγονότα καταγράφονται [...] όπου η εξουσία ασκείται αμέριστη [...] όπου το κάθε άτομο ακατάπαυστα επισημαίνεται, εξετάζεται και κατανέμεται ανάμεσα στους ζωντανούς, στους αρρώστους και στους νεκρούς, όλα τούτα συνιστούν ένα συμπαγές πρότυπο του πειθαρχικού συστήματος [...]. Η πανωλόβλητη πόλη, που υποβάλλεται ολόκληρη σε ιεραρχία, επιτήρηση, παρακολούθηση, καταγραφή, ακινητοποιημένη μέσα στη λειτουργία μιας εκτατικής εξουσίας που ασκείται διαφορικά πάνω σε κάθε ατομικό σώμα- αντιπροσωπεύει την ουτοπία της τέλεια διοικούμενης πολιτείας. Ο λοιμός είναι η δοκιμασία που στη διάρκειά της μπορούμε να καθορίσουμε με τρόπο ιδεατό την άσκηση της πειθαρχικής εξουσίας [...] οι διοικούντες, που προσέβλεπαν στη λειτουργία μιας τέλειας πειθαρχίας, ονειρεύονταν την κατάσταση λοιμού. Για τα πειθαρχικά σχήματα η εικόνα του λοιμού ισοδυναμούσε με κάθε λογής σύγχυση και διασάλευση της τάξης, ακριβώς όπως και η εικόνα της λέπρας, της επαφής που πρέπει να κόβεται με το μαχαίρι, βρίσκεται στη βάση των σχημάτων αποκλεισμού...

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Σύγχρονο Πειραματικό Ινστιτούτο Ανωμαλίας

Και τι ομολογούν αυτές οι λέξεις, που είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τόσο συχνά και ίσως να τις εκφράζουμε;
 
"Βαρέθηκα, βαρέθηκα αυτό, βαρέθηκα εκείνο, βαριέμαι να πάω εκεί, βαριέμαι να πάω αλλού, τον βαριέμαι αυτόν, βαριέμαι τον άλλο, βαριέμαι να μιλάω για εκείνο και για το άλλο, βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε, έχω βαρεθεί. "

Ομολογούν ότι η ζωή μας έχει γίνει τελείως βαρετή, ότι εμείς οι ίδιοι στεκόμαστε ανήμποροι να της δώσουμε το παραμικρό ενδιαφέρον, να σκεφτούμε και να πράξουμε ουσιαστικά και αποφασιστικά, να κάνουμε πράγματα ενδιαφέροντα, που να μας εμπεριέχουν καταλυτικά, ότι έχουμε χάσει κάθε μας ενθουσιασμό και πλέον δεν τον προκαλούμε.

Ομολογούν ότι ο εαυτός μας έχει καταντήσει κάτι απόλυτα βαρετό, όπου η στερημένη μας ζωντάνια επανέρχεται ως αλλοτριωμένη δραστηριότητα , ως ρόλος - εικόνα, ως κρυψώνα της ανεπάρκειας, ότι μας καθηλώνει αποσβολωμένους μέσα στη μοναξιά ή μέσα σε κάποια παρέα.

Όλες αυτές οι βαριεστημένες εκφράσεις δεν μαρτυρούν τίποτε άλλο από τη θέση ανικανότητας στην οποία έχουμε βρεθεί, μαρτυρούν την ανικανότητα μας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση που μας προκαλεί ανία και να αλλάξουμε κάθετα ό,τι μας περιβάλλει και καθημερινά μας εκτελεί.

Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να κρυφτούμε τόσο περισσότερο αποκαλυπτόμαστε. Έχοντας δέσει σφιχτά την πανοπλία, ποτέ δεν ήμασταν τόσο γυμνοί.

Διότι το ζήτημα δεν είναι να διασκεδάσουμε την πλήξη μας αλλά να απαλλαγούμε ουσιαστικά από αυτή.

Multum in parvo
"Ο δημιουργός ζητά συντρόφους, ανθρώπους που μαζί του θα θερίσουν, γιατί κάθε τι μαζί του ωριμάζει για θέρος. Μα του λείπουν τα εκατό δρεπάνια, γι' αυτό ξεριζώνει τα στάχυα και είναι οργισμένος. Συντρόφους ψάχνει ο δημιουργός και μάλιστα τέτοιους που να γνωρίζουν να ακονίζουν τα δρεπάνια τους. Θα τους αποκαλέσουν εξολοθρευτές και περιφρονητές του καλού και του κακού . Αλλά αυτοί είναι οι θεριστάδες και οι γλεντοκόποι που γιορτάζουν τη ζωή. Φ.Νίτσε"

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Μη Πολιτική Στάση ~ Τίτος Πατρίκιος

Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική
Το ξέρω, το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους
Ποτέ δεν οδηγεί στη δράση
Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων
Σου επιτρέπει με τη γεύση, με τη μυρουδιά
Να καταλάβεις σε ποιο σημείο βρέθηκες
Πού σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων
Κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ελένη ~ Γιάννης Ρίτσος

Ω, ναι, γελάω καμιά φορά
Και ακούω το γέλιο μου βραχνό, να ανεβαίνει
Όχι απ΄το στήθος πια, πολύ πιο κάτω
Απ΄τα πόδια, πιο κάτω, μες από τη γης
Και γελάω
Πώς ήταν δίχως νόημα όλα
Δίχως σκοπό και διάρκεια και ουσία
Πλούτη, πόλεμοι, δόξες και φθόνοι, κοσμήματα και η ίδια η ομορφιά μου...


Friedrich Nietzsche

Οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας.
Πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ’ αυτά.

Fernando Pessoa

Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.

Αργύρης Χιόνης ~ Όντα και μη Όντα

"Περάστε", είπε, "περάστε και καθίστε", είπε στις συμφορές που χτύπησαν την πόρτα του.
"Θα τις κεράσω κάτι", σκέφτηκε, "ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μου, και θα φύγουν. Θα κάτσουν λίγο και θα φύγουν".
Φρούδες ελπίδες… Θρονιάστηκαν εκεί και πού να το κουνήσουν…
Απ’ τις ευγένειες, πέρασε στις αγένειες και, απ’ αυτές, στις απειλές. Κανένα αποτέλεσμα, ακλόνητες στις θέσεις τους, ήταν σαφές ότι δεν ήρθαν για να φύγουν.
Κάθισε, τέλος, και ό ίδιος, κουράστηκε και κάθισε απέναντι τους, και με την ίδια απάθεια που τον κοιτούσανε τις κοίταζε κι αυτός.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ο Γάτος ~ Charles Baudelaire

Μες στο μυαλό μου περπατά
Όπως στο διαμέρισμά του, ένας ωραίος
Γάτος δυνατός, γλυκός και γοητευτικός
Όταν νιαουρίζει, μόλις που ακούγεται
Τόσο ο ήχος του είναι τρυφερός και διακριτικός
Αλλά η φωνή του είτε μαλακώνει είτε μαλώνει
Είναι πάντα πλούσια και βαθιά.

Να, η γοητεία του και το μυστικό του
Αυτή η φωνή που αναβλύζει κόμπο κόμπο
Κι εισδύει στα πιο σκοτεινά μου βάθη
Σαν έπος πολύστιχο με γεμίζει
Και μ’ ευχαριστεί σα φίλτρο.

Αποκοιμίζει τους πιο σκληρούς πόνους
Έχει μέσα του όλες τις εκστάσεις
Δεν του χρειάζονται οι λέξεις
Για να εκφράσει τις μεγάλες φράσεις.


Όχι, δεν υπάρχει δοξάρι που ν’ αγγίζει
Την καρδιά μου, όργανο τέλειο
Και να κάνει πιο βασιλικά
Να τραγουδά η παλλόμενη χορδή της
Απ’ ό,τι η φωνή σου, γάτε μυστηριακέ
Γάτε αγγελικέ, γάτε μοναδικέ
Που όλα μέσα σου είναι, σα σε άγγελο
Το ίδιο τέλειος κι αρμονικός.

Από την καστανόξανθή σου γούνα
Αναδύεται άρωμα τόσο γλυκό, που κάποιο δειλινό
Ευφράνθηκα χαϊδεύοντάς την
Μια φορά, μόνο μια φορά.

Είναι το φιλικό δαιμόνιο του τόπου
Κρίνει, προεδρεύει, εμπνέει
Το καθετί μες το βασίλειό του
Ίσως να είναι νεράιδα, ή Θεός;

Όταν τα μάτια μου στο γάτο που αγαπώ
Σα μαγνητισμένα
Στρέφονται πειθήνια
Και κοιτάζω εντός μου
Έκθαμβος βλέπω
Τη φωτιά απ’ τις χλομές του κόρες
Φάρους καθαρούς, ζωντανές οπάλιες
Που μ’ ατενίζουν σταθερά...

Charles Bukowski

Και παρόλο που ξέραμε πως ο χρόνος δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας από καμιά άποψη
Βάζαμε τα δυνατά μας να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση
Γιατί ξέραμε ότι κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε ποτέ τι ήμασταν
Κι ούτε που περιμέναμε άλλωστε κάτι τέτοιο...

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ~ Έγκλημα και Τιμωρία

Μ’ αρέσει ν’ ακούω να λένε ψέματα.
Το ψέμα είναι το μόνο προνόμιο των ανθρώπων απέναντι στους άλλους οργανισμούς.
Αν δεν πεις ψέματα ποτέ δεν θα φτάσεις στην αλήθεια.
Αν είμαι άνθρωπος είναι γιατί λέω ψέματα.
Σε καμιά αλήθεια δεν έφτασε ποτέ κανείς προτού πει ψέματα δεκατέσσερις φορές ίσως κ’ εκατόν δεκατέσσερις κι αυτό είναι και τιμητικό θα΄λεγα, όμως εμείς ούτε ψέματα δεν ξέρουμε να πούμε με πρωτοτυπία.
Πεσ’ μου ψέματα, μα με τον δικό σου το προσωπικό τρόπο και τότε εγώ θα σε φιλήσω.
Το να πεις ένα ψέμα δικό σου είναι, μπορώ να ισχυριστώ, προτιμότερο απ’ το να πεις μια κλεμμένη αλήθεια.
Στην πρώτη περίπτωση είσαι άνθρωπος, στη δεύτερη όμως ένας παπαγάλος.

Απροσδιόριστη Χρονολογία ~ Μανόλης Αναγνωστάκης

Αυτή η μέρα πέρασε χωρίς καμιάν απόχρωση
Τόσο διαφορετική από τις άλλες μέρες
(Ίσως η απαρχή ομοίων ημερών)
Έσβησεν έτσι ανάλαφρα όπως ήρθε
Χωρίς να παιχνιδίσει ο ήλιος στα κλαδιά
Τράβηξε τις κουρτίνες της με διάκρισην η νύχτα.

Μια μέρα τόσο διάφορη απ’ τις άλλες
Χωρίς τα σύμβολα του "πλην" και του "συν" π’ αυλακώνουν τη σκέψη
Χωρίς να βαραίνει καν τη ζυγαριά της μνήμης
Πες σα μια σαπουνόφουσκα που τρυπήσαμε με την καρφίτσα
Σαν τον καπνό τσιγάρου χωρίς άρωμα.


Έτσι έπεσε ένα φύλλο από το καλαντάρι
Δίχως τον παραμικρότερο ήχο
(Χάθηκε και δεν ψάξαμε να το βρούμε)
Έμεινε το συρτάρι μας όπως τ’ αφήσαμε.

Ίσως -λες- πως δεν ήτανε καν μια μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν αρνητικά οι αριθμοί
Το ρολόι γυρισμένο ένα ακόμη εικοσιτετράωρο
-Λες- πως περάσαμε ασυνείδητα τα μεσάνυχτα
Έναν ολόισιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο...

Ξεκίνημα ~ Αρθούρος Ρεμπώ

Αρκετά είδα
Το όραμα αντάμωσα σε όλους τους αιθέρες
Αρκετά πήρα
Βόμβος των πόλεων , το βράδυ και στον ήλιο και πάντα
Αρκετά γνώρισα
Τις στάσεις της ζωής
Ω Βόμβοι και οράματα
Ξεκίνημα μέσα σε καινούργιες αγάπες και θορύβους...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Ντμίτρι Πισάρεφ

Σύντροφοι.
 Χτυπάτε δεξιά και αριστερά, από τούτο κανένα κακό δε συνέβη, ούτε θα συμβεί.
Μας λένε παράσιτα της κοινωνίας.
Λάθος.
 Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι για την κοινωνία.
Απλά επί του παρόντος η άρνηση και η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι ό,τι πιο χρήσιμο.

Sigmund Freud


Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης.
Και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.

Jean Jacques Rousseau

Ο σφετεριστής της εξουσίας είναι αφέντης μόνο για όσο διάστημα είναι ισχυρότερος και μόλις γίνει δυνατό να εκδιωχθεί δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τη βία.
Η εξέγερση είναι το ίδιο νόμιμη.
Η βία και μόνο τον στήριζε, η βία και μόνο τον ανατρέπει.

Μαχμούντ Νταρουίς

Σφίξτε μου τα σκοινιά
Απαγορέψτε μου και τα τετράδιο και τα τσιγάρα
Κλείστε το στόμα μου με χώμα
Το τραγούδι είναι το αίμα της καρδιάς
Τ’ αλάτι του ψωμιού
Το νερό του ματιού
Γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια…
Θα το λέω στο κρατητήριο
Στην τουαλέτα
Και στο στάβλο
Με χειροπέδες, κάτω απ΄το βούρδουλα
Κάτω απ΄τα δεσμά των αλυσίδων
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδιάς μου τα κλαδιά
Πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι...


William Blake


Να βλέπεις τον κόσμο
Σ’ ένα κόκκο της άμμου
Και τον ουρανό μέσα
Σ’ ένα αγριολούλουδο
Να κρατάς το άπειρο
Στην παλάμη του χεριού σου
Και τη αιωνιότητα
Μέσα σε μια ώρα...

Γιώργος Σεφέρης ~ Τελευταίος σταθμός

... Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου
Τη σκέψη
Του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
Δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς ...

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Η φιλία και οι φίλοι ~ Renzo Novatore


Ένας "άνθρωπος" μου είπε:"Δεν καταλαβαίνω τις ιδέες σου και ούτε επιδοκιμάζω τον τρόπο που σκέφτεσαι,όμως δεν σε θεωρώ παράλογο".Χωρίς να του απαντήσω απομακρύνθηκα απ' αυτόν και συνέχισα τον περίπατό μου στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Γιατί;Απλά:γιατί διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πως δεν έφτασε η εποχή που ένας φίλος να μπορεί να πει στον διπλανό του:"Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδέες σου,ούτε η σκέψη σου,αλλά θαυμάζω και εκτιμώ το μυστηριώδης σύνολο της ατομικότητάς σου".Όταν ο άνθρωπος θα ξέρει να προφέρει με δυνατή και ειλικρινή φωνή αυτή όπως και άλλες λέξεις για να εκφραστεί διάφανα,χωρίς πέπλα,θα έχει χαράξει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στο Βασίλειο της φιλίας και της αγάπης.
Η εποχή μας είναι γεμάτη από καμουφλαρισμένο μίσος και από έναν χαμηλής έντασης επικίνδυνο πόλεμο:όλες οι λέξεις περί αγάπης και φιλίας είναι αρωματισμένα πέπλα αλλά κρύβουν τον δηλητηριώδη χάλυβα που δεν φέρνει τίποτε άλλο από πόνο και δάκρυα.
Εκείνο το "δεν πιστεύω ότι είσαι παράλογος"που είπε ο συνομιλητής μου,ήρθε να αποδείξει με σαφήνεια,εκείνο που κρυβόταν πίσω από την φαινομενική του φιλικότητα.Γι' αυτό τον άφησα χωρίς απάντηση και απομακρύνθηκα απ' αυτόν.
Πιστεύω πως όταν δεν είναι δυνατόν να εμπιστευτείς την φιλία ενός ανθρώπου,το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον κηρύξεις εχθρό σου.Ειλικρινά εκτιμώ όσους απωθούν την στοργικότητα της καρδιάς μου.Αυτοί είναι άξιοι του σπαθιού μου.
Πρέπει να είμαι σαφής:κατέχω μια καρδιά και ένα σπαθί και είμαι και στα δύο γαλαντόμος...

Μια μέρα ένας φίλος μου είπε:"Aυτά που γράφεις ή λες μ' ενδιαφέρουν μόνο σχετικά,ωστόσο μ' ενδιαφέρει πολύ να εκτιμήσω αυτά που νιώθεις.Και πιστεύω πως στην έκφραση αυτού που νιώθεις υστερούν οι λέξεις... και έτσι θα βρεις τον τρόπο για να κάνεις κάποιον να σε καταλάβει.Μην μιλάς λοιπόν και άσε να σε κοιτάζω στα μάτια όπου θα διαβάσω τα εσώψυχά σου και θα προσπαθήσω να μαντέψω την ψυχική σου κατάσταση!".
Θα μισοκλείσω τα βλέφαρα μέχρις ότου να μην μπορεί κανείς να διεισδύσει στο βάθος των διάφανων ματιών μου,να μην μπορεί κανείς να διερευνήσει τα μύχια της ψυχής μου.Γνωρίζω,από προσωπική εμπειρία,το πόσο επικίνδυνο είναι να προσπαθεί κανείς να μαντέψει.Στο βάθος του μυαλού μου σκέφτομαι,πιθανώς πως εκείνη την μέρα θα χάσω έναν "φίλο".
Σήμερα,καθώς τριγυρνούσα ψάχνοντας κάποιο σκορπισμένο υπόλοιπό μου,βρήκα έναν...φίλο.Μπορώ όμως να καταλάβω σε τι πράγμα θα έχει διάρκεια αυτή η φιλία;
Παρόμοια ερωτήματα δεν τα συνηθίζω,και πιο δύσκολα βρίσκω και την απάντηση.Σκέφτομαι σχεδόν με σιγουριά ότι ενώ εγώ κάνω διάφορες εικασίες ,αυτός παραμένει ήρεμος και σε λίγο θα πάψει να είναι φίλος μου.Η φιλία είναι κάτι τόσο λεπτό,τόσο λαμπρό,κάτι τόσο σπάνιο,που σχεδόν δικαιολογώ μερικά άτομα που αρνούνται να ψάξουν καν γι' αυτήν.Θα διαμαρτυρηθεί κανείς απ' αυτούς αν τον πουν μισάνθρωπο;
Όχι!Όπως και να' χει αυτοί είναι οι μοναχικοί!Από αυτούς είμαι και εγώ,γιατί μισώ τους ανθρώπους που φτιάχνουν νόμους για το πως πρέπει να ζεις στην κοινωνία,ενώ εκτιμώ αυτούς που ξέρουν να μείνουν μόνοι.Το συναίσθημα της μοναξιάς είναι το ανώτερο ανάμεσα στα ανθρώπινα συναισθήματα.Ανήκει συγχρόνως και στην δύναμη και στην ομορφιά.
Εξάλλου οι μοναχικοί είναι οι άνθρωποι που χάρισαν τα περισσότερα ευεργετήματα στην ανθρωπότητα.Και είναι γι' αυτό που η "μεγαλόκαρδη"ανθρωπότητα τους περιφρονεί.
Συνοψίζοντας:ο μοναχικός διαλέγει λίγους φίλους,γιατί τον απωθεί η υποκρισία και το ψέμα.

[ Εκδόθηκε μετά τον θάνατο του απο τον γιό του,Renzo Ferari,απο το Ruta,Παρίσι το 1950]

Λούις Άνταμιτς ~ Η ταξική βία ατην Αμερική, 1830 - 1930

Ανάμεσα στο 1905 και το 1910, ο δυναμίτης έγινε σαφώς μια από τις τακτικές των Εργατών Σιδήρου στην προσπάθειά τους να καλυτερέψουν τις συνθήκες στο επάγγελμά τους και στην κοινωνία. Και ο δυναμίτης ήταν αποτελεσματικός.
Στην πραγματικότητα, μέσα σ' αυτά τα πέντε χρόνια το ημερομίσθιό τους αυξήθηκε από 2,50 δολάρια για 10 ώρες δουλειάς σε 4,30 για 8 ώρες. Για να το πετύχει αυτό το Συνδικάτο των Εργατών Σιδήρου ανατίναξε με δυναμίτη περίπου 150 κτίρια και γέφυρες στις Η.Π.Α και στον Καναδά...


Μας χωρίζουν τα κελιά μας ενώνει η ελευθερία. Αλληλεγγύη στους αγώνες των φυλακισμένων.





Τετάρτη 2 Απριλίου 2014





Τάσος Λειβαδίτης

Η ζωή μου διαγραφόταν ήσυχη μάλλον
Και χωρίς απρόοπτα
Αν κάποια νύχτα
Μ’ ένα κομμάτι κιμωλίας που βρήκα
Δε ζωγράφιζα αστόχαστα ένα παράθυρο πάνω στον τοίχο.
Απ’ αυτό το παράθυρο ήρθε ο πυροβολισμός...
 
 

Κατερίνα Γώγου

Τι ώρα να 'ναι
Όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
Μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει, όταν ο κόσμος περνούσε
Έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου
Ξέρω 'γώ
Έτσι έκανα πάντα...

Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
Ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
Αλήθεια σου λέω
Μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
Είναι Νοέμβρης
Πάρε αν θες και τ' άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
Πίσω απ' το ταχυδρομείο, σκύψε να σου πω
Είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ' αστέρια
Άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
Θα κατεβάσω μερικά...



Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει
Πάμε μια άλλη φορά
Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς
Να ξεκινήσουμε πρωί
Πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές εφημερίδες...

Αν θες είναι καλύτερα - καλύτερο
Να κοιμηθούμε αγκαλιά
Δε θα βήχω τη νύχτα
Δε θα τραβάω τα σεντόνια
Θα λουστώ
Θα 'μια φρόνιμη
Ακούνητη
Θα 'μαι σαν πεθαμένη
Μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
Γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
Που το 'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
Ή κι έτσι γι' αστείο
Και δεν ξαναξυπνήσανε
Κι ούτε που παίξανε πoτέ...

Γελωτοποιός...