Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη ~ Sylvia Plath

Λαίδη Λάζαρος

Σύντομα...
Σύντομα η σάρκα...
Που στη σπηλιά του τάφου έχει φαγωθεί...
Σε μένα θα επιστραφεί...

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα...
Είμαι μόλις τριάντα...
Και σαν την γάτα μπορώ να χάσω τη ζωή μου εφτά φορές...

Η τρίτη είναι αυτή...
Τι σκουπιδαριό...
Να εκμηδενίζεις τις δεκαετίες...

Πόσα μύρια νήματα...
Το πλήθος που μασουλά φιστίκια...
Στριμώχνεται να δει...

Να με ξετυλίγουν χέρια και πόδια...
Το μεγάλο ξεγύμνωμα...
Κυρίες και κύριοι...

Αυτά είναι τα χέρια μου...
Τα γόνατά μου...
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο...

Αλλά είμαι η ίδια, πανομοιότυπη γυναίκα...
Όταν συνέβη για πρώτη φορά ήμουνα δέκα...
Ήταν ατύχημα...

Τη δεύτερη...
Σκόπευα να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια...
Λικνιζόμουν κλειστή...
Σαν όστρακο...
Αναγκάστηκαν ξανά και ξανά να με φωνάξουν...
Κι από πάνω μου να βγάλουν τα σκουλήκια σαν κολλώδη μαργαριτάρια...

Το να πεθαίνεις...
Είναι μια τέχνη...
Όπως και καθετί άλλο...
Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά...