Η πέτρα του ήλιου ~ Οκτάβιο Παζ

Βαδίζω μέσα σε στοές ήχων...
Σε παρουσίες πλέω ηχηρές...
Σαν τον τυφλό περνώ απ’ τις διαφάνειες...
Ένας κατοπτρισμός με σβήνει, γεννιέμαι σ’ έναν άλλον...
Ω δάσος από μαγικές κολόνες...
Κάτω απ’ τα τόξα του φωτός εισβάλλω...
Στους διαδρόμους του διάφανου φθινοπώρου...

Μπαίνω στο σώμα σου όπως στον κόσμο...
Η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία...
Τα στήθη σου δυο εκκλησιές που λειτουργεί το αίμα...

Τα παράλληλα μυστήριά του...
Σαν τον κισσό τα βλέμματά μου σε σκεπάζουν...
Είσαι μια πολιορκημένη πόλη απ’ τη θάλασσα…

Ντυμένη με το χρώμα της επιθυμίας μου...
Γυμνή γυρνάς καθώς η σκέψη μου...
Ταξιδεύω στα μάτια σου σαν μέσα στο νερό…
Στο μέτωπό σου περπατώ σαν το φεγγάρι...
Όπως το σύννεφο στο λογισμό σου...

Πηγαίνω στην κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου...
Η φούστα σου από αραποσίτι κυματίζει...
Και τραγουδάει, η φούστα σου από κρύσταλλο...
Η φούστα σου η νερένια...

Τα χείλη, τα μαλλιά, τα βλέμματά σου…
Κλείνεις τα μάτια μου με το νερένιο σου στόμα…
Ταξιδεύω στη μέση σου σαν σε ποτάμι...
Πηγαίνω στο σώμα σου σαν σ’ ένα δάσος…

Περπατώ στους σφοδρούς λογισμούς σου...
Και στου λευκού μετώπου σου την έξοδο...
Η γκρεμισμένη μου σκιά κομματιάζεται...
Μαζεύω τα κομμάτια μου ένα ένα...
Και δίχως σώμα προχωρώ, ψάχνω ψηλαφώντας...