Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Arthur Rimbaud ~ Αίμα Κακό


Παιδί ακόμα, θαύμαζα τον σκαιό κατάδικο που πάντα έκλειναν πίσω από τις πόρτες της φυλακής.
Έψαχνα τα πανδοχεία και τις νοικιασμένες κάμαρες τις αγιασμένες με την παρουσία του. Ατένιζα με το δικό του ιδανικό το μπλε του ουρανού και τον ανθισμένο μόχθο της εξοχής.
Ερμήνευα το πεπρωμένο του στις πόλεις.
Ήταν από έναν άγιο πιο αγέρωχος, από έναν ποντοπόρο πιο νουνεχής, αυτός.
Μάρτυρας του λογισμού και του θριάμβου του.
Πάνω σε δημοσιές, κάτω απ’ τη νύχτα του χειμώνα δίχως σκεπή, δίχως κουρέλι, δίχως ψωμί, ένας φθόγγος έσφιγγε την παγωμένη καρδιά μου.

" Τόλμη ή δειλία: τόλμη για σε.
Δεν ξέρεις πού και γιατί τρέχεις.
Έμπα παντού, αποκρίσου σ’ όλα. Αν γίνεται να σκοτώσουν ένα πτώμα, τότε να φοβάσαι μήπως σε σκοτώσουν".


Το πρωί το βλέμμα μου είχε χαθεί στο άπειρο κι η όψη μου είχε τόσο αδειάσει ώστε κι αν κάποιον αντάμωσα δεν θα με παρατηρούσε.
Στις πόλεις, ο βόρβορος έλαμπε έξαφνα κόκκινος και μαύρος, πανόμοιος με καθρέφτη αντανακλώντας την φλόγα λάμπας από δωμάτιο σε δωμάτιο, σαν θησαυρός σε δάσος.
Καλή τύχη, κραύγαζα γοερά κι αντίκριζα ένα πέλαγο γεμάτο καπνό και λάμψη στον ουρανό και δεξιά κι αριστερά λαμπάδιαζαν τα πλούτη του κόσμου σαν ένα δισεκατομμύριο κεραυνοί.
Αλλά το όργιο κι η συντροφιά των γυναικών μου ήσαν απαγορευμένα.
Σύντροφος κανένας.
Είδα τον εαυτό μου περικυκλωμένο από ένα λυσσασμένο πλήθος αντίκρυ στο εκτελεστικό απόσπασμα να οδύρομαι από δυστυχία γιατί δεν μπορούσαν να με νιώσουν όμως συγχωρώντας τους, σαν την Ιωάννα Ντ’ Αρκ...

Μαξ Στίρνερ

Μήπως γράφω από αγάπη στους ανθρώπους;
Όχι γράφω επειδή θέλω να δώσω ζωή στις σκέψεις μου.
Κι αν προβλέπω ότι θα σας πάρουν την ηρεμία και τη γαλήνη σας, ή βλέπω τους αιματηρότερους των πολέμων και τη πτώση πολλών γενεών να βλασταίνουν απ' το σπόρο τούτο, μολαταύτα θα τον σπείρω.
Κάντε τον ό,τι θέλετε κι ό,τι μπορείτε, δουλειά δικιά σας και δεν μ' απασχολεί.
Ίσως να 'χετε μόνο ταραχή, αγώνα και θάνατο, ελάχιστοι θ' αντλήσουν χαρά.
Αν είχα στην καρδιά μου το καλό σας, θα 'κανα σαν τα χριστιανικά καθεστώτα, που θεωρούν "ιερό καθήκον" τους να προστατεύουν τον κοσμάκη απ΄τα κακά βιβλία.
Τραγουδάω γιατί είμαι τραγουδιστής, αλλά σας χρησιμοποιώ γιατί μου χρειάζονται αυτιά...

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου ~ Τάσος Λειβαδίτης

 
Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.
Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας για να κλαίνε.
Φυσάει...

Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Τα παραμύθια είναι τυφλά
Φυσάει...

Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει...

Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού
Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους τις χρονολογίες τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη

Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων

Ερχόμαστε

Παραμερίστε

Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει...

Χωρίς να σε βλέπω ~ Τίτος Πατρίκιος

 
Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω
Xωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
Xωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις...

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
Όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
Όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
Μη με πιστεύεις, κι όμως σου λέω την αλήθεια...

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
Να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
Μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή...

Παιδί δε μιλάς ~ Τάσος Λειβαδίτης

Παιδί δε μιλάς
Τώρα δε ρωτάς
Πόσα άστρα έχει ο ουρανός
Δε με ρωτάς...

Που πηγαίνουν τα πουλιά
Δε ρωτάς
Τις πέτρες αν τις πονά ο βοριάς
Δε ρωτάς, δε ρωτάς...

Στο δρόμο τώρα πού ‘χεις πάρει
Θα σου μάθει πολλά
Το φεγγάρι...

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Νικηφόρος Βρεττάκος



Δε με κατάλαβες
Όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου
Προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα
Πάλευα, όλη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
Τις παλάμες μου πάνω σου
Σαν δύο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.

Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
Δίχως χέρια τον κόσμο...

Ραψωδία 25η ~ Τάσος Λειβαδίτης

Έζησα σ’ έναν κόσμο αλλόκοτο
Απλώνοντας στους άλλους ένα χέρι
Ακρωτηριασμένο απ’ τη δυσπιστία,
Τρώγοντας ένα ψωμί νεκρό
Δολοφονημένο από την ταπείνωση...

Νευρώσεις
Δάκρυα
Δεινόσαυροι με ημίψηλα
Ατομική ιδιοχτησία
Ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα δρόμο
Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα από χαρτονομίσματα
Οικοδομές
Και χαμένα χρόνια...

Παρθένες συνουσιάζονται με τις ομπρέλες τους
Άνθρωποι κομμένοι κατακόρυφα στη μέση παρακολουθούν τη λειτουργία της Κυριακής
Τ’ άλλο μισό τους παζαρεύει στα μπακάλικα και στα μπορντέλα
Τα ματωμένα εντόσθιά τους μπερδεύονται
Με τα μαλλιά των γυναικών, τις κονσέρβες, τα εικονίσματα,
Καθρέφτες κλέφτες κάθε πρωί σου αρπάζουνε
Έν’ ανεπίστρεπτο κομμάτι από τη νιότη σου, βελάζουνε, βελάζουνε
Τα δευτερόλεπτα
Μες τα σφαγεία των ρολογιών, η συνήθεια και η εκβιασμένη ηδονή
Αποπατούν τα συζυγικά κρεβάτια, θηρία που κάθε νύχι τους
Ήταν και μια γυναίκα
Και μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
Που μου μάσησαν τα πλεμόνια, το συκώτι
Την καρδιά
Κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί
Μερικά απομεινάρια λέξεων...

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Το σώμα και το μηδέν ~ Τάκης Σινόπουλος

Όνειρο διπλωμένο στ΄ όνειρο
  Η μέρα στάχτη, η νύχτα τίποτα
  Η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς
Σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά
Φεγγάρι ασύγκριτο
Περνώντας των δασών τα αινίγματα
Τις αίθουσες των δέντρων.

Ναι μοναξιά
Κι ένα κορμί
Γεμάτο με ησυχία και μηδέν...

Ενός λεπτού σιγή ~ Ντίνος Χριστιανόπουλος

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
Κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
Έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
Ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας...

Κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
Έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
Για τους απεγνωσμένους...;

Διερώτηση για να μην κάθομαι άεργος ~ Νίκος Καρούζος

Ποτέ στ΄ αλήθεια δεν το ‘μαθα
Τι είναι τα ποιήματα.

Είναι πληγώματα
Είν΄ ομοιώματα
Φενάκη
Φρεναπάτη;
Φρενάρισμα ίσως;
Ταραχώδη κύματα; 

Τι είναι τα ποιήματα;
Είν΄ εκδορές απλά γδαρσίματα;
Είναι σκαψίματα;
Είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα;
Είναι γάζες επίδεσμοι
Παρηγόρια ή διαλείμματα;

Πολλοί τα βαλσαμώνουν
Ως μηνύματα.
 
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης...

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Ο Δούλος ~ Μιχάλης Κατσαρός

Ο Δούλος που δραπέτευσε
'Ελεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
Γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση
Δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα...

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
Φαίνεται θα ’ταν αποφασισμένος για θάνατο
  Ή θα ’ταν κρυφός κατάσκοπος που δεν φοβάται.

Εγώ πάντως
Εξακολουθούσα να βλέπω τον επερχόμενο μεσαίωνα
Με φάλαγγες πιστών
Με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
Με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
Με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
Εικόνες από παλιές εκστρατείες και τυφεκισμούς
Ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Άμες δε γ’ εσόμεθα
Πληρωμένη εκπαίδευση
Θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
Κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.

Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
Πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός
Μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
Να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
Με αληθινές εξαρτήσεις του βίου
Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε
Τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα
Που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
Αφού γύρω τραγούδαγε η φοιτήτρια
Ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
Τότε...
Δε θα ’χετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
'Ομως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
Δε θα ’χετε δει το ραγισμένο τοίχο
Όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
Πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί...

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους...

Fernando Pessoa

Το να είμαι ποιητής δεν είναι φιλοδοξία μου.
Είναι απλά ο τρόπος μου να είμαι μόνος...

Ο ποιητής είναι πλαστογράφος
Που είναι τόσο καλός στο ρόλο του
Που ακόμα και τον πόνο πλαστογραφεί
Πόνο που στην πραγματικότητα νιώθει...

Ο δρόμος που δεν διάλεξα ~ Robert Frost

Δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σ' ένα χρυσαφένιο δάσος
Και προς λύπη μου και τους δυο τα πόδια μου να ταξιδέψουν δεν μπορούσαν
Κι επί μακρόν εστάθηκα , καθώς ένας ήμουν ταξιδευτής μονάχος
Κι έστρεψα το βλέμμα μου στον πρώτο όσο να χαθεί στο βάθος
Μέχρι εκεί που χάνονταν στα άγρια χόρτα που βλαστούσαν 
Ύστερα κοίταξα τον άλλον , εξίσου όμορφος κι εκείνος
Κι ίσως πιο πολλούς να είχε λόγους για να διαλεχτεί
Καθώς ζητούσε να περπατηθεί με το γρασίδι που ήτανε στρωμένος
Κι ας έδειχνε πως ως εκεί από περαστικών το πόδι πατημένος
Όμοια ο κάθε τους φαινόταν να 'χει πια σχηματιστεί
Και ισότιμα κι οι δυο ήρεμοι ανοίγονταν μπροστά μου στον πρωινό αέρα
Ντυμένοι φύλλα αγνά κι απάτητα από ανθρώπου μπότα
Ω , εγώ φύλαξα τον πρώτο γι' άλλη μέρα
Κι όμως, καθώς γνώριζα πως ο ένας δρόμος σ' άλλον σε πηγαίνει πέρα
Αμφέβαλλα αν ποτέ ξανά θα μ' έφερνε η μοίρα μου εκεί σαν πρώτα
Κι ένα λόγο θα πω μ' αναστεναγμό λεγμένο
Κάπου εποχές αμέτρητες παλιά
Δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σε ένα δάσος χρυσισμένο
Εγώ πήρα τον λιγότερο ταξιδεμένο
Και αυτό ήταν που έκανε όλη την διαφορά...

Μανόλης Αναγνωστάκης ~ Κάθε πρωί

Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τούς χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
Ασήμαντες απαριθμήσεις
Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα που τελειώνει η μοναξιά;

Friedrich Nietzsche ~ Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα

Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν...
Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα...
Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές...
Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη...
Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του...
Που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ...
Που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί...
Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια...
Και που όλο ρωτάει "είμαι ένας χαρτοπαίχτης λοιπόν...;"
Γιατί θέλει να καταστραφεί.
Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα...
Και μέσα στην πληγή του και που μπορεί να καταστραφεί...
Από ένα παραμικρό βίωμα...
Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι...
Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούν περισσότερο...
Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους...
Τον καταστροφέα...
Τον εγκληματία...
Αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί...
Σας το λέω...
Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει...
Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει να αγρυπνάτε...
Για να κοιμάστε καλά...
Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου...
Μακάριοι οι νυσταγμένοι γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος...

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Καθιστές κοιλιές ~ Luis Cernuda

Ευχαριστημένοι
Όπως εκείνοι που ξέρουν
Όπως εκείνοι που κρατάν στη χούφτα τους την αλήθεια
Καλά πιασμένη για να μη ξεφύγει
Και με περηφάνια
Σαν φύλακες των ίδιων σας των εαυτών
Εξουσιάζετε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης
Εσείς καθιστές κοιλιές.

Δεν υπάρχει αέριο
Δεν υπάρχει μολύβι
Που να φουσκώνει τόσο που τόση σαβούρα να βγάζει
Σαν τη δική σας δηλητηριώδη σιγουριά
Αυτή η σιγουριά τού να νιώθετε το πανωφόρι σας
Καλοπροστατευμένο από τον πισινό σας.

Κοιτάτε από εδώ κι από εκεί
Χαμογελάτε ξύνοντας πονηρά το βρωμερό στόμα σας
Κι από εκεί αποφαίνεστε όπως το αρχαίο μαντείο
Φουσκωμένες ηλιθιότητες
Αποφθέγματα που στραγγίζουν ανάμεσα στις σχισμές σαν ποντίκια.

Φτερωτό το ρωμαλέο πόδι
Το νεανικό και ρωμαλέο πόδι
Που θα γκρεμίσει σύντομα
Αυτό το φουσκωμένο με λάσπη, κακία και αδικία πανωφόρι
Παρασέρνοντας μαζί του και τον πισινό και την κοιλιά σας
Το θλιβερό σας πρόσωπο που μολύνει τον αέρα
Τον καθαρό και δίκαιο αέρα
Όπου σήμερα ξεσηκωνόμαστε
Ενάντια σε όλους σας
Ενάντια στην ηθική σας ενάντια στους νόμους σας
Ενάντια στην κοινωνία σας ενάντια στο θεό σας
Ενάντια σε σας τους ίδιους καθιστές κοιλιές
Με ένα στέρεο στάχυ
Γι’ αυτόν που σπρώχνει τη δύναμη του από τη γη
Για να ανοίξει ο ήλιος
Για να δώσει τον καρπό του
Καρπό του μίσους και της χαράς
Φρούτο του αγώνα και της γαλήνης.

Η αλήθεια βρίσκεται σε αμάχη και σε αυτή σας περιμένουμε
Καθιστές κοιλιές
Τεντωμένες κοιλιές
Νεκρές κοιλιές...

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Αργύρης Χιόνης


Είμ΄ ένα βιβλίο. Κάποιος με διαβάζει.
Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει από μένα.
Δεν ξέρω αν μου βρίσκει κάποιο βάθος.
Πάντως, δυσκολεύεται στο διάβασμα.
Ή βαριέται, συχνά με παρατά.
Τσακίζοντας τα φύλλα μου.
Μ΄έγκαταλείπει για καιρό
Και όταν κάποτε επιστρέφει, έχει πλέον χάσει τη συνέχεια
Έχει ξεχάσει ό,τι έχει διαβάσει.
Έτσι, με ξαναπιάνει απ' την αρχή.
Για να με παρατήσει πάλι, ύστερ' από λίγο κουρασμένος.
Δεν ξέρω αν διαβάζει άλλα βιβλία.
Δεν ξέρω καν πώς βρέθηκα στα χέρια του.
Όμως εδώ είμαι, αυτός είναι η μοίρα μου.
Και, αν αυτός δεν με διαβάσει.
Άλλον αναγνώστη δεν πρόκειται να βρω...

Τα Σταφύλια της Οργής ~ John Steinbeck

Η αποτυχία αιωρείται πάνω από το κράτος σαν μεγάλη λύπη...
Και στα μάτια των ανθρώπων αντανακλάται η αποτυχία...
Και στα μάτια των πεινασμένων φουντώνει ο θυμός...
Στις ψυχές των ανθρώπων τα σταφύλια της οργής γιομίζουν...
Γιομίζουν και βαραίνουν για τον τρύγο...

Ντίνος Χριστιανόπουλος ~ Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας...
Ποτέ δεν λένε την αλήθεια..
Ο κόσμος υποφέρει και πονά...
Κι εσείς τα ίδια παραμύθια...


Μην θυμώνεις γέρικο μολύβι που γράφεις τόση πολλή θλίψη , είναι μόνο
Ότι απλά σε γνώρισα μια μέρα με λίγη όρεξη ...
Συγχώρεσέ με γηραιά βελανιδιά αν κλάψω με λυγμούς κάτω από τα κλαδιά
σου , είναι μόνο
Που δεν αισθάνομαι πολύ καλά , έχω το στήθος μου ανοιχτό εδώ και δύο
φεγγάρια τώρα .
Συγχώρεσέ με αγαπητό μου μολύβι που σε εξαναγκάζω στην πίκρα ,
Λάβε υπ ’ όψιν σου πως ίσως αύριο
Να γράψω για τη ζωή και τους αγώνες της
Και ίσως όλα να είναι πιο δυναμικά και οι επιθυμίες μου ,
Μπορεί να επιστρέψουν και εσύ μπορεί να μιλάς για πράγματα τόσο όμορφα όσο το γαλάζιο του ουρανού και το κόκκινο των φλεγόμενων οδοφραγμάτων .

Mauricio Morales

Albert Camus ~ Ο Ξένος

Είναι πάντα ενδιαφέρον ν' ακούς να μιλούν για τον εαυτό σου ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο ειδώλιο του κατηγορούμενου.
Όσο κρατούσαν οι αγορεύσεις του δικηγόρου μου και του εισαγγελέα μπορώ να πω ότι ακούστηκαν περισσότερα για 'μένα παρά για το έγκλημά μου.
Μα δεν ήταν και πολύ διαφορετικές αυτές οι αγορεύσεις.
Ο συνήγορος ύψωνε τα χέρια και με ονόμαζε ένοχο αλλά μ' ελαφρυντικά.
Ο εισαγγελέας έτεινε τα χέρια του και με κατηγορούσε για μια ενοχή χωρίς ελαφρυντικά.
Κάτι όμως μ΄ενοχλούσε αόριστα.
Μερικές φορές ένιωσα τον πειρασμό να επέμβω αλλά ο δικηγόρος μου έλεγε "Ησυχάστε, αυτό θα ωφελήσει περισσότερο την υπόθεσή σας."
Ήταν σαν να έκαναν τη δίκη χωρίς εμένα.
Όλα γίνονταν χωρίς να επεμβαίνω.
Η τύχη μου κανονιζόταν χωρίς να ζητούν τη γνώμη μου.
Πότε πότε ήθελα να τους διακόψω και να πω "Μα δε μου λέτε, ποιος είναι ο κατηγορούμενος εδώ; Είναι σημαντικό να είσαι κατηγορούμενος. Κι εγώ έχω κάτι να πω."
Αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα είδα ότι δεν είχα τίποτα να πω.
Και πρέπει να ομολογήσω ότι το ενδιαφέρον που βρίσκει κανείς στο ν' απασχολεί τους άλλους δεν κρατάει πολύ.
Πραγματικά, η αγόρευση του εισαγγελέα με κούρασε πολύ γρήγορα.
Υπήρχαν μόνο αποσπάσματα, κινήσεις ή μερικοί συλλογισμοί έξω από το σύνολο, που μου έκαναν εντύπωση και τράβηξαν την προσοχή μου...

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Samuel Beckett ~ Ο Ακατανόμαστος

Είναι οι τελευταίες λέξεις, αληθινά οι τελευταίες. Ή οι ψίθυροι.
Έρχονται οι ψίθυροι, το ξέρω καλά αυτό. Όχι, ούτε καν αυτό.
Μιλάς για ψιθύρους, για μακρινές φωνές, για όσο μπορείς να μιλάς.
Μιλάς για αυτά πριν και μιλάς για αυτά μετά. Κι άλλα ψέμματα.
Θα είναι η σιωπή, αυτή που δεν κρατά, που θα ξοδέψω ακούγοντας, που θα ξοδέψω περιμένοντας, για να σπάσει, για να την σπάσει η φωνή.
Ίσως δεν υπάρχει άλλη, δεν ξέρω. Δεν αξίζει τον κόπο, αυτό μόνο ξέρω.
Δεν είναι εγώ, αυτό μόνο ξέρω. Δεν είναι δική μου.
Είναι η μόνη που είχα ποτέ; Ψέμματα.
Πρέπει να είχα την άλλη, αυτήν που διαρκεί, αλλά δεν διάρκεσε.
Δεν καταλαβαίνω.
Δηλαδή, διάρκεσε. Ακόμα διαρκεί. Ακόμα μέσα της είμαι.
Άφησα τον εαυτό μου πίσω στα χέρια της.
Με περιμένει εκεί.
Όχι, εκεί δεν περιμένεις, εκεί δεν ακούς.
Δεν ξέρω. Ίσως είναι όλα ένα όνειρο.
Θα με εξέπληττε αυτό.
Θα ξυπνήσω, στη σιωπή, και δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ.
Θα είναι εγώ;
Ή θα ονειρευτώ, πάλι θα ονειρευτώ, θα ονειρευτώ μια σιωπή, μια ονειροσιωπή γεμάτη ψιθύρους, δεν ξέρω, όλα αυτά είναι λέξεις, και δεν θα ξυπνήσω ποτέ όλα λέξεις, τίποτε άλλο δεν υπάρχει.
Πρέπει να συνεχίσεις, αυτό μόνο ξέρω.
Θα σταματήσουν, το ξέρω καλά. Το νιώθω.
Θα με εγκαταλείψουν.
Θα είναι η σιωπή, λίγες καλές στιγμές.  Ή θα ναι δική μου;
Αυτή που κρατάει, που δεν κράτησε, που κρατά ακόμα; Θα είναι εγώ;
Πρέπει να συνεχίσεις. Δεν μπορώ να συνεχίσω.
Πρέπει να συνεχίσεις. Θα συνεχίσω.
Πρέπει να λες λέξεις, για όσο υπάρχουν λέξεις, ώσπου να με βρουν, ώσπου να με πουν.
Παράξενος πόνος, παράξενη αμαρτία.
Πρέπει να συνεχίσεις.
Ίσως έχει ήδη γίνει. Ίσως με έχουν ήδη πει.
Ίσως με κουβάλησαν στο κατώφλι της ιστορίας μου πριν απ' την πόρτα που ανοίγει στην ιστορία μου. Θα με εξέπληττε, αν άνοιγε.
Θα είναι εγώ; Θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι;
Δεν ξέρω, ποτέ δεν θα ξέρω. Στη σιωπή δεν ξέρεις.
Πρέπει να συνεχίσεις.
Δεν μπορώ να συνεχίσω.
Θα συνεχίσω...

Μπερτολτ Μπρέχτ ~ Η Μάνα Kουράγιο και τα παιδιά της

Ιεροκήρυκας...
"Σε θαυμάζω που ξέρεις να κάνεις κουμάντο στη δουλειά σου και να τα καταφέρνεις πάντα. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί σε λένε Κουράγιο..."

Μάνα Κουράγιο...
"Οι φτωχοί χρειάζονται κουράγιο, ειδαλλιώς είναι χαμένοι. Ακόμα και για να σηκωθούν το πρωί χρειάζονται κουράγιο στην κατάστασή τους. ’Η για να οργώσουν το χωράφι τους και μάλιστα στον πόλεμο. Και μόνο που φέρνουν παιδιά στον κόσμο δείχνει ότι έχουν κουράγιο γιατί προοπτική δεν έχουν καμιά. Όταν αναγκάζονται να γίνουν ο ένας δήμιος του άλλου και να αλληλοσφάζονται, τότε για να κοιταχτούν στα μάτια χρειάζονται κουράγιο. Κι όταν ανέχονται έναν αυτοκράτορα ή έναν πάπα δείχνει πώς έχουν ανεξάντλητο κουράγιο, γιατί αυτούς τούς πληρώνουν με τη ζωή τους. (Κάθεται, βγάζει από την τσέπη της ένα μικρό τσιμπούκι και καπνίζει.)
Θα μπορούσες να κόψεις μερικά ξύλα..."

Ιεροκήρυκας...
(Βγάζει απρόθυμα το σακάκι του κι ετοιμάζεται να κόψει ξύλα.)
"Η δουλειά μου είναι να φροντίζω τις ψυχές και όχι να κόβω ξύλα."

Μάνα Κουράγιο...
"Εγώ όμως δεν έχω ψυχή. Αντίθετα χρειάζομαι καυσόξυλα."


Τάσος Λειβαδίτης


Κι έζησα πάντα με τον εαυτό μου...
Σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα...
Που όλη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν...
Κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου...
Μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα
Και το θέατρο ξεχειλίσει απ'την πελώρια αναμονή...
Ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί...
Να, που βρίσκονται κιολας πάνω απ'το μίσος και τον κίνδυνο...
Και το θαυμασμό και το χρόνο
Αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Τέχνης...

Τάσος Λειβαδίτης

Μια δειλή πράξη σου, σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους...
Με μια συγνώμη αργοπορημένη, πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου...
Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα, όπως και μια λέξη...
Μια κίνηση αδιαφορίας, ένα βλέμμα επίμονο, το κουδούνι που δε χτύπησε, το γράμμα που ήρθε, κάνουν το ίδιο καλά τη δουλειά τους όπως ένα μαχαίρι ή λίγο υδροκυάνιο...
Κάθε μέρα, όλες τις νύχτες, 24 ολάκερες ώρες ο φόβος σκοτώνει, η απροδιοριστία σκοτώνει, τ' όνειρο σκοτώνει, η πράξη σκοτώνει...
Κι όταν πεθαίνεις, κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους σε προφυλάσει αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα...

Jean Paul Sartre

Καταλάβετε επιτέλους αυτό...
Αν η βία άρχιζε απόψε, αν η εκμετάλλευση και η καταπίεση δεν είχαν ποτέ υπάρξει πάνω στη γη, ίσως η επιδεικνυόμενη μη βία να μπορούσε να καλμάρει την διαφωνία...
Όμως εάν το καθεστώς εξ ολοκλήρου και μέχρι και οι μη βίαιες σκέψεις σας έχουν καθοριστεί από μία καταπίεση χιλιετιών, η παθητικότητά σας δεν εξυπηρετεί παρά στο να σας βάλει με το μέρος των καταπιεστών...

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Μενέλαος Λουντέμης


Σε περιμένω.
Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος...
Που δεν έχει τι να περιμένει..
Και όμως περιμένει...

Γιατί σαν πάψει να περιμένει..
Είναι σα να παύει να βλέπει..
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό..
Να παύει να ελπίζει..
Σα να παύει να ζει...

Αβάσταχτο είναι…
Πικρό είναι...
Να σιμώνεις αργά στ” ακρογιάλι...
Χωρίς να είσαι ναυαγός...
Ούτε σωτήρας...
Παρά ναυάγιο…

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Τ'αστέρια που ονειρευτήκαμε ~ Τίτος Πατρίκιος

 
Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες...
Ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες...
Τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε...
Το πολύ καύτρες μέσα στη νύχτα...
Απ’ τα τσιγάρα που τινάζαμε...
Κι η πύρινη τροχιά τους...
Μόλις που πρόφταινε να λάμψει...
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας...
Κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο...
Με σιγουριά τον βάζαμε γι’ αργότερα...

Βίλχελμ Ράιχ ~ Άκου ανθρωπάκο

… Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι μετέτρεψες τα ανθρωπάκια σε δυνάστες σου και ότι έστειλες στο μαρτύριο τους πραγματικά μεγάλους άντρες, ότι τους σταύρωσες, τους λιθοβόλησες και τους άφησες να πεθάνουν απ’ την πείνα, ότι ποτέ δεν τους σκέφτηκες, ούτε αυτούς, ούτε τους κόπους τους, ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα σε ποιους χρωστάς οτιδήποτε καλά υπάρχουν στη ζωή σου…
… Δεν έχεις αισθητήριο όργανο για να ξεχωρίσεις τον πραγματικό μεγάλο άνθρωπο.
Ο τρόπος ζωής του, ο πόνος του, η επιθυμία του, ο θυμός του, η πάλη του για σένα, σου είναι άγνωστα.
Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν μπορούν να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν και που θέλουν να είσαι ελεύθερος, ειλικρινής και τίμιος.
Δεν αγαπάς τους άντρες αυτούς και τις γυναίκες γιατί είναι ξένοι προς την ύπαρξή σου.
Είναι απλοί και ακέραιοι, γι’ αυτούς η αλήθεια είναι ότι είναι για σένα η πονηριά.
Κοιτάζουν τον εσωτερικό σου κόσμο, όχι με χλευασμό, αλλά με πόνο για τη μοίρα του ανθρώπου. Μα εσύ αισθάνεσαι την ερευνητική ματιά τους και οσφρίζεσαι κίνδυνο.
Τους παραδέχεσαι Ανθρωπάκο, τότε και μόνον, όταν άλλα Ανθρωπάκια σου πούνε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι μεγάλοι.
Φοβάσαι το μεγάλο άνθρωπο, τη γνώμη του και την αγάπη του για τη ζωή.
Ο μεγάλος άνθρωπος σ’ αγαπάει απλά, όπως αγαπάει κάθε ζώο σαν ζωντανό πλάσμα.
Δε θέλει να σε βλέπει να υποφέρεις όπως υπέφερες ολόκληρες χιλιετηρίδες.
Δε θέλει να σ’ ακούει να μοιρολογείς όπως μοιρολογούσες ολόκληρες χιλιετηρίδες.
Δε θέλει να σε βλέπει υποζύγιο, γιατί αυτός αγαπά τη ζωή και τη θέλει ελεύθερη από πόνο και εξευτελισμό…

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Μιχαήλ Μπακούνιν

Μέχρι σήμερα η ανθρώπινη ιστορία δεν ήταν παρά μια διαρκής και αιμοχαρής σφαγή εκατομμυρίων ταλαίπωρων ανθρώπων για κάποια ανελέητη αφαίρεση, θεό, πατρίδα, κρατική ισχύ, εθνική ευημερία, ιστορικά δίκαια, δικαιοσύνη, πολιτική ελευθερία, κοινό συμφέρον.
Αυτή ήταν ως τις μέρες μας η φυσική αναπόδραστη και μοιραία πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών.
Δεν είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι γι' αυτό.
Προκειμένου για το παρελθόν, πρέπει να το αποδεχτούμε όπως θα κάναμε με κάθε φυσικό πεπρωμένο.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι ήταν ο μόνος δυνατός δρόμος για την διαπαιδαγώγηση του ανθρώπινου είδους.
Και δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε στο σημείο αυτό.
Ακόμα κι αν αποδώσουμε το μεγαλύτερο μερίδιο για τούτα τα μακιαβελικά τεχνάσματα στις άρχουσες τάξεις, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι καμιά μειοψηφία δε θα 'ταν ικανή να επιβάλει αυτές τις φριχτές θυσίες στις μάζες, αν αυτές οι ίδιες δεν είχαν μια οριακά ενστικτώδη παρόρμηση να θυσιάζονται πάντοτε γι αυτές τις αδηφάγες αφαιρέσεις, που σαν βρυκόλακες τράφηκαν με αίμα ανθρώπων...

Πιοτρ Κροπότκιν

Αν όσοι βρίσκονταν στην εξουσία ήταν αυτοί οι υπέροχοι όπως θέλουν να μας τους περιγράψουν, θα μας πότιζαν την ωραιότερη ουτοπία της ζωής μας.
Ο αφέντης θα ήταν πατέρας κι αδελφός του εργάτη και όχι ο τύραννος του.
Το εργοστάσιο θα ήταν οικογενειακή εστία.
Το κράτος θα συμπεριφερόταν διαφορετικά στον εργάτη.
Ο δικαστής δε θα ‘χε κουράγιο να τον στέλνει στη φυλακή ώστε να καταδικάζει σε αργό θάνατο την οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.
Κανένας εισαγγελέας δε θα ζήταγε να πάρουν κεφάλια μόνο και μόνο για να δείξει ότι ξέρει να μιλάει ωραία.
Οι βουλευτές θα ένιωθαν φρίκη για τα αδούλευτα λεφτά που εισπράττουν.
Η χρωματιστή ρουλέτα θα μετατρεπόταν αμέσως σε κήπο αρετής και οι στρατιώτες θα συμφιλιώνονταν με τους πολίτες και δε θα έπαιρναν το όπλο στο χέρι, παρά μόνο για να κάνουν επίδειξη στους φιόγκους στρατηγούς και θα γέμιζαν την κάνη τους λουλούδια...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μια γάτα έρχεται απ’ την πόρτα της βεράντας και τρίβεται στα πόδια μου να την ταΐσω.
Αρπάζει το κρέας που της ρίχνω, μα όταν σκύψω για να τη χαϊδέψω,τραβιέται πίσω και μου βγάζει νύχια.
Παράξενο, τα πόδια μου τα εμπιστεύεται, μόνο τα χέρια μου φοβάται.
Μα ίσως να ‘ναι σοφή. Από τα πόδια, το πολύ να φάει κλοτσιά, ενώ τα χέρια μπορεί και να την πνίξουν.
Άγρια γάτα, τάχα δεν ξέρει από χάδια, ή μήπως ξέρει και γι’ αυτό τραβιέται;
Κι εγώ λάτρεψα πόδια, κι εφαγα κλοτσιές, χάιδεψα χέρια, έφαγα ξύλο.
Μα τη σοφία της γάτας δε μπόρεσα ακόμα να την καταλάβω…

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Νίκος Καρούζος


Εμείς απ’ αλλού με άλλους όρους φωνάζουμε...
"Να μεγαλώνει, η φωτιά να μεγαλώνει...
Να γίνεται ολοένα ψηλότερη...
Εξ αρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη..."

Charles Bukowski

Δεν είμαι σαν τους άλλους...
Οι άλλοι είναι σαν τους άλλους...
Μοιάζουν όλοι...
Πλησιάζουν ο ένας τον άλλο...
Συναθροίζονται...
Στριμώχνονται...
Είναι εύθυμοι...
Κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι...
Ενώ εγώ...
Καίγομαι στην κόλαση...
Η καρδιά μου είναι χιλίων ετών...
Δεν είμαι σαν τους άλλους...
Εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους...
Θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους...
Τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια...
Οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν...
Το χιούμορ τους με πληγώνει...
Το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό...
Δεν είμαι σαν τους άλλους...
Καίγομαι στην κόλαση...
Στην κόλαση του εαυτού μου...

Απολογία νομοταγούς ~ Μανόλης Αναγνωστάκης

Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες
Που δεν περιέχουν τη λέξη Ελευθερία, τη λέξη Δημοκρατία
Δεν φωνασκούν Κάτω οι τύραννοι ή Θάνατος στους προδότες
Που παρακάμπτουν επιμελώς τα λεγόμενα φλέγοντα γεγονότα
Γράφω ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις λογοκρισίες
Αποστρέφομαι τετριμμένες εκφράσεις όπως σαπίλα ή καθάρματα ή πουλημένοι
Εκλέγω σε πάσα περίπτωση την αρμοδιότερη λέξη
Αυτή που λέμε "ποιητική", στιλπνή, παρθενική, ιδεατώς ωραία
Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως...

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Η ανάκριση του Εμίλ Ανρύ

Ένας απ’ τους αναρχικούς που ήταν υπεύθυνος για την επιδημία εκρήξεων που συντάραξε τη Γαλλία μεταξύ 1892 και 1894 και προσέφερε ένα πιο επιβλητικό παράδειγμα αναρχικής ιδιοσυγκρασίας λόγω του γεγονότος ότι ήταν περισσότερο λογικός και διανοούμενος, ήταν ο Εμίλ Ανρύ. Ακολουθεί η ανάκρισή του ύστερα απ’ τη σύλληψή του για βομβιστική επίθεση που πραγματοποίησε για να εκδικηθεί την εκτέλεση του αναρχικού Ωγκύστ Βαγιάν.

Ε: Στις 12 Φλεβάρη μπήκατε στο Καφέ Tερμινούς.
Α: Ναι, στις οκτώ η ώρα.

E: Η βόμβα σας ήταν στη ζώνη του παντελονιού σας.
Α: Όχι, στην τσέπη του παλτού μου.

Ε: Γιατί πήγατε στο Καφέ Tερμινούς;
Α: Είχα πάει πρώτα στο Βινιόν, στο Καφέ ντε λα Πε και στο Αμερικαίν αλλά δεν υπήρχαν αρκετά άτομα. Έτσι πήγα στο Tερμινούς και περίμενα.

Ε: Υπήρχε μια ορχήστρα. Πόση ώρα περιμένατε;
Α: Μια ώρα.

Ε: Γιατί;
Α: Έτσι ώστε να υπάρχει περισσότερος κόσμος.

Ε: Και έπειτα;
Α: Γνωρίζετε πολύ καλά.

Ε: Σας ρωτώ.
Α: Πέταξα το τσιγάρο μου. Άναψα το φυτίλι κι έπειτα πήρα τη βόμβα στο αριστερό μου χέρι και, καθώς έφευγα από το καφέ, απ’ την εξώπορτα έριξα τη βόμβα.

Ε: Περιφρονείτε την ανθρώπινη ζωή.
Α: Όχι, τη ζωή των μπουρζουάδων.

Ε: Κάνατε όλα όσα μπορούσατε για να σώσετε τη δική σας.
Α: Ναι, έτσι ώστε να μπορώ να το ξανακάνω. Υπολόγισα την έξοδο απ’ τo καφέ, το κλείσιμο της πόρτας, να πάρω ένα εισιτήριο απ’ το σταθμό του Σαιν Λαζάρ, να διαφύγω, και να ξαναρχίσω την επόμενη μέρα.

Ε: Φεύγοντας συναντήσατε ένα σερβιτόρο. Κατόπιν κάποιος Ετιέν σας σταμάτησε λέγοντας: “Σ’ έπιασα, άθλιε!” Απαντήσατε: “Όχι ακόμα.” Τι κάνατε στη συνέχεια;
Α: Τον πυροβόλησα.

Ε: Έπεσε. Τί είπατε;
Α: Πως ήταν τυχερός που δεν είχα καλλίτερο ρεβόλβερ.

Ε: Τότε εμποδιστήκατε από έναν κομμωτή. Τί κάνατε;
Α: Τον πυροβόλησα με το ρεβόλβερ.

Ε: Χτυπήθηκε και δεν έχει θεραπευτεί. Ο πράκτορας Πουασσόν σας ακολούθησε.
Α: Kείνη τη στιγμή, επειδή μαζευόταν κόσμος, σταμάτησα. Περίμενα τον πράκτορα Πουασσόν και πυροβόλησα τρεις φορές εναντίον του με το ρεβόλβερ μου.

Ε: Τότε συλληφθήκατε, κι οι αστυνομικοί δύσκολα μπόρεσαν να σας χωρίσουν απ’ τη μανία του κόσμου.
Α: Που δεν ήξερε τι είχα κάνει.

Ε: Είχατε ειδικές σφαίρες απάνω σας. Γιατί;
Α: Για να προκαλέσω μεγαλύτερη ζημιά.

Ε: Κι ένα μαχαίρι στο οποίο υπήρχε προετοιμασία.
Α: Είχα δηλητηριάσει τη λεπίδα προκειμένου να χτυπήσω έναν αναρχικό πληροφοριοδότη.

Ε: Ήσασταν αποφασισμένος να χτυπήσετε τον πράκτορα μ’ αυτό το όπλο;
Α: Βέβαια.

Ε: Καθίσατε σ’ ένα τραπέζι κοντά στην πόρτα κι είχατε ρίξει τη συσκευή μπροστά σας.
Γιατί δε χτυπήσατε περισσότερους ανθρώπους μ’ αυτή την έκρηξη, αφoύ είχατε στοχεύσει στην ορχήστρα;
Α: Έριξα τη βόμβα πολύ ψηλά. Χτύπησε μια λάμπα και βγήκε εκτός πορείας.

Ε: Μια βουβή έκρηξη ακούστηκε και το καφέ καταστράφηκε εντελώς, τραπέζια, καθρέφτες, ξυλογλυπτική ήσαν σπασμένα. Υπήρχαν πολλοί τραυματίες, είκοσι. Ένας απ’ αυτούς, ο Μ. Βορδέ πέθανε έκτοτε. Το πόδι του ήσαν καλυμμένο με πληγές. Ένας άλλος, ο M. Βαν Χέρρεβεγκεν δέχτηκε σαράντα πληγές. Υπήρχαν γυναίκες, η κ. Κίνγκσμπουργκ, που εξακολουθεί να υποφέρει απ’ τις πληγές της, πολλοί άλλοι που θ’ ακούσετε. Κι αυτές οι γυναίκες ήσαν τόσο τρομοκρατημένες που 'χαν κρύψει το παρουσιαστικό τους και τις πληγές τους. Είπατε ότι όσο πιο πολλοί μπουρζουάδες πέθαιναν τόσο το καλλίτερο θα 'ταν.
Α: Αυτό ακριβώς νομίζω.

Ε: Στην αρχή είπατε πως ονομαζόσασταν Μπρετόν.
Λίγο αργότερα αποκαλυφθήκατε κι είπατε ότι τ’ όνομά σας είναι Εμίλ Ανρύ και δώσατε το σχέδιο της συσκευής σας. Πώς έγινε αυτή;
Α: Ήταν μια μικρή χύτρα από κασσίτερο που περιείχε έναν πυροκροτητή κι ένα φυτίλι.

Ε: Είπατε πως ήσασταν σχετικά ανεπιτυχής. Τί σημαίνει αυτό;
Α: Ήθελα να σκοτώσω περισσότερους, αλλά η χύτρα δεν έκλεισε σωστά.

Ε: Είχατε βάλει σφαίρες σ’ αυτήν.
Α: Είχα βάλει 120 βολίδες.

Ε: Ο Βαγιάν, που είπε ότι ήθελε να τραυματίσει κι όχι να σκοτώσει, είχε βάλει καρφιά κι όχι βολίδες.
Α: Εγώ, ήθελα να σκοτώσω κι όχι να τραυματίσω.

Ε: Η κατοικία σας δεν ήσαν γνωστή.
Α: Είχα πει ότι δεν είχα κατοικία στο Παρίσι, δήλωσα ότι έφτασα απ’ τη Μασσαλία ή το Πεκίνο.

Ε: Λίγο αργότερα ένα δωμάτιο στη Βίλλα Φωσέρ διαρρήχθηκε. Η Αστυνομική διεύθυνση βρίσκει εκρηκτικά κι αναγνωρίζει πως αυτό είναι το σπίτι σας.
Α: Δεν ξέρω ποιός λήστεψε το σπίτι μου.

Ε: Ειδοποιηθήκατε ότι η κατοικία σας έχει ανακαλυφθεί και σ’ αυτό το σημείο δηλώσατε ότι ποσότητες εκρηκτικών πρέπει να έχουν βρεθεί στο σπίτι σας.
Α: Είχα αρκετά για να φτιάξω δώδεκα με δεκαπέντε βόμβες.

Ε: (Στους ενόρκους) Γνωρίζετε το έγκλημα και τον κατηγορούμενο, που έχει μόλις ομολογήσει κυνικά το έγκλημά του.
Α: Δεν είναι κυνισμός, είναι πεποίθηση.

Ε: Θέλατε να σκοτώσετε το σερβιτόρο Ετιέν;
Α: Ήθελα να σκοτώσω όλους όσους μ’ εμπόδιζαν στη διαφυγή μου.

Ε: Θέλατε να σκοτώσετε τον πράκτορα Πουασσόν;
Α: Βέβαια. Σήκωσε το ξίφος του και θα μ’ είχε σκοτώσει.

Ε: Θέλατε να σκοτώσετε τους ανθρώπους στο ξενοδοχείο Tερμινούς;
Α: Βέβαια, όσο το δυνατόν περισσότερους.

Ε: Θέλατε να καταστρέψετε το κτίριο;
Α: Ω, δε θα με πείραζε καθόλου!

Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου στους ενόρκους...
Αυτό θα επαρκούσε για να στηρίξει την ενοχή του κατηγορούμενου. Αλλ’ ανεξάρτητα απ’ το έγκλημα η δικαιοσύνη, κι αυτό είναι προς τιμή μας, δεν παρεκκλίνει ποτέ απ’ τους συνήθεις κανόνες. Πρέπει να εξετάσουμε όλες τις λεπτομέρειες και να σταματήσουμε πριν από άλλη μια ενέργεια για την οποία ο κατηγορούμενος κατακρίνεται.

Ε: Ο πατέρας σας έζησε στη Μπρεβάν, στη συνέχεια πήγε στην Ισπανία, πήρε μέρος στην Παρισινή Κομμούνα, κι η μητέρα σας έμεινε χήρα με τρία παιδιά. Πήρατε υποτροφία απ’ τη Ζαν-Μπατίστ Σαϋ Σχολή, στα δεκαεπτά σας είχατε τα προσόντα για την εισαγωγή στην Πολυτεχνική Σχολή. Δε συνεχίσατε.
Α: Για να μη γίνω στρατιώτης και ν’ αναγκάζομαι να πυροβολώ τους άτυχους, όπως στο Φουρμί.

Ε: Βρήκατε δουλειά μ’ έναν οικοδόμο, τον Μ. Βορδενάβ, το συγγενή σας. Πόσα κερδίσατε;
Α: Στη Βενετία κέρδισα 100 φράγκα το μήνα.

Ε: Γιατί φύγατε;
Α: Για λόγους ξένους με την υπόθεση.

Ε: Είπατε πως ήθελε να σας εξαναγκάσει να προβείτε σε μια μυστική παρακολούθηση, το οποίο σας επαναστάτησε. Ο Μ. Βορδενάβ όταν ρωτήθηκε διαμαρτυρήθηκε.
Α: Αναγνώρισε πως υπήρξε μια παρανόηση.

Ε: Βρήκατε τότε άλλη δουλειά.
Α: Υπέφερα τρεις μήνες φτώχειας πριν απ’ αυτή.

Ε: Σε κάθε περίπτωση, είχατε σύντομα μια θέση.
Α: Μια εντελώς μέτρια: 100 με 120 φράγκα το μήνα.

Ε: Κείνη τη στιγμή έρχεστε υπό την επήρεια ενός απ’ τους αδελφούς σας. Λίγο αργότερα συλληφθήκατε μετά από μια συνάντηση προς τιμή του Ραβασόλ, και τ’ αφεντικό σας βρήκε αναρχικά έργα στο γραφείο σας, σημαντικότερο μια μετάφραση μιας Ιταλικής εφημερίδας που αναφερόταν στο πώς να φτιάχνεις νιτρογλυκερίνη και στην οποία διαβάζουμε “Ζήτω η κλεψιά, ζήτω ο δυναμίτης”. Μπορούμε να δούμε εκεί τους κανόνες που βάλατε σε εφαρμογή στην επίθεση στην οδό ντε Βονς-Ανφάν. Γι’ αυτό τότε τ’ αφεντικό σας απέλυσε.
Α: Απολύθηκα όταν βρέθηκαν αυτά τα έγγραφα.

Ε: Αναζητήσατε δουλειά σ’ ένα ρολογάδικο. Στη συνέχεια απασχοληθήκατε στην l ’ Endehors , με συντάκτη τον Μαθά, που καταδικάστηκε στα 1892, το χρόνο που φθάσατε στην εφημερίδα, για υποκίνηση απειθαρχίας μεταξύ των στρατιωτών. Αρνηθήκατε να είστε στρατιώτης.
Α: Είχα κάνει τρία χρόνια στα τάγματα του σχολείου και αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω σαν στρατιώτης.

Ε: Αποφύγατε το κάλεσμα στη στρατιωτική θητεία και η μητέρα σας αποδοκίμαζε γι’ αυτό.
Α: Φοβήθηκε τον εκπατρισμό μου.

Ε: Με τη σύσταση του Ορτίζ, ενός ληστή, πήγατε να εργαστείτε για τον Μ. Δυπουά.
Α: Δεν ξέρω τί είχε κάνει ο Ορτίζ από τότε που τον γνώρισα.

Ε: Ο Μ. Δυπουά είχε αυξήσει το μισθό σας.
Α: Τον αγαπούσα πολύ.

Ε: Θα θέλατε να επαναλάβω πριν τους ενόρκους τις ομολογίες που κάνατε κατά τη διάρκεια της ανάκρισης; Θα ήθελα πάρα πολύ να είστε εσείς ο οποίος τις λέει.
Α: Βέβαια. Αύριο θα δώσω τα κίνητρα για την πράξη μου. Η Εταιρία Καρμώ εκπροσωπείται στο Παρίσι απ’ τη διοίκησή της. Ύστερα απ’ την απεργία αγόρασα μια χύτρα. Είχα δυναμίτη, έναν πυροκροτητή, φυτίλια.

(Η ανάκριση συνεχίζεται. Ο κατηγορούμενος αρνείται να πει τι έκανε κατά τη διάρκεια του 1893. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου στην ανάκριση ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου φωνάζει..)

Ε: Βγάλτε το σκασμό.
Α: Δε μου καίγεται καρφί. Δε βγάζω το σκασμό. Γνωρίζω πολύ καλά πως θα καταδικαστώ σε θάνατο.

Ε: Για άκουσέ με· νομίζω πως υπάρχει μια ομολογία που είναι επιζήμια για την περηφάνεια σου. Ο Βαγιάν παραδέχθηκε πως έλαβε 100 φράγκα από ένα κλέφτη. Δε θέλετε ν’ αναγνωρίσετε ότι απλώσατε το χέρι σας για να εισπράξετε τα χρήματα από μια κλοπή, το χέρι που βλέπουμε σήμερα καλυμμένο με αίμα.
Α: Τα χέρια μου είναι καλυμμένα με αίμα, όπως η κόκκινη τήβεννός σας. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχω λόγο να σας απαντήσω.

Ε: Είστε κατηγορούμενος κι είναι καθήκον μου να σας ανακρίνω.
Α: Δεν αναγνωρίζω τη δικαιοσύνη σας.

Ε: Δεν αναγνωρίζεις τη δικαιοσύνη. Δυστυχώς για σένα, είσαι στα χέρια της, κι οι ένορκοι θα 'ναι σε θέση να το εκτιμήσουν αυτό.
Α: Το γνωρίζω.

(Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου) Μείνετε στη θέση σας.

Zαν Μαιτρόν, Ravachol et les anarchistes. Παρίσι, Julliard, 1964

Κατερίνα Γώγου ~ Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...
Είναι μη γίνω "ποιητής"...
Μην κλειστώ στο δωμάτιο...
Ν' αγναντεύω τη θάλασσα...
Κι απολησμονήσω...
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου...
Κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ...
Μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις...
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε...
Για να με χρησιμοποιήσει...
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα...
Για να κοιμίζω τους δικούς μου...
Μη μάθω μέτρο και τεχνική...
Και κλειστώ μέσα σε αυτά...
Για να με τραγουδήσουν...
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά...
Τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος...
Μη με πιάσουν στην κούραση...
Παπάδες και ακαδημαϊκοί...
Και πουστέψω...
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί...
Και την καθημερινότητα που συνηθίζεις...
Σκυλιά μας έχουν κάνει...
Να ντρεπόμαστε για την αργία...
Περήφανοι για την ανεργία...
Έτσι είναι...
Μας περιμένουν στη γωνία...
Καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι...
Ο Μάρξ...
Τον φοβάμαι...
Το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν...
Αυτοί οι αλήτες φταίνε...
Δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό...
Μπορεί...ε;... Μίαν άλλη μέρα...

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Άρης Αλεξάνδρου


Σύντροφε κοιμάσαι;
Ήθελα να σε ρωτήσω...
Ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού...
Που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί...
Όπως η σιωπή μου μέσα στις κόρες των ματιών της...;

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Πιοτρ Κροπότκιν


Θαρραλέοι άνθρωποι, ανικανοποίητοι από τις λέξεις, που αναζητούν πάντα τα μέσα για να τις μετατρέψουν σε πράξεις.
Άνθρωποι ακέραιοι, για τους οποίους η δράση είναι ένα με την ιδέα.
Για τους οποίους η φυλακή, η εξορία και ο θάνατος είναι προτιμότερα από μια ζωή αντίθετη προς τις αξίες τους.
Άφοβες ψυχές που γνωρίζουν πως είναι αναγκαίο να τολμήσουν προκειμένου να τα καταφέρουν.
Αυτοί οι μοναχικοί φύλακες που εισέρχονται στην μάχη πολύ πριν το κάνουν και οι μάζες που δεν είναι αρκετά εξεγερμ΄ρνες ώστε να σηκώσουν τη σημαία της εξέγερσης και να πορευθούν με τα όπλα στα χέρια, ως την κατάσταση των δικαιωμάτων τους...
 

Emma Goldman

Είναι αρνητικό το να είσαι ελεύθερος έτσι γενικά από κάτι, διότι με μια τέτοια ελευθερία μπορεί να λιμοκτονήσεις.
Η πραγματική ελευθερία, η αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία για κάτι.
Είναι η ελευθερία να είσαι, να πράττεις, η ελευθερία της πραγματικής και ζωντανής ευκαιρίας.
Να μπορείς να επιλέγεις τον τρόπο εργασίας, τις συνθήκες εργασίας και την ελευθερία να πράττεις και να εργάζεσαι κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Η κατασκευή ενός τραπεζιού, το χτίσιμο ενός σπιτιού ή το όργωμα του εδάφους, θα έπρεπε να είναι, ότι η ζωγραφική για τον καλλιτέχνη και η ανακάλυψη για τον επιστήμονα. Αποτέλεσμα έμπνευσης, έντονου πάθους και μεγάλου ενδιαφέροντος για την εργασία ως δημιουργική δύναμη...

Emma Goldman, 1932

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Eduardo Galeano


Η ουτοπία βρίσκεται στον ορίζοντα.
Όποτε κάνω δύο βήματα να την πλησιάσω αυτή απομακρύνεται δυο βήματα.
Αν προχωρήσω δέκα βήματα μπροστά αυτή ξεγλιστράει δέκα βήματα ακόμα πιο πέρα.
Όσο μακριά  κι αν πάω ποτέ δεν τη φτάνω.
Τότε σε τι χρησιμεύει η ουτοπία;
Ακριβώς σε αυτό, στο να μας κανει να προχωράμε μπροστά...

Φρόντισε ~ Άρης Αλεξάνδρου

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν...
Με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων...
Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας...
Όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού...
Να συνεφέρουν με χαστούκια...
Όσους λιποθύμησαν...
Μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους....

Ο πάνθηρας ~ Rainer Maria Rilke


Τα κάγκελα να στροβιλίζονται ολοένα και η ματιά του...
Εξαντλημένη, τίποτε πια δεν συγκρατεί...

Είναι σαν να φύτρωσαν ξάφνου χίλια κάγκελα μπροστά του...
Μα ο κόσμος πίσω τους έχει κρυφτεί...

Τα ζυγιασμένα του πατήματα, ο απαλός βηματισμός...
Που κύκλους ελάχιστους να γράφει επιμένει...
Περήφανος μοιάζει, θαρρείς, χορός...
Όπου στο κέντρο του μια θέληση μεγάλη στέκει, ναρκωμένη...

Μόνο καμιά φορά ανοίγουν οι αυλαίες των ματιών...
Και μια εικόνα αθόρυβα στην κόρη τρυπώνει...
Την τεντωμένη διασχίζει γαλήνη των μελών...
Και στην καρδιά μέσα τελειώνει ...

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη...
Γερμανός αντιφασίστας, 1942


Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Jean Paul Sartre

Είχα την εντύπωση ότι κρατούσα μπροστά μου όλη μου τη ζωή και σκέφτηκα "είναι ένα άθλιο ψέμα".
Δεν αξίζει τίποτα, εφόσον είχε τελειώσει...
Η ζωή ήταν μπροστά μου, τελειωμένη, κλειστή , σαν σάκος. Κι όμως ότι υπήρχε εκεί μέσα ήταν ατελές. Για μια στιγμή προσπάθησα να την κρίνω.
Θα ήθελα να πω "είναι μια ωραία ζωή".
Αλλά δεν μπορούσα να την κρίνω, 'ηταν ένα προσχέδιο, είχα περάσει τον καιρό μου εκδίδοντας συναλλαγματικές για την αιωνιότητα, δεν είχα καταλάβει τίποτα.
Δεν νοσταλγούσα τίποτα υπήρχαν πάμπολλα πράγματα τα οποία θα μπορούσα να είχα νοσταλγήσει.
Όμως ο θάνατος είχε αφαιρέσει τη μαγεία απ' όλα...


Ντάριο Φο ~ Μήνυμα προς αγανακτισμένους πολίτες

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες:
"Αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ;
Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε"
Όχι.
Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.
Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Έτσι εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ' την τρύπα για τους άλλους θα μπορούσαμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.
Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας... Να ζούμε μια ζωή που θα' ναι ολότελα δική μας.
Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.
Να ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις ξεσπάει από μέσα σου, σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις.
Κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ' ευχαριστεί.
Σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμα ένας ουρανός.
Τα λουλούδια που ανθίζουν, ότι υπάρχει ακόμα άνοιξη...
Και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στημένη λεμονόκουπα αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους...
Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα, για να προβάλλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό.
Τη Βία.
Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκταώρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τ' αδέρφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σ' αυτήν την ταξική πάλη, με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε.
Εφόσον κι αυτοί θα συνεχίζουν να διατηρούν ένα ανοικτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και εκμεταλλευτές.
Η πολεμική μας κραυγή είναι : "Θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους..."

Πρόταση που υιοθέτησε, μετά από εισηγήσεις του αναρχικού Αύγουστου Σπάις, το κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο (το μεγαλύτερο της Αμερικής) τον Οκτώβρη του 1885.

Alfredo Bonanno

Η Ελευθερία, άρα η Αναρχία γίνεται αντιληπτή αλλά δεν κατέχεται.
Είναι το ποιοτικό σύνολο που χάνω ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιέμαι αν μπορώ να το διατηρήσω και να το εγγυηθώ ενάντια στις απαιτήσεις του άλλου(...).
Η δράση που δε μ' εμπλέκει που δε μου αλλάζει ζωή βάζοντάς με σε κίνδυνο, είναι μια απλή πράξη, μια ρουτίνα που τείνει να μολύνει ακόμα και την ίδια την καθημερινότητά μου...

Eduardo Galeano ~ Καθρέφτες

Ελεύθερο χρήμα, φυλακισμένοι άνθρωποι.
Το χρήμα κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς σύνορα, χωρίς τελωνεία, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί φυλακισμένος για το απλό έγκλημα του να είναι "παράνομος" δηλαδή επειδή δεν έχει χαρτιά.
Βέβαια, κανείς δε ζήτησε διαβατήριο από το Χριστόφορο Κολόμβο, κανείς δεν απαίτησε άδεια εργασίας ή πιστοποιητικό καλής διαγωγής από τον Φραγκίσκο Πιζάρο ή από τον Ερνάν Κορτές, ούτε από τόσους και τόσους δολοφόνους των ιθαγενών, που διέσχισαν τη θάλασσα από την Ευρώπη της Αναγέννησης ως τις ακτές της Αμερικής.
Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, αρκετά πιο παλιά, εάν η παγκόσμια αμνησία δεν μας εμποδίζει να ανακτήσουμε την πρώτη μας μνήμη, ας αναρωτηθούμε από που προερχόμαστε.
Ο Αδάμ και η Εύα ήταν μαύροι;
Μπορεί και να ήταν, ποιος ξέρει.
Ο ήλιος ανέλαβε να μοιράσει τα χρώματα πολύ αργότερα.
Το ανθρώπινο ταξίδι πάνω στη γη άρχισε από την Αφρική.
Από εκεί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον πλανήτη, οι πρόγονοί μας.
Τώρα είμαστε περισσότερα χρώματα κι από το ουράνιο τόξο, όπως είμαστε όλοι Αφρικανοί μετανάστες.
Ακόμη και οι πιο λευκοί απ' τους λευκούς κατάγονται από την Αφρική.
Ίσως αρνούμαστε να θυμόμαστε την κοινή μας καταγωγή (γιατί ο ρατσισμός προκαλεί αμνησία) ή γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως εκείνα τα μακρινά χρόνια η χώρα μας ήταν ολόκληρος ο κόσμος.
Ένας απέραντος χάρτης δίχως σύνορα και πως τα πόδια μας ήταν το απαιτούμενο διαβατήριο...

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Κ. Π. Καβαφης ~ Τείχη

Τείχη...
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ...
Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη...

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ...
Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη...

Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον...
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω...

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον...
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω...

Renzo Novatore ~ Ο Ιππότης του Μηδενός

Εν είδει παρουσίασης
Πάνω στο ουράνιο τόξο του Ήλιου
ο Τρελός τη ζωή τιθασεύει...
Η Δόξα με διεστραμμένο μάτι
τον κοιτά από την υπέρτατη Κορυφή...

Εγώ δεν αναγγέλλω και δεν υπόσχομαι τίποτα.
Πολλοί είναι οι ψεύτες προφήτες που προανήγγειλαν στους ανθρώπους την πιθανότητα μιας νέας ζωής και ακόμη πιο πολλοί είναι είναι οι κοινοί πληβείοι του πνεύματος που δίνουν υποσχέσεις στον κόσμο, ο καθένας τους σαν ένας νέος Ιησούς, με το αίμα τους αλύτρωτο να ρέει.
Ποιος είμαι;
Δεν το ξέρω.
Δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ.
Είμαι ένα αμάγαλμα Ταπεινοφροσύνης και Περηφάνιας, Σοφίας και Άγνοιας, Ελαττώματος και Αρετής, Δειλίας και Ηρωισμού, Φωτός και Σκοτεινιάς, Λογικής και Παραλόγου.
Είμαι μια ύπαρξη μετέωρη μέσα στην άβυσσο ενός ανεξερεύνητου βάθους, με το μάτι καρφωμένο προς μια μακρινή κορύφωση που ίσως να είναι και χίμαιρα.
Γνωρίζω ότι ενυπάρχουν μέσα μου κορυφές έρημες και ανθισμένες, σαν φανταστικοί θερινοί κήποι και σκοτεινές σπηλιές που δεν είδαν ποτέ τον ήλιο.
Βρήκα φίλους που μου μοιάζουν για το λόγο ότι και εγώ μοιάζω λιγάκι σε αυτούς και αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε μαζί ένα σπίτι από κρύσταλλο στα βράχια μιας κορυφής.
Δεν περνιόμαστε και Θεοί όμως γι' αυτό.
Αλλά υπάρχουν οι Αετοί και τα Φίδια, που όπως και οι Θεοί αγαπάνε τα παρθένα ύψη.
Εμείς είμαστε μεταξύ αυτών.
Ζώα λοιπόν, αλλά κορυφαία ζώα. Ζώα που διπλώνονται σε παράξενες στάσεις ανάμεσα σε συμβολικούς θάμνους μιας πραγματικά Ελεύθερης Τέχνης καλλιεργώντας τα δηλητηριώδη λουλούδια της καθαρής Ομορφιάς, ακόμα και αν οι πίθηκοι, κάτοικοι ιταμών βάλτων της κοινωνίας, εκτοξεύσουν προς τη φωλιά μας, εμάς των βίαιων μοναχικών, το ανίσχυρο ανάθεμά τους και τις γελοίες υπόκωφες κατάρες τους.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, ωστόσο εγώ δεν έχω αυτοπροσδιοριστεί.
Ξέρω ότι μια δήλωση αυτού του είδους θα' χε το δικαίωμα να την κάνει ακόμη και ο πιο ταπεινός απ' όλους τους νεκρούς.
Αλλά πέρα από αυτό ξέρω καλά ότι ακόμη και το πιο λαμπρό πνεύμα, εκτός του ότι θα είχε το δικαίωμα , θα έπρεπε να αισθανόταν το απόλυτο χρέος να προβεί σε μια τέτοια δήλωση...