Λένε κάποιοι μύθοι του Περού πως κάπου βαθιά μες στην ψυχή κάθε ανθρώπου, υπάρχει ένας μαγνήτης...
Και πως αυτός είναι που καθορίζει τις σχέσεις και τις συναναστροφές του...
Λένε πως έτσι εξηγείται η παντοδύναμη ερωτική έλξη μα επίσης και οι φιλίες που ο χρόνος αντί να τις φθείρει τις δυναμώνει...
Κι έτσι άλλοι τραβάνε επάνω τους ψυχές ελαφρές σχεδόν διάφανες που ούτε βάσανα, ούτε ταλαιπώριες τις έχουν αγγίξει...
Κι άλλοι,ψυχές βαριές και ασήκωτες, φορτωμένες μ' όλο τον πόνο κι όλη τη σοφία συνάμα του κόσμου...
Κι όπως είναι λογικό, καθώς ο χρόνος κυλάει, οι μεν πρώτες χάνουν όλο και περισσότερο αυτή την ανεξήγητη ιδιότητα της έλξης και αργά ή γρήγορα καταλήγουν ένα άχρηστο μέταλλο κρύο και ψυχρό, που τίποτα πια δε μπορεί και δε θέλει ν' αγγίξει...
Ενώ οι δεύτερες απ' την άλλη , μέρα με τη μέρα σφυρηλατούνται και γίνονται μέταλλο καυτό, ικανό όχι μόνο να τραβήξει κι άλλες ψυχές, μα να λιώσει με τη θέρμη του όλα τα παγόβουνα του κόσμου... 
Κι αυτή είναι μια ακόμη απόδειξη πως σε 'τούτο τον μάταιο κόσμο ότι δίνεις παίρνεις, γι' αυτό κι όσες αναζητούν μια χαμένη νιότη γερνάνε πριν την ώρα τους κι όσοι κρατάνε αποστάσεις από τα κάθε λογής δεινά στραπατσάρουν τα μούτρα τους στην πρώτη επικίνδυνη στροφή...
Αυτά λένε οι αρχαίοι μύθοι του Περού, αυτά συμβαίνουν παντού...