Πωλ Ελυάρ

Το παν είναι να ειπωθούν όλα, και μου λείπουν οι λέξεις...
Και μου λείπει ο καιρός...
Και μου λείπει το θάρρος...
Ονειρεύομαι, ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου...
Εχω άσχημα ζήσει κι έχω μάθει άσχημα να μιλώ καθαρά...

Να ειπωθούν όλα για τους βράχους, τη λεωφόρο και τα λιθόστρωτα...
Τους δρόμους και τους διαβάτες τους , τα λιβάδια και τους βοσκούς...
Το χνούδι της άνοιξης και τη σκουριά του χειμώνα...
Το κρύο και τη θέρμη, συνθέτοντας ένα και μόνο καρπό...

Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε άνθρωπο χώρια...
Μαζί μ΄ ό,τι τον ζωντανεύει και ό,τι τον απελπίζει...
Και κάτω από τις ανθρώπινες εποχές κάθε τι που φωτίζει...
Την ελπίδα του και το αίμα του, την ιστορία του και τη λύπη του...

Θέλω να δείξω το τεράστιο πλήθος διαιρεμένο...
Το πλήθος διαμοιρασμένο όπως σε κοιμητήριο...
Και το πλήθος πιο δυνατό απ΄ τη σκιά του την ακάθαρτη...
Έχοντας γκρεμίσει τους τοίχους, του έχοντας νικήσει τ΄ αφεντικά του...

Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των φύλλων...
Και το περιπλανώμενο ζώο χωρίς προσωπικότητα...
Τον ποταμό και τη δροσιά γονιμοποιά και εύφορα...
Τη δικαιοσύνη όρθια,  την εξουσία καλά φυτεμένη...