Οι ποιητές κατοικούν έξω απ’το φόβο...
Κι όπως ο ήλιος φωτίζει απ’ευθείας, κι εκείνοι, μιλούν απ’αυθείας...
Παλάμη δεν δύναται να τους κλείσει το στόμα...
Να δεσμεύσει το θείο τους πάθος...
Γνωρίζοντας από τί πάστα γίνονται οι βασιλιάδες, ξέρουν...
Να διαχωρίζουν του Θεού τους νόμους, απ’ τους νόμους τους...
Επαναλαβαίνουνε, όπως το σύνθημα οι φύλακες...
Την αλήθεια που απαγορεύεται...
Ο ποιητής...
Είναι το πνεύμα της γης που σηκώνεται όταν...
Γίνεται σκότος και λάμπει όπως ένα κομμάτι αστραπής
Σε μεγάλο ύψος τη νύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου