Και τι ομολογούν αυτές οι λέξεις, που είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τόσο συχνά και ίσως να τις εκφράζουμε;
"Βαρέθηκα, βαρέθηκα αυτό, βαρέθηκα εκείνο, βαριέμαι να πάω εκεί, βαριέμαι να πάω αλλού, τον βαριέμαι αυτόν, βαριέμαι τον άλλο, βαριέμαι να μιλάω για εκείνο και για το άλλο, βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε, έχω βαρεθεί. "
Ομολογούν ότι η ζωή μας έχει γίνει τελείως βαρετή, ότι εμείς οι ίδιοι στεκόμαστε ανήμποροι να της δώσουμε το παραμικρό ενδιαφέρον, να σκεφτούμε και να πράξουμε ουσιαστικά και αποφασιστικά, να κάνουμε πράγματα ενδιαφέροντα, που να μας εμπεριέχουν καταλυτικά, ότι έχουμε χάσει κάθε μας ενθουσιασμό και πλέον δεν τον προκαλούμε.
Ομολογούν ότι ο εαυτός μας έχει καταντήσει κάτι απόλυτα βαρετό, όπου η στερημένη μας ζωντάνια επανέρχεται ως αλλοτριωμένη δραστηριότητα , ως ρόλος - εικόνα, ως κρυψώνα της ανεπάρκειας, ότι μας καθηλώνει αποσβολωμένους μέσα στη μοναξιά ή μέσα σε κάποια παρέα.
Όλες αυτές οι βαριεστημένες εκφράσεις δεν μαρτυρούν τίποτε άλλο από τη θέση ανικανότητας στην οποία έχουμε βρεθεί, μαρτυρούν την ανικανότητα μας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση που μας προκαλεί ανία και να αλλάξουμε κάθετα ό,τι μας περιβάλλει και καθημερινά μας εκτελεί.
Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να κρυφτούμε τόσο περισσότερο αποκαλυπτόμαστε. Έχοντας δέσει σφιχτά την πανοπλία, ποτέ δεν ήμασταν τόσο γυμνοί.
Διότι το ζήτημα δεν είναι να διασκεδάσουμε την πλήξη μας αλλά να απαλλαγούμε ουσιαστικά από αυτή.
Multum in parvo
"Ο δημιουργός ζητά συντρόφους, ανθρώπους που μαζί του θα θερίσουν, γιατί κάθε τι μαζί του ωριμάζει για θέρος. Μα του λείπουν τα εκατό δρεπάνια, γι' αυτό ξεριζώνει τα στάχυα και είναι οργισμένος. Συντρόφους ψάχνει ο δημιουργός και μάλιστα τέτοιους που να γνωρίζουν να ακονίζουν τα δρεπάνια τους. Θα τους αποκαλέσουν εξολοθρευτές και περιφρονητές του καλού και του κακού . Αλλά αυτοί είναι οι θεριστάδες και οι γλεντοκόποι που γιορτάζουν τη ζωή. Φ.Νίτσε"
Ομολογούν ότι η ζωή μας έχει γίνει τελείως βαρετή, ότι εμείς οι ίδιοι στεκόμαστε ανήμποροι να της δώσουμε το παραμικρό ενδιαφέρον, να σκεφτούμε και να πράξουμε ουσιαστικά και αποφασιστικά, να κάνουμε πράγματα ενδιαφέροντα, που να μας εμπεριέχουν καταλυτικά, ότι έχουμε χάσει κάθε μας ενθουσιασμό και πλέον δεν τον προκαλούμε.
Ομολογούν ότι ο εαυτός μας έχει καταντήσει κάτι απόλυτα βαρετό, όπου η στερημένη μας ζωντάνια επανέρχεται ως αλλοτριωμένη δραστηριότητα , ως ρόλος - εικόνα, ως κρυψώνα της ανεπάρκειας, ότι μας καθηλώνει αποσβολωμένους μέσα στη μοναξιά ή μέσα σε κάποια παρέα.
Όλες αυτές οι βαριεστημένες εκφράσεις δεν μαρτυρούν τίποτε άλλο από τη θέση ανικανότητας στην οποία έχουμε βρεθεί, μαρτυρούν την ανικανότητα μας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση που μας προκαλεί ανία και να αλλάξουμε κάθετα ό,τι μας περιβάλλει και καθημερινά μας εκτελεί.
Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να κρυφτούμε τόσο περισσότερο αποκαλυπτόμαστε. Έχοντας δέσει σφιχτά την πανοπλία, ποτέ δεν ήμασταν τόσο γυμνοί.
Διότι το ζήτημα δεν είναι να διασκεδάσουμε την πλήξη μας αλλά να απαλλαγούμε ουσιαστικά από αυτή.
Multum in parvo
"Ο δημιουργός ζητά συντρόφους, ανθρώπους που μαζί του θα θερίσουν, γιατί κάθε τι μαζί του ωριμάζει για θέρος. Μα του λείπουν τα εκατό δρεπάνια, γι' αυτό ξεριζώνει τα στάχυα και είναι οργισμένος. Συντρόφους ψάχνει ο δημιουργός και μάλιστα τέτοιους που να γνωρίζουν να ακονίζουν τα δρεπάνια τους. Θα τους αποκαλέσουν εξολοθρευτές και περιφρονητές του καλού και του κακού . Αλλά αυτοί είναι οι θεριστάδες και οι γλεντοκόποι που γιορτάζουν τη ζωή. Φ.Νίτσε"
