Άρης Αλεξάνδρου

Όλο μιλάω για γραμμές, επίπεδα και πέτρες...
Για να μην τύχει και προσέξεις...
Πόσο διστάζω να σε αγγίξω...
Σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα...
Διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στη τσέπη...
Γιατί το ξέρει...
Πως τόσο φως δεν θα το αντέξει...
Είχα πάντα έτοιμο...
Ένα μικρό μπουκάλι που 'ριχνα στη θάλασσα...
Βόρειο πλάτος, αλλάζει κάθε μέρα...
Μεσημβρινός, αλλάζει κάθε νύχτα...
Στίγμα, οι χειροπέδες μου...
Δεν το’ριξα ποτέ...
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχε...
Όσο υπάρχεις...
Ταξιδεύω...
Θα σε βρω...
Όπου πατάς...
Πέφτουν πράσινα φύλλα...

Ίσως και να’ναι πρόφαση...
Όπως προφασίζουμε τα φύλλα...
Κι έχω κατά νου μου το νερό...
Όπως μιλάω για γεράνια...
Και βλέπω εκεί που αγγίξανε...
Τα χείλη σου το φως...

Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά...
Μια υπόγεια σήραγγα...
Μ΄ένα σουγιά, μ΄ένα πιρούνι, με τα νύχια...
Σκάβαμε τις πέτρες...
Ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα...
Κι όμως μας ήταν ανάγκη...
Να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε...
Μου ήτανε ανάγκη...
Να βλέπω πως κοντεύω πόντο πόντο...
Να σε φτάσω...