Αγαπητό Libertatio
Είκοσι δύο μήνες έχουν περάσει πια από τη μέρα που το πιο κτηνώδες,το πιο γλοιώδες απ' όλα τα τέρατα προσπάθησε να συμπαρασύρει ακόμη και μένα,μέσα στα αποκρουστικά και αιμοβόρα σαγόνια του.
Ναι ακόμη και εγώ προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ταπεινό εργαλείο μιας αποκτηνωμένης δουλοπρέπειας,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να θυσιαστώ (αχ,τα ζώα για θυσία...) στο βωμό του ηλίθιου και αλλόκοτου απ' όλα τα ανθρώπινα φαντάσματα,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ένα κομμάτι απο ΄΄ανθρώπινο υλικό΄΄...
Αλλά εγώ δεν πιστεύω στη μοίρα.
Ούτε καν στο πεπρωμένο,δεν πιστεύω!
Όχι!Εγώ πιστεύω μονάχα στην ισχύ μου!
Και μόνο στο όνομα αυτής είναι που απάντησα με ένα υπεροπτικό και περιφρονητικό ΄΄ΟΧΙ΄΄-αριστοκρατικά αναρχικό-και έφυγα...
Περπάτησα με απέραντη χαρά στους δρόμους του Πόνου.
Για σύντροφο είχα πάντα τον κίνδυνο,που αγάπησα σαν ένα μονάκριβο αδερφό.
Στα χείλη του είχε πάντα το ειρωνικό χαμόγελο των ανώτερων και δυνατών,ενώ στα γαλήνια μάτια τη γοητευτική οπτασία μιας ηρωικής τραγωδίας που καταλαβαίνουν μόνο οι αληθινοί εραστές της ελεύθερης ζωής.
Ήμουν μόνος...Αλλά ήξερα πως ήταν κρυμμένη στη σκιά,μια θαρραλέα φάλαγγα
με τολμηρούς και συναφείς προς εμένα,που ζούσανε ζωή ίδια με τη δική μου!
Αχ,πόση αγάπη αισθανόμουνα για εκείνη τν ανώνυμη ομάδα...
Τι πειράζει αν πολλοί απ'αυτούς λιώνουν στα βάθυ υγρών κελιών;
Αυτοί δεν λυγίζουν!
Αυτοί έζησαν,εμείς ζούμε στο περιθώριο της κοινωνίας σαν αληθινοί επαναστατες,σαν ασυμβίβαστοι Εικονοκλάστες, ή καλύτερα: δεν μας ενδιαφέρει πως θα τελειώσει αυτή η τραγωδία.
Και σε αυτή τη χούφτα από συνειδητοποιημένους ΄΄μαύρους Διαμαρτυρόμενους΄΄,
ω αγαπητό Libertario, που σήμερα μέσα από τις στήλες σου -αφού έχω θερμά ευχαριστήσει ΕΣΕΝΑ και όλη την ομάδα των αναρχικών συντρόφων και φίλων σοσιαλιστών για τη μέγιστη αλληλεγγύη,ηθική και υλική,που επιδείξατε κατά τη διάρκεια της παράνομης περιπλάνησης μου και της ... νόμινης φυλάκισης μου- τους στέλνω τους πιο θερμούς και αδελφικούς χαιρετισμούς,λέγοντάς τους:
Να είστε περήφανοι για τη δράση σας,γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας,ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας,ω αδέρφια!
[από το Libertario, ν.732, Λα Σπέτσια, 25 Σεπτεμβρίου 1919]
Είκοσι δύο μήνες έχουν περάσει πια από τη μέρα που το πιο κτηνώδες,το πιο γλοιώδες απ' όλα τα τέρατα προσπάθησε να συμπαρασύρει ακόμη και μένα,μέσα στα αποκρουστικά και αιμοβόρα σαγόνια του.
Ναι ακόμη και εγώ προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ταπεινό εργαλείο μιας αποκτηνωμένης δουλοπρέπειας,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να θυσιαστώ (αχ,τα ζώα για θυσία...) στο βωμό του ηλίθιου και αλλόκοτου απ' όλα τα ανθρώπινα φαντάσματα,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ένα κομμάτι απο ΄΄ανθρώπινο υλικό΄΄...
Αλλά εγώ δεν πιστεύω στη μοίρα.
Ούτε καν στο πεπρωμένο,δεν πιστεύω!
Όχι!Εγώ πιστεύω μονάχα στην ισχύ μου!
Και μόνο στο όνομα αυτής είναι που απάντησα με ένα υπεροπτικό και περιφρονητικό ΄΄ΟΧΙ΄΄-αριστοκρατικά αναρχικό-και έφυγα...
Περπάτησα με απέραντη χαρά στους δρόμους του Πόνου.
Για σύντροφο είχα πάντα τον κίνδυνο,που αγάπησα σαν ένα μονάκριβο αδερφό.
Στα χείλη του είχε πάντα το ειρωνικό χαμόγελο των ανώτερων και δυνατών,ενώ στα γαλήνια μάτια τη γοητευτική οπτασία μιας ηρωικής τραγωδίας που καταλαβαίνουν μόνο οι αληθινοί εραστές της ελεύθερης ζωής.
Ήμουν μόνος...Αλλά ήξερα πως ήταν κρυμμένη στη σκιά,μια θαρραλέα φάλαγγα
με τολμηρούς και συναφείς προς εμένα,που ζούσανε ζωή ίδια με τη δική μου!
Αχ,πόση αγάπη αισθανόμουνα για εκείνη τν ανώνυμη ομάδα...
Τι πειράζει αν πολλοί απ'αυτούς λιώνουν στα βάθυ υγρών κελιών;
Αυτοί δεν λυγίζουν!
Αυτοί έζησαν,εμείς ζούμε στο περιθώριο της κοινωνίας σαν αληθινοί επαναστατες,σαν ασυμβίβαστοι Εικονοκλάστες, ή καλύτερα: δεν μας ενδιαφέρει πως θα τελειώσει αυτή η τραγωδία.
Και σε αυτή τη χούφτα από συνειδητοποιημένους ΄΄μαύρους Διαμαρτυρόμενους΄΄,
ω αγαπητό Libertario, που σήμερα μέσα από τις στήλες σου -αφού έχω θερμά ευχαριστήσει ΕΣΕΝΑ και όλη την ομάδα των αναρχικών συντρόφων και φίλων σοσιαλιστών για τη μέγιστη αλληλεγγύη,ηθική και υλική,που επιδείξατε κατά τη διάρκεια της παράνομης περιπλάνησης μου και της ... νόμινης φυλάκισης μου- τους στέλνω τους πιο θερμούς και αδελφικούς χαιρετισμούς,λέγοντάς τους:
Να είστε περήφανοι για τη δράση σας,γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας,ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας,ω αδέρφια!
[από το Libertario, ν.732, Λα Σπέτσια, 25 Σεπτεμβρίου 1919]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου