Μαρία Νεφέλη ~ Οδυσσέας Ελύτης

 

Τίποτα δεν κατάλαβε...
Όλη την ώρα μου έλεγε “θυμάσαι”...
Τι να θυμηθώ...
Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα...
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα, πως να το πω, απροετοίμαστη...
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα, κει που δεν το περίμενα καθόλου...
Έλεγα “μπα θα συνηθίσω”...
Κι όλα γύρω μου έτρεχαν...
Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν, ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή...
Αλλά φαίνεται, το παράκανα...
Επειδή, δεν ξέρω, κάτι παράξενο έγινε στο τέλος...
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος...
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή...
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει…