Τσέζαρε Παβέζε

O θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου...
Αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει...
Απ’ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος...
Κρυφός, σαν μια παλιά τύψη ή μια παράλογη συνήθεια...
Τα μάτια σου θα ‘ναι μια άδεια λέξη...
Κραυγή που έσβησε, σιωπή...
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό...
Όταν μονάχη σκύβεις στον καθρέφτη...
Ω, αγαπημένη ελπίδα...
Αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς...
Πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα...

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα...
O θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου...
Θα’ ναι σαν ν’ αφήνεις μια συνήθεια..
Σαν ν’ αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη...
Να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό...
Σαν ν’ ακούς ένα κλεισμένο στόμα...
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί...