Γιώργος Σαραντάρης

Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο, ήτανε και τα δυο...
Ο ύπνος μ' εμπόδιζε να τη δω στα μάτια...
Αλλά της φιλούσα το στόμα, την κράταγα...
Σα να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα...

Μου' λεγε πως μ' αγαπούσε, αλλά δεν το άκουγα καθαρά...
Μου' λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου...
Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της...
Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία...

Όταν χωρίζαμε ήταν πάντοτε νύχτα...
Τ' αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της...
Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της...
Η καινούρια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει...
Ήταν ήλιος, ήταν πρωί όταν τραγουδούσα...
Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα...

Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη...