Η νέα χάραξη ~ Τίτος Πατρίκιος

Μα πόσα λόγια φτάνουν στον προορισμό τους
Αραγε πόσα λόγια έχουν αποδέκτη?
Λόγια του τρεχούμενου νερού 

Με λειασμένα βότσαλα της ακροποταμιάς
Λόγια φιλάργυρα της στάλας

Που πέφτει από τη σφιγμένη βρύση
Λόγια κλεισμένα στο ανήλιαγο δωμάτιο
Σαν χέλια αργά και ράθυμα στη στέρνα
Λόγια με μυρωδιά σκουριάς της υδροφόρου
Που περιμένουν στο νησί
Λόγια που ευφραίνουν,
Ανέλπιστο δώρο ξεχασμένων γενεθλίων

Λόγια που μαγνητοσκοπούν τα μύχια της ψυχής
Όπως ο καθετήρας μες στις αρτηρίες
Λόγια περίσφιχτων σωμάτων που διατηρούν
Την ηδονή ακόμα και στις αναμνήσεις

Λόγια του οχυρωμένου έρωτα όπως το πετραδάκι
Μες στο στρείδι που δεν γίνεται μαργαριτάρι

Λόγια της ανοιγμένης μπλούζας
Του ξεκούμπωτου παντελονιού
Του σηκωμένου φουστανιού
Του οργασμού που συγχρονίζεται
Όπως το πιάνο κι’ η ορχήστρα στο 4ο κοντσέρτο

Λόγια του καθυστερούμενου μισθού
Του χρέους που έχει λήξει
Μικρούλικα λόγια σε συμβάσεις
Με ανάληψη υποχρεώσεων και παραίτηση δικαιωμάτων

Λόγια των ποδοσφαιρικών γηπέδων, των λαϊκών αγορών
Των συνταρακτικών αποκαλύψεων
Ίδια με την όγδοη επανάληψη τηλεοπτικής σειράς

Λόγια της τρέλας που αγκιστρώνεται με απόγνωση
Στη δική της λογική και λόγια φρονιμάδας
Που ψύχραιμα υποδύεται την τρέλα

Λόγια παροδικών υπουργών που ονειρεύονται
Μακρόβιες σπουδαίες θέσεις, όπως τα παιδιά
Ονειρεύονται κατορθώματα για όταν θα μεγαλώσουν
Λόγια ισόβιων αρχιερέων που προσπαθούν να περιθάλψουν
Διψώντας για εξουσίες υπουργών

Λόγια που θέλουν να καινοτομούν
Ζυγίζοντας ποιούς θα δυσαρεστήσουν
Λόγια που αναπέμπονται στον ουρανό
Και ξαναπέφτουν σαν λασπωμένες στάλες
Λόγια που φέρνουν χωρισμούς όπως τα ρήγματα
Που ανοίγουν οι σεισμοί κι αργότερα λησμονιούνται
Λόγια όπως γάντζοι, άρπαγες, δίχτυα
Που συνενώνουν έστω και αν δεν το επιθυμούμε

Λόγια που λέγονται μέσα μας ακόμα και όταν μένουμε αμίλητοι
Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να μην μπορείς
Να βρεις τα λόγια για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις.