Όταν κοπάζει ο θόρυβος ~ Τίτος Πατρίκιος

Για το ψωμί, το δίκιο, την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή...
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα αδέλφια...
Και για να μάθω να μιλώ όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει...
Να μάθω ν’ανορθώνομαι όταν θεριεύει ο θάνατος...
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας ν’αντέχω...
Με πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω...
Με πόσες πρέπει κάθε στιγμή ν’ αντιπαλεύω...
Όμως μονάχα τούτη συγχωρέστε μου...
Όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός...
Μ’ένα μου αγαπημένο πρόσωπο...
Για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω...
Δεν μπορώ ν’αγωνιστώ...
Αν την επιδιώξω τη χάνω...
Αν την διεκδικήσω τη σκοτώνω...
Αδέλφια μου συγχωρέστε με, μα η αγάπη...
Που πιο βαθιά γυρεύω...
Πρέπει να μου δοθεί μονάχη...
Φιλίες κι έρωτες συντριμμένοι...
Οικτρά ναυάγια σχέσεων που πίστεψα ιδανικές...
Κουρέλια ανθρώπινης ζεστασιάς...
Κι είναι πια τόσο μάταιο ν’αναζητάω αιτίες...
Να επανέρχομαι σ’ευθύνες, ν’αντιδικώ με τους νεκρούς μου...
Όταν κι εγώ συνέργησα στο θάνατό τους, όταν κι εγώ...
Έτσι νεκρός που σάπισε και βρώμισε απόμεινα γι’αυτούς…
Όλους μας έφθειρε η ανέξοδη αγάπη...