Που είναι ο άνθρωπος αδέρφια μου, που είναι ο άνθρωπος που αναζητώ;
Που είναι ο γενναίος και ριψοκίνδυνος εξεγερμένος, που είναι ο ηρωικός πολεμιστής, γεμάτος με το όνειρο της ελευθερίας ή του μεγαλείου, όπως οι Αργοναύτες, εκείνος που με όρεξη παιχνιδιού αντιμετωπίζει την τιτάνια μάχη ενάντια στο σύμπαν, για την κατάκτηση μιας υψηλότερης, πιο όμορφης ζωής;
Που είναι η δύναμη, το κουράγιο και το ρίσκο που η παγανιστική μου καρδιά αναρχικά αγαπάει; Που είναι;
Ω! Είναι μάταιο να χολοσκάω ψάχνοντας... Στη σημερινή αστική, βιομηχανική κοινωνία υπάρχουν μόνο ο πάτος και οι δειλοί... Υπάρχουν μόνο δουλικοί σκλάβοι...
Ο ήρωας ανήκει σε μια παλιά εποχή, στη λαμπρότητα των μεγαλόπρεπων επών και της ελεύθερης περιπετειώδους ενέργειας του πολεμιστή...
Ίσως να ανήκει στη μελλοντική Αναρχία, όπου το άτομο δε θα είναι πλέον κάτω από το ζυγό του νόμου και θα δώσει νέα πνοή στις θρασείς πράξεις του παρελθόντος, για τον απόλυτο θρίαμβο του εαυτού του...
Αλλά τώρα; Τώρα υπάρχει μόνο η αποκτηνωμένη πλέμπα, παραιτημένη στη μοίρα της και οι μικρόνοοι, αξιολύπητοι μικροαστοί παραφουσκωμένοι από έπαρση και διαποτισμένοι από χυδαιότητα... Δουλοπρεπή υποκείμενα και δεσποτικοί αφέντες πλατσουρίζουν στη βρωμιά, που καλύπτει τον κόσμο σαν θλιβερό πέπλο, σαν τα σκουλήκια στη λάσπη. Αλλά κάτω από τα κουρέλια του ενός και τα πολυτελή ρούχα του άλλου χτυπάει μια καρδιά κότας. Και οι δυο είναι αδύναμοι, αποχαυνωμένοι...
Έτσι λοιπόν, το προλεταριάτο δε μπορεί να χειραφετηθεί, καθώς ο τύραννος δεν κυριαρχεί λόγω της δικιάς του δύναμης αλλά λόγω της απάθειας και της αποποίησης του λαού...
Σήμερα υπάρχουν μόνο σκουπίδια, λάσπη, κοπριά...
Οι πειρατές έχουν εξαφανιστεί από τους Ωκεανούς, οι ληστές έχουν εξαφανιστεί από τα δάση. Τα ρωμαλέα ένστικτα και τα δραστήρια συναισθήματα της ανθρωπότητας είναι μονάχα μακρινές αναμνήσεις...
Ο ήρωας είναι νεκρός...
Από τη μπροσούρα "Και γελώ...", συλλογή κειμένων του Enzo Martucci...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου