Ευγένιος Ιονέσκο ~ Ο Μόνος

Έσβησα το φως.
Μ' αρέσει να δραπετεύω μέσα στον ύπνο.
Συχνά σκεφτόμουν αυτή τη φράση και δεν την καταλάβαινα πολύ καλά, να δραπετεύσω από τι;
Εγώ είμαι πάντα ο ονειροπόλος.
Δεν ονειρεύομαι παρά μόνο ότι συμβαίνει στην καθημερινή μου ζωή.
Όνειρα ουδέτερα, θολούρα, που δεν εκφράζουν, μου φαίνεται ούτε πόθους, ούτε φρίκες.
Φαίνεται πως έχουμε πόθους πολύ βαθείς.
Μπορεί κάποιος να σε βοηθήσει να τους ξεκαθαρίσεις. Θα είμαι περίεργος να μάθω.
Μόνο δυό ή τρεις φορές ονειρεύτηκα ευχάριστα όνειρα.

Όνειρα που λυπάσαι γιατί τα ξεχνάς και που δεν μπορείς να τ' αρπάζεις την αυγή, την ώρα που αγγίζεις μόνο σκιές φευγαλέες που σβήνουν μέσα στο φως της μέρας.
Και όλη η ζωή μας φεύγει κουρελιασμένη.
Πρέπει να υποταχτείς για να μην υποφέρεις. Λέω συνέχεια πως πρέπει να υποταχτείς.
Πολλές φορές τα καταφέρνω σχεδόν να υποταχτώ.
Δεν είναι μια βαθιά υποταγή πραγματική. Πότε πότε ξεμυτάει η λύσσα.
Στην αρχή είναι μια κάποια δυσαρέσκεια που μεγαλώνει μέσα μου, που με πλημμυρίζει, που με αγκαλιάζει.  Όχι, ποτέ δε θα παρηγορηθώ ποτέ δε θα μπορέσω να ξεχάσω, πως δεν μπορώ να δω πίσω από τον τοίχο, που ανεβαίνει εως τον ουρανό.
Πως να υποταχτείς στην άγνοια που μέσα σ' αυτήν είμαστε βυθισμένοι παρ' όλες τις επιστήμες, παρ' όλες τις θεολογίες, παρ' όλες τις σοφίες;
Από τότε που γεννήθηκα δεν έμαθα τίποτε και ξέρω πως τίποτε δε θα μάθω. Θα ήθελα να αποτινάξω τα όρια της φαντασίας. Ποτέ δε θα γκρεμιστούν και θα πεθάνω τόσο αμαθής όσο ήμουν όταν γεννήθηκα. Είναι ασύλληπτο να μην μπορείς να συλλάβεις το ασύλληπτο.