Η Αναρχία, είναι για μένα το μέσο για να φτάσουμε στην ατομικότητα, και όχι το άτομο ένα μέσο για να φτάσουμε στην Αναρχία.
Μια τέτοια αναρχία δεν θα' ταν παρά μια ακόμα πλάνη.
Εάν οι αδύναμοι φαντασιώνονται την Αναρχία σαν ένα κοινωνικό σκοπό, οι δυνατοί πραγματώνουν την Αναρχία σαν το μέσο ανίχνευσης του απείρου της ατομικότητας.
Μήπως οι αδύναμοι δεν είναι που δίνουν ζωή - τη ζωή τους - σ' αυτήν την κοινωνία που με τη σειρά της γεννά την ιδέα του νόμου;
Μα όποιος κάνει την Αναρχία πράξη εχθρεύεται τον νόμο και ζει σε πόλεμο με την κοινωνία.
Κι ο πόλεμος αυτός είναι ατέρμονος καθώς με την πτώση του Τσάρου ενθρονίζεται ο Λένιν, με την διάλυση της αυτοκρατορικής φρουράς έρχεται η κόκκινη φρουρά...
Ο αναρχισμός σαν μια κληρονομιά ηθική και πνευματική, θα' ναι πάντοτε υπόθεση μιας ευγενικής φάλαγγας, και όχι των μαζών ή του λαού.
Ο αναρχισμός είναι θησαυρός και ιδιοκτησία μοναδική αυτών των λίγων που αισθάνονται σ' όλο της το βάθος, να αντηχεί μέσα τους η κραυγή μιας αδιαπραγμάτευτης και απόλυτης άρνησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου