Ο Μόνος ~ Ευγένιος Ιονέσκο

Είναι κουτή αλαζονεία, ίσως να θέλεις να σκέφτεσαι αυτό που δεν είναι για να το σκέφτεσαι.

Όμως δεν υπάρχει αλαζονεία, τι πάει να πει αλαζονεία; Το γεγονός είναι πως δεν μπορώ να ξεκινήσω.

Πιστεύω πως είμαι στον τοίχο του κόσμου, να ξεχάσω το πέρα από τον τοίχο. Δεν τ' αποφασίζω να ξεκινήσω από τον τοίχο, ίσως να είναι αρρώστια. Έμεινα ολομόναχος στημένος σ' αυτό τον τοίχο. Ολομόναχος σαν ανόητος.

Αυτοί, προχώρησαν, ως και κοινωνίες οργανώνουν, κουτσά στραβά, είναι αλήθεια και υπάρχουν καταπληχτικά μηχανήματα. Εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο έξω από το να κοιτάω ον τοίχο και γυρίζω την πλάτη μου στον κόσμο.

Είχα ήδη αποφασίσει, ναι, να μην σκέφτομαι, μια και δεν μπορεί κανείς να σκέφτεται.

Παράξενο, πιστεύουν πως ο κόσμος, το σύμπαν, η δημιουργία, πιστεύουν πως αυτό είναι εντελώς φυσικό ή φυσιολογικό, δεδομένο. Κι αυτοί είναι σοφοί κι εγώ ο κακός μαθητής, ο αμόρφωτος. Είμαστε φυλακή, σίγουρα, είμαστε φυλακή. Επειδή θέλω να τα μάθω όλα, δεν ξέρω τίποτε. Άραγε θα καταφέρουν να δώσουν την απάντηση; Ύστερα από δεκάδες ή εκατοντάδες γενιές θα συλλάβουν το ασύλληπτο, θα μπορέσουν να διανοηθούν το αδιανόητο. Αν δε σταματάνε να δουλεύουν, να παίρνουν λεωφορεία, να φτιάχνουν βιβλία, να λογαριάζουν, να πηγαίνουν στ' άστρα για να τα κατακτήσουν, αν μικροσκόπια ανακαλύπτουν πως υπάρχει ένα απειροελάχιστο, είναι γιατί σίγουρα νιώθουν, μ' ένα τρόπο ασυνείδητο και φυσικό, πως θα τα καταφέρουν.

Όμως εγώ έχω την εντύπωση πως στηρίζονται πάνω στο μηδέν κι αυτό ακόμη δεν είναι παρά μια λέξη. Δίνουμε ονομασίες που δεν σημαίνουν τίποτε, σε πράγματα που γι' αυτά δεν έχουμε τίποτε να πούμε. Το απειροελάχιστο...

Κυριευμένος από το απείρως μεγάλο γιατί να μην αφήσω να με κυριέψει και το απειροελάχιστον...