Φεύγοντας διαρκώς ~ Χρήστος Τ.

Πάμε έχει περάσει η ώρα...
Είμαστε εχθροί των ρολογιών και αιρετικοί των ημερολογίων.
Το μαύρο είναι το αγαπημένο μας χρώμα.
Το μαύρο του μίσους, το μαύρο της μοναχικής σκέψης, το μαύρο της αναρχίας, το μαύρο του πολέμου.
Μέρα νύχτα διασχίζουμε δρόμους, πόλεις, σύνορα.
Κινούμαστε ανάμεσα στο σκονισμένο όχλο.
Ποτέ δεν αγαπήσαμε το θόρυβο του πλήθους. Το πλήθος δεν έχει δική του φωνή.
Το πλήθος ξερνάει μοναξιά, ταπείνωση, δουλικότητα, φθόνο και κούραση...
Το πλήθος δεν έχει δική του θέληση, το πλήθος επιθυμεί δανεικές εικόνες, δανεικές προσευχές, δανεικά όνειρα.
Ο αφέντης κουνάει τα χέρια και οι μαριονέτες χορεύουν.
Χορεύουν σαν σκιές δίχως ψυχή, μιλάνε δίχως νόημα, αισθάνονται δίχως πάθος, κοιμούνται δίχως όνειρα.
Η ανθρώπινη μάζα κρύβεται στην ανωνυμία του πλήθους, μιλάει τη γλώσσα των εντολών, ερωτεύεται αντικείμενα, κοιμάται τον ύπνο του αργού θανάτου.
Η ζωή του πλήθους είναι μια αυτοκτονία σε αργή κίνηση και η κοινωνία του μια διάφανη φυλακή.
Σήμερα ζούμε στο βασίλειο της μετριότητας.
Και η μετριότητα έχει νόημα... δημοκρατία είναι το όνομά της νέας αυτοκρατορίας.
Η αυτοκρατορία χαϊδεύει το πλήθος με το βελούδινο μαστίγιό της.
Και τα πλήθη αγαπάνε το μαστίγιο, θεωρώντας κάθε χτύπημα ως ένα χάδι στο πρόσωπο.
Κι αρχίζουν τα θορυβώδη "ζήτω".
Τα "ζήτω" για την ανάπηρη ελευθερία της δημοκρατίας, τα "ζήτω" για την ισότητα του ανθρώπινου κοπαδιού, τα "ζήτω" για τα δικαιώματα των νόμιμων σκλάβων.
Η αυτοκρατορία αποφάσισε για τον ελεύθερο σκλάβο "είσαι ελεύθερος να μιλήσεις, αλλά δεν είσαι ελεύθερος να σκεφτείς."
Η αυτοκρατορία διέταξε τον ελεύθερο σκλάβο "είσαι ελεύθερος να διαμαρτυρηθείς, αλλά δεν είσαι ελεύθερος να πράξεις..."
Και απ' τον θρόνο της η δημοκρατία χαμογέλασε και το πλήθος υποκλίθηκε για άλλη μια φορά δοξάζοντας την γενναιοδωρία της ελευθερίας της.
Και εμείς που δεν αγαπήσαμε ποτέ τις απομιμήσεις της ζωής και τη θορυβώδη μάζα, φοράμε τα μαύρα, καθαρίζουμε τα όπλα μας και γεμίζουμε τους γεμιστήρες μας.
Προτιμάμε τη μοναξιά του λύκου απ' την συντροφιά των προβάτων.

Ποτέ δεν αγαπήσαμε την κοινωνία των μετρίων.
Ποτέ δε μας άρεσε ο φασισμός του "γενικού καλού".
Ποτέ δε συμπαθούσαμε το ψέμα των επαναστατικών ιδεολογιών και το δόγμα του ταξικού πολέμου.
Είμαστε αναρχικοί της πράξης και οι πράξεις μας είναι μία αγκαλιά από ξυράφια για κάθε κοινωνικό ψέμα.
Η αναρχία μας, από όλα τα χρώματα, φοράει τα χρώματα του πολέμου και ξεχύνεται σαν μια βλαστήμια πάνω στην κοινωνία της υποκρισίας.
Είναι ο αιώνιος δραπέτης απ' τη μήτρα των ιδεολογιών που αναζητούν μεσσίες.
Η αναρχία μας είναι ο θάνατος τόσο του αστού όσο και του προλετάριου.
Κάθε λύκος είναι μοναδικός.
Κι όταν γελάει έχει τα άστρα μέσα στα μάτια του.
Κι όταν κλαίει απ' τα δάκρυά του φυτρώνουν κι ανθίζουν λουλούδια με ξυράφια για να ματώσουν τους περιττούς και την πλειοψηφία, που θέλησε να τον εξημερώσει.
Γελάμε και κλαίμε, κλαίμε και γελάμε κι όταν φοράμε κουκούλα και τα γάντια μας αγγίζουν τα όπλα μας ξέρουμε πως είναι η δικιά μας σειρά, ο δικός μας χορός, η δικιά μας ζωή.
Εγκαταλείπουμε την έρημη χώρα και τους γελοίους κατοίκους της.
Πάμε να φ΄γουμε είναι κιόλας αύριο και μία καινούρια μάχη ξεκινά...

Χρήστος Τ. (χειμώνας του '12) Φυλακές Κορυδαλλού

από Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Από το δεύτερο τεύχος της Μηδενιστικής Πορείας για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους