Ναζίμ Χικμέτ

Τα τραγούδια των ανθρώπων
Είναι πιο όμορφα απ᾿ τους ίδιους
Πιο βαριά απο ελπίδα
Πιο λυπημένα
Πιο διαρκή
Πιότερο απ᾿ τους ανθρώπους
Τα τραγούδια τους αγάπησα
Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω
Όμως ποτέ χωρίς τραγούδια
Μου τυχε ν᾿ απιστήσω κάποτε
Στην πολυαγαπημένη μου
Όμως ποτέ μου στο τραγούδι
Που τραγούδησα γι᾿ αυτήν
Ούτε ποτέ και τα τραγούδια
Μ᾿ απατήσανε
Όποια κι αν είναι η γλώσσα τους
Πάντοτε τα τραγούδια τα κατάλαβα
Σ᾿ αυτόν τον κόσμο τίποτα
Απ᾿ όσα μπόρεσα να πιώ
Και να γευτώ
Απ᾿ όσες χώρες γνώρισα
Απ᾿ όσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω
Και να νιώσω
Τίποτα, τίποτα
Δε μ᾿ έκανε έτσι ευτυχισμένον
Όσο τα τραγούδια…