Νίκος Καρούζος

Η σιωπή δεν είναι λευτεριά...
Η σιωπή δεν είναι αιχμαλωσία...
Η σιωπή δεν είναι δωρεά...

Η σιωπή δεν είναι ιδιοκτησία...
Η σιωπή είναι ένα καναρίνι στο μικρόφωνο...
Η σιωπή είναι ντελάλης από στάχτη...
Κάθε ρυάκι της κραυγάζει πως μονάχα η σιγή μιλιέται...
Κάθε στιγμή της χαστουκίζει τα ρολόγια...
Καταρρέουν ελατήρια ο καιρός παξιμάδια και βίδες...
Η σιωπή περιπαίζει τα αδιέξοδα...
Η σιωπή δεν κατάγεται από την Κίνα...

Η σιωπή τη γλώσσα της φασκιώνει με συνταχτικό και κανόνες...
Αναπαύεται στα ανώμαλα ρήματα ερωτεύεται επιρρήματα...

Στους ρήτορες οπού σείουν τα μπαλκόνια συσσωρεύεται...
Πηγαίνει τις Κυριακάδες στην εκκλησία για να ψάλλει...
Συχνά τηγανίζει πατάτες...
Τα τύμπανα δικά της είναι...

Οι γενετήσιοι σπασμοί της αγάπης...
Τα ουρλιάσματα των γυναικών στα μαιευτήρια...
Όλα τα κλάματα δικά της είναι κι όλα τα ξεφαντώματα...
Μα όμως τι όλεθρος...
Η σιωπή δε βρίσκει πουθενά το όνομά της...