Ανεμολόγιο ~ Μανόλης Αναγνωστάκης

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα...
Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές...
Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη...
Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα...
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες...
Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα...
Τους μακρινούς φάρους,τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα...

Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου...
Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει...
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη...