Κωστής Παλαμάς

Μόνος...

Εν' άδειο απέραντο τριγύρω μου...  
Και μιας πολέμιας χλαλοής ασώπαστη η φοβέρα...
Κι όταν εκείνη κατακάθεται...
Μόνος, θανάσιμη σιωπή παγώνει πέρα ως πέρα...

Μόνος. Μ' αρνήθηκαν οι σύντροφοι...
Κι από το πλάι μου γνωστικά τ' αδέρφια τραβηχτήκαν...
Μ' έδειξε κάποιος...

Νά τος...

Καταπάνω μου...
Γυναίκες, άντρες, γέροντες, παιδιά, σκυλιά ριχτήκαν...
Το χέρι το ακριβό της οδηγήτρας μου...
Που με κρατούσε, ανοίχτηκε προς άλλα χάδια... Μόνος...

Σε βάθη μυστικά περνούνε αστράφτοντας...
Των ασκητάδων οι χαρές, του μαρτυρίου ο θρόνος...
Φωτιά 'βαλαν, το κάψανε το σπίτι μου...
Και σύντριψαν τη λύρα μου με τη βαθιά αρμονία...

Την Πολιτεία δυο Λάμιες τη ρημάζουνε...
Η λύσσα του καλόγερου, του δασκάλου η μανία...
Της Πολιτείας η πόρτα κλείστηκε...

Με διώξανε, έρμος βρέθηκα στα έρμα μονοπάτια...
Και της Ιδέας της αστρομάτας, που έσφαξαν...

Από τη στράτα μάζωξα τα ολόφωτα κομμάτια...
Και τα 'σπερνα στο διάβα μου, και φύτρωναν...
Εδώ παράδεισοι, κ' εκεί βασίλεια, κ' εκεί πέρα...
Παλάτια κ' εκκλησιές και δρακοντόκαστρα...

Κι όλα στην ίδια ευφραίνονταν ανύχτωτην ημέρα...