Ένα όμορφο πρωινό ~ Ζακ Πρεβέρ

Κανέναν δε φοβόταν...
Τίποτε δε φοβόταν...
Αλλά ένα πρωινό, ένα όμορφο πρωινό...
Του φάνηκε πως είδε κάτι...
Όμως είπε... Δεν είναι τίποτε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν τίποτε...
Όμως το ίδιο εκείνο πρωινό...
Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε...
Και του άνοιξε την πόρτα...
Μα την ξανάκλεισε... Κανένας, είπε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν κανείς...
Και ξαφνικά φοβήθηκε...
Κατάλαβε πως ήταν μόνος...
Ή μάλλον όχι μόνος εντελώς...
Και τότε είδε...
Το Τίποτα μπροστά του...
Αυτοπροσώπως...