Τάκης Σινόπουλος ~ Γράμμα

Συλλογιζόμουν ένα ποίημα, θα γκρέμιζε τη φυλακή μεμιάς  όλο το χρόνο...

Είναι βαρύ το φορτίο μας φίλε
Είναι η συνειδητής επιλογής ο δρόμος μας
Και δεν χωράν παλινδρομήσεις στην ανατολή του ήλιου
Μόνο τα βήματα μας συχνά βαραίνουν, βαραίνουν σύντροφε
Κι αργοπορούμε...

Κι αν δεν καταλαβαίνουμε καμιά φορά πως είναι τον ήλιο ν' αντικρίζεις
Τεμαχιστά και σε καθορισμένες δόσεις,
Παρόλα αυτά και μεις το ζούμε
Μόνο τα βήματα μας συχνά βαραίνουν σύντροφε
Κι αργοπορούμε...

Είσαι μονάχος στο κελί κι εμείς εδώ χωρίς εσένα
Με μια απουσία διάπλατη κι από ένα μερτικό θανάτου ο καθένας
Που εξαργυρώνουμε σιγά σιγά σ άτοκες μηνιαίες δόσεις...

Δεν είσαι μόνος σου, δεν είμαστε μονάχοι...
Αφού βαδίζουμε μαζί προς την ουτοπία
Κι είναι η ουσία μας αυτή που δεν μπορεί, που δεν μπορεί
Να ανεχτεί τη φυλακή
Κι όταν τα βήματα μας συχνά βαραίνουν
Βαραίνουν σύντροφε
Μα προχωρούμε