Τάσος Λειβαδίτης ~ Εκείνο

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο
Η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού
Πού 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί
Μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
Κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
Γεμίζουν τότε από να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του
Φιμωμένο και γιγάντιο
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί...