...θέλω να σου μιλήσω για την τεχνολογία, για το ίντερνετ. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να μιλήσεις για την πραγματική επιρροή του ίντερνετ στον άνθρωπο και να καταγγείλεις κατάφατσα, μέσα στο ίδιο το ίντερνετ, τον κατασταλτικό του στόχο. Εσύ θα μου πεις! Εγώ θα σκίσω μια σελίδα του ημερολογίου μου και θα στάξω δυο σταγόνες αλήθειας γράφοντάς σου αυτό το γράμμα. Θα ήθελα να έχεις διεύθυνση για να στο στείλω αλλά είσαι μια ηλεκτρονική μορφή και μόνο μέσω ηλεκτρονικής διεύθυνσης μπορείς να με ακούσεις. Κι εγώ που τόσο ήθελα να ξέρω που κατοικείς, γιατί που ξέρεις; Ίσως κάποτε να με φέρναν τα βήματα μου ως την πόρτα σου για να πιούμε ένα κρασί παρέα. Όσο διψασμένος κι αν είμαι θα πρέπει τώρα να σιωπήσω. Καταλαβαίνω πως δεν μπορείς να δημοσιεύσεις τη διεύθυνση του σπιτιού σου γιατί είναι επικίνδυνο. Είδες; Ξέρεις πως είναι επικίνδυνο, ξέρεις πως είναι ελεγχόμενο και πως κινδυνεύεις κι όμως είσαι ακόμα εδώ! Γι' αυτό θα το δώσω σε έναν χρήστη του ίντερνετ για να στο στείλει. "Χρήστης"! Δώσε βάση στις λέξεις! Δεν είναι σκέτο μελάνι στο χαρτί. Έχουν έννοιες που συνήθως τις προσπερνάει το βιαστικό βλέμμα. Κάθε πράγμα που θα σου περιγράφω θέλω να το συνδυάσεις με αυτές τις εικόνες που βλέπεις εσύ δίπλα σου. Θα προσπαθήσεις; Εύκολο είναι!

Ποτέ δεν είχα κινητό τηλέφωνο. Όχι επειδή απαγορεύεται εδώ μέσα, αυτά είναι σαχλαμάρες και δεν ισχύουν! Δεν είχα γιατί εχθρεύομαι τα ναρκωτικά και δεν κατατάσσω το ίντερνετ τυχαία στα ναρκωτικά. Θα σου εξηγήσω πως έβγαλα αυτό το συμπέρασμα. Κάθε πράγμα που υπάρχει σε ποσότητα γύρω σου, στο έχουν απλώσει για να το πάρεις. Θέλουν να το πάρεις! Στο προσφέρουν οι ίδιοι που σε φοβερίζουν με αυστηρούς νόμους γιατί ξέρουν πως θα απλώσεις το χέρι και θέλουν πάντα να τιμωρούν τις επιθυμίες σου. Η ιδέα να μπορώ να μιλάω με τους ελάχιστους δικούς μου ανθρώπους κάθε στιγμή, κάθε ώρα της ημέρας και κυρίως της ατελείωτης νύχτας που παίζει με τις αντοχές μου όταν οι σκοτεινές μου σκέψεις εμποδίζουν τους δείκτες να προχωρήσουν, ήταν άκρως δελεαστική! Θα είχαν λοιπόν μια παρέα! Μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι! Μια μελωδία να σπάει τη σιωπή! Μια χρυσή τομή που θα με ένωνε με τον πολιτισμό... Άραγε γιατί με άφηναν να νιώθω λίγο ελεύθερος; Έγιναν ξαφνικά τόσο καλοί μαζί μου; Όχι! Χίλιες φορές όχι. Είχα την διαύγεια να ψάξω πίσω απ' το δέλεαρ, το δόλωμα, και περίμενα υπομονετικά, παραμόνευα σχεδόν, να δω που στόχευαν αυτή τη φορά χαρίζοντας μας λίγες στιγμές ελευθερίας. Τι σόι καρότο μας πέταξαν πάλι, πόσο θα χρειαζόταν να το κυνηγήσουμε κι αν τελικά κάποιος θα κατάφερνε να φτάσει τον πολυπόθητο μεζέ για να τον γευτεί.

Καθετί που κυκλοφορεί ελεύθερο ανάμεσα σε καθεστώς εγκλεισμού έχει κάποιο λόγο ύπαρξης. Θες να μάθεις πως κατέληξα στο συμπέρασμα να κατατάσσω το ίντερνετ στα υπόλοιπα ναρκωτικά; Δεν χρειάστηκε κάποιος περίπλοκος στοχασμός, αρκούσε να ρίξω μια ματιά γύρω μου. Ξέρεις τι έχω ακριβώς δίπλα μου; Κάτι που μοιάζει εκπληκτικά με αυτό που έχεις και εσύ! Σκιές στο σχήμα ανθρώπινης φιγούρας ακίνητες με χίλιες δυο εκφράσεις να εναλλάσσονται αστραπιαία στο πρόσωπο τους. Κρατάνε ένα κινητό και του γελάνε, του θυμώνουν, το ερωτεύονται, το μισούν, το λατρεύουν και όταν κλείσουν το κινητό είναι τόσο πολύ εξουθενωμένοι γιατί χύθηκε κάτω από τα πόδια τους όλη η ενέργεια και η ζωτικότητά τους. Ακούμπησαν όλα τα αισθήματα τους πάνω σε μια συσκευή και αυτή τα ρούφηξε. Κι έτσι άδειασαν. Κουφάρια κενά, κουρασμένα και εξουθενωμένα διαγράφουν μια πορεία μέχρι το κρεβάτι και πάνε ναρκωμένοι να ονειρευτούν. Ρομπότ κοιμούνται και ρομπότ ξυπνάνε. Μα αλήθεια, ήταν ποτέ ξύπνιοι; Κάθε πρωί ξημερώνει μα ετούτη η πόλη δεν ξύπνησε ποτέ.

Οι φυλακές δεν διαφέρουν από τις πολιτείες! Είναι μια μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας. Όλοι είμαστε κρατούμενοι. Κρατούμενοι των επιθυμιών και των ονείρων μας. Στις μεγάλες φυλακές οι κρατούμενοι συμπεριφέρονται περίπου όπως και στις μικρές. Δε θέλουν μπελάδες, σκοτούρες, ούτε πολλές πολλές έννοιες. Συμβιβάζονται με τους νόμους, το υπάρχον και τις απαγορεύσεις και δειλιάζουν να φέρουν αντιρρήσεις. Δεν πολυνοιάζονται για το πρόβλημα του διπλανού τους και κοιτάνε να προστατεύσουν μονάχα το κελί τους. Το διαμέρισμα κλουβί τους! Το μάτι τους βλέπει μόνο όσο φτάνει η ακτίνα. Ούτε εκατοστό παραπάνω.

Πριν τα κινητά μπούνε στην τροχιά της καθημερινότητας, οι άνθρωποι μιλούσαν πιο συχνά. Επισκέπτονταν ο ένας τον άλλον, περπατούσαν παρέα ανταλλάσσοντας απόψεις, ιδέες και γνώσεις. Αντάλλαζαν γράμματα, επιστολές με την ιδιαίτερη μυρωδιά του χαρτιού και τον μοναδικό γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα. Πριν μπει το κινητό στις φυλακές τον πρώτο λόγο τον είχε η πρέζα. Θέριζε μυαλά και κουρέλιαζε συνειδήσεις. Πουλιόντουσαν οι καθαρές ψυχές για μια δόση ταξιδιού και αρνιόντουσαν να επιστρέψουν στον αγώνα. Τώρα δεν χρειάζεται απαραίτητα η πρέζα για να παραιτηθεί ένας αγωνιστής από τους στόχους του. Ανοίγει το κινητό και πέφτει σε λήθαργο!

Περπατάνε στους διαδρόμους (στις λεωφόρους και στα σοκάκια σας... πρόσεχε τι σου λέω!) σαν ζόμπι. Ζωντανοί νεκροί. Θαμμένοι στην επιφάνεια της γης μαζί με δυο δράμια αέρα ίσα ίσα να αναπνέουν για να μπορούν να κρατηθούν στη ζωή. Μολυσμένος αέρας, βρώμικος, αποπνικτικός. Πνίγονται! Μα δεν φωνάζουν δυνατά να σπάσουν τη σιωπή, όχι! Όταν νιώσουν όλες τις δυνάμεις να τους εγκαταλείπουν μπαίνουν στο ίντερνετ και ταξιδεύουν. Το βλέπω στα μάτια τους το ταξίδι, δεν είναι εδώ, έχουν φύγει. Βλέπουν όμορφα μέρη, λαμπερά πρόσωπα, ορθές ιδέες και όταν θαμπωθούν από την τόση ομορφιά πέφτουν χαμογελαστοί στο κρεβάτι, χορτασμένοι γιατί πήραν μια δόση ευτυχίας! Ελάχιστη μα αρκετή για να κουκουλώσει τη μιζέρια. Και θέλω να πάω να τους ταρακουνήσω! Να τους φωνάξω ξύπνα! Το ταξίδι είναι στο χέρι σου να το ζήσεις. Μπροστά σου είναι το εισιτήριο και δεν τολμάς να απλώσεις το χέρι να το πάρεις. Πάλεψε να το πάρεις. Μη με αφήσεις μόνο μου να παλεύω και για τους δυο μας. Δεν μπορώ. Μα όσο κι αν η ψυχή σου το ποθεί, το κορμί σου είναι εξουθενωμένο γιατί κόλλησες μια αρρώστια που μεταδίδεται εύκολα και εξαπλώνεται γρήγορα. Μια πανδημία ξέσπασε και το κράτος χαίρεται! Πάλι σε κρατάει ναρκωμένο, μαστουρωμένο, και κάνει ανενόχλητο τη δουλειά του εις βάρος σου.

Οι αστοί τρέμουν τα κελιά, είναι προσεκτικοί και φρόνιμοι να μην παρανομήσουν και βρεθούν πίσω από τα κάγκελα. Σέβονται και τρέμουν τους νομοθέτες, τους δικαστές και τους εισαγγελείς που χαρίζουν καθημερινά εξαντλητικές ποινές με την ίδια ευκολία που ετοιμάζουν το πρόγευμα τους, καταστρέφοντας ζωές. Ονόμασαν "σωφρονισμό" την εκδίκηση τους για κάθε ελεύθερο πνεύμα, για κάθε αρνητή της ξεφτίλας της επιβίωσης.

Οι νομοταγείς αστοί νομίζουν πως είναι ελεύθεροι. Πεστους πως δεν είναι! Καλοκουρδισμένες μηχανές είναι που με την ανοχή και το φόβο προσθέτουν λιθάρια, ορθώνουν τεράστιους ογκόλιθους κι έτσι θάβονται στις δικές τους φυλακές.

Ξέχασαν να φλερτάρουν. Κάποιοι πιτσιρικάδες δεν έχουν φλερτάρει ποτέ στ' αλήθεια. Έφεραν μια μέρα έναν νεαρό, όμορφο παιδί, είχε τη φλόγα του νεοφερμένου. Ένα αγρίμι στο κλουβί με τη λάμψη στο βλέμμα ζωντανή ακόμα, έψαχνε να βρει μια έξοδο διαφυγής όταν πάτησε το πόδι του για πρώτη φορά μέσα στο κελί που τον πέταξαν. Όταν του έδωσα το χέρι μου πρόσεξα πως είχε δάχτυλα μακριά και λεπτά σαν τα πόδια της αράχνης που υφαίνουν υπομονετικά έναν περίπλοκο ιστό. Αργότερα έμαθα πως έπαιζε πιάνο όταν ήταν παιδί, εκεί γύρω στα οχτώ. Μετά πάει το παράτησε κι έγινε κλέφτης. Σκότωσε κάποιον πάνω στη μοιρασιά. Σκότωσε για λίγο χρήμα παραπάνω. Αν είχε συνεχίσει το πιάνο τα χέρια αυτά μπορεί να έφτιαχναν μια μαγευτική σονάτα από αυτές που όταν τις ακούς σε πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό που μεταμορφώνεται σε δάκρυα ψάχνοντας τρόπους για να λυθεί. Τόσο επιδέξια χέρια κατέληξαν όπλο φονικό. Να ξέρεις πως πάντα τα χέρια θέλουν να βγάλουν κάπου την ενέργεια της ψυχής. Αν τον δεις σήμερα, τρία χρόνια μετά, η λάμψη έσβησε, η ομορφιά του χάθηκε, το κλουβί άρχισε να του πηγαίνει γιατί το συνήθισε και τα λεπτά μακριά δάχτυλα σκέβρωσαν από τον ένα και μοναδικό του φίλο. Το κινητό! Τα δάχτυλα παραμορφώθηκαν...

Μα δεν βλέπεις τι κάνουν; Παραμορφώνουν τους νέους και όλοι εθελοτυφλείτε. Τους παραμορφώνουν με την συγκατάθεση και τις ευλογίες σας. Μου είπαν πως μέσα στα σαιτ κοινωνικής δικτύωσης (άκου τι όνομα τους έδωσαν για να γίνουν αρεστά!) διατηρούν λογαριασμούς ανήλικα παιδιά εν γνώσει των γονέων τους που τα ενθαρρύνουν να δημοσιεύουν φωτογραφίες τους αποζητώντας απελπισμένα την επιβράβευση και την αποδοχή φίλων και αγνώστων με κύριο γνώμονα την εξωτερική τους εμφάνιση. Βιτρίνες με παιδικά προσωπάκια βαμμένα ματαιοδοξία. Πριν αρκετά χρόνια είχα δει μια γελοιογραφία που έδειχνε δυο γονείς να επικοινωνούν με το παιδί τους μέσα από τον υπολογιστή και σήμερα αυτή η γελοιογραφία δεν είναι κάτι λιγότερο από μια εικόνα των σύγχρονων αστικών οικογενειών. Πέταξαν τα παιδιά τους μέσα στην διαδικτυακή τροχιά και όταν χαθεί εντελώς η επικοινωνία μαζί τους τότε απορούν τι έκαναν λάθος!

Άφησαν τα παιδιά τους να τα μεγαλώσουν οι μηχανές που καταστρέφουν το μυαλό πλασάροντας του πράγματα ανούσια, ήρωες ανύπαρκτους, είδωλα ψεύτικα και δεν του δίνουν ούτε μια σταγόνα αλήθειας. Σώστε τουλάχιστον τα παιδιά, να ένας ουσιαστικός λόγος να ξυπνήσετε από τον αιώνιο λήθαργο. Δώστε τους βιβλία, δώστε τους πινέλα, δώστε τους μουσικά όργανα, δώστε τους λευκές σελίδες και κίνητρα να τις γεμίσουν με νότες, χρώματα, ιδέες. Διδάξετε τον αθλητισμό, το πνεύμα της ομάδας, όχι της ομαδοποίησης αλλά της συλλογικότητας, μιας αυτόνομης ομάδας ανθρώπων που απαρτίζεται από διαφορετικούς χαρακτήρες και παλεύει για έναν κοινό αγώνα. Στοχεύει σε μια κοινή νίκη. Αφήστε τον αθλητισμό να τους διδάξει να είναι δίκαιοι και αλληλέγγυοι.

Μην παρατάτε τα παιδιά. Τα γεννάτε και τα εγκαταλείπετε έρμαιο κρέας στα χέρια του κράτους για να τα εκμεταλλευτεί για τα δικά του, μοναχά για τα δικά του, συμφέροντα. Σας τα παίρνουν από πολύ μικρά. Από τα έξι κιόλας και τα κλείνουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα σχολεία. Τους μαθαίνουν θρησκευτικά, τους λένε ψέματα και προσπαθούν να τα πείσουν να γίνουν οικειοθελώς μέρος του εκκλησιαστικού κοπαδιού που ελέγχουν οι ίδιοι. Από την πρώτη μέρα στο σχολείο κάνουν αγιασμό για να ξορκίσουν το κακό, μα ο ο μοναδικός δαίμονας που πρέπει να ξορκίσουν ζει μέσα στα βιβλία τους. Αυτά τα βιβλία θα κατευθύνουν τη σκέψη και την κρίση τους. Θα τα παθιάσουν εθνικισμό και πατριωτισμό για να τα προετοιμάσουν να γίνουν καλοί στρατιώτες και να πεθάνουν αν χρειαστεί για λογαριασμό του αφέντη κράτους. Σταματήστε επιτέλους να χαρίζετε τα παιδιά σας στο κράτος. Γι αυτούς γεννάτε! Είστε οι γόνιμοι δούλοι του, οι γόνιμες μήτρες που προσφέρουν φρέσκο κρέας προς εκμετάλλευση. Αν εσείς δεν βάλετε το μυαλό σας μπροστά να καλλιεργήσετε το παιδικό μυαλό, να του πείτε μόνο αλήθειες, να το προτρέψετε να αμφισβητήσει, να δουλέψει η λογική και η φαντασία για να ανθήσει η προσωπική κρίση πώς περιμένετε να δημιουργήσετε σκεπτόμενα και ελεύθερα άτομα;

Άμοιροι μικροαστοί, αυτόκλητοι εισαγγελείς που μόνο καταγγέλλετε και τίποτα δεν κάνετε για να ακουστεί η φωνή σας πιο δυνατά από των εκμεταλλευτών σας.

Άμοιροι χορτοφάγοι που θρηνείτε όλα τα ζωντανά πλάσματα που σφαγιάζονται στο βωμό του κέρδους και δεν έχετε αντιληφθεί πως είστε το πλέον εκμεταλλευόμενο κρέας. Σκύψατε δειλά το κεφάλι μπρος στο μαχαίρι του σφαγέα και τον παρακαλέσατε να τελειώσει γρήγορα, να μην έχει χρονική διάρκεια ο πόνος. Μα το μαχαίρι ακόμα πριονίζει το λαιμό σας. Πως θα σώσετε τα άλλα ζώα αν πρώτοι δεν ορθώσετε ανάστημα; Αν δεν δείξετε τα δόντια σας; Αν δεν δαγκώσετε με λύσσα το χέρι του σφάχτη; Δεν έχετε καμιά δικαιολογία και αντί να ντρέπεστε καυχιέστε πως η "λογική" και η "αντίληψη" σας κάνει να ξεχωρίζετε από όλα τα υπόλοιπα ζώα. Καμιά διαφορά δεν έχετε λοιπόν αφού καθίσατε ήσυχα και φρόνιμα να σας ευνουχίσουν και τη λογική και την αντίληψη. Ίδιες αλυσίδες φοράτε και δεν θα τις σπάσετε ποτέ αν δε διαλύσετε τον κύκλο κρεατοπαραγωγής που είστε δέσμιοι και ταυτόχρονα δεσμώτες. Στο χέρι σας κρατάτε όλα τα κλειδιά!

Ζω ισόβια καταδικασμένος επειδή τα χέρια μου δεν κρατούσαν μια κιθάρα ή ένα πινέλο τότε που έψαχνε διέξοδο η ψυχή μου για να επουλώσει τις πληγές της, αλλά όταν γράψεις για μένα δεν θέλω να πεις "φυλακισμένος". Θέλω να πεις πως μια μέρα μου έστειλε μήνυμα ένας ελεύθερος άνθρωπος που όσα κάγκελα κι αν όρθωσαν μπροστά στα μάτια του δεν κατάφεραν να φυλακίσουν τη ματιά του. Ένας ελεύθερος άνθρωπος που δεν είχε κινητό. Δεν συμβάδιζε με την τεχνολογία και γι'αυτό παρέμεινε ελεύθερος. Γίνεται;

Το κείμενο αναρτήθηκε αυτούσιο και ανυπόγραφο όπως ο ίδιος ο γράφων επιθυμεί.

Πηγή: Αναρχοποιητής