Κάποτε...

Κάποτε
Σφύριζα και περπατούσα ανέμελα
Νομίζοντας δικούς μου τους μεγάλους δρόμους
Έκλαιγα βέβαια κιόλας
Όμως για ασήμαντες αιτίες...

Κι είχα μητέρα διαρκώς παρούσα που έκρυβε το κακό...

Σφούγγισε τα δάκρυά σου
Και πήγαινε να παίξεις
Έχεις καιρό για κλάματα
Μου έλεγε στοχαστικά
Μα δεν την καταλάβαινα…

(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα)

Νωρίς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά...

Σιδερένια γροθιά κάτω από τρυφερά σαγόνια

Ο κόσμος...

Παροξυσμός