Edoardo Massari - Maria Soledad Rosas "Αυτοκτονίες" Υψηλής Ταχύτητας

Ο Edoardo Massari (Baleno) γεννήθηκε στις 4 Απρίλη 1963 στο Canavese (Piemonte). Απ' την εφηβεία του εντάσσεται στον αναρχικό χώρο, συμμετέχοντας σε καταλήψεις και σε διάφορες συλλογικότητες για την υπεράσπιση καταλήψεων και δημοσίων χώρων. Το 1991 συμμετέχει στην κατάληψη του δημοτικού κολυμβητηρίου του Τορίνο και αλυσοδένεται στο κοντάρι της ιταλικής σημαίας για να παρεμποδίσει την εκκένωση της κατάληψης. Καταδικάζεται σε 7,5 μήνες φυλάκισης για "παρεμπόδιση δημοσίων υπηρεσιών".

Τον Ιούνιο του 1993 κι ενώ δουλεύει στο εργαστήρι μηχανών και ποδηλάτων της κατάληψης, εκρήγνυται πιθανότατα λόγω υψηλών θερμοκρασιών μια πόμπα αερίου που χρησιμοποιούσε και τον τραυματίζει στο χέρι. Πηγαίνει στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες κι όταν γυρίζει βρίσκει την κατάληψη εκκενωμένη απ' την αστυνομία και συλλαμβάνεται για κατασκευή εκρηκτικών. Καταδικάζεται μετά από 6 μήνες προφυλάκισης, απεργία πείνας και διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε 2 χρόνια κι 8 μήνες φυλάκισης, συν ακόμη 4 μήνες πειθαρχικής ποινής για μια αντιπαράθεση κατά την προφυλάκισή του.  Βγαίνει απ' τη φυλακή τον Δεκέμβριο του 1996.

Το βράδυ μεταξύ 5 και 6 Μαρτίου του 1998, έπειτα από μακρόχρονες έρευνες που διεξήγαγε χωρίς αποτέλεσμα ο εισαγγελέας Maurizio Laudi για τις 13 ενέργειες ενάντια στα έργα κατασκευής σιδηροδρόμων για τα τρένα υψηλής ταχύτητας (TAV) στη Val di Susa, οι καραμπινιέροι των ROS (Ειδικά Επιχειρησιακά Τμήματα) εισβάλλουν ταυτόχρονα σε τρεις καταλήψεις στέγης του Τορίνο. Την Alcova, την Asilo Occupato της Via Allessandria (οι οποίες εκκενώθηκαν) και την Casa di Collegno. Έπειτα από τρεις ώρες έρευνας στην Casa di Collegno, οι καραμπινιέροι κατεβαίνουν στο υπόγειο του σπιτιού μόνοι τους και επανέρχονται φέροντας περιέργως μαζί τους υλικό που το ορίζουν ως εκρηκτικό. Και είναι τότε που οι καραμπινιέροι συλλαμβάνουν τον Edoardo Massari (ένας από τους 68 διωκόμενους από το δικαστή Μαρίνι κατά την επιχείρηση Ποντελούνγκο και από τους ελάχιστους που στη συνέχεια απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες), τη σύντροφό του Maria Soledad Rosas (Sole) και τον επίσης αναρχικό φίλο τους Silvano Pelissero. Μόλις την προηγούμενη μέρα ο Silvano είχε ανακαλύψει στο αυτοκίνητό του ένα πομπό της αστυνομίας. Όπως γράφει σε κείμενό του από τη φυλακή "Πέρα από τα λόγια και τις εκτιμήσεις, μάτια ανοιχτά και στόματα ραμμένα. Επενδύστε σε εξοπλισμό για τον εντοπισμό μικροφώνων στα σπίτια. Ανάμεσά σας κυκλοφορούν σίγουρα χαφιέδες και συνεργάτες της αστυνομίας. Τα σπίτια είναι γεμάτα μικρόφωνα. Σίγουρα η Αλκόβα, η Κασκίνα, το Μπαρόκιο και η κεντρική είσοδος του Ασύλο ελέγχονται από τηλεκάμερες. Τα φώτα κλειστά. Σκοτάδι. Το ράδιο στη διαπασών. Στέρεο αυτοκινήτου με μουσική τέκνο και παράθυρα ανοικτά. Στ' αυτοκίνητα τα μικρόφωνα βρίσκονται στους μέσα καθρέφτες. Οι δορυφορικοί δέκτες (που είχαμε εγώ και ο Έντο) είναι μεγάλα κουτιά τοποθετημένα ανάμεσα στη λαμαρίνα της οροφής του αυτοκινήτου και τη μόνωση. Τα καλώδια περνάνε από το σύστημα του εσωτερικού φωτισμού. Συχνά οι τηλεκάμερες βρίσκονται στα φανάρια ή στους εξωτερικούς καθρέφτες αυτοκινήτων σταθμευμένων κοντά σας. Αυτοκίνητα χαλασμένα ή εγκαταλελειμμένα. Διαδώστε τις πληροφορίες με προφύλαξη και καλύτερα να μη προκαλέσετε παράνοιες και φοβίες. Σιλβάνο". Κατηγορούνται για ένοπλη συμμορία και συνέργεια σε έγκλημα με σκοπό την τρομοκρατία, οπλοκατοχή και κατασκευή εκρηκτικών.

Οι τρεις συλληφθέντες δεν αποδέχονται τις κατηγορίες. Αμέσως γεννιέται ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης ενάντια στη σκευωρία των δικαστών και της αστυνομίας, που επεκτείνεται σε πολλές πόλεις. Δεκάδες άνθρωποι απ’ αυτούς θα εκφοβιστούν, θα χτυπηθούν, θα διωχθούν δικαστικά και θα καταδικαστούν. Τηλεοπτικά και έντυπα μέσα, δεξιά κι αριστερά, ως καλά σκυλιά της εξουσίας, θα ξεσαλώσουν καλώντας σε ποινικοποίηση των κοινωνικών κέντρων στο Τορίνο και των καταλήψεων. Οι καταλήψεις ειδικά γίνονται ο νέος εσωτερικός εχθρός που πρέπει να τσακιστεί.
Στις 7 Μαρτίου γίνεται συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο Δημαρχείο. Δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθενται άγρια με καπνογόνα κυνηγώντας τους συγκεντρωμένους σε όλο το κέντρο του Τορίνο. Στις συμπλοκές σπάζονται δεκάδες βιτρίνες.

Το βράδυ μεταξύ 27 και 28 Μαρτίου του 1998, στις φυλακές Βαλλέτε του Τορίνο ο αναρχικός Εντουάρντο "Μπαλένο" Μασσάρι (34 ετών) βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του.  "Αυτοκτόνησε".

Στις 2 Απριλίου ένα μαύρο πανί με ένα κόκκινο άλφα σε κύκλο σκεπάζει το ανοιχτόχρωμο φέρετρο του Εντουάρντο μαζί με δεκάδες λευκά τριαντάφυλλα. Ο επίσκοπος επιχειρεί στην ομιλία του να τον αντιπαραβάλει με τον καλό ληστή που ήταν σταυρωμένος δίπλα στον Ιησού. Πάνω στο μνήμα του μια πλάκα με την επιγραφή "Να ζεις έξω από τους νόμους που υποδουλώνουν, έξω από τους αυστηρούς κανόνες, έξω ακόμη κι από τις θεωρίες που διατυπώνονται για τις επερχόμενες γενιές. Να ζεις χωρίς να πιστεύεις στην αυταπάτη του επίγειου παράδεισου. Να ζεις το παρόν πέρα από την αυταπάτη των μελλοντικών κοινωνιών. Να ζεις και να ψηλαφείς την ύπαρξη της άγριας χαράς του κοινωνικού πολέμου. Και περισσότερο από μια πνευματική κατάσταση, είναι ένας τρόπος του να είσαι, τώρα αμέσως." Baleno. 

 

Πριν και κατά την διάρκεια της κηδείας όσοι δημοσιογράφοι προσπάθησαν, παρά τις προειδοποιήσεις, να πλησιάσουν στο νεκροταφείο, δέχτηκαν επίθεση από συντρόφους. Ειδικά ένας, ο Ντανιέλε Τζένκο, ξυλοκοπήθηκε άγρια έξω και μέσα στην εκκλησία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένος. Ο Τζένκο είχε κατηγορήσει στο παρελθόν τον Έντο ως βομβιστή και επίσης ήταν μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη 14 συντρόφων που συνελήφθησαν το '93 σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον Έντο ο οποίος βρισκόταν τότε προφυλακισμένος με αυτή την κατηγορία. Περιγραφές του Τζένκο, φωτογραφίες καθώς επίσης και τηλεκάμερες τοποθετημένες στο καμπαναριό της εκκλησίας από τους ROS, εντοπίζουν άμεσα ένα σύντροφο σαν τον πρωταγωνιστή της δράσης ενάντια στο δημοσιογράφο, καθώς και δεκάδες άλλους που η ταυτότητά τους ερευνάται. Δύο εβδομάδες μετά, στις 15 Απριλίου στα περίχωρα του Ποντ Σαντ Μαρτιν, στην Αόστα, συλλαμβάνεται και τίθεται σε κατ' οίκον περιορισμό για αυτήν την επίθεση ο αναρχικός Λούκα Μπερτόλα. Επίσης εκδίδονται άλλα δύο εντάλματα σύλληψης αναρχικών χωρίς να ανακοινώνονται τα ονόματά τους.
Στις 2 Απριλίου στο κέντρο της Μπολόνια περίπου 200 άτομα (σύμφωνα με εφημερίδες) διαδήλωσαν έξω από τις φυλακές ανηλίκων, στη μνήμη του Έντο. Η διαδήλωση εξελίχτηκε σε συμπλοκή με την αστυνομία για πάνω από δύο ώρες. Ένας αστυνομικός διοικητής τραυματίστηκε. Περίπου 20 άτομα προσήχθησαν στο τμήμα.
Στις 3 Απριλίου δέκα περίπου άτομα μπήκαν σε ένα σουπερμάρκετ και αφού έφαγαν φρούτα και μέλι άνοιξαν ένα πανό που έλεγε "Πεινάμε σαν λύκοι" αιφνιδιάζοντας τους υπεύθυνους και έφυγαν ("Γκρίζοι Λύκοι" είναι ονομασία ομάδας η οποία έχει αναλάβει την ευθύνη για ορισμένες από τις δολιοφθορές ενάντια στα TAV στη Βαλ ντι Σούζα). Μετά τις συμπλοκές στους δρόμους, την διακοπή της θεατρικής παράστασης του Ντάριο Φο καθώς και της εμφάνισης του ηθοποιού Χ. Καϊτέλ, μια ακόμα αστραπιαία έφοδος αναρχικών (σύμφωνα με εφημερίδες). Την ίδια μέρα, άγνωστος, με τηλεφώνημά του σε ιταλικό πρακτορείο, ανέλαβε την ευθύνη για μια μολότοφ στον οργανισμό σωφρονιστικής διοίκησης της Πάντοβα, σαν απάντηση στην "κρατική αυτοκτονία" του Έντο.

Το Σάββατο 4 Απριλίου με πρωτοβουλία των 12 καταλήψεων στέγης του Τορίνο, ξεκινά πανιταλική πορεία διαμαρτυρίας για το θάνατο του Edoardo Massari και για την απελευθέρωση του Silvano Pelissero και της Maria Soledad Rosas. Στη πορεία συμμετέχουν γύρω στα 8.000 άτομα από όλη την Ιταλία, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, ακόμα και εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα συνθήματα "Δολοφόνοι" και "Έντο: Δολοφονία του κράτους" κυριαρχούν. Οι αναρχικοί έδωσαν ένα ακόμα δυναμικό παρόν, κατεστραμμένα αυτοκίνητα και τηλεκάμερες, επιθέσεις σε δημοσιογράφους και καραμπινιέρους, συνθήματα στους τοίχους, αυγά, μπογιές, πέτρες και ξύλα, σπασμένες βιτρίνες και πινακίδες, βαρελότα και άλλα εύφλεκτα ή μη ενάντια σε εισόδους πολυτελών κτιρίων και σε οχήματα της αστυνομίας καθώς επίσης άγριος πετροβολισμός και εύφλεκτα στην είσοδο των γυναικείων φυλακών και στο καινούριο κτίριο της Δικαιοσύνης, θα κυριεύσουν την πόλη του Τορίνο. Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα θα κοστολογήσουν τις καταστροφές σε εκατοντάδες εκατομμύρια λιρέτες. Ο πρωθυπουργός Πρόντι θα δηλώσει πολύ ανήσυχος για τα γεγονότα του Τορίνο και της Μπολόνια. Ο αριστερός δήμαρχος Καστελλάνι θα καλέσει τα κοινωνικά κέντρα να απομονώσουν τους βίαιους καταληψίες, τους "υποκοσμιακούς" και να προσέλθουν στο τραπέζι του διαλόγου. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιστήμονες θα προσπαθήσουν να αναλύσουν "το φαινόμενο της εξέγερσης των κοινωνικών κέντρων". Όσο όμως για τα TAV, "δίχως αυτά το Τορίνο θα απομονωθεί".

Στις 17 Απριλίου στην Αθήνα οι "Εμπρηστές Συνείδησης" με τηλεφώνημά τους σε εφημερίδα ανέλαβαν την ευθύνη για τον εμπρησμό αυτοκινήτου της ιταλικής πρεσβείας "προς τιμήν του συντρόφου Edoardo Massari που "αυτοκτόνησαν" οι ιταλικές αρχές μέσα στο κελί του".

Από το ίδιο βράδυ του θανάτου του Edoardo οι δυο του σύντροφοι, Maria Soledad Rosas και Silvano Pelissero, αρχίζουν απεργία πείνας στη φυλακή. Η Soledad δηλώνει "Το να με βάλουν στη φυλακή σημαίνει ότι θέλουν να με τιμωρήσουν. Με τιμώρησαν ήδη με το θάνατο ή καλύτερα με τη δολοφονία του Έντο. Σήμερα άρχισα απεργία πείνας ζητώντας την ελευθερία μου και την καταστροφή ολόκληρου του θεσμού της φυλακής. Την καταδίκη θα την πληρώσω όλες τις μέρες τις ζωής μου." Η Maria Soledad Rosas κρατείται πλέον εκτός φυλακής με κατ' οίκον περιορισμό. Ο Silvano Pelissero, στις 22 Απριλίου ευρισκόμενος στην 24η ημέρα απεργίας πείνας, μεταφέρθηκε από τις φυλακές του Cuneo στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Novara.

 

Στις 27 Οκτωβρίου 99, έξω απ' τα γραφεία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού στο Μιλάνο, βρέθηκε μια βόμβα που δεν είχε εκραγεί. Δυο μέρες πριν σε ένα τμήμα των καραμπινιέρων της ίδιας πόλης είχε φτάσει ένα δέμα παγιδευμένο με εκρηκτική ύλη, το οποίο εξουδετερώθηκε πριν εκραγεί. [Σε ισπανικά και ιταλικά έντυπα αναφέρεται ότι ενέργειες έγιναν και στην Ισπανία, ενάντια στην ελληνική πρεσβεία της Μαδρίτη και σε μια τράπεζα της Βαρκελώνης.]
Η ανάληψη της ευθύνης, όπως δημοσιεύτηκε στον ιταλικό τύπο, έλεγε: "Ενώ ο καπιταλισμός μας καταπιέζει, ενώ η ευρωπαϊκή ένωση εκθειάζει τη νίκη της κι ενώ ο τρόμος και η παραίτηση παραλύουν κινήματα και ανθρώπους, υπάρχουν ωστόσο καταστάσεις αγώνα και ανταρσίας. Ομάδες συντρόφων στην Ευρώπη αποφάσισαν σήμερα να επιτεθούν ενιαία σε ενεργή αλληλεγγύη με τον φυλακισμένο Έλληνα αναρχικό Νίκο Μαζιώτη και με όλους τους αναρχικούς και τους επαναστάτες που βρίσκονται στη φυλακή. Στους συντρόφους στέλνουμε το χαιρετισμό μας με φωτιά. Διεθνής Αλληλεγγύη. Δεν γίνεται να μετασχηματιστεί ο καπιταλισμός του κέρδους και της απανθρωπιάς, γίνεται μόνο να του δοθούν χτυπήματα μέχρι τη στιγμή που θα διαλυθεί. Επανάσταση. Η Οργισμένη Ταξιαρχία. Μιλάνο 1η Μάη 1971”
Μετά απ' αυτό ξέσπασε ένα όργιο παραπληροφόρησης με προέλευση τις ειδικές αντιτρομοκρατικές μονάδες των καραμπινιέρων (R.O.S.) και αναμεταδότες τα ιταλικά ΜΜΕ και κάποιες ελληνικές εφημερίδες.

 

Στις 11 Ιουλίου του 1998 η Maria Soledad Rosas βρέθηκε νεκρή με πανομοιότυπο τρόπο, "αυτοκτόνησε" στο ειδικό καθεστώς "κατ' οίκον" περιορισμού που της είχαν επιβάλλει.

Όσο για μας, μας θέλουν νεκρούς
γιατί είμαστε οι εχθροί τους
και δε ξέρουν τι άλλο να μας κάνουν
γιατί δεν είμαστε οι σκλάβοι τους...

Soledad

Στις 31 Ιανουαρίου ολοκληρώθηκε η δίκη του Silvano Pelissero. Μολονότι οι "γρανιτώδεις αποδείξεις" που είχε προαναγγείλει ο εισαγγελέας αποδείχτηκαν ανύπαρκτες και το μόνο εξακριβωμένο αδίκημά του (που το είχε παραδεχτεί κι ο ίδιος) ήταν η άρνηση πληρωμής του φόρου για το αυτοκίνητό του, η ποινή που του επέβαλαν οι δικαστές ήταν 6 χρόνια και 10 μήνες, εφέσιμη. Επικυρώθηκε έτσι η άποψη ενός εισαγγελέα "Ο Silvano κι οι όμοιοί του είναι επικίνδυνοι για το δημοκρατικό καθεστώς, όχι τόσο για τη σοβαρότητα των εγκλημάτων τους, όσο για τη θετική ανταπόκριση που βρίσκουν μέσα σε μια εκρηκτική κοινωνική κατάσταση". Με την ανακοίνωση της ποινής ξέσπασε ένα κύμα οργής απ' τους παρευρισκόμενους συντρόφους ενάντια στους δικαστές και τους μπάτσους που είχαν κατακλύσει το χώρο του δικαστηρίου και η σύγκρουση επεκτάθηκε στους δρόμους του Τορίνο. Λίγο καιρό μετά έγινε και το δικαστήριο των A. Fazio και L. Bertola που κατηγορούνταν για τον ξυλοδαρμό του δημοσιογράφου - ρουφιάνου Ντανιέλε Τζένκο στη διάρκεια της κηδείας του Baleno, επιβάλλοντάς τους ποινή 3,5 χρόνων.

  

 Η μνήμη τους ζει μέσα μας, στις σφαίρες μας, στον δυναμίτη μας ... 

Πηγές
Πρακτορείο Rioters
Αναρχικό Δελτίο, Νο 1, Μάης 1998
Αναρχικό Δελτίο, Νο 7, Σεπτέμβρης 2000
Athens Indymedia