Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Albert Camus ~ Ο Ξένος

Είναι πάντα ενδιαφέρον ν' ακούς να μιλούν για τον εαυτό σου ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο ειδώλιο του κατηγορούμενου.
Όσο κρατούσαν οι αγορεύσεις του δικηγόρου μου και του εισαγγελέα μπορώ να πω ότι ακούστηκαν περισσότερα για 'μένα παρά για το έγκλημά μου.
Μα δεν ήταν και πολύ διαφορετικές αυτές οι αγορεύσεις.
Ο συνήγορος ύψωνε τα χέρια και με ονόμαζε ένοχο αλλά μ' ελαφρυντικά.
Ο εισαγγελέας έτεινε τα χέρια του και με κατηγορούσε για μια ενοχή χωρίς ελαφρυντικά.
Κάτι όμως μ΄ενοχλούσε αόριστα.
Μερικές φορές ένιωσα τον πειρασμό να επέμβω αλλά ο δικηγόρος μου έλεγε "Ησυχάστε, αυτό θα ωφελήσει περισσότερο την υπόθεσή σας."
Ήταν σαν να έκαναν τη δίκη χωρίς εμένα.
Όλα γίνονταν χωρίς να επεμβαίνω.
Η τύχη μου κανονιζόταν χωρίς να ζητούν τη γνώμη μου.
Πότε πότε ήθελα να τους διακόψω και να πω "Μα δε μου λέτε, ποιος είναι ο κατηγορούμενος εδώ; Είναι σημαντικό να είσαι κατηγορούμενος. Κι εγώ έχω κάτι να πω."
Αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα είδα ότι δεν είχα τίποτα να πω.
Και πρέπει να ομολογήσω ότι το ενδιαφέρον που βρίσκει κανείς στο ν' απασχολεί τους άλλους δεν κρατάει πολύ.
Πραγματικά, η αγόρευση του εισαγγελέα με κούρασε πολύ γρήγορα.
Υπήρχαν μόνο αποσπάσματα, κινήσεις ή μερικοί συλλογισμοί έξω από το σύνολο, που μου έκαναν εντύπωση και τράβηξαν την προσοχή μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου