Στον αναγνώστη ~ Charles Baudelaire

 

Η ανοησία, τ᾿ αμάρτημα, η απληστία κι η πλάνη
Κυριεύουνε τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας
Κι ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στην ψυχή μας
Καθώς που θρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι...

Στα μετανιώματα άναντροι κι αμαρτωλοί ως την άκρια
Ζητάμε πληρωμή ακριβή για κάθε μυστικό μας
Και ξαναμπαίνουμε εύκολα στο βούρκο τον παλιό μας
Θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα...

Πάνω απ᾿ το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος
Πάντα στα μάγια του Κακού το νου μας νανουρίζει
Την πιο ατσαλένια θέληση μεμιάς την εξατμίζει
Αυτός ο Μέγας χημικός, ο Τετραπερασμένος...

Ὁ Διάολος, το νήμα αυτός κρατά που μας κουνάει!
Τα πράματα τα βρωμερά πιότερο τ᾿ αγαπάμε
Κι όλο και προς την Κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε
Με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρωμάει...

Σαν το φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλά με ζάλη
Μιας παλιάς πόρνης αγκαλιά χιλιοβασανισμένη
Κλεφτά αρπάζουμε κι εμείς καμιά ηδονή θλιμμένη
Που τηνε ξεζουμίζουμε σα σάπιο πορτοκάλι...

Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας
Μες στο μυαλό μας κραιπάλουν του Δαίμονα τα πλήθη
Κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη
Σαν αυλός ποταμός κυλά, σιωπηλά θρηνώντας...

Αν το φαρμάκι κι η φωτιά κι η βία και το μαχαίρι
Δὲν έχουνε τα φανταχτὰ κεντίδια ακόμα κάνει
Στο πρόστυχο της μοίρας μας άθλιο καραβοπάνι
Είναι που λείπει απ᾿ τη ψυχή το θάρρος, κι απ᾿ το χέρι...

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια
Τους πάνθηρες, τους πιθήκους, τους γύπες, τα θηρία
Που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία
Μες στων παθών μας το κλουβί, προβαίνει αγάλια
Θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασχήμια να δείξει...

Κι αν δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του
Όλη τη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
Θα 'θελε να κατάπινε τον κόσμο, αυτό ῾ναι η Πλήξη
Πού, μ᾿ ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της κοιτάζεις
Καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στυλώνει...

Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πως δαγκώνει!
- Ω ἀναγνώστη υποκριτή, αδέρφι, που μου μοιάζεις!