“Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τους επαγγελματίες διανοούμενους,
υφαίνουν ιστούς που βαραίνουν σαν αλυσίδες
στα όνειρα των ελεύθερων ανθρώπων.”
Στο βιβλίο αυτό, ο Όρστ Φαντατσίνι ο αναρχικός ληστής που πέθανε στις ιταλικές φυλακές τα χριστούγεννα του 2001 στα 62 του χρόνια, διηγείται μια απόπειρα απόδρασης που έκανε τον Ιούλη του 1973. Παράλληλα δεν χάνει την ευκαιρία με εύγλωτο όσο και σεμνό τρόπο να αποτυπώσει και τις σκέψεις του σχετικά με τις φυλακές ως θεμέλιο του αστικού κράτους. Η ζωή του Φαντατσίνι σημαδεύτηκε από την συνεχή αναζήτηση της ελευθερίας, μιας ελευθερίας χωρίς όρους και εκπτώσεις όπως την εννοούσε ο ίδιος σαν αναρχικός και που του στερήθηκε ακόμα και στην πιο στοιχειώδη μορφή της για 32 χρόνια.
Ο Όρστ μπήκε πρώτη φορά στην φυλακή το 1968 (στην Γαλλία μέχρι το ’72 όπου και εκδόθηκε στην Ιταλία) και έκτοτε οι μοναδικές στιγμές ελευθερίας ήρθαν μέσα από τις αποδράσεις του.
Ο “ευγενικός” ληστής, όπως τον αποκαλούσε ο αστικός τύπος από τα πρώτα χρόνια της δράσης του, πέρασε στα κάτεργα 32 ολόκληρα χρόνια με την ποινή να λήγει το σωτήριο έτος 2024...
Ο ίδιος όταν τον ρώταγαν για την δράση του, που τον οδήγησε στις φυλακές ορμώμενος από τον Μπρέχτ, ήταν ξεκάθαρος “Είναι πιο εγκληματικό να φτιάχνεις τράπεζες από το να τις ληστεύεις.”
“...Το ’89 πήρα την πρώτη άδεια. Τότε η ποινή μου έληγε το 2010... Το ’89 είχα εκτίσει ήδη 21 χρόνια και είχα άλλα τόσα μπροστά μου. Πήρα την πρώτη μου άδεια λοιπόν, γύρισα κανονικά, πήρα και την δεύτερη ξαναγύρισα, και τα πράγματα είχαν πάρει ας πούμε τον δρόμο τους, είχα ζητήσει δουλειά όπως προέβλεπε το άρθρο 21, το λεγόμενο καθεστώς ημιελευθερίας... ξέρετε τώρα. Ωστόσο, όταν έβγαινα έξω συναντούσα τους συντρόφους μου από την φυλακή που μας είχαν συνδέσει κοινοί αγώνες, και εκείνο τον καιρό ήταν και αυτοί σε καθεστώς ημιελευθερίας, το πρωί ήταν έξω και δουλεύανε και το βράδυ επιστρέφανε μέσα. Όλα αυτά μου προκαλούσαν θλιβερή εντύπωση και σκεφτόμουν ότι: “εμείς που περάσαμε την ζωή μας αγωνιζόμενοι για την καταστροφή των φυλακών, για να βγούμε απο αυτές, τώρα χτυπάμε το κουδούνι τους για να ξαναμπούμε”. Και πέρασα, πως να το πω, μια κρίση προσωπικότητας και αποφάσισα να μην ξαναμπώ. Όλο αυτό μου φαινόταν αντιφατικό και είπα: “Ότι είναι να γίνει ας γίνει, εγώ δεν μπορώ να μετατραπώ στον δεσμοφύλακα του εαυτού μου. Και δεν ξαναγύρισα...”
Ο Όρστ Φαντατσίνι μετά από μια περίοδο ημιελευθερίας (δούλευε αποθηκάριος και γύρναγε στην φυλακή στις 22:00) συννελήφθη στις 19 Δεκεμβρίου 2001 μαζί με τον Κάρλο Τεσέρι* κοντά στην αγροτική τράπεζα Μαντοβάνα στην Μπολόνια για απόπειρα ληστείας της εν λόγω τράπεζας.
Ο Όρστ μπήκε πρώτη φορά στην φυλακή το 1968 (στην Γαλλία μέχρι το ’72 όπου και εκδόθηκε στην Ιταλία) και έκτοτε οι μοναδικές στιγμές ελευθερίας ήρθαν μέσα από τις αποδράσεις του.
Ο “ευγενικός” ληστής, όπως τον αποκαλούσε ο αστικός τύπος από τα πρώτα χρόνια της δράσης του, πέρασε στα κάτεργα 32 ολόκληρα χρόνια με την ποινή να λήγει το σωτήριο έτος 2024...
Ο ίδιος όταν τον ρώταγαν για την δράση του, που τον οδήγησε στις φυλακές ορμώμενος από τον Μπρέχτ, ήταν ξεκάθαρος “Είναι πιο εγκληματικό να φτιάχνεις τράπεζες από το να τις ληστεύεις.”
“...Το ’89 πήρα την πρώτη άδεια. Τότε η ποινή μου έληγε το 2010... Το ’89 είχα εκτίσει ήδη 21 χρόνια και είχα άλλα τόσα μπροστά μου. Πήρα την πρώτη μου άδεια λοιπόν, γύρισα κανονικά, πήρα και την δεύτερη ξαναγύρισα, και τα πράγματα είχαν πάρει ας πούμε τον δρόμο τους, είχα ζητήσει δουλειά όπως προέβλεπε το άρθρο 21, το λεγόμενο καθεστώς ημιελευθερίας... ξέρετε τώρα. Ωστόσο, όταν έβγαινα έξω συναντούσα τους συντρόφους μου από την φυλακή που μας είχαν συνδέσει κοινοί αγώνες, και εκείνο τον καιρό ήταν και αυτοί σε καθεστώς ημιελευθερίας, το πρωί ήταν έξω και δουλεύανε και το βράδυ επιστρέφανε μέσα. Όλα αυτά μου προκαλούσαν θλιβερή εντύπωση και σκεφτόμουν ότι: “εμείς που περάσαμε την ζωή μας αγωνιζόμενοι για την καταστροφή των φυλακών, για να βγούμε απο αυτές, τώρα χτυπάμε το κουδούνι τους για να ξαναμπούμε”. Και πέρασα, πως να το πω, μια κρίση προσωπικότητας και αποφάσισα να μην ξαναμπώ. Όλο αυτό μου φαινόταν αντιφατικό και είπα: “Ότι είναι να γίνει ας γίνει, εγώ δεν μπορώ να μετατραπώ στον δεσμοφύλακα του εαυτού μου. Και δεν ξαναγύρισα...”
Ο Όρστ Φαντατσίνι μετά από μια περίοδο ημιελευθερίας (δούλευε αποθηκάριος και γύρναγε στην φυλακή στις 22:00) συννελήφθη στις 19 Δεκεμβρίου 2001 μαζί με τον Κάρλο Τεσέρι* κοντά στην αγροτική τράπεζα Μαντοβάνα στην Μπολόνια για απόπειρα ληστείας της εν λόγω τράπεζας.
Τους συνέλαβαν έχοντας στην κατοχή τους, σύμφωνα με την ανακοίνωση των μπάτσων, δυο χαρτοκόπτες, λαστιχένια γάντια και ένα καλσόν.
Λίγες ώρες αργότερα οι μπάτσοι μπήκαν στα σπίτια τους και κατάσχεσαν ότι υλικό αναρχικής προπαγάνδας βρήκαν μπροστά τους, βιβλία, περιοδικά, μπροσούρες, αυτοκόλλητα καθώς και έναν υπολογιστή και μετρητά.
Οι δυο σύντροφοι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης τους αρνήθηκαν να δηλώσουν το οτιδήποτε. Ο Όρστ πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2001 στις 19:30, ενώ έκανε ντους, σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση των φυλακών.
Η αυτοψία (παρουσία γιατρού της οικογενείας του Όρστ) επιβεβαίωσε την επίσημη εκδοχή περί ανευρύσματος στην κοιλιακή αορτή. Όπως και να ’χει, ένας θάνατος στην φυλακή είναι πάντα μια δολοφονία του κράτους...
Horst Fantazzini ~ Τώρα Πια... Είναι Αργά
Λίγες ώρες αργότερα οι μπάτσοι μπήκαν στα σπίτια τους και κατάσχεσαν ότι υλικό αναρχικής προπαγάνδας βρήκαν μπροστά τους, βιβλία, περιοδικά, μπροσούρες, αυτοκόλλητα καθώς και έναν υπολογιστή και μετρητά.
Οι δυο σύντροφοι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης τους αρνήθηκαν να δηλώσουν το οτιδήποτε. Ο Όρστ πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2001 στις 19:30, ενώ έκανε ντους, σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση των φυλακών.
Η αυτοψία (παρουσία γιατρού της οικογενείας του Όρστ) επιβεβαίωσε την επίσημη εκδοχή περί ανευρύσματος στην κοιλιακή αορτή. Όπως και να ’χει, ένας θάνατος στην φυλακή είναι πάντα μια δολοφονία του κράτους...
Horst Fantazzini ~ Τώρα Πια... Είναι Αργά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου