tag:blogger.com,1999:blog-43513953027705850202024-03-14T09:23:58.210+02:00Σκοπευτές Ονείρων...Από όλα όσα έχουν γραφτεί, αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του ~ F. W. NietzscheInfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.comBlogger854125tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-33975767243055364972017-05-11T14:21:00.000+03:002017-05-11T14:21:02.951+03:00Για τον ατομικισμό και την εξέγερση ~ Renzo Novatore<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXuzg3SbPDAHGa05cdgbFBE8qFb_GJCvr0O4qxCZczU7bM_qjsSxJGwNMzJN1R2d3j9nJY3NNIeSBajsJlR08AuVSbjmnWl64ljvnQ68q63qAY98vmp_TqnQ7-Xl9qEjZslRuQWQeMYl0/s1600/renzo-novatore-ilegalista-anarquista-nihilista-expropiador-individualista.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXuzg3SbPDAHGa05cdgbFBE8qFb_GJCvr0O4qxCZczU7bM_qjsSxJGwNMzJN1R2d3j9nJY3NNIeSBajsJlR08AuVSbjmnWl64ljvnQ68q63qAY98vmp_TqnQ7-Xl9qEjZslRuQWQeMYl0/s400/renzo-novatore-ilegalista-anarquista-nihilista-expropiador-individualista.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><br />
<br />
Υπάρχουν αυτοί που διαβεβαιώνουν πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ον. Άλλοι διαβεβαιώνουν πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως αντικοινωνικός. <br /><br /> Λοιπόν, ομολογώ πως δεν κατάφερα ποτέ ν’ αντιληφθώ τι εννοούν μ’ εκείνο το << εκ φύσεως >> , όμως έχω καταλάβει πως και οι μεν και οι δε κάνουν λάθος, εφόσον ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και αντικοινωνικό ον συγχρόνως. <br /><br /> Η ανάγκη, η έλλειψη, η στοργή, η αγάπη και η συμπάθεια είναι τα στοιχεία που ωθούν τον άνθρωπο στην κοινωνικότητα και στην ένωση. <br /><br /> Η επιθυμία για ανεξαρτησία κι ο πόθος για λευτεριά τον ωθούν στη μοναξιά και στον ατομικισμό. Μα, ενώ ο ατομικισμός λειτουργεί και πραγματώνεται ενάντια στην κοινωνία, η κοινωνία αμύνεται στις επιθέσεις του. <br /><br /> Έτσι, ο πόλεμος ανάμεσα σε ‘’κοινωνισμό’’ και ‘’ατομικισμό’’ είναι ένας πόλεμος ζωτικότητας κι ενέργειας. Μα, ενώ το άτομο είναι απαραίτητο για την κοινωνία, είναι κι αυτή με τη σειρά της απαραίτητη για το άτομο. <br /><br /> Δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα ύπαρξης για τον ατομικισμό, αν δεν υπήρχε μία κοινωνία ενάντια στην οποία να μπορεί να επιβεβαιώνεται και να ζει. Να εξαπλώνεται και ν’ αγάλλεται! <br /><br /><br /> <br />
<div style="text-align: center;">
* * *</div>
<br /><br /><br /><br /></div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-51543344539554935982017-04-09T11:28:00.000+03:002017-04-09T11:28:52.408+03:00Federico García Lorca ~ Η Προαίσθηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeESmM1VRynYzmOzDeYNaeFxCqbesTYATN7-76eu7cUnofesIyU6c7fUeTDkdqI_K5PsuWudzZ7Fzhl5Ir5DJQVWGJkm5Y0vKYRdgv35bN3dzTic23OSW2Kv1UUpP50aIDjJmqMjLlTthS/s1600/1920058_682602958458967_738622965_n.jpg"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeESmM1VRynYzmOzDeYNaeFxCqbesTYATN7-76eu7cUnofesIyU6c7fUeTDkdqI_K5PsuWudzZ7Fzhl5Ir5DJQVWGJkm5Y0vKYRdgv35bN3dzTic23OSW2Kv1UUpP50aIDjJmqMjLlTthS/s400/1920058_682602958458967_738622965_n.jpg" width="307" /></a></span></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span><div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η προαίσθηση</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: large;">Είναι το βυθόμετρο της ψυχής<br />Μες στο μυστήριο,<br />Το ένστικτο της καρδιάς<br />Που ερευνά τα σκοτάδια<br />Του χρόνου.<br /><br />Το χτες είναι ότι έχει μαραθεί,<br />Η νοσταλγία<br />Και το κοιμητήρι<br />Της ανάμνησης.<br /><br />Το προχτές<br />Είναι ότι έχει πεθάνει<br />Η κατοικία της ιδέας που αγωνιά,<br />Των αχαλίνωτων Πήγασων,<br />Ζούγκλα της ανάμνησης<br />Και ερημότοποι<br />Χαμένοι μες στην ομίχλη<br />Του ονείρου.<br /><br />Τίποτα δεν ταράζει τους περασμένους<br />Αιώνες.<br />Δεν μπορούμε<br />Ν' αποσπάσουμε ένα στεναγμό<br />Απ' τα συντελεσμένα.<br />Το παρελθόν φοράει<br />Το σιδερένιο θώρακά του<br />Και βουλώνει τ' αυτιά του<br />Με το μπαμπάκι του ανέμου.<br />Ποτέ δε θα μπορέσουν να του αποσπάσουν<br />Ένα μυστικό.<br /><br />Οι μυώνες του των αιώνων<br />Κι ο εγκέφαλός του<br />Με τις θνησιγενείς<br />Σκέψεις,<br />Ποτέ δεν θα προσφέρουν το ποτό<br />Που λαχταρά η διψασμένη καρδιά.<br /><br />Ωστόσο, το μελλοντικό παιδί<br />Θα μας αποκαλύψει ένα μυστικό<br />Όταν θα παίζει στο αστρικό του<br />Κρεβατάκι.<br />Κι είν' εύκολο να το ξεγελάσεις<br />Κι έτσι,<br />Ας του δώσουμε με τρυφερότητα<br />Το στήθος μας,<br />Γιατί ο σιωπηλός ασπάλακας<br />Της προαίσθησης<br />Θα μας επιστρέψει τα κουδουνάκια του<br />Όταν θ' αποκοιμηθεί. </span></span></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-83370987292264772522017-04-07T18:48:00.000+03:002017-04-07T18:48:15.498+03:00Γιώργος Σαραντάρης ~ Γράμματα Σε Μια Γυναίκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgODZ_wjSxsagY2qVaA4IsDLeKieOk7fH3hJ6zkEOqAHBQdrQmkGYXkYBYEJJo9qfqjPWWAAU61_Ht-_T_2Jt8abHEuQ1oGnGlZFsmj4urhe-krRm2bZ92ro8cscaW-AgNQDAn1tX7nxFyV/s1600/14041-oneira.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgODZ_wjSxsagY2qVaA4IsDLeKieOk7fH3hJ6zkEOqAHBQdrQmkGYXkYBYEJJo9qfqjPWWAAU61_Ht-_T_2Jt8abHEuQ1oGnGlZFsmj4urhe-krRm2bZ92ro8cscaW-AgNQDAn1tX7nxFyV/s400/14041-oneira.jpg" width="400" /></a></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /><i>Η γυναίκα:<br />- Γιατί με ρωτάς για την ψυχή μου; Όταν ακούω τη λέξη ψυχή νιώθω μια άγνοια ασυγχώρητη...</i><br /><br />Είπες, και δεν μιλούσες παρά στον εαυτό σου, όταν είμαστε δυο που αντικρίζουμε τον θάνατο, κλέβουμε ο ένας απ' τον άλλον κάποια ελπίδα, κάποια ισχνή βεβαιότητα στην υπόσταση μιας ακέραιας ουσίας που δεν καταστρέφεται ποτέ. Αντλούμε θάρρος μακριά απ' την εικόνα μας, προσποιούμενοι πως θεσπίζουμε μια θεσπέσια ανυποψίαστη στους πολλούς αφάνταστα πλατιά ύπαρξη· όπου χωράμε εγώ και εσύ, και ίσως ακόμα όσοι τρέφουν συμπάθεια προς εμάς. Μας φαίνεται πως εκείνο το ίδιο δέος, που άξαφνα αποκαλύπτεται όταν ατενίζουμε την μοναξιά μας, τώρα μας αγναντεύει και μας πολιορκεί αλλάζοντας όψη, παίρνοντας ένα πιο ήπιο πρόσωπο, και γίνεται σεβασμός σε μια οντότητα πληρέστερη, άρα πιο ήσυχη, διάφορη απ' τον εαυτό μας. [...]<br /><br />Από τους δυό μας λείπει η ενιαία πνοή, ο ίδιος συλλογισμός γύρω απ' τα εγκόσμια. Μας ένωσε μια αμφίβολη ομοιότητα στις ψυχές. Η στέρηση από γόνιμο έδαφος, που νιώθαμε κάτω απ' τα πόδια, καταστάλαξε στα βλέμματά μας που τη σύμπτωση πόνου έκριναν αμοιβαία συμπάθεια. Αλλά τα πράγματα έχουν σαφώς τεθεί από τον Πλάστη, μπορεί για τα καθέκαστα να επαρκεί ο κοινός μόχθος, μόνοι όμως αντιμετωπίζουμε το παν, δηλαδή το δίχως πρόσωπο σύμπαν. [...]<br /><br />Είσαι ελεύθερη. Δεν σ' έχω στην κατοχή μου. Όταν μου ομολόγησες πως πιότερο απ' όλα λατρεύεις την ελευθερία σου, ένιωσα πως άθελά μου είχα γυρέψει να σου την αφαιρέσω, αλλά ύπουλα, που σ' έβλεπα να μην προσέχεις, βυθισμένη σε μια υπέρμετρη χαρά ή σε μια απέραντη θέα, να βγαίνεις από το ίδιο σου πνεύμα ν' αφοσιώνεσαι σε μια ζωή σταματημένη. Έδιωχνες από το το είναι σου την αληθινή ευφυΐα του, παρατούσες εκείνη τη δύναμη που διαρκώς σε ανανεώνει και σε δείχνει έτοιμη και παρούσα. Σε ώθησα προς την περιπέτεια προς το όραμα, και ίσως μέσα μου έτρεμε μια ελπίδα, να παραμείνεις εκεί, να μη σου είναι βολετό να επιστρέψεις, μάταια να συσπείρεσαι όταν σε κεντρίζει η νοσταλγία. Και η ανάμνηση ακόμα να σου 'φευγε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br />Αλλά εσύ δεν δίνεσαι. Βασανίζεσαι να δοθείς, αλλά δεν σ' αφήνει κάποιος άνεμος, κάποια φούρια που σηκώνεται από τα σπλάχνα σου, όταν πάει να μεστώσει ένας δικός σου πόθος για ηδονή για μέθη που λιγώνει το σώμα και το πνεύμα. Δεν χαίρεσαι μια τελειωμένη ανθρώπινη χαρά, δεν πάσχεις ένα τίμιο συμμετρικό πάθος. Δεν παίρνεις από τα χάδια που έχουν οι μέρες οι κλειστές, οι μέρες που μοιάζουν δωμάτια για γάμο και γιορτή. Ακολουθείς μια γραμμή που συστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό σου και λάμπεις, σπέρνεις φως, αλλά η φωνή σου είναι χλωμή. Θέλεις τη βοήθεια του πλησίον, γιατί δεν ξέρεις από έργα δεν γνωρίζεις από θεωρία που να υπερβαίνει τον χρόνο και τους ανθρώπους.[...]<br /><br />Στην επιθυμία να σφίξουμε τις σχέσεις μας όσο εκεί που δεν παίρνει, στον πόθο ν' απολαύσουμε την ηδονή που τα σώματά μας φανερά υποσχόντουσαν το ένα στο άλλο, τέλος το λεπτό αίσθημα της διαφοράς ανάμεσά μας, διαφορά δυο υποστάσεων, που μας άγγιζε ύστερα απ' τις ειλικρινέστερες εκμυστηρεύσεις απ' την πιο εξαντλητική απογύμνωση, απ' την ασυνείδητη και αφελέστατη τάση να ταιριάξουν οι αναπνοές μας, σαν γοητεία που τη σκόρπισε ο αγέρας, σ' όλες λοιπόν αυτές τις σκιές αισθημάτων έτρεχε ένα ρίγος, στον ουρανό τους σαν σύννεφο ταξίδευε η ακαθόριστη μυρωδιά της σάρκας, που δεν είναι πια σάρκα γιατί έγινε λαχτάρα και ψυχική δόνηση.<br /></span><div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ο λυρισμός δεν είναι άλλο πατά η πλέρια αισιοδοξία μας.</span></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br />Από τη φύση σου φεύγεις, τώρα που νιώθεις πως υπάρχεις. Τώρα καταλαβαίνεις το φοβερό εμπόδιο του χρόνου, την αναπότρεπτη μικροπρέπεια του θανάτου και ποθείς την προσήλωση σε τούτη την αλήθεια, σ' αυτό τον εαυτό σου που βγήκε ξαφνικά από το χάος, και γέμισε με την πεποίθησή του σαν ογκώδες φως το κενό, προίκισε μ' ένα μοναδικό παλμό μια καρδιά που πήγαινε να ξεψυχήσει.<br /><br />Σαν μια σιγή υπήρξες στο παρελθόν, τώρα μετουσιώθηκες, και παρδαλή εικόνα του βίου σου βλέπεις τις χθεσινές αγάπες. Γιατί ο εαυτός σου δεν πλαγιάζει εκεί, τρέχει μπροστά και αυθόρμητα σηκώνεται να τον προφτάσεις, για να είσαι εσύ, να είσαι συ πριν σκορπιστεί η πίστη, κάθε πίστη, από το σύμπαν.<br /><br />Τώρα δεν έχεις πια καμώματα, δεν κρύβεσαι, δεν οπισθοχωρείς. Γιατί στον ανοιχτό αγώνα η τύχη σου, ο αγώνας η τύχη σου ευγενική συμπεριφορά θ' αναδείξουν. Κι η μοναξιά σου, αν χαθεί η ειδή σου, σαν άγαλμα θα παραμείνει.<br /><br />- Σήμερα δεν αγαπάω πια - το είπες με παράξενη σκληρότητα, προσπαθώντας να μη με κοιτάξεις, τόσο φοβόσουνα να διαβάσεις στα μάτια μου μια έκπληξη που θα ήταν και η δική σου. Αλλά, αν δεν είδα το βλέμμα σου, μολαταύτα σε πίστεψα, είχε τέτοιο χρώμα η μιλιά σου, τέτοιο βάρος η σιωπή που ακολούθησε τα λόγια, ώστε εγώ δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Έστρεψα όλη μου την προσοχή στη μορφή σου θέλοντας ν' αγκαλιάσω την υπόστασή σου, να δω αν ολάκερη έφεγγε στο σημείο που έδειχνα τα λόγια. Τότε κατάλαβα την ειλικρίνειά σου και τον τρόπο της. Ένιωσα την πραγματικότητα που έθιγε η διάθεσή σου.<br /><br />- Σήμερα δεν αγαπάω πια - Ήθελες να πεις πως αγαπάς τον εαυτό σου, τον προορισμό σου. Αλλά έναν εαυτό σου που δεν είναι άλλο παρά ο εαυτός σου (κι όχι η αυταπάτη της ενότητας ενώ είμεθα δυο, που δημιουργεί ο έρωτας), έναν προορισμό γύρω από ένα πρόσωπο, το δικό σου. Και γιατί μ' εκτιμούσες, γιατί με τοποθετούσες πάνω απ' τον εαυτό σου τις στιγμές που έπαυες να σκέφτεσαι και επέστρεφες στο παλαιό σου ήθος, γι' αυτό επέμενες στη γνώμη σου χωρίς σχεδόν καμιά μελαγχολία γυναικεία.<br />- Εσύ δεν μ' αγαπάς - Σα να ζητούσες να φέρεις τα πράγματα στη θέση τους, να διευθύνεις και εμένα και εσένα εκεί όπου άλλωστε αύριο θα μας οδηγούσε μόνος του ο οίστρος μας, μακριά από αγάπη και έρωτα, στο έργο. [...]<br /><br />Θα μάθουμε μαζί να σωπαίνουμε, ο ένας θα διδάξει στον άλλο τη διάκριση του ανθρώπου αγνάντια στη μυστική πνευματική τροφή του, εκείνο το δυσκατάληπτο σεβασμό προς τα μελλούμενα, που και οι δυο αγνοούμε. Ο καθένας από κάποιον καιρό στοχάζεται την περιωπή του άλλου, κι όταν ακόμα ο νους του πέφτει κάθετα στον εαυτό του, λογαριάζει τον άλλο, γιατί ο άλλος, ο αναντικατάστατος άλλος, πλημμυρίζει τη σκιά όπου το είναι μας περνάει θερμαίνει με την παρουσία του μια ατμόσφαιρα που, αλλιώς, δεν θα άχνιζε τέτοιαν ευθυμία τέτοια μετρημένη αναπαυμένη χαρά. Και εσύ οφείλεις να το ξέρεις, μόνοι μας σκάβουμε τη χαρά, αλλά απροκάλυπτη και ιλιγγιώδη σαν άβυσσο. [...]</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-10747293186245247252017-04-05T11:10:00.003+03:002017-04-05T11:10:45.469+03:00Γιώργος Μακρής ~ Απόσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8KNFJzUcVV6hQFBwlLEYdJgXR5nrQwKyHmGZ43lQNfPedTSO0tautjO3_Ik4utRxhCZoVRGiVJxAWNAGZCUdjlnu0qsydAGIYDSSKvHfNDEwX7NseFTkN8h9gL-bvy8ecbnxLc5pa2k_A/s1600/02.jpg"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8KNFJzUcVV6hQFBwlLEYdJgXR5nrQwKyHmGZ43lQNfPedTSO0tautjO3_Ik4utRxhCZoVRGiVJxAWNAGZCUdjlnu0qsydAGIYDSSKvHfNDEwX7NseFTkN8h9gL-bvy8ecbnxLc5pa2k_A/s400/02.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Πνιγόντουσαν τα λόγια σπρώχνοντας<br /> Μια πέτρα στο στόμιο της πηγής τους <br /> Κι οι δαυλοφόροι μέσα στο προαύλιο <br /> Πρέπει να είχαν σβήσει τους δαυλούς τους<br /> Από φόβο μήπως το φώς γίνει στο τέλος η αίτια.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> <br /> Κι οι δαυλοφόροι ήτανε πάντα ανύπαρκτοί <br /> Ούτε το προαύλιο ξέρουμε να υπάρχει.<br /> Όμως υπήρχε φως και κάποιος φύσηξε τη φλόγα <br /> Ίσως οι δαυλοφόροι που κοιμήθηκαν. </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /> Είμαστε πάντα εκεί <br /> Που κρέμεται το κινητό σκοτάδι <br /> Εκεί που οι διαστάσεις πρέπει να συγχέονται <br /> Και αμφιβάλουμε αλήθεια αν είναι υπαρκτές. </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /> Είμαστε πάντα εκεί<br /> Που ζουν οι αιώνιοι άνεμοι και οι θάλασσες οι φιλικές<br /> Ο αγώνας τους και μείς για να παρατηρούμε. <br /> Έχουμε την απόλαυση του θεάματος<br /> Μιας κινητής σειράς μεταλλικών ραμφών <br /> Όπου αέναα τον άνεμο δολοφονούν <br /> Κι αυτός πάντα προτάσσει εν’ άλλο στήθος. </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /> Οι νυχτερινές θάλασσες φοράνε την πρωινή <br /> Μάσκα της καλοσύνης. <br /> Οι ημερήσιες θάλασσες φοράνε τη νυχτερινή <br /> Μάσκα της κακίας. <br /> Και μείς στη γέφυρα του τρίτου ποταμού <br /> Που το πρωί στις όχτες του ξερνιούνται οι πνιγμένοι<br /> Δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό τους. <br /> Ούτε και τα δικά μας πρόσωπα δεν ξέρουμε καλά <br /> Ούτε να τα μαντεύσουμε μπορούμε<br /> Όσο και αν σφίξουμε τα χέρια μας χωρίζει <br /> Τις επιφάνειες μιας ποσότητα ανέμου. </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /> Οι δαυλοφόροι έπεσαν να κοιμηθούν γι’ αυτό το λόγο <br /> Και μείς γυρίζουμε την πλάτη σε κάθε μια πνοή φωτός <br /> ή και χαμογελάμε. <br /> Και κάθε νύχτα ρίχνουμε μια πέτρα στο βυθό <br /> Και κάθε νύχτα τραγουδάμε μια κοπέλα <br /> Που πνίγηκε μέσα σ’ έναν καθρέφτη. <br /> Κι όταν γεμίσει η θάλασσα από πέτρες<br /> ή ο αέρας πήξει σ’ έναν ήχο<br /> Πάλι δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. </span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-68749725421965619642017-04-05T09:19:00.005+03:002017-04-05T09:19:43.245+03:00Fernando Pessoa ~ Μεθυσμένος Aπό Aισθήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcWt3WcG5EmM6B0uMlf3z0hoSgwCe7Bf8KPmI6nlRVnMh2urG3bXkcUszeRbbZbGnbQSmO5qTnWuwNLUqq2nteMiLJCumqnM_7XF01AD1oviDPSkhSoq9V1WGQG_Ld_lO9CboPniT8YTY/s1600/Persistence_of_Memory.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcWt3WcG5EmM6B0uMlf3z0hoSgwCe7Bf8KPmI6nlRVnMh2urG3bXkcUszeRbbZbGnbQSmO5qTnWuwNLUqq2nteMiLJCumqnM_7XF01AD1oviDPSkhSoq9V1WGQG_Ld_lO9CboPniT8YTY/s640/Persistence_of_Memory.jpg" /></a><br /> <div style="text-align: center;">
<b>[The Persistence of Memory - Salvador Dali]</b></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Όταν κοιμάμαι πολλά όνειρα, βγαίνω στο δρόμο, με τα μάτια ορθάνοιχτα, αλλά ακολουθώντας ακόμη τα ίχνη και τη βεβαιότητά τους. Και μένω έκπληκτος από τον αυτοματισμό μου που κάνει τους άλλους να με αγνοούν. Γιατί διασχίζω την καθημερινή ζωή χωρίς ούτε μια στιγμή να αφήσω το χέρι της αστρικής μου παραμάνας, και τα βήματά μου ηχούν κουρδισμένα, εναρμονισμένα με τα σκοτεινά σχέδια της ενύπνιας φαντασίας μου. Ωστόσο, προχωρώ με βήμα σταθερό, δεν σκοντάφτω, απαντώ σωστά, υπάρχω.</div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Μα στην πρώτη ανάπαυλα, όταν δεν χρειάζεται πια να προσέχω το ρυθμό των βημάτων μου, για να αποφεύγω τα οχήματα ή για να μην πατήσω τους πεζούς, όταν δεν είναι ανάγκη να μιλήσω, κι έχω απαλλαγεί από την υποχρέωση να μπω σε κάποια κοντινή πόρτα, τότε ανοίγομαι και πάλι στα πελάγη του ονείρου, σαν ένα χάρτινο καραβάκι με τις μυτερές του άκρες, και επιστρέφω στην ετοιμοθάνατη παραίσθηση μου, που λίκνισε την αόριστη συνείδησή μου της χαραυγής, μέσα στο θόρυβο των κάρων που έρχονταν από τους λαχανόκηπους.</div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Κι είναι τότε, την ώρα που σφύζει η ζωή, που το όνειρο ξετυλίγει τον μεγαλόπρεπο κινηματογράφο του. Κατεβαίνω μια ανύπαρκτη οδό της Κάτω Πόλης, και η πραγματικότητα ζώων που δεν υπάρχουν, μου τυλίγει τρυφερά το μέτωπο μ' ένα άσπρο μαντίλι ψεύτικων αναμνήσεων. Είμαι θαλασσοπόρος στις άγνωστες θάλασσες του εαυτού μου. Έφυγα νικητής από παντού όπου δεν πήγα. Κι είναι μια νέα αύρα, αυτή η υπνηλία που μέσα της προχωρώ, γερμένος μπροστά σε μια πορεία προς το αδύνατο.</div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Ο καθένας έχει το δικό του αλκοόλ. Το γεγονός της ύπαρξής μου, μου προσφέρει αρκετές δόσεις αλκοόλ. Μεθυσμένος από αισθήσεις, περιπλανιέμαι βαδίζοντας ίσια μπροστά μου. Αν δεν είναι η ώρα, πηγαίνω μέχρι το ποτάμι, να δω το ποτάμι, σαν όλους τους άλλους. Είμαι ίδιος μ' αυτούς. Και πίσω από όλα αυτά, ο ουρανός μου, όπου το άστρο μου ακτινοβολεί κρυφά στο δικό μου άπειρο.</div>
<br /><div style="text-align: right;">
<b><i>Απόσπαμα από Το Βιβλίο της Ανησυχίας</i></b></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-23781380685204776262017-04-04T14:47:00.003+03:002017-04-04T14:47:58.778+03:00Charles Baudelaire ~ Ο Καθένας Με Τη Χίμαιρά του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3l8l5Gn5ucjjSG13Lkt2XLPDhvI31dVpOnxjqJcieq_go9HuS13Sf3dmu591fd-QfAxF-U4cZK52ZSUBPl9A2MM2e4hPryWxZiUBkHq-X73mkN5JhMCBVghbxVmWUStWizYVIyUQEwscs/s1600/Gustave+Moreau+-+The+Chimera+1.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3l8l5Gn5ucjjSG13Lkt2XLPDhvI31dVpOnxjqJcieq_go9HuS13Sf3dmu591fd-QfAxF-U4cZK52ZSUBPl9A2MM2e4hPryWxZiUBkHq-X73mkN5JhMCBVghbxVmWUStWizYVIyUQEwscs/s400/Gustave+Moreau+-+The+Chimera+1.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
[Gustave Moreau - Chimère]</div>
<br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κάτω από έναν απέραντο γκρίζο ουρανό, σε μια μεγάλη σκονισμένη πεδιάδα, χωρίς δρόμους, χωρίς χλόη, δίχως ένα γαϊδουράγκαθο, δίχως μια τσουκνίδα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους που περπατούσαν σκυφτοί. Ο καθένας τους κουβαλούσε στην πλάτη του μια πελώρια Χίμαιρα, βαριά σαν ένα σακί αλεύρι ή κάρβουνο, ή σαν τον εξοπλισμό ενός Ρωμαίου στρατιώτη του πεζικού.<br /><br />Αλλά το τερατόμορφο ζώο δεν ήταν ένα άψυχο βάρος, αντίθετα, τύλιγε και συμπίεζε τον άνθρωπο με τους ελαστικούς και δυνατούς μυς του, γαντζωνόταν με τα δυο μεγάλα νύχια του στο στήθος του υποζυγίου του και το μυθικό του κεφάλι δέσποζε πάνω στο μέτωπο του ανθρώπου σα μια απ' αυτές τις φριχτές περικεφαλαίες που φορούσαν οι παλιοί πολεμιστές ελπίζοντας να τρομάξουν περισσότερο τον εχθρό. Ρώτησα έναν απ' αυτούς τους ανθρώπους να μου πει που πήγαιναν έτσι. Μου απάντησε πως δεν ήξερε τίποτα, ούτε αυτός ούτε οι άλλοι, αλλά πως ήταν ολοφάνερο ότι κάπου πήγαιναν, αφού τους έσπρωχνε μια ακατανίκητη ανάγκη να περπατήσουν.<br /><br />Και κάτι άξιο περιέργειας: κανείς απ' αυτούς τους ταξιδιώτες δε φαινόταν εξοργισμένος με το άγριο θηρίο που ήταν κρεμασμένο στο λαιμό του και κολλημένο στη ράχη του. Θα έλεγε κανείς ότι το λογάριαζε σα μέρος του εαυτού του. Όλα αυτά τα κουρασμένα και σοβαρά πρόσωπα δεν έδειχναν καμιά απελπισία, κάτω από τον μελαγχολικό θόλο του ουρανού, με τα πόδια βυθισμένα μέσα στη σκόνη μιας γης το ίδιο απελπισμένης μ΄αυτό τον ουρανό, βάδιζαν με το υποταγμένο πρόσωπο αυτών που είναι καταδικασμένοι να ελπίζουν πάντα.<br /><br />Και η πομπή πέρασε πλάι μου και βυθίστηκε μέσα στην ατμόσφαιρα του ορίζοντα, στο σημείο που η στρογγυλή επιφάνεια του πλανήτη ξεφεύγει από την περιέργεια της ανθρώπινης ματιάς.<br /><br />Και για λίγα λεπτά μ' έπιασε το πείσμα να θέλω να καταλάβω αυτό το μυστήριο, αλλά γρήγορα η ακατανίκητη Αδιαφορία με κυρίεψε και βρέθηκα πιο βαριά εξουθενωμένος εγώ παρά αυτοί από τις συντριπτικές τους Χίμαιρες.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-87554243154704986682017-04-01T21:53:00.000+03:002017-04-01T21:53:13.097+03:00Ποιός ξέρει ~ Μαρία Πολυδούρη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /><br />Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες<br /> τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες.<br /> Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα<br /> τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες.<br /> <br /> Ἐσὺ μονάχα τὸ γλυκὸ χαμόγελο<br /> καμάρωσες στὰ χείλη μου ἁπλωμένο<br /> κ᾿ ἔχες μέσ᾿ στῶν ματιῶν μου τὸ ξαστέρωμα<br /> τὸν πόθο σου τρελλὰ καθρεφτισμένο.<br /> <br /> Μὲ γνώρισες νὰ γέρνω στὴν ἀγάπη σου<br /> σὰν πεταλούδα στὸ ἄλικο λουλούδι<br /> καὶ νὰ σκορπίζω ὅσο ἡ καρδιά μου ἐδύνοταν<br /> μεθυστικὸ τὸ ἐρωτικὸ τραγούδι.<br /> <br /> Γνώρισες τῆς χαρᾶς μου τὸ ἄγριο ξέσπασμα<br /> στὸν ἀνοιξιάτικον ἀγρὸ ποὺ εὐώδα<br /> λαχτάρας κύμα ἐγίνονταν ἡ ἀγκάλη μου<br /> τὰ νειάτα σου νὰ σφίγγη καὶ τὰ ρόδα.<br /> <br /> Ἐσὺ ποτὲ κρυφὰ δὲν ἀκολούθησες<br /> τὸ βῆμα μου σὰν φεύγω ἀπὸ κοντά σου<br /> κι᾿ ὅμως καὶ μὲ τὴ σκέψη σου μοῦ δόθηκες<br /> καὶ μὲ τὴ φλόγα ἀκόμα τοῦ ἔρωτά σου.<br /> <br /> Μὰ ποιὸς τὸ ξέρει ἄν, μία στιγμὴ βρισκόσουνα<br /> κάπου ποὺ νὰ μὲ βλέπεις ὅταν γέρνω<br /> καὶ σκύβω μαζωχτὴ κάτω ἀπὸ τἄγριο<br /> χτύπημα, τὶς στριγγὲς φωνὲς ποὺ σέρνω<br /> ἂν ἄκουες, καὶ στοῦ πόνου τὸ ξεχείλισμα<br /> τὸ δόσιμο στὸ ξέψυχο μεθύσι,<br /> τὰ δάκρια, ὤ, θὰ μ᾿ ἀρνιόσουν ὅλα ἂν τἄβλεπες.<br /> Κι᾿ ὅμως μου λὲς πὼς μ᾿ ἔχεις ἀγαπήσει.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVEwqeGZRLu1KMf2UFurWahrjMqv-zVHlI3ccNroj7Xekuzf96V6Ynu69SO8KRwLSYCS8qOVCmiesEL_aJJLdz6zEVr1co_dRocj4W9BOLkSjc_eMUaQa6r5e15RxPPisOnYX-OUCxd04/s1600/polidouri.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVEwqeGZRLu1KMf2UFurWahrjMqv-zVHlI3ccNroj7Xekuzf96V6Ynu69SO8KRwLSYCS8qOVCmiesEL_aJJLdz6zEVr1co_dRocj4W9BOLkSjc_eMUaQa6r5e15RxPPisOnYX-OUCxd04/s400/polidouri.jpg" width="362" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /> </div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-10950565728240950612017-03-31T18:31:00.001+03:002017-03-31T18:31:33.034+03:00Oscar Wilde - De Profundis (Αποσπάσματα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τις ταραγμένες και σπαραχτικές νύχτες της αγωνίας, τις μακρόσυρτες, μονότονες μέρες του πόνου, τον εαυτό μου κατηγορώ.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αποκατέστησα και πάλι το σκισμένο πλέγμα της φαντασίας μου, ξαναπήρα τη ζωή μου στα χέρια μου.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Εσύ δεν μπορούσες να ξέρεις, δεν μπορούσες να καταλάβεις, δεν μπορούσες να εκτιμήσεις.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η βάση του χαρακτήρα είναι η δύναμη της θέλησης.</span></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Στη δική σου περίπτωση, έπρεπε κανείς να υποταχθεί σε εσένα ή να σε παρατήσει. Δεν υπήρχε τρίτη λύση.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Υποχωρούσα πάντα σε εσένα. Η φυσική συνέπεια ήταν οι αξιώσεις σου, οι προσπάθειές σου για κυριαρχία, οι υπερβολικές σου απαιτήσεις να γίνονται όλο και πιο παράλογες.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Σε άφησα ν' αποστραγγίσεις τη δύναμη του χαρακτήρα μου και για εμένα η απόκτηση μιας συνήθειας αποδείχτηκε πως είναι όχι μονάχα αποτυχία, μα καταστροφή.</span></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Με την τρομερή αλχημεία του εγωισμού, μετέτρεψες τις τύψεις σου σε οργή.</span></span></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στην ανάγκη να σώσω τον εαυτό μου.</span></span></span></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αν καθώς θα διαβάζεις τα όσα σου γράφω θα πυρώνεται που και που το πρόσωπό σου από ντροπή, σα να στέκεσαι μπροστά στην μπούκα μιας υψικαμίνου, τόσο το καλύτερο για εσένα. Το έσχατο ελάττωμα είναι να είσαι ρηχός. Κάθε τι που συνειδητοποιείται είναι σωστό.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Έδειχνες τη συμπόνοια και την αισθηματικότητα ενός θεατή, που παρακολουθεί ένα μάλλον συγκινητικό έργο. Το ότι ήσουνα ο πραγματικός συγγραφέας της φριχτής τραγωδίας, αυτό ποτέ δεν πέρασε απ' το νου σου. </span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν υπάρχει λόγος να λες σ' έναν άλλον κάτι, που δεν αισθάνεται και δεν μπορεί να το καταλάβει. </span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τα μεγάλα πράγματα της ζωής είναι αυτά που φαίνονται πως είναι και γι' αυτό το λόγο, όσο παράξενο κι αν ίσως σου φανεί, είναι συχνά πολύ δύσκολο να ερμηνευθούν. Όμως τα μικρά πράγματα της ζωής είναι σύμβολα.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όπου υπάρχει θλίψη ο τόπος είναι ιερός, κάποια μέρα οι άνθρωποι θα καταλάβουν τι σημαίνει αυτό. Δε θα ξέρουν τίποτα απ' τη ζωή ώσπου να το μάθουν.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν είναι πια για 'μας να ξαναδούμε τις ακτίνες της σελήνης.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Μου ΄κανες το ψωμί πικρό και το νερό γλυφό. Τη θλίψη που έπρεπε να μοιραστείς μαζί μου, εσύ τη διπλασίασες, τον πόνο που θα 'πρεπε να πασχίζεις να ελαφρύνεις, εσύ τον ενέτεινες, ως την αγωνία.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Έχω μπροστά μου τόσα που πρέπει να κάνω, ώστε θα το θεωρούσα φοβερή τραγωδία αν πέθαινα προτού μου δοθεί η δυνατότητα να πραγματοποιήσω έστω και λίγα απ' αυτά.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η θλίψη, λοιπόν, κι όλα όσα διδάσκει η θλίψη, είναι ο καινούριος μου κόσμος.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Μονάχα μια φύση που δε διαθέτει καθόλου φαντασία ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τους ανθρώπους που βρίσκονται πάνω στο βάθρο τους. Ένα βάθρο μπορεί να 'ναι κάτι το εντελώς ψεύτικο.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κάτω απ' τη θλίψη υπάρχει πάντοτε η θλίψη.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Πίσω απ' τη θλίψη υπάρχει πάντα μια ψυχή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και το να κοροϊδεύεις μια ψυχή που πονάει, είναι πράγμα φριχτό.</span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> *</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κανένας δεν μπορεί να μεταθέσει τις ευθύνες του σε κανέναν.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Οι ευθύνες ξαναγυρίζουν πάντα τελικά στον ιδιοκτήτη τους.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τα μυστικά είναι πάντοτε μικρότερα απ' τις εκδηλώσεις τους.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Με τη μετατόπιση όμως ενός ατόμου μπορεί να τρανταχτεί ένας ολόκληρος κόσμος.</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τα λόγια μου ίσως να σε πικραίνουν υπερβολικά καμιά φορά, δεν μπορείς ωστόσο να αρνηθείς τα γεγονότα.</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-27415381393087113092017-03-12T16:38:00.001+02:002017-03-12T16:45:40.048+02:00Τα νεκρά φύλλα ~ Jacques Prévert<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDx3Qqwj-mcPQiEEcDgWA2ebI29emUdynpofn5D17_i_0G01-HawCUjzxavV0d2M-nNwPvSgBysqt15tZxqEIwmAVvPUyLNheXSSMX3R7-7XYHskgsW-2pBfCIMs3diFFS3exDqidzMIE/s1600/october-pumpkins-fall-leaves-Favim.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDx3Qqwj-mcPQiEEcDgWA2ebI29emUdynpofn5D17_i_0G01-HawCUjzxavV0d2M-nNwPvSgBysqt15tZxqEIwmAVvPUyLNheXSSMX3R7-7XYHskgsW-2pBfCIMs3diFFS3exDqidzMIE/s400/october-pumpkins-fall-leaves-Favim.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
</div>
<div style="text-align: center;">
Ω! Θα ήθελα τόσο να θυμάσαι<br />
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.<br />
Την εποχή εκείνη η ζωή ήταν πιο όμορφη<br />
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.<br />
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι.<br />
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει ...<br />
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,<br />
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης<br />
Και ο βόρειος άνεμος τις παρασύρει<br />
Στην κρύα νύχτα της λήθης.<br />
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει<br />
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.<br />
<br />
Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.<br />
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα<br />
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,<br />
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.<br />
Αλλά ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούντιαι,<br />
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο<br />
Και η θάλασσα αφήνει στην άμμο<br />
Τα ίχνη των χωρισμένων εραστών.<br />
<br />
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,<br />
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης<br />
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή<br />
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.<br />
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη.<br />
Πώς θες να σε ξεχάσω;<br />
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη<br />
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.<br />
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη<br />
Αλλά δεν έχω παρά θλίψη<br />
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,<br />
Πάντα, πάντα θα το ακούω !</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Xo1C6E7jbPw/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Xo1C6E7jbPw?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<br />
</div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-72822497998049363952017-02-17T18:05:00.000+02:002017-02-17T18:05:10.684+02:00Jorge Luis Borges ~ Η κατοικία του Αστερίωνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjq_gHSIDAT8YtosZ5ekAy8Qhd0aCbbf4u9he1Dk0ysZ4v-Rm6dES_XCZzaq_1xV0uo6kaY3YdBuPiscA4EUyB4rLzou0cOYEwo94XV2GAk3pNaDX730xI4vyH3rK9GGw00R7nIEph3g2q/s1600/%25CE%2598%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582+1960.JPG"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjq_gHSIDAT8YtosZ5ekAy8Qhd0aCbbf4u9he1Dk0ysZ4v-Rm6dES_XCZzaq_1xV0uo6kaY3YdBuPiscA4EUyB4rLzou0cOYEwo94XV2GAk3pNaDX730xI4vyH3rK9GGw00R7nIEph3g2q/s400/%25CE%2598%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582+1960.JPG" /></a></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">(Νίκος Εγγονόπουλος - Θησέας και Μινώταυρος, 1960)</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η δε [Πασιφάη] Αστέριον εγέννησε.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Γ', 1</span></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ξέρω πως με κατηγορούν ότι είμαι φαντασμένος κι ίσως, ακόμα πως είμαι μισάνθρωπος, ή και τρελός. Τέτοιες κατηγορίες αυτές (που θα τις τιμωρήσω όταν θα' ρθει ο καιρός) είναι γελοίες. Είναι αλήθεια πως δεν βγαίνω από το σπίτι μου, κι είναι αλήθεια επίσης πως οι πόρτες του (που ο αριθμός τους είναι άπειρος*) είναι μέρα νύχτα ανοιχτές για τους ανθρώπους και τα ζώα. Μπορεί να μπει όποιος θέλει. Εδώ δεν βρίσκει βέβαια κανείς γυναικείες πομπές, ούτε τυπικότητες και πολυτέλειες όπως στα παλάτια, βρίσκει μονάχα ηρεμία και μοναξιά. Και βρίσκει ακόμα ένα σπίτι που όμοιό του πάνω στη γη δεν υπάρχει. (Όποιοι ισχυρίζονται ότι στην Αίγυπτο υπάρχει ένα παρόμοιο, είναι ψεύτες). Ακόμα κι εκείνοι που με συκοφαντούν, το παραδέχονται πως ούτε ένα έπιπλο καν δεν βρίσκεται μέσα σ' αυτό το σπίτι. Άλλο γελοίο είναι που λένε πως εγώ, ο Αστερίωνας είμαι φυλακισμένος. Να ξαναπώ πως δεν υπάρχει ούτε μία κλειδωμένη πόρτα; Να προσθέσω πως δεν υπάρχει ούτε μία κλειδαριά; Άλλωστε, κάποιο βραδάκι, βγήκα στο δρόμο∙ κι αν γύρισα πριν νυχτώσει, το' κανα γιατί φοβήθηκα τα πρόσωπα του όχλου: πρόσωπα άχρωμα και επίπεδα, σαν ανοιχτή παλάμη. Ο ήλιος είχε βασιλέψει πια, όμως το τρομαγμένο κλάμα ενός παιδιού κι οι φοβισμένες ικεσίες του κοσμάκη, ήταν απόδειξη πως μ' είχαν αναγνωρίσει. Ο κόσμος προσευχόταν, έτρεχε, γονάτιζε∙ άλλοι σκαρφάλωσαν στους στυλοβάτες του ναού με τα Πελέκια∙ άλλοι μάζευαν πέτρες. Κάποιος, μάλιστα, νομίζω ότι βούτηξε στη θάλασσα για να κρυφτεί. Δεν είναι τυχαίο που ήτανε βασίλισσα η μάνα μου: δεν μπορώ να συγχρωτίζομαι με το πλήθος, όσο και αν η ταπεινοφροσύνη μου το επιδιώκει. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Το γεγονός είναι πως είμαι μοναδικός. Δεν μ' ενδιαφέρει τί μπορεί να μεταδώσει ο ένας άνθρωπος στον άλλον∙ Σαν τον φιλόσοφο, σκέφτομαι πως τίποτα δεν μεταδίδεται με την τέχνη της γραφής. Οι ασήμαντες κι ενοχλητικές λεπτομέρειες δεν έχουν θέση στο πνεύμα μου, που είναι πλασμένο για σπουδαία και μεγάλα πράγματα. Ποτέ μου δεν κατάφερα να συγκρατήσω σε τι διαφέρει το ένα γράμμα από το άλλο. Απ' τη μεγάλη μου ανυπομονησία δεν μπόρεσα να μάθω να διαβάζω. Μερικές φορές λυπάμαι γι' αυτό, επειδή οι νύχτες και οι μέρες είναι μεγάλες.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Βέβαια δεν μου λείπει η ψυχαγωγία. Σαν το κριάρι που ορμά, τρέχω στις πέτρινες στοές μέχρι να πέσω, ζαλισμένος, στο πάτωμα. Παραφυλάω στη σκιά του πηγαδιού ή στη στροφή του διαδρόμου και κάνω πως με ψάχνουν. Ανεβαίνω σε κάτι ταράτσες απ' όπου πέφτω ώσπου να καταματωθώ. Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να κάνω πως κοιμάμαι, με τα μάτια κλειστά και την ανάσα μου λαχανιαστή. (Μερικές φορές κοιμάμαι πραγματικά και, συχνά όταν ανοίγω τα μάτια μου, το χρώμα της μέρας έχει αλλάξει.) Αλλά απ' όλα τα παιχνίδια, προτιμώ να παίζω τον άλλο Αστερίωνα. Κάνω πως έρχεται να με επισκεφθεί και πως του δείχνω την κατοικία μου. Με υποκλίσεις και ευγένειες του λέω: "Τώρα ξαναγυρίζουμε στην προηγούμενη διασταύρωση" ή "Τώρα θα βγούμε σε μια άλλη αυλή" ή "Καλά έλεγα εγώ πως θα σου άρεσε ο αγωγός" ή "Τώρα θα δεις μια στέρνα που γέμισε άμμο" ή "Αμέσως μετά το υπόγειο διακλαδίζεται. Μερικές φορές κάνω λάθος και σκάμε στα γέλια κι οι δυο.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αλλά δεν έχω φανταστεί μονάχα τούτα τα παιχνίδια∙ έχω σκεφτεί και το σπίτι μου. Όλοι οι χώροι του σπιτιού επαναλαμβάνονται πολλές φορές, αλλά κάθε μέρος είναι διαφορετικό. Δεν υπάρχει ένα πηγάδι, μία αυλή, ένας στάβλος, μια γούρνα, αλλά δεκατέσσερις (άπειρες) γούρνες και στάβλοι και πηγάδια κι αυλές. Το σπίτι έχει το μέγεθος του κόσμου∙ ή, μάλλον, είναι ο κόσμος. Παρ' όλα αυτά, αφού εξάντλησα αυλές τα πηγάδια και σκονισμένες στοές από γκρίζα πέτρα και ξεθάρρεψα, βγήκα στο δρόμο κι είδα επιτέλους το ναό με τα Πελέκια και τη θάλασσα. Και δεν είχα καταλάβει, μέχρι που μου το φανέρωσε ένα όνειρο, τη νύχτα, πως είναι πάλι δεκατέσσερις (δηλ. άπειρες) οι θάλασσες και οι ναοί. Όλα υπάρχουν πολλές φορές, δεκατέσσερις φορές, εκτός από δυο πράγματα που φαίνεται πως υπάρχουν μονάχα μια φορά: εκεί πάνω, ο περίπλοκος ήλιος∙ εδώ κάτω, ο Αστερίωνας. Ίσως να 'μαι εγώ που έφτιαξα τ' αστέρια και τον ήλιο και το πελώριο σπίτι, μα δεν θυμάμαι πια.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κάθε εννιά χρόνια μπαίνουν στο σπίτι εννιά άνθρωποι για να τους γλιτώσω απ' το κακό. Ακούω τα βήματά τους και τις φωνές τους από το βάθος των πέτρινων στοών και τρέχω χαρούμενος να τους συναντήσω. Η τελετή κρατάει λίγα λεπτά. Ο ένας μετά τον άλλο σωριάζονται, χωρίς να λερώσω τα χέρια μου με αίμα. Πέφτουν ο ένας ύστερα απ' τον άλλο, δίχως καν να ματώσω τα χέρια μου. Μένουν εκεί όπου έπεσαν και τα σώματά τους με διευκολύνουν να ξεχωρίζω τη μια στοά απ' την άλλη. Δεν ξέρω ποιοι είναι, ξέρω μονάχα ότι ένας απ' αυτούς προφήτεψε πεθαίνοντας πως κάποια μέρα θα φανεί κι ο δικός μου λυτρωτής. Από τότε, δεν με βαραίνει πια η μοναξιά, ξέροντας ότι ο λυτρωτής μου υπάρχει και ότι στο τέλος θα σταθεί πάνω στο χώμα. Αν το αυτί μου μπορούσε να πιάσει τον κάθε ψίθυρο του κόσμου, θα καταλάβαινα τα βήματά του. Ελπίζω να με πάει σ' έναν τόπο με λιγότερες στοές και λιγότερες πόρτες. Πώς να 'ναι, τάχα, ο λυτρωτής μου; Αναρωτιέμαι. Άραγε θα 'ναι ταύρος ή άνθρωπος; Να είναι, τάχα, ταύρος με κεφάλι ανθρώπου; Ή θα είναι σαν κι εμένα;</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ο πρωινός ήλιος άστραφτε πάνω στο μπρούντζινο σπαθί. Δεν είχε χυθεί ούτε σταγόνα αίμα.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">"Θα το πιστέψεις, Αριάδνη;" είπε ο Θησέας. "Ο Μινώταυρος δεν αντιστάθηκε σχεδόν καθόλου."</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: right;">
<i><b><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Μυθοπλασίες, 1944 </span></b></i></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><div style="text-align: right;">
<i><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">* Το πρωτότυπο γράφει δεκατέσσερις, όμως υπάρχουν σοβαροί λόγοι που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, στο στόμα του Αστερίωνα, το αριθμητικό αυτό επίθετο έχει την έννοια του απείρου.</span></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b>Από το βιβλίο Μπεθ, Ένα αρχείο για τον Μπόρχες - Δημήτρης Καλοκύρης</b> </span></i></div>
</div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-76006697127184001602017-02-10T21:59:00.000+02:002017-02-10T21:59:08.435+02:00Κώστας Καρυωτάκης ~ Οι αγάπες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSJ1bESEqOXp0kQ_1PTk4i48ZG8h0m3DEo4pcv2lVs_IV6ojBHOcF-3HOD6Y9Mac-m1uHu4CE52gJ047F1v5xyjJOrN7tQe7pAaxBQKOwVT_B4hEgJV6bDKXbzee-jDkzD5fMn3EWuBog5/s1600/16507902_1310229512377442_6978700585808419941_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSJ1bESEqOXp0kQ_1PTk4i48ZG8h0m3DEo4pcv2lVs_IV6ojBHOcF-3HOD6Y9Mac-m1uHu4CE52gJ047F1v5xyjJOrN7tQe7pAaxBQKOwVT_B4hEgJV6bDKXbzee-jDkzD5fMn3EWuBog5/s400/16507902_1310229512377442_6978700585808419941_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου<br /> θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.<br /> Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,<br /> θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.<br /> Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο<br /> και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.<br /><br /> «Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε<br /> μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,<br /> δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.<br /> Ένα θάνατο πάρε και δώσε.<br /> Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,<br /> συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.<br /><br /> «Τα χρυσά που 'ναι τώρα φθινόπωρα,<br /> πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;<br /> Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο<br /> ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;<br /> Όταν πίσω και πέρα μακραίνανε,<br /> πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;<br /><br /> »Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,<br /> κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,<br /> γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε<br /> το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.<br /> Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,<br /> ένα θάνατο πάρε και δώσε.»<br /><br /> Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,<br /> θ’ απομείνουν βουβές, μυροφόρες.<br /> Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα<br /> θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω<br /> τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους<br /> που γεμίζανε φως τη ζωή μου…</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-1624156878675129682017-02-07T11:31:00.000+02:002017-02-07T11:31:14.984+02:00Χάρης Δεσμώτης ~ Γιάννης Πετρόπουλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkkuZCzwBQ72Wq2hCbgPYM7kxk4VBBuv93zTajeWH8vD04EAYGrUtb59KgRyAVbRy36SPTzmkUaajjqjgpGfExF_LHEq82lgnj5pYnYa_FXF0hlLpIDmKvvW-o266ftQTWDSF5PbkCxdE/s1600/omerta21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkkuZCzwBQ72Wq2hCbgPYM7kxk4VBBuv93zTajeWH8vD04EAYGrUtb59KgRyAVbRy36SPTzmkUaajjqjgpGfExF_LHEq82lgnj5pYnYa_FXF0hlLpIDmKvvW-o266ftQTWDSF5PbkCxdE/s640/omerta21.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b>Χάρης:</b> (Η φυλακή)... Να ανοιχτεί, να σπαστεί και τα κομμάτια της να σκορπιστούν στους δρόμους της κοιμισμένης πολιτείας, να την ξυπνήσουν και να της ξεσκίσουν το πέπλο της άγνοιας που μ’ αυτό έντυνε την εντιμότητά της. Άλλο από τις αλυσίδες αυτής της ζωής δεν γνώρισα, τίποτε άλλο.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Θέλεις να σου πω τι ένιωθα όταν μ’ έδεναν στο σταυρό, ε. Τότε που τράβαγαν ψηλά τους χαλκάδες, τους τέντωναν για ν’ ανυψωθώ και για να μην ακουμπάει ούτε το μεγάλο δάχτυλο στη γη, λες κι αν πατούσε θα τους έκλεβε την ευτυχία και επειδή ήμουν βαρύς, να βογγάνε, να λυσσάνε, να προσπαθούνε να με τραβήξουν ψηλά για να μου σκίζει ο πόνος τις σάρκες και αυτές την καρδιά:</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Δεσ’ τον, γερά τον πούστη,”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Σκάσε ρε πούστη, βούλωστο!”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Να μην πατάνε τα πόδια του στη γη. Να κρέμεται, να κρέμεται γιατί μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει για να καταλάβει τι είναι ανυπακοή.”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Κάργαρε το χαλκά, τέντωσε ψηλά την αλυσίδα, ένωσέ τη μαζί του να μην έχει καθόλου λάσκο, καθόλου αέρα και σφιχτά τους καρπούς, γερά, γερά πολύ γερά.” </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και όταν, επιτέλους, καταϊδρωμένοι εκεί μέσα στη σκοτεινιά τους το καταφέρανε, τους είδα να χαίρονται. Γιατί το είχαν επιτέλους καταφέρει, γιατί με είχαν σταυρώσει στα δεσμά απάνω στον τοίχο και προπαντός γιατί, όσες προσπάθειες κι αν έκανα για ν’ ακουμπήσω στη γη και ν’ αλαφρώσω τους πόνους, συναντούσα το κενό, ήμουν κρεμασμένος στις αλυσίδες στον αέρα κι αυτό το είχαν σαν το μεγαλύτερό τους έργο. Θριαμβολογούσαν γιατί κατάφεραν κι έκτισαν έναν άνθρωπο ζωντανό.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κι άρχιζαν:</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Τώρα λέγε ρε πούστη, εσύ είσαι ο μάγκας, εσύ είσαι ο νταής; Λέγε μωρή κουφάλα, εσύ είσαι ο νταής; Κοίτα ρε ο άψυχος, δεν έχει κότσια μια λέξη να βγάλει.”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Μίλα μωρή πουτάνα, μίλα μωρή πόρνη, εσύ είσαι ο Χάρης, ο σκληρός, που δε δέχεσαι κουβέντα, μια κουβέντα, μια λέξη, λέγε ρε πούστη άμα έχεις καρδιά, μια λέξη κι άμα δε στην ξεριζώσω αυτή τη στιγμή, μωρή κουφάλα, να μη με λένε Καμπάνα.” </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Κοίτα ρε πούστη, το βλέπεις αυτό το γκλομπ, θα στο βάλω στον κώλο και θα στο βγάλω από το στόμα και έτσι όπως θα σ’ έχω παλουκωμένο, θα σε σύρω στο κουλούρι για να σε δούνε όλοι, για να δούμε αν άλλος, μωρή κουφάλα, θα ξανατολμήσει να αντιμιλήσει.” </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Εγώ ρε πούστη, είμαι εδώ, εγώ είμαι το κράτος, εγώ η εξουσία, εγώ τα πάντα, εγώ θα σας γαμήσω όλους, θα σας αλυσοδένω και θα σας παλουκώνω για να μάθετε ότι νταηλίκι σε μένα δεν περνάει από κανέναν.”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Όπου να ’ναι θα μου φέρουν και τον φίλο σου κι αυτόν να δεις τι γιορτή του ετοιμάζω. Όχι από τον τοίχο όπως εσένα, αλλά από το ταβάνι θα τον κρεμάσω και κάθε ημέρα θα κόβω κι από ένα κομμάτι του για να ταΐζω τα σκυλιά.” </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Γιατί μουνόπανο,” και μου ’χωνε το ρόπαλο στο στόμα, “εδώ μέσα δεν περνάει το νταηλίκι κανενός. Εδώ θα είσαστε γονατιστά αρνάκια υπάκουα, με σκυφτά κεφάλια και γονατιστά και για να δούνε όλοι τι εστί Καμπάνας και Καπέλος. Τις σάρκες όσες θα ’χουν απομείνει στα κόκαλά σου, θα’ρθω να τις ξεκρεμάσω και με το τσιγκέλι θα τις κρεμάσω στο προαύλιο για να τις βλέπουν όλοι.” </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Για να δούμε ποιος, μωρή κουφάλα, θα ’χει ξανά την τόλμη να ξανασηκώσει σε μένα το κεφάλι. Ε, π</span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">οιος;”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Εμπρός, βαράτε τον δυνατά, πιο δυνατά, πιο δυνατά σας λέω τον πούστη, τσακίστε τον αμείλικτα, εδώ ρε πούστη θα σαπίσεις.”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και μεσ’ στη ζάλη του χορού τους με χτυπούσαν με τα γκλομπς, με μαστίγωναν, με έφτυναν και μου τα έχωναν:</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Είσαι άντρας ρε πούστη, μου λέγανε ξανά και ξανά, θα σε ξεσκίσουμε, θα σε γαμήσουμε, γαμώ τη μάνα σου ρε πούστη...”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τρεις φορές λιγοθύμησα από τους πόνους και τις τρεις με συνέφεραν χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Ξύπνα μωρή κουφάλα”, ούρλιαζαν όλοι μαζί, “ξύπνα ρε πούστη, εδώ θα πεθάνεις όποτε θέλουμε εμείς και όχι όποτε θέλεις εσύ”. “Πρώτα θα σε ξεσκίσουμε και θα σε φάμε ζωντανό...”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> “Γιατί από εδώ δεν πρόκειται να λυθείς ποτέ, εδώ </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">θ’ αφήσεις την τελευταία σου πνοή...”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Κι εμείς θα σε απολαμβάνουμε να σβήνεις και να πεθαίνεις.”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κι εκεί μ’ άφηναν μέσα στο σκοτάδι, γεμάτο αίματα, πόνους, πληγές να ρέουν και να γίνονται, μέσα στη θλιβερή μοναξιά και στο φόβο που με κατάπινε, η μεγάλη μου συντροφιά, ο αμίλητος και βουβός αυτός καθρέφτης της κοινωνίας τους, ενώ κάθε τόσο έμπαινε κι από ένας δήμιος για να δει αν ακόμη αντέχω και ζω.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">“Ζεις ακόμη ρε πούστη, ζεις, μωρή κουφάλα. Ρε, ζει ακόμα ρε, αυτός δεν έχει πάθει τίποτα... Χτύπα τον ρε, βάρα τον ρε τον πούστη στα σπλάγχνα, στο κεφάλι...”</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κι αυτό να επαναλαμβάνεται και να επαναλαμβάνεται. Και να το θέλω. Να το ζητώ, γιατί μέσα στο τρομερό και αδηφάγο σκοτάδι της μοναξιάς, αυτοί χωρίς να το ξέρουν, ενώ έρχονταν να μου μεταδώσουν τον τρόμο, μου έσπαζαν αυτόν τον μεγαλύτερο τρόμο, τον τρόμο της μοναξιάς και για λίγες στιγμές είχα παρέα την παρέα τους.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ναι, αλυσοδεμένος στον σταυρό, ξέβραζα το σταυρό που είχα μέσα μου, και μαζί μ’ αυτόν και την κοινωνία τους, που τώρα εσύ μου λες να μη χιμήξω καταπάνω της και ν’ αφήσω άθικτα τους δήμιους και τους σταυρούς, όταν αυτή τη στιγμή άπειροι άλλοι είναι καρφωμένοι απάνω τους. Θες να τα ξεχάσω, να τα ξεγράψω όλα; Μ’ αυτά δεν είναι της σκέψης αλλά του κορμιού και αυτά δεν μπορεί καμία δύναμη να τα σβήσει, αυτά πάντα θα βγαίνουν και θα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια μέχρι κάποια στιγμή ή να πάρουν </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">μια γλυκιά ικανοποίηση ή να σε στραγγαλίσουν από τη ίδια τη φρίκη που ζητά άκαρπα δικαίωση. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν υπήρχε νύχτα που να μην πετάγομαι επάνω καθώς έβλεπα ότι με έσερναν για να με δέσουν στους χαλκάδες: </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι. Όχι. Μη, μη όχι άλλο ούρλιαζα... και ξεχυνόμουν έτοιμος να φύγω. Να πάω πού; Εκεί όπου η βουή του σκοταδιού μου ’δινε μια και με κατάπινε... </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και ύστερα ή πριν και μετά απ’ αυτό το αποξεγύμνωμα, τι ήταν η ζωή μου, ε. Τι ήταν... Ένα τεράστιο, ένα απαραβίαστο τείχος όπου απάνω του υπήρχε μόνο μία λέξη: Απαγορεύεται. Ναι, απαγορεύεται να την αγγίξεις και όχι να τη ζυγώσεις και όλα γίνονταν ανάσα και ουσία αυτής της λέξης. Δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα που δεν απαγορευότανε και επειδή θελαν να είναι πιο ορατό επάνω εκεί, κρεμάσανε τις αλυσίδες, τους χαλκάδες και τα ρόπαλά τους. Πες μου πώς θα το βγάλω αυτό το μαρτύριο, πες μου ακόμη κι αν το </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">αποτελειώσω από τη σκέψη μου πώς θα του απονεκρώσω τις πληγές απ’ το κορμί; </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Πώς να μην τις βλέπω, να μην φαίνονται, όταν αυτές είναι μέσα βαθιά καταχωνιασμένες και κάθε τόσο ορμάνε σαν πυρκαγιά και με καίνε, ε. Πώς;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b>Γιάννης:</b> Αντίθετα, αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να θέλω να ζήσουμε και κυρίως εσύ, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τα ξεθάψεις, γιατί με το θάνατο, με τη σύγκρουση, θα λάμψουν μια στιγμή μα μετά θα σβήσουν, ενώ ζώντας, αυτά, σιγά-σιγά, θέλοντας και μη, όλο θα ριζώνουν και όλο κάποιες ασίγαστες στιγμές θα βγαίνουν στην επιφάνεια. Κι από κει σιγά-σιγά θα παίρνουν αθόρυβα τα μονοπάτια και θ’ απλώνονται. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν πρέπει λοιπόν να τους κάνεις αυτή τη μεγάλη χάρη, να τους δώσεις το δικαίωμα να σε σκοτώσουν, γιατί αυτό επιζητούν και μόλις λάβουν την αφορμή που θέλουν, θα το κάνουν αμέσως για να σε βγάλουν απ’ τη μέση, γιατί είσαι ένας πού ’χει περάσει απ’ τα μαρτύριά τους κι αυτό δεν το θέλουν, δεν θέλουν μάρτυρες αλλά νεκρούς που η μνήμη τους γρήγορα σβήνει, ενώ ο Μάρτυρας και τίποτα να μην κάνει, εξακολουθεί βουβός να τους </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">δείχνει την αξία τους, αυτήν που ποτέ δεν είχαν.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι αυτή που παρουσιάζουν αλλά αυτή που είναι μέσα στα σκοτάδια και πίσω από πανύψηλους τοίχους. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Γιατί δεν είσαι ο μόνος που έχει υποστεί μαρτύρια ούτε θα είσαι ο τελευταίος αλλά είσαι από τους σπάνιους που έχουν αντέξει και ζεις. Μα κυρίως χωρίς να έχεις τρελαθεί, κάτι το πολύ, πάρα πολύ σπάνιο, κι αυτό δεν το θέλουν ποτέ. Να γιατί θέλω να ζήσεις. Γιατί αυτή η μαύρη εμπειρία που κατέχεις, δεν μπορεί να συγκριθεί αλλά ούτε να εξαγοραστεί, ακόμη κι αν το θέλεις, με όλα τα πετράδια της γης: γιατί είναι το αποτύπωμα των </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">αληθινών, των ουσιαστικών έργων της Δικαιοσύνης. Κι αυτό θέλει να το θάψει στα τρίσβαθα και όχι να το βλέπει ζωντανό εμπρός της, γιατί αυτό φανερώνει τις πράξεις μιας ολόκληρης κοινωνίας που αμίλητη αποδέχεται τα βασανιστήρια και το ίδιο το κολαστήριο της γης που το λένε φυλακή.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι στη βία, όχι στον τάφο, όχι στον θάνατο, όχι στη σύγκρουση με τα όπλα μ’ αυτούς, γιατί το μεγαλύτερο όπλο είναι το κορμί σου το περασμένο μέσα απ’ τη φωτιά τους και το οποίο το ’χεις καταφέρει και το κρατάς ορθό. Μη θέλεις να τους το χαρίσεις, τώρα ακριβώς που πρέπει να το στερεώσεις ακόμα περισσότερο. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τώρα χρειάζεται να δείξεις όσο ποτέ άλλοτε τη δύναμή σου, γιατί προς αυτόν τον σκοπό πρέπει ν’ αποδείξεις ότι πραγματικά κατέχεις μεγάλη δύναμη. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Διαφορετικά, θα γίνεις μόνος σου ο τάφος του εαυτού σου και μαζί του θα θάψει ό,τι όμορφο με τόσους πόνους απόκτησε: τη μεγάλη και ανεκτίμητη εμπειρία. Αλλά, και αλλιώς να στο θέσω, δεν μπορούμε, ναι, δεν μπορούμε εμείς Χάρη να σηκώσουμε τα όπλα εναντίον τους. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τι είμαστε εμείς, δύο άθλια να στο πω, γεμάτα στερήσεις και βάσανα, που μόνο το μίσος μας κρατάει όρθια. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και που κρυφά δεν έχουμε πάψει να βογγάμε κάθε ημέρα ενώ τη νύχτα οι εφιάλτες είναι η </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">μόνιμη συντροφιά μας. Εμείς αντίθετα, θέλουμε ένα ήσυχο μέρος μπας και μπορέσουμε εκεί σιγά-σιγά να γλυκάνουμε, να καλμάρουμε αυτούς τους πόνους που αυτοί μας έχουν προξενήσει. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε άλλο με αυτούς και προπαντός επάνω τους να προσθέσουμε νέ</span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">ους, πιο δυνατούς γιατί τότε το κατρακύλισμά μας θα είναι αδυσώπητο και η ζωή ένα απέραντο μαρτύριο. Γι’ αυτό λέω φτάνει ως εδώ. Και να κοιτάξουμε, επαναλαμβάνω, πως να τους ξεφύγουμε κι αν αυτό το κατορθώσουμε, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη που θα ’χουμε κάνει ποτέ, γιατί περάσαμε μέσα από τις πιο βαριές κακουχίες, μας έδειξαν το ατόφια αληθινό τους πρόσωπο, όχι τη μάσκα που παρουσιάζουν, τους αναγκάσαμε και την κατέβασαν και μάλιστα κάποιες φορές την ξεσκίσαμε τη μάσκα τους κι όμως εξακολουθούμε να ζούμε. Να τι θέλω.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> Όχι τον θάνατο, γιατί αυτόν τον έχουμε οποιαδήποτε στιγμή, αλλά τον αέρα, τον ήλιο, τη θάλασσα και αν στο διάβα μας τύχει και κάποια γυναικεία συντροφιά για να μας σβήσει τον τεράστιο που μας κατακαίει πόθο, τότε θα είμαστε, μέσα σ’ όλους τους δυστυχείς, εμείς ευτυχείς, γιατί θα χουμε αυτά που περιφρονούν και που δεν ξέρουν </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">την αξία τους και θ’ αγκαλιάζουμε τα περιφρονημένα. Γιατί περασμένοι μέσα από το σκοτάδι τους μάθαμε την αληθινή αξία τους μα κυρίως ποια αξία είναι αληθινή και ποια ψεύτικη. Μ’ ακόμα μαζί της μάθαμε την ανθρώπινη ποιότητα, η οποία απ’ το πως εκφράζεται, απ’ ό,τι αγκαλιάζει, και απ’ ό,τι μισεί αυτή είναι...</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αχ, να ’ξερες πόσο δύσκολο είναι με τις δικές σου εμπειρίες να μπορούσε άλλος να σταθεί, όπως εσύ τώρα, όρθιος. Μόνο αυτό να σκεφτείς θα σ’ έκανε ν’ αλλάξεις λίγο την γνώμη σου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b>Χάρης:</b> Μη θέλεις να συνεχίσω, τι μας έκαναν όταν μας έπιασαν με τον Γιώργο στη Κρήτη, σ’ εκείνα τα τσιμεντένια κλουβιά, γιατί έχεις περάσει από ’κει και ξέρεις. Τι θέλεις τώρα να μου πεις; Ε. Λέγε. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Εγώ θα σου πω: Την κοινωνία τους αυτή τη βλέπω για βίασμα, για λήστεμα, για σκότωμα και όσο οι πληγές θα με κατατρώνε, τόσο περισσότερο η λύσσα μου θα γίνεται αγριότερη, σκληρότερη. Γιατί ποιος άνθρωπος μετά από έναν τέτοιο εξευτελισμό που θα του κάνουν θα θέλει να ζήσει ήσυχα; </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ποιος; Τι στιγμή που οι πληγές βογκούν και θεριεύουν και ζητάνε να με καταξεσκίσουν ολόκληρο, όταν λίγο τη σκέψη κατασιγάσω και δεν ξεβράσω το ίδιο το μίσος που με γέμισαν καταπάνω τους.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Και να σκεφτείς ότι αυτό είναι το ελάχιστο, το θορυβώδες μαρτύριο που μου έκαναν, γιατί τα αθόρυβα, τα μεγάλα μαρτύρια, πάντα θα μένουν ανομολόγητα, γιατί κανένας λόγος ποτέ δεν θα σταθεί αντάξιος για να τα εκφράσει και να τους δώσει μορφή, για να τα ξεριζώσει μαζί με την ηθική τους και να τους τα ξεράσει στη μούρη τους. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι δεν μπορεί και ούτε ποτέ θα μπορέσει, γι’ αυτό και εγώ βουβαίνομαι προδοτικά ενώπιόν τους. Μπροστά σ’ εκείνες τις μεγάλες, τις αιώνιες, στιγμές της οδύνης και του σπαραγμού μου. Και τώρα μου λες ν’ αφήσω τ’ όπλο και αθόρυβα, κρυφά, να φύγουμε σαν χαμένα κορμιά...</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όταν όλα κοχλάζουν και απαιτούν να ξεσηκωθώ εναντίον τους. Γιατί μόνο τότε, ναι μόνο τότε, αυτό το κορμί που βλέπεις θα βρει λίγη ανάπαυση και θα σταματήσει να σπαράζεται από τους πόνους. Γιατί μόνο τότε αυτοί θα γλυκάνουν και θα υποχωρήσουν, διαφορετικά θα γίνω η τροφή τους και ο αχρειότερος όλων. Άγνωστο μου είναι το άρωμα της γυναίκας, το χάδι, το φιλί, το γέλιο, κι’ αν θέλεις η θλίψη της. Άγνωστη μου είναι και η ίδια, γιατί ποτέ μου δεν την γνώρισα, ποτέ το χέρι μου δεν την έχει αγγίξει, ούτε γνωρίζω πως είναι όταν την αγγίζει, πώς όταν της μιλάς, ενώ το ζεστό κορμί της ποτέ δεν το κράτησα στην αγκαλιά μου. Μου ’χει λείψει αυτή η ομορφιά. Αυτή που είναι η πιο ασύγκριτη απ’ όλες τις ομορφιές, γιατί εξαιτίας της στέρησής της μέσα στο κελί πέρασα τα πιο βουβά, τα πιο </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">τρομερά των μαρτυρίων μαρτύρια, γιατί κάθε θύμησή της ήταν μία μαχαιριά που με έκοβε με την δύναμη της λαιμητόμου στη μέση. Μα το χειρότερο, αυτό που έπρεπε να είναι το καλύτερο, είναι ότι δεν έφευγε ποτέ από τη θύμησή μου, αντίθετα σφήνωνε μέσα εκεί και με βασάνιζε ανελέητα, μέρα νύχτα, προκαλώντας ρίγη εκεί όπου θα έπρεπε να λάμπει η ευχαρίστηση. Μ’ έθλιβε, με συνέτριβε καθώς μου απόκοβαν αυτό που η ίδια η φύση έχει επιβάλει με τους αδάμαστους νόμους της να μην αποκόβεται ποτέ, γιατί είναι η ίδια η </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">έκφρασή της και το μεγάλο της επίτευγμα. Χιλιάδες φορές άκουγα τη λέξη έρωτας κι αναρωτιόμουν τι, άραγε, είναι αυτός ο έρωτας που όλοι γι’ αυτόν μιλούν κι’ εγώ δεν τον ξέρω, δεν τον έχω ποτέ μου νιώσει για να μάθω, επιτέλους, τι είδους πράγμα είναι αυτό. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ποιος μπορεί να φανταστεί για τι ασύγκριτο, για τι μοναδικό μαρτύριο του μιλάω και δίπλα στο οποίο κανένα άλλο, ούτε οι καθηλώσεις, ούτε οι χαλκάδες, ούτε οι σταυροί μπορούν να σταθούν για μια στιγμή δίπλα του και να συγκριθούν μαζί του. Γιατί, ακόμη και στο μαρτύριο του σταυρού, τον έρωτα ποθούσες, κι’ ας έσταζες αίμα από παντού, γιατί πίστευες χωρίς να τον έχεις γνωρίσει, ότι αυτός γιατρεύει τα πάντα. Και ότι ένα απλό </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">του χάδι είναι σε θέση να θάψει βαθιά την πιο βαριά πληγή... Που είναι πια αυτό το χάδι; Που είναι αυτός ο έρωτας; Ποιος νόμος, ποιος πολιτισμός, ποια δικαιοσύνη είναι αυτή που λέει: Ναι. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ν’ αποκοπεί με το μαχαίρι το μοναδικό, όπως το φαντάζομαι, χάρισμα της ομορφιάς και στη θέση του να μπει... Ω. Τι να μπει; Αν υπάρχει κάτι που να μπορεί ν’ αντικαταστήσει αυτό το ασύγκριτο μεγαλείο, που μόνο το αντίθετό του έζησα... Και που ομολογώ ξανά, ότι δεν υπάρχει άλλο μαρτύριο να συγκριθεί μαζί του κι’ ότι η επιβολή αυτού του τερατώδους μαρτυρίου είναι ό,τι χειρότερο και ό,τι στυγνότερο έχει εμφανιστεί στη γη. Στη θέση της γυναίκας μου βάλανε τη μοναξιά. Με τύλιξαν με τα δεσμά της, με καθήλωσαν, και άρχισε το ανελέητο καταφάγωμά μου απ’ αυτό το τέρας των τεράτων, που τίποτα άλλο πιότερο δεν μίσησα, αλλά ταυτόχρονα ήταν και το μεγάλο καταφύγιο της οδύνης μου.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Εκεί μέσα έραβα τις πληγές μου και προσπαθούσα να εξηγήσω το γιατί. Όχι γιατί έγιναν σε μένα αλλά γιατί στα παιδιά κάθε ημέρα νέες ανοίγονταν.</span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κι όμως αυτό, το τρομερότερο όλων των βασανιστηρίων, το έζησα επί είκοσι ατόφια χρόνια. Tι; Θέλεις, λοιπόν, και άλλα, όταν αυτή η τυραννία μου τα ’χει ξεσκίσει όλα μα όλα; Γιατί η φαντασία η πλαστή μόνο σε όργια μπορεί να υπάρχει και μόνο αυτή υπάρχει και τίποτα άλλο, απολύτως. Γι’ αυτό είναι χίλιες φορές προτιμότερο να σκοτώνεις κάποιον, παρά να τον περνάς από τέτοια ατέρμονη διαδικασία, γιατί αυτή στο διάβα της </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">τον κατακερματίζει εσωτερικά συθέμελα και δεν του αφήνει τίποτα άλλο από ένα φαινομενικά όρθιο κουφάρι γεμάτο σπήλαια και χοάνες απ’ όπου εκκρίεται αδιάκοπα μαύρο αίμα και πράσινο πύον... </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ας έλθουνε λοιπόν να με σκοτώσουν γιατί το κουφάρι έχει απομείνει απάνω μου, τους το χαρίζω αλλά δεν ξαναγυρνώ πίσω σε αυτό το μαρτύριο. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι. Ποτέ, ποτέ, ποτέ... </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αντί για τον έρωτα να έχω συντροφιά την μαύρη σκιά της φαντασίωσης του, αντί για χάδι τα τρομερά των πιράνχας δόντια. </span><br /><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όχι, όχι, χίλιες φορές όχι σου λέω, δεν αλλάζω γιατί δεν μπορώ ν’ αλλάξω τα βιώματά μου, κι αν εσύ με εγκαταλείψεις μόνος μου θα χιμήξω ν’ αρπάξω και να ληστέψω. Και ας με σκοτώσουν, δεν με νοιάζει, αρκεί να το κάνω γιατί, στο ξαναλέω, η μαύρη πια καρδιά, η γεμάτη απελπισία, που κάθε της ήχος είναι ένα μαύρο χτύπημα, μόνο τότε θα σταματήσει να οδύρεται και θα γαληνέψει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><i><b>Το απόσπασμα προέρχεται από το θεατρικό έργο "Χάρης Δεσμώτης" του Γιάννη Πετρόπουλου (Εκδόσεις Διάδοση) και διαδραματίζεται μετά από την κοινή του απόδραση με τον φίλο και συγκρατούμενό του Χάρη Τεμπερεκίδη από τις φυλακές Κέρκυρας το 1986.</b></i></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-85775562437177989262017-02-03T21:52:00.000+02:002017-02-03T21:52:25.191+02:00Albert Camus ~ Η πτώση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvVPfZ4KMcwQFcad3nuXRiFTvWySfGM4SFBxcTg_lsGZ8fQt4qABVolhdqZLXEJdY7VPclifU3ZEdomuqvIesYqhddFJ-dZP_nBffpWXwkkBvqy080_Pr3aMbHUgMbzIA28dnnygFCveGZ/s1600/large+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvVPfZ4KMcwQFcad3nuXRiFTvWySfGM4SFBxcTg_lsGZ8fQt4qABVolhdqZLXEJdY7VPclifU3ZEdomuqvIesYqhddFJ-dZP_nBffpWXwkkBvqy080_Pr3aMbHUgMbzIA28dnnygFCveGZ/s400/large+%25282%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">[...] Έπιανα ξαφνικά τον εαυτό μου να κάνει συχνά μια ερώτηση που, ως έμπειρος άντρας, μέχρι τότε την απέφευγα πάντοτε.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Άκουγα τον εαυτό μου να με ρωτάει: "Μ' αγαπάς";</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ξέρετε ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις είθισται να σου απαντάς: "Κι εσύ";</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αν έλεγα ναι, βρισκόμουν δεσμευμένος πέρα από τα πραγματικά μου αισθήματα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αν τολμούσα να πω όχι, κινδύνευα να μη μ' αγαπούν πια και υπέφερα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όσο λοιπόν το συναίσθημα όπου είχα ελπίσει να βρω ανάπαυση απειλούνταν, τόσο το απαιτούσα από τη σύντροφό μου.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Προχωρούσα έτσι, σε όλο και πιο ρητές υποσχέσεις και κατέληγα ν' απαιτώ απ' την καρδιά μου ένα συναίσθημα όλο και αχανέστερο. [...]</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">[...] Με αγαπούσα υπερβολικά για να μην επιθυμώ να μην χαθεί ποτέ το πολύτιμο αντικείμενο του έρωτά μου. [...]</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">[...] Μόνο που, να, η επιβεβαίωση δεν είναι ποτέ οριστική, πρέπει να την κάνεις πάλι απ' την αρχή με κάθε πλάσμα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κάνοντάς την πάλι απ' την αρχή, σου γίνεται συνήθεια.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Σύντομα σου 'ρχονται τα λόγια χωρίς να τα σκεφτείς, κι ακολουθεί η κίνηση αντανακλαστικά, μια μέρα βρίσκεσαι να παίρνεις δίχως να ποθείς πραγματικά.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πίστεψέ με, για μερικά τουλάχιστον πλάσματα, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μην παίρνεις, ότι δεν ποθείς. [...]</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-54472254547522970302017-02-02T13:05:00.000+02:002017-02-02T13:05:17.222+02:00Charles Bukowski ~ Η κουβέρτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHw_5IjzY-u1WKMvUsMdsxNjL86YQqnfoO4-Px6efyW_igxkvNo1i0zz2psEztZ7VR4XKzLYFta2f08-F7VOsiKNSMEO7M-OHShjpD3U6NlRobWza1nJWpBs5gQcUvpgagA9CUzr7X29_M/s1600/charles-bukowski.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHw_5IjzY-u1WKMvUsMdsxNjL86YQqnfoO4-Px6efyW_igxkvNo1i0zz2psEztZ7VR4XKzLYFta2f08-F7VOsiKNSMEO7M-OHShjpD3U6NlRobWza1nJWpBs5gQcUvpgagA9CUzr7X29_M/s400/charles-bukowski.jpg" width="312" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Όταν βρίσκομαι με κόσμο δεν νιώθω άνετα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Μιλούν και ενθουσιάζονται για πράγματα που δεν μ' αφορούν.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κι όμως, τότε είναι που αισθάνομαι πιο δυνατός.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Σκέφτομαι, αν μπορούν να υπάρχουν τόσο αποσπασματικά, τότε μπορώ κι εγώ να υπάρχω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Αλλά όταν είμαι μόνος μου κι οι συγκρίσεις καταρρέουν μπρος στη σύγκριση του εαυτού μου με τους τοίχους, με την αναπνοή, με την ιστορία, με το τέλος μου, τα περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Είναι φανερό ότι είμαι αδύναμος άνθρωπος.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Προσπάθησα να βρω βοήθεια στη Βίβλο, στους φιλοσόφους, στους ποιητές, αλλά για μένα - κατά κάποιο τρόπο - όλα τούτα κάπου έχουν χάσει την ουσία.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Μιλούν για κάτι τελείως διαφορετικό.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Πάει καιρός που έπαψα να διαβάζω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κάπως με στήριζε το πιοτό, η χαρτοπαιξία, ο έρωτας. Σ' αυτό μοιάζω μ' όλα τ' άλλα μέλη της κοινότητας, της πόλης, του έθνους.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η μόνη διαφορά είναι ότι εμένα δεν μ' ενδιέφερε ποτέ να "πετύχω", δεν θέλησα οικογένεια, σπίτι, αξιοπρεπή δουλειά κλπ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Να 'μαι λοιπόν, ούτε διανοούμενος, ούτε καλλιτέχνης και δεν είχα καν τις σωτήριες καταβολές του κοινού ανθρώπου.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κρέμομαι κάπου στη μέση και νομίζω, ναι, αυτή είναι η αρχή της παράνοιας.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><i>Charles Bukowski ~ Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας</i></b></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-88822927135311111342017-01-27T19:44:00.001+02:002017-01-27T19:44:43.604+02:00Ένα ‘’θηλυκό’’ ~ Renzo Novatore<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
[από το Il Proletario, Ποντρεμόλι, ν. 1, 5 Ιουνίου 1922]</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Σ’ αγαπώ πιότερο όταν διαφεύγει</div>
<div class="MsoNormal">
η χαρά από το πικρό σου μέτωπο,</div>
<div class="MsoNormal">
όταν η φρίκη την καρδιά σου πνίγει,</div>
<div class="MsoNormal">
όταν στο παρόν σου απλώνεται </div>
<div class="MsoNormal">
το μαύρο σύννεφο που αφήνει το παρελθόν.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Σαρλ Μποντλαίρ</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είμαι ένας ποιητής περίεργος και καταραμένος.</div>
<div class="MsoNormal">
Όλα όσα είναι
αφύσικα και διεστραμμένα ασκούν πάνω μου μια νοσηρή γοητεία.</div>
<div class="MsoNormal">
Το πνεύμα μου - δηλητηριώδης πεταλούδα με θεϊκά
χαρακτηριστικά – ελκύεται από τα αμαρτωλά αρώματα που αναδύουν τα άνθη του
κακού.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σήμερα τραγουδάω τη
διεστραμμένη ομορφιά ενός ‘’Θηλυκού’’, ενός δικού μας Θηλυκού που δεν κατείχα
ποτέ και δεν θα κατέχω ποτέ... Αυτή τώρα περπατά δίχως όνομα, ξεχασμένη και
αγνοημένη, μέσα από τους ευάερους δρόμους της ζωής, έχοντας κλεισμένο στην
καρδιά ένα τόσο βαθύ πόνο που την ανυψώνει πάνω από τη Γυναίκα και την καθιστά
θεϊκή. Αυτό το σπουδαίο άνθος του κακού – μολυσμένο και μολυσματικό- περικλείει
μέσα του μια ανθρώπινη καθαρότητα που πρέπει να την εξυψώνουμε σ’ όλη μας τη
ζωή.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θηλυκό:</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ναι, ίσως!...</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το όνομα της
περιβάλλεται από έναν περίεργο μύθο. Λέει πως το όμορφο και αμαρτωλό σώμα της,
βασάνισε μέσα στην αγκαλιά της αλήτες και ληστές, γλεντζέδες και ποιητές,
επαναστάτες και ήρωες...</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλα τα τέρατα της
νύχτας γνωρίζουν τα αισθησιακά μυστικά της λευκής σάρκας της... Όλοι οι
διψασμένοι για έρωτα ήπιαν τα φιλιά της... Αλλά απ’ όπου Αυτή και αν πέρασε,
άφησε πίσω της πληγωμένες καρδιές και ψυχές ματωμένες, κορμιά να κλαίνε και
πνεύματα εξεγερμένα...</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γιατί Αυτή – η
Τρελή-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν, όπως στο ποίημα του
Ζαρατούστρα, μια διονυσιακή Άρπα ηδονής για όλους και για κανέναν...</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ενώ το αμαρτωλό και
τρεμάμενο κορμί της κειτόταν στο κρεβάτι του έρωτα κυριευμένο από σπασμούς
ηδονής και συμπαρασυρόμενο προς την άβυσσο της μεγάλης αφοσίωσης, το πνεύμα της
ανήσυχο, αλήτικο και εξεγερμένο, περιπλανιόταν μέσα στις απέραντες εκτάσεις του
απείρου για να δώσει σχήμα και μορφή σ’ ένα όνειρο αψηλάφητο, αιθέριο. Η ψυχή
της άρρωστη από μοναξιά και νοσταλγία δεν άφησε ποτέ να την παρασύρει ο
σπασμωδικός πυρετός της αχόρταγης σάρκας.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή δεν αγάπησε
κανέναν παρά μόνο τον εαυτό της...</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
*</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
Κάποιος από εκείνους που έσφιξαν στα μπράτσα τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το μυρωδάτο και έκφυλο σώμα αυτού του λευκού ‘’Θηλυκού’’
έριξε στον – δυστυχώς γόνιμο – κόλπο της, το μοιραίο σπέρμα μιας άλλης δυστυχισμένης
ζωής. Το Θηλυκό κάτω από τις επιτακτικές διαταγές της φύσης γίνεται Μητέρα. Και
η κοινωνία που ήταν άδικη, εκδικητική και σκληρή με το Θηλυκό, έκανε τα ίδια
τόσο στη Μητέρα όσο και στο παιδί της. Το- <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο και ανυπεράσπιστο μωρό - , το έριξαν στις
ορμητικές καταιγίδες εκτεθειμένο στην πιο θλιβερή μοναξιά, έτσι δυστυχισμένο
και απελπισμένο.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μητέρα μόνη,
χλευασμένη, κατατρεγμένη, καταραμένη, εξαπατημένη. Αυτό θλιμμένο και
μελαγχολικό. Παιδί ενός θύματος ήταν και αυτό με τη σειρά του… πρώιμο θύμα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καρφώνω το βλέμμα μου
στη μυστηριώδη αυγή της ψυχής αυτού του περίεργου Θηλυκού για να μαζέψω τα
σκορπισμένα συντρίμμια. Ξέρω ότι κάτω από τη διονυσιακή ευδαιμονία αυτών των
διεστραμμένων και αναμαλλιασμένων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πλασμάτων,
περνάει σχεδόν πάντα ένα λεπτό νήμα μυστικιστικής μελαγχολίας… Στην ποιητική
φαντασία μου τη βλέπω σαν έφηβη παρθένα, που για πρώτη φορά ο καυτός και
διεστραμμένος ήλιος της ηδονής και της απόλαυσης, βυθίζεται σα χρυσαφένια λάμα
στην τρεμάμενη σάρκα της κάνοντας να αντηχεί στην ψυχή της η ακατάβλητη κραυγή
ξεχειλίζουσας νιότης: αγάπη! αγάπη! αγάπη!</div>
<div class="MsoNormal">
Ίσως ήταν μια αυγή άτονη, ξανθιά, ίσως ήταν ένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα.</div>
<div class="MsoNormal">
Αυτή παραδόθηκε στην πρώτη ερωτική αγκάλη και από εκείνη την
ημέρα το λευκό της κορμί μετατράπηκε σε μια Άρπα ηδονής, σε ένα ποίημα
παραδομένο στις παγανιστικές φλόγες: ένας μεθυσμένος ύμνος τραγουδισμένος πέρα από
το καλό και το κακό, εκεί όπου τελείτε η εικονοκλαστική τελετουργία της χαράς της
ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά κάτω από τη διονυσιακή ευδαιμονία αυτού του διεστραμμένου
και αναμαλλιασμένου πλάσματος κυλάει πάντα ένα λεπτό νήμα μυστικιστικής
μελαγχολίας.</div>
<div class="MsoNormal">
Μια μέρα ίσως από αυτές τις θλιμμένες μέρες, τότε που τα
άστρα βρίσκονται ανάμεσα σε εκείνες τις απόκρυφες μαγνητικές δυνάμεις, που προαναγγέλλουν
πως είναι το σκοτεινό πεπρωμένο της ίδιας μας της μοίρας σ’ ένα κατακλυσμένο από
το λαό, δρόμο μιας μεγάλης θορυβώδους πόλης, τρεις ή τέσσερις πυροβολισμοί
αντηχούν απειλητικά.</div>
<div class="MsoNormal">
Ένας χλωμός έφηβος που είχε φτάσει στη φρικτή κορυφή της πιο
τραγικής απελπισίας πριν να πέσει εξαντλημένος και νικημένος στη λάσπη
καταμεσής του δρόμου, ήθελε να ακούσει τον υπόκωφο θόρυβο της διαμαρτυρίας του
η αναίσθητη ανθρωπότητα που αγνοεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα
πάντα. Τραγικό και θλιβερό γεγονός. Μαζί μ’ ένα μέλος της ένοχης κοινωνίας
χάνεται και ένας σύντροφος.</div>
<div class="MsoNormal">
Ποιος ήταν ο χλωμός έφηβος που μετέτρεψε το λεπτό του χέρι,
ίδιο με ένα λευκό κρίνο, σε εκδικητικά νύχια; Ο γιός του εξεγερμένου Θηλυκού: της
απροκατάληπτης ! </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
*</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κατά την τραγική αναγγελία, το διεστραμμένο Θηλυκό κλείστηκε
στον εαυτό της, σα μια μελαγχολική δακρυσμένη ιτιά εκτεθειμένη στην ορμή της θύελλας
και εξαγνίστηκε μέσα από το μεγάλο πόνο της θανάσιμα τραυματισμένης Μητέρας,
που προκαλούσε το πιο εσώτερο, το πιο ακριβό και απόκρυφο απ’ όλα τα αισθήματα της!
Αυτό το αισθησιακό άνθος του κακού ξέπλυνε της ίσως βρώμικη ωστόσο όμορφη ψυχή της,
με τη θεϊκή και ευλογημένη δροσιά των δακρύων της και ύστερα μετατράπηκε σε
κρίνο, όμορφο, καθαρό και αμόλυντο.</div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνη την αναίσθητη ψυχή της που ίσως ποτέ κανένας δεν
μπόρεσε να την κατακτήσει, και που την είχε φυλάξει για να δοκιμάσει το μεγάλο
πόνο που το ίδιο της το παιδί, το ίδιο της το σπλάχνο θα της προκαλούσε για να
εκδικηθεί ενόσω η ίδια έπαιρνε την εκδίκηση της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
*</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το ’’Θηλυκό’’ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναμαλλιασμένο και χαρούμενο, είναι σήμερα η
μοναχική Μητέρα που κλεισμένη στον πόνο της, άφωνη κι τραγική, σα μια
ανέκφραστη σφίγγα, περπατά δίχως όνομα μέσα στους δηλητηριώδεις δρόμους της ζωής,
ίσως για να συγχωρέσει, ίσως για να καταραστεί…</div>
<div class="MsoNormal">
Η ψυχορραγούσα Αναρχία του ελεύθερου ενστίκτου έχει
καταφύγει στην εξευγενισμένη ευαισθησία του, πρωτόγνωρου <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για αυτή, μητρικού αισθήματος και από τη
συνένωση των δύο αυτών βαθιά ανθρώπινων στοιχείων, είναι που πρέπει τώρα να
αστράψει μια πνευματικότητα τόσο εκθαμβωτική που θα φωτίσει ακόμα και τους πιο
άγνωστους αστερισμούς του ανθρώπινου πόνου.</div>
<div class="MsoNormal">
Εγώ ανοίγω το στόμα προς το άγνωστο και φωνάζω δυνατά αυτό
το Θηλυκό- Μητέρα για να την χαιρετίσω αποκαλώντας την Αδελφή.</div>
<div class="MsoNormal">
Και η ‘’Γυναίκα’’ ;</div>
<div class="MsoNormal">
Τι με νοιάζει εμένα;</div>
<div class="MsoNormal">
Σήμερα αυτό το Θηλυκό ζει υπεράνω αυτής, σε μια κορυφή πιο
ψηλή!</div>
<div class="MsoNormal">
Αγαπώ τα αναμαλλιασμένα και χαρούμενα πλάσματα που κάτω από το
διονυσιακό τους παγανισμό κυλάει ένα λεπτό νήμα μυστικιστικής μελαγχολίας.</div>
<div class="MsoNormal">
Και τα αγαπώ περισσότερο όταν στο παρών τους απλώνεται το
μαύρο σύννεφο που αφήνει το παρελθόν…</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9MfeBuTionrd24zniXiiDj4ggxQgNimx7twbl8iH2Qpq4AFKc_3QSf7nDaJrtFQgcysRCYpY8csBMSxHI7Rw4NMZghd0Ci8eAhQulJN6yvwWgoIgFhesHCDMU4IoNFkGnwTZx5SzY0ek/s1600/beautiful-black-and-white-girl-hipster-Favim.com-2473664.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9MfeBuTionrd24zniXiiDj4ggxQgNimx7twbl8iH2Qpq4AFKc_3QSf7nDaJrtFQgcysRCYpY8csBMSxHI7Rw4NMZghd0Ci8eAhQulJN6yvwWgoIgFhesHCDMU4IoNFkGnwTZx5SzY0ek/s400/beautiful-black-and-white-girl-hipster-Favim.com-2473664.jpg" width="267" /></a></div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-80793356241494325022017-01-26T17:32:00.000+02:002017-01-26T17:32:51.009+02:00 Έρωτας ~ Ντίνος Χριστιανόπουλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια – <br /><br />ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. <br /><br />Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. <br /><br />Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, <br /><br />φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, <br /><br />συσκότιση παραπόνου, </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />παρηγοριὰ σπασμῶν. <br /><br />Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, <br /><br />ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcL6XnLZgkD7_TqTmvC0Jhrp5T0tNrRL2YYPjgjX0UqtLsyYiywxwAXXOVyr4CwKtvMwjNIG2VqeBFRa1q9k8D1-rwcvMFRgvNmGm2LILEypMR-807bDlSRdnI6AGLIV-lJmYMCYhpgts/s1600/16358435_313554269040444_1253498716_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcL6XnLZgkD7_TqTmvC0Jhrp5T0tNrRL2YYPjgjX0UqtLsyYiywxwAXXOVyr4CwKtvMwjNIG2VqeBFRa1q9k8D1-rwcvMFRgvNmGm2LILEypMR-807bDlSRdnI6AGLIV-lJmYMCYhpgts/s320/16358435_313554269040444_1253498716_n.jpg" width="318" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-69997723373603531892017-01-26T16:28:00.000+02:002017-01-26T16:28:03.759+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Τώρα το ξέρεις<br />Τα βουνά δεν μπορούν να μας χωρίσουν.<br />Και φεύγοντας έρχεσαι.<br />Και φεύγοντας έρχομαι.<br />Δεν υπάρχει άλλος χώρος έξω απο το χώρο μας.<br />Κι ο άνεμος είναι η αφή των χεριών μας.<br />Καθώς ταξιδεύουμε,<br />εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,<br />κοιτώντας τον ήλιο,<br />ο καθένας μας έχει <br />τον άλλο το πλάι του.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKxavZeZ0yFRHPS_sUDkzwZj-CHxvZKsTzFra4zuK9gA6ZK9O-u5O-oX2JKS28Ai7TV2w5W4oXMrf_dITTO3h2F1-wjjiPLwgUlrEk9POxc7b4AwvDyVaoxabHz3WpvMlWUjszqlunS0U/s1600/tumblr_n76oo6JfB71tqou9go1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKxavZeZ0yFRHPS_sUDkzwZj-CHxvZKsTzFra4zuK9gA6ZK9O-u5O-oX2JKS28Ai7TV2w5W4oXMrf_dITTO3h2F1-wjjiPLwgUlrEk9POxc7b4AwvDyVaoxabHz3WpvMlWUjszqlunS0U/s320/tumblr_n76oo6JfB71tqou9go1_500.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-90894978519292404752017-01-20T18:08:00.000+02:002017-01-20T18:08:10.902+02:00Ακόμη ~ Mario Benedetti<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><div style="text-align: center;">
<br />Εξακολουθώ να μην πιστεύω<br /> έρχεσαι δίπλα μου<br /> και η νύχτα είναι μια χούφτα<br /> αστεριών και ευθυμίας<br /> δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω<br /> το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό<br /> τα χέρια σου, και ακόμα<br /> ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω<br /> ότι η επιστροφή σου έχει πολλά<br /> να κάνει με σένα και με μένα<br /> και για ξόρκι το λέω<br /> και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ<br /> κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει<br /> και τα πιο ασήμαντα πράγματα<br /> αλλάζουν σε θεμελιώδεις<br /> επειδή γυρνάς στο σπίτι<br /> ωστόσο εξακολουθώ να<br /> αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη<br /> γιατί ο ουρανός σε έχει<br /> μου φαίνεται φαντασία.<br /> Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο<br /> και έρχεσαι με το βλέμμα σου<br /> και γι’ αυτό η άφιξή σου<br /> κάνει μαγικό το μέλλον<br /> ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές<br /> οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου<br /> αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου<br /> ο κόσμος έχει νόημα<br /> και αν φιλήσω με τόλμη<br /> και το μυστήριο των χειλιών σου<br /> δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις<br /> θα σ 'αγαπώ περισσότερο ακόμη.</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO5pd4rijQ6KnogAZV8rU19qBAbpgmmi2CXObChoDDevmQaA-Iko75SbYCqRC6QPldp77Y0vSvrq2Zgq64aR4sBnJFMZOwZnQZQuIGV8iV5l8eYApsoOi0HDP3-NAV8tibKzJfCinAE5M/s1600/4218295b5c17834e20db5fcbb49f22f9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO5pd4rijQ6KnogAZV8rU19qBAbpgmmi2CXObChoDDevmQaA-Iko75SbYCqRC6QPldp77Y0vSvrq2Zgq64aR4sBnJFMZOwZnQZQuIGV8iV5l8eYApsoOi0HDP3-NAV8tibKzJfCinAE5M/s400/4218295b5c17834e20db5fcbb49f22f9.jpg" width="283" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-67580584990675738112017-01-12T22:29:00.003+02:002017-01-12T22:29:58.278+02:00Οι στίχοι μου ~ Κώστας Καρυωτάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwhGbP5SyrOvO-PaCckJJfvfOS4NQalGmep7srYqJ0hjrWyisNLWyCzwDUWE28ZgYgVdzo8yaVCSly6yXucK-USpbvsyCBiFvT426F4MkWEUM_XVa6fej2sTmqhSxZYs8TFt0nijjyZUQ/s1600/kariotakis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwhGbP5SyrOvO-PaCckJJfvfOS4NQalGmep7srYqJ0hjrWyisNLWyCzwDUWE28ZgYgVdzo8yaVCSly6yXucK-USpbvsyCBiFvT426F4MkWEUM_XVa6fej2sTmqhSxZYs8TFt0nijjyZUQ/s400/kariotakis.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br />Δικά μου οἱ στίχοι, ἀπ᾿ τὸ αἷμα μου, παιδιά.<br /> Μιλοῦνε, μὰ τὰ λόγια σὰν κομμάτια<br /> τὰ δίνω ἀπὸ τὴν ἴδια μου καρδιά,<br /> σὰ δάκρυα τοὺς τὰ δίνω ἀπὸ τὰ μάτια.<br /><br /> Πηγαίνουν μὲ χαμόγελο πικρό,<br /> ἀφοῦ τὴ ζωὴν ἀνιστορίζω τόσο.<br /> Ἥλιο καὶ μέρα καὶ ἥλιο τοὺς φορῶ,<br /> ζώνη νὰν τά ῾χουν ὅταν θὰ νυχτώσω.<br /><br /> Τὸν οὐρανὸν ὁρίζουν, τὴ γῆ.<br /> Ὅμως ρωτιοῦνται ἀκόμα σὰν τί λείπει<br /> καὶ πλήττουνε καὶ λιώνουν πάντα οἱ γιοὶ<br /> μητέρα ποὺ γνωρίσανε τὴ Λύπη<br /><br /> Τὸ γέλιο τοῦ ἁπαλότερου σκοποῦ,<br /> τὸ πάθος μάταια χύνω τοῦ φλαούτου·<br /> εἶμαι γι᾿ αὐτοὺς ἀνίδεος ρήγας ποὺ<br /> ἔχασε τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ του.<br /><br /> Κεῖ ρεύουνε καὶ σβήνουν καὶ ποτὲ<br /> δὲν παύουνε σιγά-σιγὰ νὰ κλαῖνε.<br /> Ἀλλοῦ κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·</div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-26553586065274417402017-01-06T16:17:00.000+02:002017-01-06T16:17:47.218+02:00Νικολάι Τσερνισέφσκι ~ Τι να κάνουμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><b>Ένας βλάκας</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Στις 11 Ιουνίου 1856, το πρωί, το προσωπικό ενός μεγάλου ξενοδοχείου της Πετρούπολης, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Μοσκόφσκι, βρισκόταν σε αμηχανία, στα όρια της αναστάτωσης. Την προηγούμενη, στις εννιά το βράδυ, είχε αφιχθεί ένας κύριος με τη βαλίτσα του, είχε κλείσει δωμάτιο, είχε δώσει την ταυτότητά του, είχε ζητήσει να του πάνε στο δωμάτιο τσάι και μπιφτέκι, είχε πει να μην τον ενοχλήσουν, επειδή ήταν κουρασμένος και ήθελε να κοιμηθεί, αλλά την επομένη το πρωί να τον ξυπνήσουν οπωσδήποτε στις οκτώ, επειδή είχε επείγουσες δουλειές, είχε κλειδώσει την πόρτα του και, αφού έκανε κάποιο θόρυβο με το μαχαίρι και το πηρούνι, αφού έκανε θόρυβο και με το σερβίτσιο του τσαγιού, σύντομα ησύχασε, κατά τα φαινόμενα αποκοιμήθηκε.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Ξημέρωσε. Στις οκτώ ο γκρουμ χτύπησε την πόρτα της χθεσινής άφιξης, η άφιξη δεν απάντησε. Ο γκρουμ χτύπησε δυνατότερα, πολύ δυνατά, η άφιξη όμως συνέχιζε να μην ανταποκρίνεται. Φαίνεται πως θα ήταν πολύ κουρασμένος. Ο γκρουμ περίμενε ένα τέταρτο, ύστερα ξαναδοκίμασε να τον ξυπνήσει, μα και πάλι δεν τα κατάφερε. Πήγε τότε να συμβουλευτεί τους άλλους εργαζόμενους, τον υπεύθυνο του μπουφέ. "Μήπως του συνέβη τίποτα;" "Πρέπει να σπάσουμε την πόρτα". "Όχι, δεν γίνεται. Την πόρτα πρέπει να τη σπάσουμε με την αστυνομία". Αποφάσισαν να επιχειρήσουν ακόμα μια φορά να τον ξυπνήσουν, χτυπώντας δυνατότερα. Αν δεν ξυπνούσε και τώρα, θα ειδοποιούσαν την αστυνομία. Έκαναν την τελευταία απόπειρα. Δεν ξύπνησε. Έστειλαν λοιπόν να φωνάξουν την αστυνομία και τώρα περίμεναν να δουν τι θα αντίκριζαν στη συνέχεια. </span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Κατά τις δέκα έφτασε ένας αξιωματικός της αστυνομίας, χτύπησε, ύστερα πρόσταξε τους υπαλλήλους να χτυπήσουν, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. "Δεν γίνεται αλλιώς, σπάστε την πόρτα".</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Έσπασαν την πόρτα. Το δωμάτιο ήταν άδειο. "Κοιτάξτε κάτω από το κρεβάτι" - ο χθεσινός πελάτης δεν ήταν εκεί. Ο αστυνόμος πήγε προς το τραπέζι όπου βρισκόταν ένα χαρτί και πάνω του με μεγάλα γράμματα ήταν γραμμένο:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">"Φεύγω στις έντεκα το βράδυ και δεν ξαναγυρνάω. Θα με ακούσουν στη γέφυρα Λιτέινι, γύρω στις δύο με τρεις τη νύχτα. Να μην ενοχοποιηθεί κανείς."</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">- Μάλιστα, τώρα εξηγούνται όλα, και τόσες ώρες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη, είπε ο αστυνόμος.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">- Τι τρέχει, Ιβάν Αφανάσιεβιτς; ρώτησε ο άνθρωπος του μπουφέ.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">- Βάλτε μου ένα τσάι και θα σας πω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Για πολλή ώρα, η αφήγηση του αστυνόμου έγινε στο ξενοδοχείο αντικείμενο εμπνευσμένων αναδιηγήσεων και σχολίων. Η ιστορία είχε ως εξής.</span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Στις δυόμισι τη νύχτα - η νύχτα ήταν συννεφιασμένη και σκοτεινή - στη μέση της γέφυρας Λιτέινι* άστραψε μια λάμψη κι ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Οι άντρες της περιπολίας έτρεξαν προς τα κει, οι ολιγάριθμοι περαστικοί σκόρπισαν. Στο σημείο απ' όπου ήρθε ο πυροβολισμός δεν υπήρχε κανένας και τίποτα. Άρα δεν πυροβόλησε, πυροβολήθηκε. Βρέθηκαν εθελοντές να βουτήξουν, μετά από λίγο έβγαλαν κάτι καμάκια, έβγαλαν κι ένα δίχτυ ψαρέματος, βουτούσαν, ψηλάφιζαν, έπιαναν, τσάκωσαν μάλιστα καμιά πενηνταριά μεγάλες σανίδες, αλλά σώμα δεν βρήκαν και δεν έβγαλαν. Πως να βρεις, όμως, αφού η νύχτα ήταν κατασκότεινη; Σ' αυτές τις δυο ώρες θα είχε ήδη φτάσει στη θάλασσα, άντε να το βρεις. Για τούτο και παρουσιάστηκαν κάτι ριζοσπάστες που απέρριψαν την προηγούμενη εικασία: "Κι αν δεν υπήρξε καν σώμα; Κι αν ήταν κάποιος μεθυσμένος ή απλώς κάποιος καλαμπουρτζής που έκανε πλάκα, που πυροβόλησε δηλαδή κι ύστερα το έβαλε στα πόδια, αν, βεβαίως, δεν βρίσκεται τώρα μέσα στον κόσμο και γελάει με την αναστάτωση που προκάλεσε;"</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Η πλειονότητα όμως, όπως πάντα όταν σκέφτεσαι λογικά, αποδείχτηκε συντηρητική και υποστήριζε την πεπατημένη: "Σιγά μην έκανε πλάκα, φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι του και τέρμα". Οι ριζοσπάστες ηττήθηκαν. Αλλά, ως συνήθως, το κόμμα που νίκησε, διασπάστηκε αμέσως μετά τη νίκη. Αυτοκτόνησε, έτσι; Γιατί όμως; "Μεθυσμένος", ήταν η γνώμη κάποιων συντηρητικών. "Χρεοκοπημένος", ισχυρίζονταν οι άλλοι συντηρητικοί. "Απλώς βλάκας", είπε κάποιος. Σ' αυτό το "απλώς βλάκας" συμφώνησαν όλοι, ακόμα κι εκείνοι που αντέκρουαν την άποψη ότι αυτοκτόνησε. Πράγματι, μεθυσμένος ή χρεοκοπημένος, πυροβολήθηκε ή έκανε πλάκα, αυτοκτόνησε ή απλώς προσποιήθηκε, όπως κι αν είχε, αυτή ήταν μια ανόητη, ηλίθια υπόθεση.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Στη γέφυρα το θέμα είχε λήξει εκεί. Στο ξενοδοχείο, στον σιδηροδρομικό σταθμό Μοσκόφσκι, αποδείχτηκε ότι ο βλάκας δεν έκανε πλάκα αλλά αυτοκτόνησε. Όμως στην έκβαση της ιστορίας υπήρξε ένα στοιχείο με το οποίο συμφώνησαν και οι ηττημένοι, και συγκεκριμένα ότι ακόμα κι αν δεν αστειεύτηκε αλλά αυτοκτόνησε, δεν έπαυε να είναι βλάκας. Αυτό το ικανοποιητικό για όλους συμπέρασμα αποδείχτηκε ιδιαιτέρως ισχυρό, ακριβώς επειδή επικράτησαν οι συντηρητικοί: στην πραγματικότητα, αν απλώς είχε αστειευτεί πυροβολώντας στη γέφυρα, στην οποία θα ήταν συζητήσιμο αν ήταν βλάκας ή μόνο πλακατζής. Όμως πυροβολήθηκε στη γέφυρα. Ποιος πυροβολείται πάνω σε γέφυρα; Γιατί έτσι, σε γέφυρα; Γιατί στη γέφυρα; Είναι ανόητο, στη γέφυρα - γι αυτό κι είναι αναμφίβολα βλάκας.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Σε ορισμένους γεννήθηκαν και πάλι αμφιβολίες: αυτοκτόνησε πάνω στη γέφυρα. Πάνω στη γέφυρα δεν αυτοκτονούν, επομένως δεν αυτοκτόνησε. Το βράδυ όμως το προσωπικό του ξενοδοχείου κλήθηκε στο τμήμα να δει το πυροβολημένο κασκέτο που έβγαλαν από το νερό, κι όλοι αναγνώρισαν εκείνο που φορούσε ο ταξιδιώτης. Έτσι, δεν υπήρχε πια αμφιβολία ότι αυτοκτόνησε, και το πνεύμα της άρνησης και του ριζοσπαστισμού ηττήθηκε τελειωτικά.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Συμφώνησαν ομοφώνως ότι ήταν "ένας βλάκας" κι άρχισαν να μιλάνε όλοι μαζί: στη γέφυρα, έξυπνο κόλπο. Για να μη βασανιστεί πολύ στην περίπτωση που δεν θα στόχευε καλά, έξυπνη σκέψη. Όπως κι αν τραυματίστηκε πέφτει στο νερό και πνίγεται πριν καν καταλάβει τι έγινε, ναι, στη γέφυρα... έξυπνο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Τώρα πλέον δεν μπορούσες να βγάλεις άκρη: και βλάκας και έξυπνος.</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">*Πλωτή γέφυρα πάνω στον ποταμό Νιέβα, η σταθερή χτίστηκε αργότερα (1874-1879)</span></i></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-62260315989677949712016-12-30T21:21:00.000+02:002016-12-30T21:21:14.323+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqU6hPdE-7UYgPOWpZzftl8qOnfHBMhz8cVSDCURvujb89Mio69VaykaaM8FQ20srOiVU_3fv_bO-ILCGiy5jz3pnQq7YLDL46mkb91vApxWe2forHJYsWNzm5avcnuVLewALFQkwmtg/s1600/1xronia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqU6hPdE-7UYgPOWpZzftl8qOnfHBMhz8cVSDCURvujb89Mio69VaykaaM8FQ20srOiVU_3fv_bO-ILCGiy5jz3pnQq7YLDL46mkb91vApxWe2forHJYsWNzm5avcnuVLewALFQkwmtg/s400/1xronia.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
<br /><div style="text-align: center;">
<br />Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ' τις φυλακές Κορυδαλλού στις 23.30 στο πάρκο επί της λεωφόρου Γρ. Λαμπράκη. <br /><br />ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ<br /></div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-53262598537578111722016-12-15T12:06:00.001+02:002016-12-15T12:08:00.277+02:00Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι ~ Αλφρέντο Μ. Μπονάνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι στις 17 Μαΐου 1972, έξω από το σπίτι του στην οδό Χερουβίνι 6 στο Μιλάνο, στις 9 και 15 το πρωί. Αυτή η δήλωση είναι σοβαρότατη, όχι για τις δικαστικές της επιπλοκές, για τις οποίες δεν δίνω δεκάρα, αλλά για αρκετούς άλλους λόγους, και σε αυτούς τους λόγους θέλω να επιστήσω την προσοχή του αναγνώστη μου...</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Βασικά, εάν σταματήσουμε για ένα λεπτό και σκεφτούμε τι υπάρχει για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Ξυπνάμε το πρωί, παίρνουμε πρωινό στα γρήγορα, τρέχουμε στο σχολείο, στη δουλειά, στην κοντινότερη πλατεία για να συναντήσουμε κάποιους φίλους, με δυο λόγια, ο καθένας στις δικές του καθημερινές ασχολίες. Το βραδάκι επιστρέφουμε και πέφτουμε στο κρεβάτι, σχεδόν ότι κάναμε και το προηγούμενο βράδυ, όπου μπορούμε να νοιώθουμε σίγουροι απέναντι στα διάφορα γεγονότα που έχουμε δει να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ολόκληρη τη μέρα. Τη στιγμή που θα συμβεί κάποιο γεγονός, όσο απλό κι αν είναι αυτό, όπως ο καφές που ήπιαμε το πρωί στο μπαρ, όλα όσα περικλείουν το γεγονός, γίνονται συγκεχυμένα, τείνουν να χάνονται μέσα στη λεπτομέρεια, και εξαφανίζονται σε μια στείρα επιθυμία για το συγκεκριμένο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Στο τέλος θυμόμαστε τι συνέβη,ότι έχουμε κάνει, αλλά οι διαβεβαιώσεις για το κάθε ξεχωριστό γεγονός είναι τόσο ανεπαρκείς που μας κάνουν να καταλήγουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Αλλά πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Θα μπορούσε να πει κάποιος. Η απάντηση είναι απλή. Είμαστε σίγουροι μόνο, πάντα εντός δεδομένων ορίων, για αυτό που μας ενδιαφέρει στ' αλήθεια, για ότι βρίσκεται πολύ κοντά στα προσωπικά μας συναισθήματα, ανάγκες επιθυμίες, όνειρα, σχέδια που μας δίνουν μια γροθιά στο στομάχι. Θυμόμαστε μόνο τις γροθιές στο στομάχι. Η ζωή, από μόνης της δεν μας δίνει πολλές γροθιές στο στομάχι, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Σκεφτείτε πως θα ήταν να ζούσατε, μονίμως, μια ζωή ακραία συναισθηματική, σε σημείο έκρηξης σχεδόν, κατακλυσμένη από αδρεναλίνη. Λίγη ηρεμία, παρακαλώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αλλά επειδή δεν είμαστε "τέρατα υπομονής", αλλά άντρες και γυναίκες που ανυπομονούν να ζήσουν αυτή τη ζωή τείνουμε να κοιτάμε τα πράγματα με έναν πιο επιλεκτικό τρόπο. Φιλτράρουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, όχι μόνο αυτά που βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια, αλλά και εκείνα που το μεγάλο σύγχρονο δεκανίκι των εφημερίδων και της τηλεόρασης μας δίνει τη δυνατότητα να συλλάβουμε, ακόμα και πράγματα που συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά, τόσο απομακρυσμένα στο χώρο αλλά τόσο κοντινά σα να συνέβησαν στην αυλή του σπιτιού μας.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Τέτοιου είδους πράγματα τα έχουμε συνηθίσει, αλλά υπάρχουν και κάποια μας επηρεάζουν πιο βαθιά. Τι σημαίνει να σε επηρεάζει κάτι και μάλιστα να σε επηρεάζει σε βάθος; Σημαίνει ότι μένουμε με το στόμα ανοιχτό, με μια αίσθηση πόνου, αγωνίας, αγανάκτησης, αηδίας,- που είναι μια ίδια κατάσταση με αυτή της ευτυχίας, ενθουσιασμού, μέθης κλπ, ως βιολογικοί μηχανισμοί που απελευθερώνει ο οργανισμός μας. Αυτά τα γεγονότα μας διαπερνούν και κλειδώνονται μέσα στη βεβαιότητά μας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Γνωρίζω πολύ καλά ότι απόλυτη βεβαιότητα δεν υπάρχει, με την έννοια του αντικειμενικού και έγκυρου για όλους, εάν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αλλά όταν το αίμα βράζει μέσα στις φλέβες μας για τους 15 νεκρούς που έγιναν κομματάκια στην κεντρική αίθουσα της αγροτικής τράπεζας στην πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο <b>(1)</b>, ακόμα και αν περνούσαν 100 χρόνια, την ίδια βεβαιότητα θα νοιώθαμε αυτή του καταφρονητέου, που μόνο οι άθλιοι υπηρέτες του κράτους θα μπορούσαν να πετύχουν. Για αυτό το είδος της βεβαιότητας θέλω να μιλήσω. Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Πινέλλι<b>(2)</b> να εκπαραθυρώνεται από το γραφείο του επιθεωρητή Καλαμπρέζι στο αστυνομικό τμήμα στην οδό Φατεμπένεφρατέλι στο Μιλάνο, μου ανάβουν τα αίματα.</span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Οπότε, είμαι σίγουρος και για αυτό. Δεν μπορούν να με πείσουν οι χιλιάδες τσαρλατάνοι δικολάβοι που συνωμοτούν για να μου εξηγήσουν τους λόγους που ο κακομοίρης ο αστυνομικός επιθεωρητής έμεινε έκπληκτος από το δυνατό σάλτο του Πινέλλι στο νυχτερινό αέρα του Μιλάνου. Ούτε καν χρειάζεται να διαβάσω τις καταθέσεις των συντρόφων που κρατούνταν στα διπλανά γραφεία, που άκουσαν την ανάκριση να αγριεύει, και τις βρισιές πριν και μετά από το φόνο του Πινέλλι. Αυτές οι μαρτυρίες δεν προσθέτουν τίποτα στη δική μου βεβαιότητα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Με τον ίδιο τρόπο, δεν αναιρούν τίποτα οι αθωώσεις του δικαστηρίου, οι παιδικές διακηρύξεις των νέων που έχουν μεγαλώσει στη σκιά της πατρικής ενοχής, ή η καταϊδρωμένη ανάμνηση μιας χήρας για την οποία δεν έχω νοιώσει ποτέ καμία συμπόνια.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ένας αποφασισμένος άντρας, σίγουρος για τον εαυτό του, πρωταγωνιστική καρικατούρα κινηματογραφικής ταινίας, κυρίαρχος της κατάστασης. Αυτός ήταν το πρόσωπο κλειδί του αρχηγείου της αστυνομίας του Μιλάνο την ώρα που έσκασαν οι βόμβες. Αυτός ήταν που ανέλαβε να ασχοληθεί με τα γεγονότα, που ίσως τον ξεπερνούσαν, αλλά σίγουρα δεν μπόρεσε να πείσει κανέναν, καλά καλά ούτε για τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά για ποια ορθότητα μπορεί να είναι ικανός ένας μπάτσος, πόσο μάλλον ένας μπάτσος που θέλει μα κάνει καριέρα με κάθε κόστος;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Κανένας πια, δεν μιλά για αυτό το άτομο με σαφήνεια και μιας και δεν κατάφερε να γίνει μύθος, περισσότερο μοιάζει με φάντασμα. Με τον καιρό θάφτηκε η περσόνα του, ο θάνατος φαίνεται να λύανε τα χαρακτηριστικά του σε μια εικονογραφία κρατικού μάρτυρα. Ο κακόμοιρος ο Καλαμπρέζι, 34άρων ετών, σωστός κύριος, με έγκυο γυναίκα και δυο παιδάκια. Με διαμέρισμα στον τρίτο όροφο, στον αριθμό 6 της οδού Χερουβίνι, ένα φτηνό σπίτι. Μετά το θάνατό του η γυναίκα του περιμένει σχεδόν ένα χρόνο για να λάβει 156.000 λιρέτες σύνταξη το μήνα. Τι κρίμα!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αλλά ο κακόμοιρος ο Καλαμπρέζι είδε τη ζωή αλλιώς. Ήθελε να είναι νικητής, έπαιξε βρώμικα, και είχε καταφέρει χτίσει γύρω του τη φήμη του σκληρού άντρα, του ανίκητου. Ήταν πάντα στο προσκήνιο, συνέτριψε κάθε ανταγωνισμό,οι συνεργάτες του τον μισούσαν, οι ανώτεροί του τον φοβόταν. Άνθρωπος του καράτε και οπαδός της δύναμης, ήταν τέτοιος υποκριτής με όλους που κατάφερνε να περνάει ως συναισθηματικός, αληθινός καθολικός,ένας θεοσεβούμενος άνθρωπος. Βασικά, αυτό το έμαθε στην Αμερική, όπου δούλεψε για τη ΣΙΑ. Μια εμπειρία που την είχαν αποκτήσει μόνο λίγοι σούπερ-μπάτσοι εκείνη την εποχή στην Ιταλία.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Στις πυρετώδεις μέρες που ακολούθησαν τη σφαγή του Μιλάνο όλοι φοβούνταν όλους. Για πρώτη φορά η μυρωδιά του τρόμου άρχισε σοβαρά να διεισδύει στον επαρχιακό, ανάλαφρο αέρα της χώρα μας. Ακόμα, αυτή η βιομηχανική πόλη, κατεξοχήν, δεν είχε ποτέ γνωρίσει πραγματικά, μια εποχή όπως αυτή που επρόκειτο να ακολουθήσει. Και ο κόσμος περίπου ένοιωσε στο πετσί του αυτή την τραγική συζήτηση που θα άνοιγε.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Γιατί ο Πινέλλι; Δεν ξέρουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ. Θα μπορούσε να είχε συμβεί σε κάποιον άλλο σύντροφο. Η απόπειρα εκπαραθύρωσης από το γραφείο του Καλαμπρέζι είχε ξανασυμβεί πριν από μήνες με τον Μπράσι και θα μπορούσε να ήταν αυτός που στραβοπάτησε έξω από το παράθυρο. Αυτός όμως τη γλύτωσε. Οι βόμβες στη Φιέρα του Μιλάνο δεν ήταν φαίνεται της ίδιας σπουδαιότητας με αυτές της Πιάτσα Φοντάνα.<b>(3)</b></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ήταν δική του δουλειά να χαλκεύσει όσο καλύτερα μπορούσε την εκδοχή των αναρχικών,ήταν ο ειδικός των αναρχικών του Μιλάνο, και όλων όσων είχαν σχέσεις με τους Μιλανέζους συντρόφους. Ποιος θα μπορούσε καλύτερα από αυτόν να ενώσει τα νήματα μιας ιστορίας που είχε ήδη ξεκινήσει με τον Βεντούρα, με την έκδοση αναρχικών κειμένων από ένα δηλωμένο φασιστικό εκδοτικό οίκο, που χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο; <b>(4)</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Βασικά, η απόφαση που αφορούσε στους αναρχικούς είχε δρομολογηθεί ήδη από μήνες, με απόδειξη τις βόμβες στη Φιέρα. Πολλοί σύντροφοι βρίσκονταν στη φυλακή ακριβώς εκείνη την περίοδο. Και απανταχού παρών, να ανακινεί τις καταστάσεις,ήταν ο κακόμοιρος ο Καλαμπρέζι με το κολλαριστό κοστούμι του, τη σκληρή εκπαιδευμένη του στάση, την κουλτούρα του (κουλτούρα που λέει ο λόγος, αλλά πάντα κατάφερνε να τσιμπήσει κάτι από εδώ και από κει), την ταχύτητα του στη λήψη αποφάσεων.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων. Ένας άνθρωπος που είχε δουλέψει για τη ΣΙΑ δεν μπορούσε παρά να είχε και την ταχύτητα των ανθρώπων της ΣΙΑ, αδίστακτοι και ψυχροί στην εκτέλεση της δουλειάς τους. Αυτά τα στερεότυπα κατέρρευσαν μόνο πρόσφατα, αποκαλύπτοντας ότι οι μυστικές υπηρεσίες, από τη ΣΙΑ μέχρι την Μ15, και την περιβόητη ΜΟΣΣΑΝΤ, δεν είναι παρά συμμορίες πληρωμένων δολοφόνων, προστατευμένων με την κρατική ασυλία,ένα μάτσο ανίκανοι και απροετοίμαστοι, που παίζουν με μέσα που κάποια στιγμή τους κάνουν να φαίνονται σπουδαιότεροι και ισχυρότεροι από ότι είναι στα αλήθεια.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Εκεί, ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι ήταν ένας από εκείνους τους μισθοφόρους και εγγυημένους δολοφόνους. Γύρω του είχε ταφεί ο μύθος του αχτύπητου, της αποφασιστικής εκείνης δύναμης που νικά όλα τα εμπόδια που του παρουσιάζονται.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ο μύθος αυτός "άρχισε να μπάζει" στη δίκη ενάντια στη "Lotta Continua", όπου φάνηκε ότι ο Καλαμπρέζι ήρθε σε δύσκολη θέση. <b>(5)</b> Κατηγορήθηκε ότι σκότωσε, ή τουλάχιστο ότι συμμετείχε στο φόνο του Πινέλλι, ακριβώς αυτό που λέμε τώρα. Οι κομπιαστικές του απαντήσεις στριφογυρίζουν ακόμα στο μυαλό αρκετών συντρόφων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η 17 του Μάη προμήνυε μια κακή μέρα για το σπουδαίο επιθεωρητή. Όλα φαίνονταν να βαίνουν φυσιολογικά, η συνήθης πρωινή ρουτίνα: πρωινό, αποχαιρετισμός στην έγκυο γυναίκα και τα δυο παιδάκια, δυο χρονών το ένα και 11 μηνών το άλλο, τι όμορφη οικογενειακή σκηνή!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ακόμα και ένας δήμιος έχει οικογένεια. Απίστευτο και όμως αληθινό. Και η οικογένεια του δήμιου βλέπει τη δουλειά του δήμιου όπως κάθε άλλου δημόσιου υπαλλήλου, πόσο μάλλον κάποιου με κύρος -η δουλειά απαιτεί μια ειδίκευση που δεν μπορεί να επιτύχει ο καθένας. Πίσω από τη μάσκα που κρύβει το δήμιο υπάρχει επίσης χώρος για τη γόνιμη σύζυγο και ένα μάτσο απογόνους. Αυτή την αποφράδα μέρα, περίπου στις 9 το πρωί, ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι βγαίνει στο δρόμο. Το πεπρωμένο του είναι εκεί, στις 9 και 15 ακριβώς, με τη μορφή δύο σφαιρών, πρώτα μία και μετά άλλη μία. Ιατρική αναφορά: μηνιγγικό-εγκεφαλικό κρανιακό ράγισμα που προκλήθηκε από σφαίρες που προήρθαν από πυροβόλο όπλο (δεξιά κρανιακή περιοχή). Το ασθενοφόρο ουρλιάζει μαινόμενο στους δρόμους της πόλης. Στις 9 και 37 ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι πεθαίνει στο νοσοκομείο του Σαν Κάρλο.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η αυτοψία στο σώμα του Πινέλλι εκτελέστηκε από τους καθηγητές Λουντόβι, Μαντζίλι και Φάλτζι. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν ξέρω. Κάποιοι κοινοί χασάπηδες; Δεν το νομίζω, τουλάχιστον ένας από αυτούς ήταν άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών όπως διέρρευσε μετά από κάποια χρόνια σε μια μικρή είδηση που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Γιατί αυτή η παρουσία; Διότι, για άλλη μια φορά δεν ένοιωθαν σίγουροι ότι όλα είχαν βρεθεί όπως έπρεπε (πολλοί άνθρωποι στο γραφείο του Καλαμπρέζι;) και ήθελαν να ξεμπερδεύουν όσο πιο γρήγορα γίνονταν, πετσοκόβοντας με μεγάλη βιασύνη ότι απέμεινε από το σύντροφό μας. Ένα είναι σίγουρο, ότι η δουλειά του Καλαμπρέζι ήταν ένα μακάβριο χάλι (ξαφνικά διέρρευσε ότι ο Πινέλλι φορούσε τρία παπούτσια, εκείνη των ιατροδικαστών έγινε άψογα. Μετά από αυτό, δεν ήταν δυνατό να γίνει κανένας συγκριτικός έλεγχος της σήμανσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ο Καλαμπρέζι, αφήνοντας την είσοδο του σπιτιού του, κατευθύνεται προς τη νησίδα στη μέση του δρόμου όπου ήταν παρκαρισμένα ένα Πρίμουλα και ένα Όπελ. Η πρώτη σφαίρα τον βρίσκει στο δεξιό ώμο, η δεύτερη σκίζει ένα μέρος από το κρανίο του. Το κενό ανάμεσα στο Φίατ και το Όπελ πλημμυρίζει αργά με αίμα.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Οι άνθρωποι που ήταν παρόντες δεν κατάλαβαν και πολύ γρήγορα τι έγινε, σχεδόν δεν αντιλήφθηκαν τους πυροβολισμούς. Στον ανοιξιάτικο αέρα ακούστηκαν σχεδόν σαν εξάτμιση κάποιου παλιού αυτοκινήτου. Μετά κάποιος εντοπίζει το σώμα που ήταν πεσμένο μπρούμυτα, το αίμα που συνεχίζει να απλώνεται σε ένα μαβί λεκέ. Καλούνται η αστυνομία, οι καραμπινιέροι, ένα ασθενοφόρο, τα συνηθισμένα σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως σε ένα παλιό παρωχημένο σενάριο. Μόνο που αυτή τη φορά κινητοποιήθηκαν και τα υψηλά κλιμάκια της μιλανέζικης αστυνομίας. Τα μάτια του Γκουίντα γέμισαν δάκρυα. Ο παλαιοφασίστας δεσμοφύλακας, με μεγάλη εμπειρία σε εγκλήματα και βασανισμούς, συγκινείται, βλέποντας το σώμα του πιστού του συνεργάτη στο έδαφος, να κολυμπάει στο ίδιο του το αίμα.</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η κηδεία του "επιθεωρητή Παράθυρο", όπως έμεινε γνωστός, είναι πολυδάπανη, με πλήθος από στεφάνια. Φέρνουν τη σωρό στην εκκλησία. Ο βοηθός του αρχιεπισκόπου του Μιλάνο διεξάγει τη νεκρώσιμη ακολουθία: "Λαμπρό παράδειγμα αφοσίωσης στο καθήκον".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Είναι εκπληκτικό το πως αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιώθουν καμιά σεμνότητα. Ο καρδινάλιος Κολόμπο, αναφερόμενος σε μια δημόσια δήλωση της κυρίας Τζέμα Καλαμπρέζι, δηλώνει: " Το ομορφότερο λουλούδι που άνθησε μέσα στο αίμα του δολοφονημένου επιθεωρητή είναι η συγχώρεση της χήρας." Απίστευτο!</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Συγχώρεση. Τι μαγική λέξη! Έπρεπε να περιμένουμε χρόνια για να το ακούσουμε να λέγεται ξανά, από άλλους, σε άλλες κουβέντες, αλλά πάντα αφορώντας το θάνατο του Καλαμπρέζι. Μα ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Για εκείνο το πρωινό του Μάη, μετά από αρκετά χρόνια, κάποιος φαίνεται να θυμάται κάτι. τι υπέροχα καταπληκτικός μηχανισμός είναι η μνήμη. Η μνήμη των μετανοημένων, τότε, δικαιούται μια μελέτη από μόνη της. Στην πόλη της Μάσα υπάρχει ένας άντρας που πουλάει κρέπες, που έχει έναν πάγκο με κρέπες, πιθανό να πουλάει κόκα κόλα και λεμονάδα, δεν ξέρω, τελοσπάντων, έχει τον αέρα ενός έντιμου μαγαζάτορα που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην. Μα κάτω από τη φαινομενική καλοσυνάτη του φύση καραδοκεί ένας επικίνδυνος εγκληματίας. <b>(6)</b> Επιπλέον, αυτός ο εγκληματίας μιλά, λέει ιστορίες, αφηγείται τι έκανε εκείνο το πρωινό της 17 Μάη του 1972 στην οδό Χερουβίνι, όταν κάθισε σε ένα αμάξι περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας. Αλλά ποιον περίμενε;</span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ο φίλος μας δίνει ένα όνομα, μετά άλλα δύο, κατηγορώντας τους ότι κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του Καλαμπρέζι. Ήταν μόνο συνεργός, ο οδηγός του φυσικού αυτουργού της πράξης. Αλλά έλα τώρα, μετανοημένε μου φίλε, είναι δυνατόν οι καραμπινιέροι να παίζουν την ίδια κασέτα και όλοι εκείνοι που δέχονται να γίνουν πληροφοριοδότες να λένε το ίδιο ποίημα; <b>(7)</b> Όπως και στην ιστορία με το κορίτσι στη δίκη της Ρώμης ενάντια στους αναρχικούς (που συνεχίζεται ακόμα στο κακουργιοδικείο), που ανάμεσα στα συνεχόμενα "δεν θυμάμαι" , απλά επαναλαμβάνει ότι έχει απομνημονεύσει από την αναφορά που ετοιμάστηκε από τους καραμπινιέρους; <b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">(</span>8)</b></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουν οι δικαστές, αυτό που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ο μετανοημένος, και είναι το γεγονός ότι εγώ γνωρίζω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι στις 17 Μαΐου του 1972, έξω από το σπίτι του στην οδό Χερουβίνι 6 στο Μιλάνο, στις 9 και 15 το πρωί. Και για να τελειώνουμε μια για πάντα. Ο μετανοημένος απλά παπαγαλίζει ένα πολύ καλό σενάριο. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Αυτό που παραμόνευε τον Επιθεωρητή στην οδό Χερουβίνι, ήταν η εκδίκηση.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Μια απόλυτη σιωπή καλωσόρισε το κορμί του Πινέλλι στην έξοδο του νεκροτομείου, στις 20 Δεκέμβρη του 1969. Ήταν τρεις και τέταρτο. Άρχισε να βρέχει. Πήγαμε προς την οδό Πρενέστε. Η γυναίκα του, η Λυσία, είχε στείλει ένα μήνυμα: "ειλικρινά επιθυμώ η κηδεία του Πίνο Πινέλλι, αν και ανοιχτή προς όλους τους φίλους που θέλουν να παρασταθούν, να γίνει με τρόπο εντελώς ιδιωτικό, χωρίς της συμμετοχή οργανωμένων ομάδων, αντιπροσωπειών ή συμβόλων".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Δεν ξέρω γιατί έκανε αυτή τη δήλωση, σίγουρα, όχι για τους λόγους που είχα και εγώ μέσα από την καρδιά μου καταλήξει: τα σύμβολα, τα πανό των ομάδων, και ίσως ακόμα και οι σημαίες που κυματίζουν, να ήταν εκτός τόπου. Θα υπήρχε μόνο μια μαύρη σημαία αλλά στο τέλος κατέληξαν να υπάρχουν περισσότερες από ότι χρειαζόταν. Σε ένα στεφάνι από λουλούδια υπήρχε μια μικρή φράση, οι "αναρχικοί δεν θα σε ξεχάσουν". Αναρωτήθηκα αν θα ξεχνούσαμε τον Πινέλλι, ή αυτό που έγινε. Η αμφιβολία αυτή έμεινε μαζί μου μέχρι το νεκροταφείο Ματζιόρε. Τάφος 434, τομέας 76. Εκεί, δεν είχα πια καμία αμφιβολία. Και μαζί μου, χίλιοι σύντροφοι που ήταν παρόντες. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Ο Καλαμπρέζι έπρεπε να πεθάνει.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η εκδίκηση είναι ένα θέμα αξιοπρέπειας. Το μέγεθος του γεγονότος δεν πρέπει να είναι μόνο ανάλογο με το θάνατο του Πιν<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">έ</span>λλι, και ίσως ούτε με τη σφαγή όπου 15 πέθαναν και 90 τραυματίστηκαν. Αυτή θα ήταν απλά μια νομική εξίσωση, ίσως λίγο μόνο πιο σωστή από αυτήν που προβλέπουν τα νομικά βιβλία. Και, κατά αυτήν την έννοια, δεν θα με ενδιέφερε.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η εκδίκηση είναι από μόνη της μια υπερβολή και όχι η επίθεση που εξαπολύει. Έτσι, βλέποντας τα πράγματα από την άλλη πλευρά, η δολοφονία του Καλαμπρέζι δεν ήταν μια ανάλογη εκδίκηση, σύμμετρη με τους θανάτους στην Πιάτσα Φοντάνα ή με το θάνατο του Πινέλλι. Ακόμα και έτσι αν δούμε τα πράγματα ξαναπέφτουμε στην ίδια νομική εξίσωση.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η εκδίκηση είναι λοιπόν υπερβολή. Όχι οφθαλμών αντί οφθαλμού, οδόντα επί οδόντος, που ήδη στη βιβλική μορφή τους συνιστούσαν έναν εξορθολογισμό της προηγούμενης εκδικητικής συμπεριφοράς που ήταν απρόβλεπτη, δηλαδή έναν πραγματικό ποινικό κώδικα, που στους περισσότερους φαινόταν, λαθεμένα, ως μια απλή εκδίκηση. Η υπερβολή που ενυπάρχει στην εκδίκηση αν δεν ξεχειλίζει μέσα στο αμέτρητο, στη βαρβαρική ακύρωση του εχθρού, στην εξόντωσή του ή, το λιγότερο στην πρόκληση τέτοιας ζημιάς που θα του μείνει αξέχαστη. Αν η εκδίκηση ήταν σύμμετρη, θα ήταν συνολικά το κοινωνικό σύστημα που θα την επέβαλλε και έτσι θα καλυπτόμουν από έναν κώδικα, ακόμα και άγραφο, αλλά κώδικα. Οι συνθήκες θα με υποχρέωναν να πάρω εκδίκηση, ακολουθώντας τους κανόνες, αλλιώς θα στρερούμουν εκδίκησης εάν δεν έπαιρνα εκδίκηση ή αυτό γινόταν με υπερβολικό τρόπο, με αποτέλεσμα τις καταστρεπτικές συνέπειες για τις ίδιες τις συνθήκες.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αντίθετα, εάν το κίνητρο για εκδίκηση ήταν η προσβεβλημένη αξιοπρέπειά μου, για αυτό και μόνο είμαι υπεύθυνος, και με αυτό, δηλαδή με το προσβεβλημένο κομμάτι του εαυτού μου, με τη συνείδηση μου, πρέπει να τα βρω. Και δεν υπάρχουν ημίμετρα με τον εαυτό μου, εγώ με τον εαυτό μου συνιστούμε μια αδιαχώριστη ενότητα, εγώ είμαι ο κόσμος, η ενότητα του κόσμου, και αυτός που προβάλει την αξιοπρέπειά μου ακυρώνει τον κόσμο, με καταστρέφει όπως η συνείδηση του κόσμου μέσω του εαυτού μου, και του αξίζει να φύγει από τον κόσμο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Φυσικά, αυτοί που μπορούν να αντιληφθούν τη βαθιά αίσθηση της αξιοπρέπειάς τους είναι λίγοι. Αυτό είναι το κρυφό μυστήριο κάποιας συμπεριφοράς που φαίνεται ανεξήγητη. Ο Νίτσε ένοιωσε ότι προσβλήθηκε η αξιοπρέπεια του ως άντρα μπροστά στο θέαμα ενός αμαξά που μαστιγώνει το άλογό του, και μη μπορώντας να αντισταθεί στη δολοφονία του κόσμου του από κάποιον αναίσθητο κτηνάνθρωπο, αποφασίζει να τον ακυρώσει από τον κόσμο, να ακυρώσει τον εαυτό του στην τρέλα. Για τον ίδιο λόγο, άλλοι σύντροφοι, μπροστά στην προσβολή της δικής τους αξιοπρέπειας ακυρώνουν τον κόσμο με άλλον τρόπο, ακυρώνουν τους εαυτούς τους αυτοκτονώντας.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αυτός ο τρόπος να βλέπεις τη ζωή εξελίσσεται και καταλήγει να γίνεται απαραίτητος, όταν κάποιος σταδιακά καταλάβει τη γελοιότητα των επίσημων κανόνων που καθιερώνουν την υποτιθέμενη κοινωνία, για να μην πω, για τους νόμους που φτιάχνουν τις συνθήκες της ύπαρξης του κράτους. Νόμοι και συμπεριφορές που μακροπρόθεσμα φαίνονται να είναι όχι μόνο όργανα του εχθρού με σκοπό να καταπνίξουν και να καταστήσουν απίθανη τη λίγη ελευθερία που ακόμα και σε μια ελεγχόμενη και διοικούμενη κοινωνία είναι δυνατό να επιτευχθεί, αλλά και μια καθ' αυτή αποκλίνουσα συμπεριφορά γίνεται πραγματικά διαστροφική ακόμα και όταν φαίνεται να υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Η κριτική της καθημερινότητας παράγει μια συνείδηση που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο οξεία και ευαίσθητη, πάντα πιο επίμονη στην ανακάλυψη απώτερων πεδίων απελπισίας και απομόνωσης. Όλα γύρω προκύπτουν κατά αυτόν τον τρόπο, οι κοιν<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">οί</span> τόποι του δημοκρατικού δυνατοτισμού, οι ψευδαισθήσεις της πολιτικής, η θετικότητα του ιστορικού κινήματος, οι θεσμικές παραχωρήσεις, η απάθεια συγκεκριμένων παραδοχών. Αν η συνείδηση κάποιου είναι ικανή να διεισδύσει αυτό το κρυστάλλινο πεδίο της μεγαλύτερης δυνατής διαύγειας, αν ανακαλύψει το πλέγμα που συνιστά τον ιστό των κοινωνικών σχέσεων, - αυτό το ανεπαίσθητο και σχεδόν δυσνόητο πλέγμα που συχνά καλύπτεται με τα λαχταριστά χρώματα της προσφοράς με την οποία η μιζέρια της κυριαρχίας μεταμφιέζεται, - τότε αυτός καταφέρνει να ξεκαθαρίσει αυτή την άχρονη νύχτα, τότε νοιώθει προσβεβλημένος, βαθιά προσβεβλημένος. Είναι η προσβολή χιλιάδων χρόνων σκλαβιάς και εγκλεισμού, χιλιάδων χρόνων μαρτυρίων και γενοκτονίας, χιλιάδων χρόνων υποταγής σε μερικές ομάδες κυρίαρχων. Από το παρελθόν, δεν αξίζει να σωθεί τίποτα, δεν μου έχει δοθεί τίποτα, και δεν έχω καταφέρει να αρπάξω τίποτα από τον εχθρό, παρά μόνο, την εικόνα των ανταγωνιστικών παραχωρήσεων που στοχεύουν να με κάνουν να πάω στο μπουφέ, ακόμα και για μερικά ψίχουλα, για την οριακή αναγνώριση της κοινωνικής θέσης, για μερικά σιρίτια στο μπερέ, για μια υπόκλιση από κουτοπόνηρους που πιστεύουν ότι είναι οι εξυπνότεροι.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Μπορείς και πάλι, να σκέφτεσαι χρόνια και χρόνια πάνω σε αυτό το πρόβλημα, να διαβάζεις και να σκέφτεσαι, μέχρι να νοιώσεις κουρασμένος και θλιμμένος, και δεν υπάρχει μια σελίδα, μια λέξη, μια χειρονομία αντρός ή γυναικός κοντά σου που να λέει κάτι ξεκάθαρο, οριστικά ξεκάθαρο. Μπορείς να κωπηλατείς στο σκοτάδι για χρόνια μέχρι να εξαντληθείς -σαν τον κατάδικο κάποιου καιρού-, μέχρι να πέσεις νεκρός πάνω στο κουπί χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αντίθετα, μπορεί ένα γεγονός για μια στιγμή να σε κάνει να δεις το τέλος του δρόμου, που μπορεί ακόμα να σε κάνει να δεις από τι είναι πραγματικά φτιαγμένος ο εχθρός, από τι είναι φτιαγμένος, από ποιο φλογερό μείγμα έχει αναδυθεί η ψυχή του. Αν ένα τέτοιο γεγονός συμβεί, και αν είσαι κι εσύ εκεί, μαζί με πολλούς άλλους σαν και εσένα, ανθρώπους που ξέρεις ότι ζουν την ίδια τραυματική εμπειρία, και τους βλέπεις, μεγαλόσωμους άντρες με ροζιασμένα χέρια, παιδιά που προσπαθούν να είναι άνετα, ώριμες γυναίκες με τις σκέψεις τους στα χρόνια του πολέμου, στους μακελεμένους γιους, νέοι άνθρωποι που βλέπουν την αγάπη τους που αποστρέφονται ως ένα σημάδι της αγνότητας του κόσμου, σχεδόν βρωμισμένοι από όλη αυτή την υπεροψία, και τους βλέπεις, όλους με δάκρυα στα μάτια τους, ανήμπορους αλλά με τεντωμένους μυς. Εάν συμβεί αυτό το γεγονός μπροστά σου, δεν είναι πια ένα γεγονός, ένα συμβάν όπως τόσα άλλα (εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν, σκοτωμένοι βάρβαρα και μεταφέρονται με βιασύνη στο νεκροταφείο), αλλά εκείνο το γεγονός έχει μια διαφορετική φόρτιση, κουβαλά μέσα του μια ένταση που δεν θα σε αφήσει ήσυχο, σε ξυπνά μέσα στη νύχτα ιδρωμένο και, ενώ κάθεσαι στο κρεβάτι σου, αναρωτιέσαι τι κάνεις στο κρεβάτι, και αν ίσως είσαι εσύ που δεν έχεις πεθάνει και στριφογυρνάς στον τάφο σου, ενώ το να είσαι ζωντανός, πολύ ζωντανός, είναι ακριβώς ο Πινέλλι, με το αφελές μούσι του σιδηροδρομικού εργάτη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να φαίνεται ως μια λίστα αισθήσεων που βγήκαν από έναν προωθημένο εγκέφαλο, από εμένα, που πρέπει να ομολογήσω, ότι εκείνο το απόγευμα στο νεκροταφείο Ματζιόρε, στον τάφο 434, χωρίς να ντραπώ ξέσπασα σε δάκρυα. Και, αν είναι οι αναμνήσεις που νοιώθει κάποιος λόγω μιας συναισθηματικής κατάστασης της στιγμής, και συχνά εκείνες οι προωθημένες συναισθηματικές καταστάσεις, που μη μπορώντας να εκφραστούν εκείνη τη στιγμή με έναν πρακτικό τρόπο (χτυπώντας έναν μπάτσο, για παράδειγμα), μετατρέπονται σε μια σύγχυση που κάνει κάποιον να ξεσπάσει σε κλάματα. Και, συμφωνώ. Αλλά αν σκεπτόμαστε έτσι χάνουμε κάτι σημαντικό, περιορίζουμε τα πάντα σε ένα σύνολο ανθρώπων -ατόμων που βιώνουν ατομικά συναισθήματα, και μπορεί να παραμερίζουν την ουσία, αυτήν την εξαιρετικά ουσιαστική δύναμη που απορρέει από πολλούς ανθρώπους που έχουν την ίδια συναισθηματική αίσθηση, προερχόμενη από πανομοιότυπα συναισθήματα (που δεν ταυτίζονται, τουλάχιστον αυτό το ξέρω), και αισθάνονται να έλκονται ο ένας από τον άλλο ως ένα ομογενές σύνολο που δεν θα χρειάζεται συμφωνίες ή γραπτά συμβόλαια ή επιταγές για να υπάρχει. Ξαφνικά, αυτή η συλλογική δύναμη αναδύεται και εκεί, χειροπιαστή, μπορώ να αφεθώ στις υποδείξεις της, να κατευθύνω το βλέμμα μου εκεί που θα μου υποδείξει.Να δω με τα μάτια της που είναι φτιαγμένα από χιλιάδες κόρες, αυτό που τα φτωχά κοντόφθαλμα μάτια μου δεν μπορούν να δουν. Να θυμηθώ αυτό που το φτωχό μου μυαλό δεν μπορεί να θυμηθεί από μόνο του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ξαφνικά, σαν από το κεφάλι του Δία, οπλισμένη μέχρι τα δόντια, αναδύεται η ιδέα της δικαιοσύνης. Αλλά είναι μια πολύ παράξενη ιδέα, γιατί δεν βασίζεται σε <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">κ</span>α<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">μιά</span> συμφωνία, σε καμιά τάξη. Δεν είναι μια ιδέα που να θέλει να μπουν όλα στη θέση τους, να ανταλλάξει το πτώμα του Πινέλλι με αυτό του Καλαμπρέζι, δεν υπάρχουν ανταλλάξιμα προϊόντα. Δεν είναι μια ιδέα που θέλει να εγγυηθεί επαναστατική δράση, θεωρούμενη κατά κανόνα μια νομιμοποίηση της συνέχειας: τι πίστη μπορεί να έχουν οι εκμεταλλευόμενοι στους επαναστάτες που επιτρέπουν να τους πετάνε έξω από ένα παράθυρο σαν ένα δεμάτι παλιά ρούχα χωρίς καμία αντίδραση. Όχι, ούτε καν αυτό. Δεν είναι μια ιδέα που θέλει να γίνει γνωστή, να την οικειοποιηθούν οι άνθρωποι, τόσο πολύ που να μην υπήρχαν αναλήψεις ευθύνης ή πολιτική φλυαρία από συγκεκριμένες οργανώσεις κάθε είδους, και για να το πούμε αυτό περίπου εκείνη την εποχή ανθούσε ένας αριθμός από δομές. Δεν είναι μια ιδέα που τοποθετείται πάνω από τις άλλες για να ανακαλέσει τη διαταραγμένη τάξη της συμπεριφοράς έξω από τους κανόνες, -για τις απάτες που έκανε ο συγκεκριμένος επιθεωρητής Καλαμπρέζι-, και εντέλει, δεν συνηθίζεται, κάποιος που κρατείται στο αστυνομικό τμήμα να εκπαραθυρώνεται κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αν αυτός ο κόσμος βασίζεται στην υπολογισμένη δικαιοσύνη, στους αριθμητικούς υπολογισμούς της αιτίας και του αποτελέσματος, μιας τιμωρίας για τη ζημιά που έγινε και να κάνεις ζημιά για τον τραυματισμό που προκλήθηκε, είναι ένας κόσμος που δεν έχει σχέση με την ιδέα της δικαιοσύνης που προήλθε συλλογικά εκείνη τη στιγμή, εκείνο το απόγευμα στο νεκροταφείο Ματζιόρε στο Μιλάνο. Ήταν εκεί τότε που εκείνο το απόγευμα, χωρίς να το θέλει ή να το ξέρει κανείς, αναδείχτηκε μια ιδέα της δικαιοσύνης που πριν δεν υπήρχε, μια ιδέα που αγνοεί και γελοιοποιεί την ατομική επιθυμία, την ατομική φαντασίωση που καλλιεργήθηκε χωρίς αμφιβολία από σχεδόν όλους τους παριστάμενους, αλλά όπως όλες οι επιθυμίες και οι φαντασιώσεις, λίγο λίγο, με την επιστροφή στην κανονικότητα, εξαφανίστηκε μέσα στο τίποτα.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αντίθετα αυτή η ιδέα δικαιοσύνης (που κάποιος θα την όριζε "προλεταριακή" εάν, όπως σωστά αναφέρθηκε, αυτός ο όρος δεν κουβαλούσε τη σκουριά χιλιάδων ετών που τον έφτασε να είναι άχρηστος) που μην ξέροντας πως να την πούμε, θα συνεχίσουμε να τη λέμε έτσι, απλά δικαιοσύνη, αυτή η ιδέα της δικαιοσύνης έχει συνεχίσει το δρόμο μέσα σε όλους μας, μας έχει κρατήσει ενωμένους, σύντροφοι που δεν έχουμε ποτέ βρεθεί στενά και ήταν παρόντες εκεί αυτό το απόγευμα, που τους ξαναείδα ελάχιστα κάπου αλλού, απασχολημένους σε άλλες υποθέσεις, αυτοί και εγώ, σύντροφοι που, ας το πούμε ξεκάθαρα, έχω ελάχιστη εκτίμηση για αυτούς, για να μην πω αποστροφή και απέχθεια, λοιπόν για το απλό γεγονός ότι βρίσκονταν και εκείνοι εκεί αυτό το απόγευμα, κάθε <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">φ</span>ορά που με καλεί η μακρινή αλλά πολύ ζωντανή φωνή της δικαιοσύνης, βάζοντας την καρδιά μου να αδημονεί, σχεδόν αρχίζω να νοιώθω κοντά με αυτούς τους συντρόφους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Αυτός είναι ο λόγος που ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέ<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">ζ</span>ι στις 17 του Μάη του 1972, έξω από το σπίτι του στην οδό Χερουβίνι 6, στο Μιλάνο, στις 9 και τέταρτο το πρωί. Αυτοί οι χιλιάδες, και περισσότεροι σύντροφοι που ήταν εκεί στον τάφο 434, τομέας 76, στο Νεκροταφείο Ματζιόρε του Μιλάνο, όλοι εμείς πατήσαμε τη σκανδάλη.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε.</span></b></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Όμορφε Λουγκάνο, αντίο...</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>1.</b> Στις 12/12 του 1969 στις 4.37μμ, εκρήγνυται μηχανισμός στην εθνική αγροτική τράπεζα στην πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο σκοτώνοντας 17 και τραυματίζοντας 88 άτομα. Μια δεύτερη βόμβα βρέθηκε στην εμπορική τράπεζα της Ιταλίας στην πιάτσα Ντέλα Σκάλα στο Μιλάνο όπου και έγινε ελεγχόμενη έκρηξη από τους πυροτεχνουργούς της αστυνομίας. Στη Ρώμη στις 4.55μμ στη Βία Βένετο θα σκάσει ακόμα μια βόμβα, κοντά στην εθνική-εργατική τράπεζα τραυματίζοντας 13 άτομα. Άλλες δύο βόμβες εκρήγνυνται και πάλι στη Ρώμη στις 5.20 και 5.30 αντίστοιχα, η μια απέναντι από το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη στην πιάτσα Βενέτσια και η δεύτερη στο μουσείο Αναγέννησης, τραυματίζοντας 4 άτομα.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>2.</b> Οι έρευνες για τη βομβιστική επίθεση στην πιάτσα Φοντάνα από την αρχή στοχεύουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τους αναρχικούς. Την ίδια μέρα προσαγάγεται και επί τρεις ημέρες ανακρίνεται ο αναρχικός σιδηροδρομικός εργάτης Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλλι, ο οποίος θα βρεθεί νεκρός, πέφτοντας από τον 4ο όροφο του γραφείου του επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>3.</b> Στις 25/4 του 1969 στην εμπορική έκθεση του Μιλάνο, σκάει μια βόμβα τραυματίζοντας 6 άτομα. Άλλη μια εντοπίζεται στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνο. Ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι στρέφει και πάλι τις έρευνες προς τους αναρχικούς. Μετά από χρόνια θα καταδικαστούν για αυτές τις ενέργειες δύο νεοφασίστες ο Franco Freda και ο Giovanni Ventura. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>4.</b> Αργότερα για τις βομβιστικές επιθέσεις στην πιάτσα Φοντάνα κατηγορήθηκαν ως ύποπτοι ο γνωστός αντικομμουνιστής, οπαδός της "στρατηγικής της έντασης" και μετέπειτα πεθερός του δημάρχου της Ρώμης, Alemanno, ο Pino Rauti,ο νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie, ο διανοούμενος και καθοδηγητής της μεταπολεμικής ακροδεξιάς Franco "Giorgio" Freda, και άλλοι ακροδεξιοί νεοφασίστες όλοι τους με διασυνδέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες και το παρακράτος. Επίσημα δεν καταδικάστηκε ποτέ κανείς. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>5.</b> Το 1970, ο Καλμπρέζι μηνύει την εφημερίδα " Lotta Continua" για συκοφαντική δυσφήμηση λόγω του ότι τον παρουσίαζε ως τον φυσικό αυτουργό της δολοφονίας του Πινέλλι. Η δίκη αυτή θα μετατραπεί σε κατηγορητήριο ενάντια στον Καλαμπρέζι που με νομικίστικους ελιγμούς θα καταφέρει να την κερδίσει. Η δίκη αυτή θα γίνει η αιτία για να ανοίξει και πάλι ο φάκελος της δολοφονίας του Πινέλλι. </i></span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><b>6.</b> 16 χρόνια μετά την εκτέλεση του Καλαμπρέζι, εμφανίζεται "μετανοημένος" ο Leonardo Marino, όπου και ισχυρίζεται ότι οι εκτελεστές του επιθεωρητή είναι ο Ovidio Bompressi και εντελοδόχοι οι Giorgio Pietrostefani και Adriano Sofri, στελέχη της Οργάνωσης "Lotta Continua" ενώ για τον εαυτό του ισχυρίζεται ότι οδηγούσε το αυτοκίνητο διαφυγής. Μετά από συνεχόμενες δίκες θα καταδικαστούν οι τρεις πρώτοι με ποινές κάθειρξης 22 χρόνια ενώ ο Marino με 11.</i></span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>7. Pentiti (μετανοημένοι)</b> : Ειδική νομική ρύθμιση (δεκαετία 80) που μεταχειρίζεται </span></i><i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span class="st"><i>ευνοϊκά </i></span>εκείνους που είτε θα μετανοήσουν, είτε θα συνεργαστούν με τις αρχές στην παροχή πληροφοριών και όσους ήταν διατεθειμένοι να αποκηρύξουν τη δράση τους και τον ένοπλο αγώνα. Όσον αφορά τους φυλακισμένους που δεν θα προδώσουν τις επιλογές τους, το κράτος θα είναι δικαιολογημένο στη χρήση της χειρότερης καταστολής. </span></i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>8. Υπόθεση</b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b> Marini</b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">: Με βάση τη μαρτυρία της μετανοημένης Namsetci, 6 <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">αναρχικοί καταδικάζονται με την κατηγορία της ένοπλης οργάνωσης με ανατρεπτική δράση.</span></span></span> </span></i></span><br />
<span style="font-size: large;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><i><b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αυτές οι σελίδες είναι η εισαγωγή του βιβλίου "Io so chi ha ucciso il commissario Luigi Calabresi", του Αλφρέντο Μ. Μπονάνο που γράφτηκε το 1998. Μεταφράστηκε ΄και κυκλοφόρησε στην Αθήνα και αλλού το ζοφερό Οκτώβρη του 2013, από ανώνυμους αντιεξουσιαστές. Τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα από την τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta. </span></b></i></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-90569066446357559542016-11-25T14:23:00.001+02:002016-11-25T14:23:26.808+02:00Έξω από αυτήν τη Μάσκα (παίρνοντας θέση μπροστά σ' ένα πορτρέτο) ~ Ουώλτ Ουίτμαν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
1 <br /><br />
Έξω από αυτήν την κυρτωμένη, χοντροκομμένη Μάσκα,<br /> (Όλες οι ευθειότερες, οι ομοιότερες Μάσκες απαρνημένες - αυτή προτιμημένη,)<br /> Τούτη η κοινή αυλαία του προσώπου, περικλεισμένη σε μένα για εμένα,<br />
σε σένα για εσένα, σε κάθε έναν για καθέναν,<br /> (Τραγωδίες, λύπες, γέλιο, δάκρυα - ω ουρανέ!<br /> Τα παθιασμένα, συρρέοντα έργα που αυτή η αυλαία έκρυψε!)<br /> Αυτό το λούστρο απ' του Θεού τον γαληνότερο, τον πιο καθάριο ουρανό,<br /> Αυτή η μεμβράνη από του Σατανά τον κοχλαστό τον λάκκο,<br /> O χάρτης της γεωγραφίας ετούτης της καρδιάς<br />
-αυτή η απέραντη μικρή χώρα-<br />
αυτή η άηχη θάλασσα<br /> Έξω από τις περιελίξεις αυτής της σφαίρας,<br /> Αυτό το πιο δαιμόνιο ουράνιο σώμα από του ήλιου ή της σελήνης<br />
-από του Δία, της Αφροδίτης, του Άρη.Αυτή η συμπύκνωση του Σύμπαντος-<br />
(μάλιστα, να εδώ το μόνο Σύμπαν, εδώ η ιδέα,<br />
όλη σ' αυτή τη μυστηριακή αδραξιά σφιγμένη)<br /> Αυτά τα σκαλισμένα μάτια, που αστράφτουν προς τα σένα,<br />
να περαστούν στους μέλλοντες καιρούς,<br /> Να εκτοξευτούν και να στροβιλιστούν πέρα για πέρα στο γειρτό,<br />
περιστρεφόμενο διάστημα-από αυτά για να πηγάσει,<br /> Προς Εσένα, όποιος και νά 'σαι-ένα Βλέμμα.<br />
<br />2 <br /><br />
Ένας Ταξιδευτής σκέψεων και χρόνων,ειρήνης και πολέμων.<br /> Νεότητας από καιρό εξοδεμένης, και μέσης ηλικίας που ξεπέφτει,<br /> (Όπως ο πρώτος τόμος μιας ιστορίας που μελετήθηκε<br />
κι αφέθηκε στην άκρη, και αυτός εδώ ο δεύτερος,τραγούδια,<br />
αποκοτιές, καιροσκοπίες, που πάνε για να κλείσουν,)<br /> Αργοπορώντας μια στιγμή, εδώ και τώρα, σ' Εσένα αγνάντια Εγώ γυρίζω.<br /> Όπως στο δρόμο, ή σε μια πόρτα κουφωτή, τυχόν, ή παραθύρι ανοιχτό.<br /> Στέκοντας, χαμηλώνοντας, γυμνώνοντας την κεφαλή μου, ειδικά Εσένα χαιρετώ.<br /> Να σύρω και να σφίξω την Ψυχή σου, για μια φορά, αδιάρρηκτα με τη δική μου.<br /> Κι έπειτα να ταξιδέψω, να ταξιδέψω εμπρός. <br />Ω Εαυτέ μου! Ω Ζωή! <br /><br />
Ω εαυτέ μου! ω ζωή!... των ερωτημάτων αυτών που επαναλαμβάνονται.<br /> Των ατελείωτων τρένων,των απίστων πόλεων έμπλεων με τους ανόητους.<br /> Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου,<br />
(καθώς ποιός περισσότερο ανόητος από εμένα, και ποιός περισσότερο άπιστος;)<br /> Ματιών που μάταια ποθούν το φως - των επονείδιστων στόχων -<br />
του αγώνα που αέναα ξαναρχίζει.<br /> Των φτωχών εκβάσεων των πάντων<br />
-των βραδυκίνητων και ρυπαρών όχλων που βλέπω γύρω μου.<br /> Των αδειανών και άχρηστων χρόνων της αδράνειας -<br />
με τον αδρανή εμένα συνυφασμένων.<br /> Το ερώτημα, ω εαυτέ μου!<br />
Τόσο λυπητερό, επανέρχεται.<br />
Τί το καλό μέσα σε αυτά, ω εαυτέ μου, ω ζωή;<br />
<br /> Απάντηση.<br />
<br />Ότι είσαι εδώ - ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα -<br /> Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται,<br />
και συ μπορείς να συνεισφέρεις μια στροφή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMpVYMOdQZWdhGzsN6gtobEOM6nv9ZjxtOYM0FQc3ws-SHNQsT1zbiGtETwnRPS21b2kIbNCHRrl9jlg2kuo5tl1EJG5aZI1i5ZKcLrTWgAcpO0Qx6uwxrvpnaaHvmk55DYlVmaNN4NOw/s1600/15032902_1802258183351871_2471733309851264487_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMpVYMOdQZWdhGzsN6gtobEOM6nv9ZjxtOYM0FQc3ws-SHNQsT1zbiGtETwnRPS21b2kIbNCHRrl9jlg2kuo5tl1EJG5aZI1i5ZKcLrTWgAcpO0Qx6uwxrvpnaaHvmk55DYlVmaNN4NOw/s400/15032902_1802258183351871_2471733309851264487_n.jpg" width="300" /></a></div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-29244492578482548932016-09-26T14:32:00.000+03:002016-09-26T14:32:18.068+03:00Άτιτλο ~ Ιορδάνης Τσακαλάκος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnx35Xkxr-rx_WHoO6N7aNxR1vCScT8nry4TG6odp_JLXZWfDpeKqfQUYsGT-5OrP0qcCje47Y79GWZMGKtKWs2Lr3RvrnJiA4UyWxVFqCPLYHLmCE3ohEHD7vS6KSrrX1QAO-vIOEED0/s1600/tumblr_mdqn651OtP1r0mpwpo1_500fdjsfs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnx35Xkxr-rx_WHoO6N7aNxR1vCScT8nry4TG6odp_JLXZWfDpeKqfQUYsGT-5OrP0qcCje47Y79GWZMGKtKWs2Lr3RvrnJiA4UyWxVFqCPLYHLmCE3ohEHD7vS6KSrrX1QAO-vIOEED0/s400/tumblr_mdqn651OtP1r0mpwpo1_500fdjsfs.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Ξημερώνει!όμως νιώθω τις πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπό μου<br /> Το χέρι μου απλωμένο στο ανοιχτό παράθυρο<br /> αντίσταση στην ταχύτητα κι ο αέρας μου χαΐδεύει τα δάχτυλα<br /> περνά ανάμεσα από αυτά και είναι σαν να με χαϊδεύουν<br /> σαν να πλέκονται μαζί μου εκατοντάδες χειραψίες που αντάλλαξα<br /> σαν να περνάνε ανάμεσα από τα δάχτυλά μου, πρόσωπα που άγγιξα<br /> σώματα που χάιδεψα, στιγμές που με άγγιξαν!<br /> Δεν σε ρωτάω πού πηγαίνουμε... κατά βάθος ξέρω!<br /> Ανοίγω τα μάτια και σου χαμογελώ... Φτάσαμε!<br /> Πλέκω τα δάχτυλά μου ανάμεσά στα δικά σου<br /> πριν το καταλάβεις σου έχω ακουμπήσει το βιβλίο!<br /> Δικό σου! Στο χαρίζω!<br /> Το κοιτάς αποσβολωμένη...<br /> - Τι είναι; Δεν έχει καν τίτλο.<br /> - Δώσε του έναν δικό σου. Εμπεριέχει σκέψεις και συναισθήματά μου!<br /> Τα χρέη μου!<br /> - Μα... μα... οι σελίδες είναι κενές και στη μέση έχει ένα πιστόλι!<br /> - Είναι γιατί τα συναισθήματα δεν φυλακίζονται σε σελίδες<br /> και οι λέξεις τραυματίζουν θανάσιμα σαν σφαίρες.<br /> - Και τα χρέη;<br /> Δεν σου απαντώ! Έχω ανοίξει ήδη την πόρτα<br /> κι ο Καμύ μου χαμογελά, όπως ο ήλιος!<br /> Έχω ήδη απομακρυνθεί<br /> το νερό λυτρωτικό με προσκαλεί και ήδη βρέχει τα πόδια μου<br /> όταν μου φωνάζεις:<br /> - ΘΑ ΤΟ ΘΑΨΩ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ<br /> ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΡΙΝΑΚΙ!<br /> Πάλι δεν σου απαντώ<br /> Δεν ελπίζω, απλά προχωρώ. Ο χρόνος μου το έμαθε κι αυτό.<br /> Ποιος ξέρει; Ίσως!<br /> Παραδίνομαι στο βαθύ γαλάζιο. Με αγκαλιάζει!<br /> Βουλιάζω ολοένα μέσα του. Στη στοργή και τη σιωπή του.<br /> Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι τι θα κάνω με τις δυο σφαίρες που περίσσεψαν<br /> Ε κάτι θα βρω.<br /> Εξάλλου το διακύβευμα εδώ είναι αν θα χαθώ ή θα σωθώ!<br /> Εξάλλου εδώ δώσαμε το σχήμα του θανάτου στα ρολόγια<br /> Εξάλλου εδώ μερικά πράγματα σκοτώνουν το ίδιο με τις σφαίρες!<br /> Καλοκαίρι... εξάλλου! Εδώ!</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4351395302770585020.post-57282070946713480712016-06-15T21:12:00.000+03:002016-06-15T21:12:37.305+03:00Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων ~ Κώστας Καρυωτάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Από
θεούς και ανθρώπους μισημένοι, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">σαν
άρχοντες που ξέπεσαν πικροί, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">μαραίνονται
οι Βερλαίν τους απομένει</span></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">πλούτος</span><span style="font-family: Lucida Console, monospace;"> η
ρίμα πλούσια και αργυρή. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Οι
Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">των
Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Μα
εγώ θα γράψω μια λυπητερή μπαλάντα </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">στους
ποιητές άδοξοι που ’ναι. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Αν
έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">και
αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">η
Αθανασία τους είναι χαρισμένη. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Κανένας
όμως δεν ανιστορεί </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">και
το έρεβος εσκέπασε βαρύ</span></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">τους στιχουργούς</span><span style="font-family: Lucida Console, monospace;"> που
ανάξια στιχουργάνε. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Μα
εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή μπαλάντα </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">στους
ποιητές άδοξοι που ’ναι. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Του
κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">και
αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">στην
τραγική απάτη τους δοσμένοι </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">πως
κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">παρθένα
βαθυστόχαστα ιλαρή. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Μα
ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε, </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">νοσταλγικά
εγώ κλαίω τη θλιβερή μπαλάντα </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">στους
ποιητές άδοξοι που ’ναι. </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">Και
κάποτε οι μελλούμενοι καιροί</span></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">«<b>Ποιος άδοξος
ποιητής</b>» θέλω να πούνε </span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;">«<b>την
έγραψε μιαν έτσι πενιχρή </b></span>
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Lucida Console, monospace;"><b>μπαλάντα
στους ποιητές άδοξοι που ’ναι ;</b></span><span style="font-family: Lucida Console, monospace;">»<br />
</span></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8OuljAJXJcSxL3RMw9zn6uO1J3O4EdC9vX8G6141zWU5vFUkxc1YEUvSXUKvwTzyMdOSL1CBDm6dErwWns7WcV_YL2ugNHfaelZhrpeissnsGWmFBGXNQyI4NFXVq8DHxPGZwH4VYgzg/s1600/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B1%25CC%2581%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582twjjwjh.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8OuljAJXJcSxL3RMw9zn6uO1J3O4EdC9vX8G6141zWU5vFUkxc1YEUvSXUKvwTzyMdOSL1CBDm6dErwWns7WcV_YL2ugNHfaelZhrpeissnsGWmFBGXNQyI4NFXVq8DHxPGZwH4VYgzg/s400/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B1%25CC%2581%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582twjjwjh.jpg" width="268" /></a></div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="left: -99999px; position: absolute;">
Από θεούς κai ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που ξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργάνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
και αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι ;»<br /><br /> Πηγή: <a href="http://frapress.gr/2014/11/katarameni-piisi-meros-2o/">http://frapress.gr/2014/11/katarameni-piisi-meros-2o/</a></div>
<div style="left: -99999px; position: absolute;">
Από θεούς κai ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που ξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργάνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
και αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι.
Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι ;»<br /><br /> Πηγή: <a href="http://frapress.gr/2014/11/katarameni-piisi-meros-2o/">http://frapress.gr/2014/11/katarameni-piisi-meros-2o/</a></div>
</div>
InfiNityhttp://www.blogger.com/profile/18236709011672928332noreply@blogger.com0