Ένας "άνθρωπος" μου είπε:"Δεν καταλαβαίνω τις ιδέες σου και ούτε επιδοκιμάζω τον τρόπο που σκέφτεσαι,όμως δεν σε θεωρώ παράλογο".Χωρίς να του απαντήσω απομακρύνθηκα απ' αυτόν και συνέχισα τον περίπατό μου στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Γιατί;Απλά:γιατί διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πως δεν έφτασε η εποχή που ένας φίλος να μπορεί να πει στον διπλανό του:"Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδέες σου,ούτε η σκέψη σου,αλλά θαυμάζω και εκτιμώ το μυστηριώδης σύνολο της ατομικότητάς σου".Όταν ο άνθρωπος θα ξέρει να προφέρει με δυνατή και ειλικρινή φωνή αυτή όπως και άλλες λέξεις για να εκφραστεί διάφανα,χωρίς πέπλα,θα έχει χαράξει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στο Βασίλειο της φιλίας και της αγάπης.
Η εποχή μας είναι γεμάτη από καμουφλαρισμένο μίσος και από έναν χαμηλής έντασης επικίνδυνο πόλεμο:όλες οι λέξεις περί αγάπης και φιλίας είναι αρωματισμένα πέπλα αλλά κρύβουν τον δηλητηριώδη χάλυβα που δεν φέρνει τίποτε άλλο από πόνο και δάκρυα.
Εκείνο το "δεν πιστεύω ότι είσαι παράλογος"που είπε ο συνομιλητής μου,ήρθε να αποδείξει με σαφήνεια,εκείνο που κρυβόταν πίσω από την φαινομενική του φιλικότητα.Γι' αυτό τον άφησα χωρίς απάντηση και απομακρύνθηκα απ' αυτόν.
Πιστεύω πως όταν δεν είναι δυνατόν να εμπιστευτείς την φιλία ενός ανθρώπου,το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον κηρύξεις εχθρό σου.Ειλικρινά εκτιμώ όσους απωθούν την στοργικότητα της καρδιάς μου.Αυτοί είναι άξιοι του σπαθιού μου.
Πρέπει να είμαι σαφής:κατέχω μια καρδιά και ένα σπαθί και είμαι και στα δύο γαλαντόμος...
Μια μέρα ένας φίλος μου είπε:"Aυτά που γράφεις ή λες μ' ενδιαφέρουν μόνο σχετικά,ωστόσο μ' ενδιαφέρει πολύ να εκτιμήσω αυτά που νιώθεις.Και πιστεύω πως στην έκφραση αυτού που νιώθεις υστερούν οι λέξεις... και έτσι θα βρεις τον τρόπο για να κάνεις κάποιον να σε καταλάβει.Μην μιλάς λοιπόν και άσε να σε κοιτάζω στα μάτια όπου θα διαβάσω τα εσώψυχά σου και θα προσπαθήσω να μαντέψω την ψυχική σου κατάσταση!".
Θα μισοκλείσω τα βλέφαρα μέχρις ότου να μην μπορεί κανείς να διεισδύσει στο βάθος των διάφανων ματιών μου,να μην μπορεί κανείς να διερευνήσει τα μύχια της ψυχής μου.Γνωρίζω,από προσωπική εμπειρία,το πόσο επικίνδυνο είναι να προσπαθεί κανείς να μαντέψει.Στο βάθος του μυαλού μου σκέφτομαι,πιθανώς πως εκείνη την μέρα θα χάσω έναν "φίλο".
Σήμερα,καθώς τριγυρνούσα ψάχνοντας κάποιο σκορπισμένο υπόλοιπό μου,βρήκα έναν...φίλο.Μπορώ όμως να καταλάβω σε τι πράγμα θα έχει διάρκεια αυτή η φιλία;
Παρόμοια ερωτήματα δεν τα συνηθίζω,και πιο δύσκολα βρίσκω και την απάντηση.Σκέφτομαι σχεδόν με σιγουριά ότι ενώ εγώ κάνω διάφορες εικασίες ,αυτός παραμένει ήρεμος και σε λίγο θα πάψει να είναι φίλος μου.Η φιλία είναι κάτι τόσο λεπτό,τόσο λαμπρό,κάτι τόσο σπάνιο,που σχεδόν δικαιολογώ μερικά άτομα που αρνούνται να ψάξουν καν γι' αυτήν.Θα διαμαρτυρηθεί κανείς απ' αυτούς αν τον πουν μισάνθρωπο;
Όχι!Όπως και να' χει αυτοί είναι οι μοναχικοί!Από αυτούς είμαι και εγώ,γιατί μισώ τους ανθρώπους που φτιάχνουν νόμους για το πως πρέπει να ζεις στην κοινωνία,ενώ εκτιμώ αυτούς που ξέρουν να μείνουν μόνοι.Το συναίσθημα της μοναξιάς είναι το ανώτερο ανάμεσα στα ανθρώπινα συναισθήματα.Ανήκει συγχρόνως και στην δύναμη και στην ομορφιά.
Εξάλλου οι μοναχικοί είναι οι άνθρωποι που χάρισαν τα περισσότερα ευεργετήματα στην ανθρωπότητα.Και είναι γι' αυτό που η "μεγαλόκαρδη"ανθρωπότητα τους περιφρονεί.
Συνοψίζοντας:ο μοναχικός διαλέγει λίγους φίλους,γιατί τον απωθεί η υποκρισία και το ψέμα.
[ Εκδόθηκε μετά τον θάνατο του απο τον γιό του,Renzo Ferari,απο το Ruta,Παρίσι το 1950]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου