Pablo Neruda

Την καρδιά μου

Την σκορπάς σε μέρη, όπου μονάχα εσύ ορίζεις πως είναι κατάλληλα για να ακουμπήσεις τα κομμάτια μου
Γνωρίζεις, πλέον, καλά πως τα μάτια σου είναι το αγαπημένο μου ταξίδι
Παίρνω την αγκαλιά σου και την πλάθω σε σχήματα... σε σχήματα μοναδικά και μόνο εγώ βλέπω, κατανοώ
Την αγκαλιά σου την τυλίγω γύρω μου... τη νιώθω... απορροφάω κάθε ίχνος θερμότητας
Σφαδάζει η νοσταλγία μου... την ακούω στις γοερές κραυγές της
Και γίνομαι χρυσόσκονη και σε στολίζω παντού, με κάθε λαμπερό μου βλέμμα... Αντανακλώ εσένα... μην απορείς
Αγγίζω το κορμί σου και γελιέμαι για λίγο... χάνομαι σε ένα παιχνίδι του χρόνου σε μια αντίφαση
Σε μια στιγμή μπλεγμένη ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα
Τι να πιστέψω; Την αίσθηση στα δάχτυλα μου; Την σιωπή σου; Την ανάσα σου;
Το χέρι σου όμως με τραβαει, με το αγγιγμά σου με ξυπνάς
Σε μυρίζω
Θαρρώ πως υπάρχεις
Είσαι εδώ
Για πόσο όμως;
Κλέινω τα μάτια μου και παλεύω με τους πόθους μου και τις νοσταλγίες μου...