Λένε πως το πιο μεγάλο φως λάμπει στο πιο βαθύ σκοτάδι
Και πολλοί νομίζουν πως αυτό είναι ένα συμπέρασμα
Ένα απόφθεγμα σμιλεμένο από τις συμπληγάδες της ιστορίας
Για εκείνους κι εκείνες που βαδίσανε σε μονοπάτια απάτητα
Κι ανοίξανε δρόμο εκεί που όλα μοιάζαν αδιέξοδα
Μα όλα αυτά είναι κάτι περισσότερο από ένδοξες στιγμές κι αγιογραφίες ηρώων
Κάτι μεγαλύτερο από εικονίσματα και στιγμές αυτοθυσίας
Είναι η μακαριότητα ενός ελέφαντα που παίρνει το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι
Είναι τα βαριά βλέφαρα μετά από μια μέρα μόχθου
Είναι η σταθερότητα του χεριού πάνω από ένα ανοιχτό τραύμα
Είναι έργα καθημερινά που δεν ανεβαίνουν σε κανένα θέατρο και δεν εξυμνούνται σε καμιά λογοτεχνική στήλη
Είναι εγώ κι εσύ, είναι εμείς
Είναι λεπτά και δευτερόλεπτα που γεννάνε χρόνια
Είναι δανεικές στιγμές για να βγει η μέρα και κερασμένα ποτά για να περάσει η νύχτα
Είναι εφιάλτες που ξυπνάς κάθιδρος και όνειρα που για να γίνουν πράξη δε φτάνουν χίλια χρόνια
Είναι σημάδια στο πρόσωπο και χάδια στην πλάτη
Είναι βουρκωμένα μάτια και σφιγμένα δόντια
Αυτά είναι και άλλα πολλά
Και κάπως έτσι λιγοστεύουν συμπεράσματα κι αποφθέγματα
Κι ορθώνονται δίκαια ερωτήματα
Γιατί πόσοι θέλουν τον πόνο γι' αδερφό και την οδύνη για μάνα;
Πόσες ακόμη αγαπούν τις μουντές μέρες;
Πόσοι;
Πόσες;

Από το περιοδικό Barricada Antifa