Φυλακές ~ Biófilo Panclasta

(Απάντηση του Biófilo Panclasta στον B. Rosales de la Rosa)

Η συμπάθεια που τόσο όμορφα εκφράσατε, ήρθε για να παρηγορήσει το πνεύμα μου μέσα σ’ αυτήν την λυπητερή μοναξιά του φυλακισμένου.

Δεν ήταν, όμως, η μοναξιά των πραγμάτων που τον βύθισαν σε διαρκείς και νοσταλγικούς στοχασμούς.

Ήταν η μοναξιά της σκέψης.

Το να θεωρείς τον εαυτό σου υπερασπιστή, χωρίς να υπάρχει κάποιος να υπερασπιστείς.

Έναν απελευθερωτή που δεν απελευθέρωσε κανέναν.

Έναν άνθρωπο εγκάρδιο, ανάμεσα σε άκαρδα όντα.

Το να νιώθεις μόνος, σημαίνει να νιώθεις άχρηστος.

Έτσι, λοιπόν, το γράμμα σου με υπερβαίνει με έναν πολύ ανώτερο τρόπο, αυτόν της αδελφικής παρηγοριάς που μοιράζεται συνήθως σε περιόδους κακοτυχίας.

Τα δεινά μου έχουν μια δόση μεγαλείου.

Δεν είμαι εγώ που υποφέρω· είναι η ζώσα και δυστυχισμένη ανθρωπότητα που ζωγραφίζει πάνω στο συνετό καμβά της ψυχής μου όλα τα δεινά της δικής της ακατάληπτης δυστυχίας.

Δεν είμαι μόνος μου σ’αυτή τη φυλακή.

Αν φοβάμαι, είναι γιατί ξέρουν πως τα λόγια μου, όπως τα θαυματουργά φάρμακα ενός γιατρού της ψυχής, μπορούν να απομακρύνουν από τα μάτια των προκατειλημμένων το πέπλο που τα καλύπτει και που τους κρατάει στη γη των «σκοτεινών βαρβάρων».

Η καταδίκη βρίσκεται στο φόβο.

Κι εγώ που δε μπορώ να διδάξω και να κηρύξω τίποτα, φοβάμαι όπως η «πυγολαμπίδα που πετάει μακριά απ’το φως, φέροντας το φως, φωτίζω τις ίδιες σκιές τις οποίες αναζητώ».

Για’μένα, η φυλακή δε μπορεί να υπάρξει.

Όπως κάθε τυραννία, βρίσκεται μόνο μέσα στην καρδιά των σκλάβων.

Θεωρώ τους φύλακές μου όντα προϊστορικά. Και τους περιφρονώ.

Είναι υπερβολικά άνθρωποι!

Δεν είμαι συνηθισμένος να κάνω την αιλουροειδή τρέλα λογική και αφήνω την απόδειξή της στην αυτοκρατορία της δύναμης· η δύναμη είναι η λογική των θηρίων.

Ως τέτοιο, ακόμα και πίσω από τους τοίχους πιστεύω σ’εμένα και είμαι λεύτερος.

Λεύτερος, λεύτερος όπως η σκέψη μου, ούτε απεριόριστη, ούτε αμέθεκτη.

Και όσο αυτή η σκέψη είναι η γλώσσα της ψυχής μας, στέλνω από δω, σ’εσάς, σ’εκείνο το μέρος, όλο το φυσικό πλούτο του προκλημένου συναισθήματός μου, σαν αφιέρωση αμοιβαιότητας στο βωμό της αγάπης, που ο θεός της Αρμονίας ανεγέρθηκε.

Αγωνιζόμαστε, αλλά αγωνιζόμαστε όπως ο Προμηθέας, να είμαστε το ξεκίνημα…

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο θάνατο, αυτόν το Χριστιανισμό της ζωής.

Αφήστε μας να ζήσουμε.

Για τη ζωή και μαζί μ’αυτήν.

Για την τέχνη και την ελευθερία.

Είναι ένα μονοπάτι.

Αφήστε μας να ζήσουμε για’μας.

Κι αφήστε μας να ενωθούμε, ναι, αφήστε μας να ενωθούμε ενάντια σε καθετί αδύναμο, καθετί μικρό, καθετί φριχτό.

Το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να νικιέσαι.

Αφήστε μας να είμαστε εραστές της ζωής.

Αφήστε μας να είμαστε δυνατοί. Σαν το κρύσταλλο. Φως και σκληρότητα, σκληρότητα και φως.

Και ας μάθουν κι οι άλλοι.

Χωρίς εμάς να διδάσκουμε. Το να είσαι δάσκαλος, σημαίνει να είσαι τύραννος. Ν’αφήνεις τη σκέψη απ’έξω, όπως το κρέας.

Να μην έχουμε καθήκοντα. Αφήστε τα αυτά για τους ηθικιστές.

Εμείς, μόνοι μας, ανάμεσα σ’αυτούς που πορεύονται μόνοι, αφήστε τον κάθε έναν από μας να τραβήξει το δρόμο του· ο ίδιος· κάνοντας τη ζωή εντονότερη, αυξάνοντας την απόλαυση, νιώθοντας την ύπαρξη…

Ζώντας.

Για τον άνθρωπο δεν είναι η γέννηση αλλά η ζωή.

Και η ζωή δεν είναι δεινό.

Γιατί η ζωή είναι όμορφη!

Μπορεί να είναι όμορφη!

Αφήστε μας να την κάνουμε όμορφη!

Να είμαστε εραστές της ζωής!

Αφήστε μας να είμαστε τέτοιοι!

Χαιρετισμούς!

Biófilo Panclasta.

Αστυνομικό Τμήμα Barranquilla, 19 Απριλίου, 1910.

  

Μετάφραση: Κύκλος Ατομικιστών Αναρχικών