Άτιτλο ~ Ιορδάνης Τσακαλάκος

Ξημερώνει!όμως νιώθω τις πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπό μου
Το χέρι μου απλωμένο στο ανοιχτό παράθυρο
αντίσταση στην ταχύτητα κι ο αέρας μου χαΐδεύει τα δάχτυλα
περνά ανάμεσα από αυτά και είναι σαν να με χαϊδεύουν
σαν να πλέκονται μαζί μου εκατοντάδες χειραψίες που αντάλλαξα
σαν να περνάνε ανάμεσα από τα δάχτυλά μου, πρόσωπα που άγγιξα
σώματα που χάιδεψα, στιγμές που με άγγιξαν!
Δεν σε ρωτάω πού πηγαίνουμε... κατά βάθος ξέρω!
Ανοίγω τα μάτια και σου χαμογελώ... Φτάσαμε!
Πλέκω τα δάχτυλά μου ανάμεσά στα δικά σου
πριν το καταλάβεις σου έχω ακουμπήσει το βιβλίο!
Δικό σου! Στο χαρίζω!
Το κοιτάς αποσβολωμένη...
- Τι είναι; Δεν έχει καν τίτλο.
- Δώσε του έναν δικό σου. Εμπεριέχει σκέψεις και συναισθήματά μου!
Τα χρέη μου!
- Μα... μα... οι σελίδες είναι κενές και στη μέση έχει ένα πιστόλι!
- Είναι γιατί τα συναισθήματα δεν φυλακίζονται σε σελίδες
και οι λέξεις τραυματίζουν θανάσιμα σαν σφαίρες.
- Και τα χρέη;
Δεν σου απαντώ! Έχω ανοίξει ήδη την πόρτα
κι ο Καμύ μου χαμογελά, όπως ο ήλιος!
Έχω ήδη απομακρυνθεί
το νερό λυτρωτικό με προσκαλεί και ήδη βρέχει τα πόδια μου
όταν μου φωνάζεις:
- ΘΑ ΤΟ ΘΑΨΩ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΡΙΝΑΚΙ!
Πάλι δεν σου απαντώ
Δεν ελπίζω, απλά προχωρώ. Ο χρόνος μου το έμαθε κι αυτό.
Ποιος ξέρει; Ίσως!
Παραδίνομαι στο βαθύ γαλάζιο. Με αγκαλιάζει!
Βουλιάζω ολοένα μέσα του. Στη στοργή και τη σιωπή του.
Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι τι θα κάνω με τις δυο σφαίρες που περίσσεψαν
Ε κάτι θα βρω.
Εξάλλου το διακύβευμα εδώ είναι αν θα χαθώ ή θα σωθώ!
Εξάλλου εδώ δώσαμε το σχήμα του θανάτου στα ρολόγια
Εξάλλου εδώ μερικά πράγματα σκοτώνουν το ίδιο με τις σφαίρες!
Καλοκαίρι... εξάλλου! Εδώ!