Το πιο παράδοξο απ' όλα τα πλάσματα ~ Ναζίμ Χικμέτ

Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου
Σαν το σκορπιό
Μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου
Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου
Σαν το σπουργίτι
Μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του
Σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου
Σαν το στρείδι
Το σφαλισμένο και ήσυχο
Τι τρομερός που είσαι αδερφέ μου
Σα στόμιο σβησμένου ηφαιστείου
Κι ένας δεν είσαι, αλίμονο
Δεν είσαι πέντε
Δεν είσαι μήτε και μιλιούνια
Σαν πρόβατο είσαι ω αδερφέ μου
Όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος
Όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας
Βιάζεσαι να χωθείς μες στο κοπάδι
Και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο
Τρέχοντας, κι από πάνω με καμάρι
Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου
Πιότερο ακόμα κι απ’ το ψάρι
Που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς να τη γνωρίζει
Κι αν είναι εδώ στη γη τόση μιζέρια
Είναι από σένανε αδερφέ μου
Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κι έτσι τσακισμένοι
Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι
Και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας
Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; όχι
Όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο...

1948, Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος