Το Τραγούδι Της Τελευταίας Συνάντησης ~ Άννα Αχμάτοβα

Στο στήθος ένα σφίξιμο
Το βήμα χάνω, πάω βιαστική
Από την αγωνία, την λαχτάρα, φόρεσα
Το γάντι το αριστερό, στο χέρι το δεξί...

Τόσα σκαλιά ν’ ανέβω, αδύνατον.
Μα, είναι τρία, χρυσή μου.
Ήχος γλυκός σαλεύει μες στα δέντρα
Και το φθινόπωρο μου λέει "Πέθανε μαζί μου"...

Η τύχη μου παντοτινά ασταθής
Άχαρη, σαν εσένα. Είμαι απελπισμένη.
Λύση καμιά δεν βλέπω, ω! ακριβέ.
Πεθαίνω εγκαταλειμμένη...

Tο βλέμμα στρέφω, να το σπίτι μας κι η κάμαρα
Κεχριμπαρένια καίνε τα κεριά
Της τελευταίας μας συνάντησης το σμίξιμο
Και η φωνή σου μες στ΄ αυτιά μου ακόμα τραγουδά
Σαν άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι,
Μια ανάμνηση εντός μου επιμένει...

Ούτε μπορώ ούτε θέλω να τη διώξω
Είναι χαρούμενη μαζί και λυπημένη
Μου φαίνεται πως θα τη δει αμέσως
Όποιος βαθιά στα μάτια με κοιτάξει.
Και θ' απομακρυνθεί συλλογισμένος
Σαν για μια θλιβερή ν' άκουσε πράξη...

Ξέρω πως οι θεοί μεταμορφώναν
Ανθρώπους σ' αντικείμενα μ' αισθήσεις
Ώστε να ζουν παντοτινά οι εξαίσιες θλίψεις...

Ως η ανάμνησή μου εσύ θα ζήσεις...