Αγαπάω ~ Νίκος Καββαδίας

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.

Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,

τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,

τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.


Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι

γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,

τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,

τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.


Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν

τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,

νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.

Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.


Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια

καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω

ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω

κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.


Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες

ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...

ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει

γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

 

 

Το χάος είναι όμορφο ~ Feral Faun

 Το χάος έχει κακολογηθεί και συκοφαντηθεί πολύ. Ακόμα και πολλοί αναρχικοί αρνούνται να έχουν σχέσεις με το χάος. Έχει εξισωθεί με το φόνο και την καταστροφή. Και όμως θα έπρεπε να είναι προφανές, πως αυτή είναι η ψευδής προπαγάνδα των δυνάμεων της τάξης. Γιατί η ιστορία της επιβολής της τάξης είναι η ιστορία των πολέμων, των φόνων, των βιασμών, της καταστροφής και της καταπίεσης. Η τάξη και όχι το χάος καταστρέφει επιπόλαια, γιατί το μόνο που θέλει είναι να επιβάλλει τη μορφή της σε όλα τα όντα. Μόνο αυτοί που τολμούν να είναι ενσαρκώσεις του χάους μπορούν να αντισταθούν στη δολοφονική κυριαρχία της τάξης.

 Άλλα αν το χάος δεν είναι ο φόνος και η καταστροφή όπως μας έχουν μάθει, τότε τί ακριβώς είναι; Είναι η αταξία; Όχι, γιατί για να υπάρξει αταξία προαπαιτείται η ύπαρξη της τάξης και το χάος είναι πέρα από κάθε τάξη. Η αταξία έρχεται όταν τα σκατώνει η τάξη. Το σύμπαν είναι εκ φύσεως χαοτικό. Όταν κάποιος προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη σε κάποιο μικρό μέρος του, η τάξη θα έρθει αναπόφευκτα σε σύγκρουση με το χαοτικό σύμπαν και θα αρχίσει να διαλύεται. Η διάλυση της επιβαλλόμενης τάξης είναι η αταξία.

 Όταν δεν ενοχλείται από την τάξη, το χάος φέρνει την ισορροπία. Δεν πρόκειται για την τεχνητή ισορροπία από κλίμακες και βάρη, αλλά για τη ζωντανή, που αλλάζει συνεχώς, ισορροπία ενός άγριου και όμορφου χορού. Είναι θαυμάσιο, είναι μαγικό. Είναι πέρα από κάθε ορισμό και κάθε προσπάθεια να περιγραφεί μπορεί να είναι μόνο μια μεταφορά που ποτέ δεν πλησιάζει την αληθινή του ομορφιά και ερωτική ενέργεια.

 Η ελευθερία μας βασίζεται στο να μάθουμε να είμαστε μέρος του ερωτικού χορού του χάους. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τα ζωικά μας ένστικτα, με τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε μορφή εξουσίας, εσωτερική και εξωτερική, γιατί καταπιέζει τα ένστικτά μας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε κύριοι των ζωών μας, αλλά να ζήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ*, να τερματίσουμε κάθε διαχωρισμό μέσα μας ώστε να ΕΙΜΑΣΤΕ οι ζωές μας.

 Με το να απελευθερώνουμε και να απολαμβάνουμε τον εαυτό μας στο τώρα, γινόμαστε μέρος του πανέμορφου χορού του χάους. Συμμετέχουμε στη μαγική περιπέτεια του να δημιουργήσουμε τον παράδεισο επί γης στο τώρα. Η αιματηρή ιστορία της τάξης σταματάει να είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζουμε και αρχίζει να φαίνεται η ομορφιά του χάους. Γιατί το χάος είναι πανέμορφο, είναι η έκσταση του ανδρόγυνου Έρωτα που λάμπει στο σύμπαν.

Από τη μπροσούρα, “Παραληρήματα, Δοκίμια και Πολεμικές του Feral Faun” (Chaotic Endeavors, 1987)

Η Μπογιά ~ Αλέκος Παναγούλης

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά..
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
πού βρήκα τη μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.

 Το ποίημα αυτό του Αλέκου Παναγούλη, γράφτηκε στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου,  μετά από απόπειρα απόδρασης που έκανε στις 2 Ιούνη του 1971. Κι επειδή δεν είχε μολύβι και χαρτί, το έγραψε με το αίμα του σε ένα πακέτο τσιγάρα…

 Για όλους τους συντρόφους μας που βρίσκονται στα κολαστήρια της δημοκρατίας

ή οποιουδήποτε άλλου καθεστώτος.

 Για όλους-όλες εκείνους που κρατούν ψηλά το κεφάλι βιώνοντας στο πετσί τους την ουσία

του Κράτους, της Εξουσίας, συνεχίζοντας να αγωνίζονται για Αξιοπρέπεια κι Ελευθερία.

Για όλους όσους δε βλέπουν την αλληλεγγύη ως πολιτικό καθήκον ή χριστιανική φιλανθρωπία, αλλά ως συνειδητή επιλογή και συνθήκη ζωής και αγώνα.

Και φυσικά, ενάντια σε αυτούς που είτε ξεχνούν είτε «ξεχνούν» τους φυλακισμένους αγωνιστές.

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής, κανείς δε θα είναι ελεύθερος.

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά.

Αναδημοσίευση από το  A-politiko

Ιερόσυλο Γέλιο ~ Erinne Vivani

Στις χλωμές, θλιβερές ώρες του λυκόφωτος, πλέριες με κωμικά και τραγικά γεγονότα, ενώ εκδηλώνεται όλη η γελοία ασημαντότητα και το έγκλημα ανυψώνεται σε σύστημα ζωης, σε μια αθλητική άσκηση γυμναστικής και ενώ το αίμα των πολιτών, επαναστατών και μη, περιλούζει την όμορφη γη της Ιταλίας, ο αναρχοατομικισμός - μοναδικό και ακτινοβόλο βίωμα και ιστορική πραγματικότητα - λάμπει μεγαλόπρεπα και ένδοξα, πέρα από την τόση πολύ αστική και κοινωνική σαπίλα, προς την χαρά, προς την ελευθερία, προς τον ήλιο.

Το τελευταίο μπουρίνι που λυσομάνησε ξαφνικά στις πόλεις και στα χωριά, παρέσυρε στο διάβα του ανθρώπους και πράγματα.

Ήταν προβλέψιμο και θανάσιμο.

Η θεωρία της αγάπης και της πραότητας, που διαδίδεται από όλα τα Κόμματα και τις προλεταριακές οργανώσεις, καθόλου δεν κατέφερε να αντισταθεί στην κατακλύζουσα πλημμύρα. Οι αρχηγοί του κόμματος, αντί να εκπαιδεύσουν την εργατική τάξη στην επανάσταση και στην ελευθερία, την κρατάνε πάντα μπρούμυτα και σκλαβωμένη. Έχουν στρέψει την προσοχή τους μόνο στον αριθμό των οπαδών, στις κάρτες μέλους, στις ψήφους, στην πειθαρχία κλπ, με μοναδικό τους στόχο την διαμόρφωση ενός κοπαδιού που ήταν διατεθειμένο να τους αφήσει να το αρμέξουν και να το αποπροσανατολίσουν.

 Με ένα σύστημα κοινωνικο-πολιτικής εκπαίδευσης αυτού του είδους, όλοι ξέρουν το τι έγινε. Η πλειοψηφία των προλετάριων που εντάχθηκε σε ανατρεπτικά κόμματα και οργανώσεις θέλοντας και μη, πέρασε σιγά - σιγα στον εχθρό. Ποια, πες μου, ήταν η αξία όλων των διαχτυτικών δοξολογιών που οι σοφοί έκαναν αφειδώς στο προλεταριάτο - αυτή η φτωχή, γεμάτη αέρα κοπανιστό, μαριονέτα - που κάποιοι πίστεψαν πως το καλεί η ιστορία να γίνει δικάτορας του κόσμου;

Τώρα το προλεταριάτο έχει περάσει στο φασισμό, γιατί οι φασίστες διοικούν, αν αύριο διοικούσαν οι μαυροντυμένοι ιερείς θα ήταν διατεθειμένο να τους λατρεύει, όπως λάτρευε χτες τους πορφυροντυμένους ιερείς.

Όλα τα μέλη του ποιμνίου έχουν εξέλθει άσχημα από την τρομερή καταιγίδα, ή μάλλον εξαιρετικά άσχημα. Για μια ακόμα φορά - και δεν θα είναι η τελευταία - η δόλια πτώχευση των οργανώσεων της εργατικής τάξης έχει ανακηρυχτεί. Έχουν δείξει επίσημα ότι δεν ήταν καθόλου επαναστάτες ή ανατρεπτικοί, αλλά οργανώσεις ρεφορμιστών του κράτους, της εκκλησίας και των μαγαζατόρων.

Η αποτυχία της οργανωτικής μεθόδου, στους αγώνες για την κατάκτηση της ευημερίας και της ελευθερίας, είναι επακριβής και απόλυτα εμφανής. Παρ' όλα αυτά, οι επαναστάτες - συμπεριλαμβανομένων πολλών ελευθεριακών κομμουνιστών - ακόμα επιμένουν να μουγκανίζουν σαν γελάδια σχετικά με την αναγκαιότητα και τη σημασία της οργάνωσης, χωρίς να προσέξουν, πως η μέθοδος τους, τους έχει αμείλικτα, ανεπανόρθωτα παρασύρει και πετάξει στην άβυσσο.

Οι ατομικιστές έχουν περιγελάσει όλες τις συβάσεις, όλες τις αποκηρύξεις, όλο το αισχρό μάρκετινγκ και ακόμα γελάνε με το ασεβή, ιερόσυλο, καταραμένο τους γέλιο.

Πάντα περιγελάμε τον καθένα και όλους, όλους αυτούς που παρασκευάζουν τα ρεβόλβερ, τα τουφέκια, τις ξυφολόγχες, τα πυροβόλα, τα κανόνια, τα πυρομαχικά, τις αλυσίδες, τα δεσμά, διάφορα όργανα βασανισμού των εργατών, με αυτούς που χτίζουν φυλακές και υψώνουν αγχόνες για τα αδέρφια "τους", με αυτούς που οργανώνονται, ή μάλλον διασυνδέονται σε λίγκες και σωματεία, πληρώνοντας αντίτιμα μέλους και παχαίνοντας τους χοίρους, καθώς παραδίδουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά ους εκλέγοντας αφεντικά και βοσκούς.

Περιγελάμε αυτούς που φωνάζουν, "ζήτω αυτό και ζήτω το άλλο", αυτούς που πηγαίνουν στις διαδηλώσεις έτοιμοι να εξοφλήσουν και να αφήσουν τις κοιλιές τους άδειες, αυτούς που περιμένουν τις διαταγές της κεντρικής επιτροπής του κόμματος τους πριν ξεσηκωθούν, αυτούς που ακούνε τους αργηγούς τους που τους παροτρύνουν στο να δειλιάζουν όταν ξεσηκώνονται, αυτούς
που περιμένουν τον ήλιο του μέλλοντος με τα χέρια σταυρωμένα και τα στομάχια άδεια, λες και θα μπορούσε να ανατείλει μόνος του από την μια στιγμή στην άλλη.

 Και αυτοί οι ανατρεπτικοί, που στο όνομα της ελευθερίας, θέλουν να ρίζουν την τωρινή κυβέρνηση ώστε να μπορέσουν να την αντικαταστήσουν με μια νέα τυραννία, πως μας κάνουν να γελάμε!

Όλα τα σύμβολα και όλες οι ιεροτελεστίες, ακόμα, μας προκαλούν γέλιο. Οι λιτανείες έχουν αντικατασταθεί από τις πορείες, τα θρησκευτικά κηρύγματα με τα συλλαλητήρια στον ίδιο τόνο, ο ουρανός θόλος με το λάβαρο. Τα πορτραίτα των κυρίαρχων αντικαθιστούν τα πορτραίτα των αγίων και της Παναγίας, και οι νεοι χριστιανοί, αντί να τραγουδάνε ιερούς ύμνους, τραγουδάνε πετριωτικούς ή ανατρεπτικούς ύμνους. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, ούτε την όψη ούτε στην ουσία του εδώ και είκοσι αιώνες.

Αλλά εμείς δεν κουραστήκαμε να γελάμε.

Το σατανικό μας γέλιο ξεκινά να εκρήγνυται σαν βροντή και στέλνει αστραπές όταν βρισκόμαστε μπροστά στους λάτρεις των τερατωδών θεικών και ανθρώπινων στοιχείων τα οποία ονομάζουν θεό, θρησκεία, Κράτος, Πατρίδα, Ανθρωπότητα, Ηθική, Δίκαιο, Καθήκον, Έθιμο, Αλτροισμό, Σοσιαλισμό, Κομμουνισμό, κτλ.

Αυτά τα θλιβερά στοιχειά, δημιουργημένα από την άγνοια, το φόβο και την σκληρότητα των ανθρώπινων όντων, ακόμα και σήμερα έχουν την ηλίθια απαίτηση να θυσιαστεί σε αυτά το ελεύθερο και δυνατό άτομο, αλλά αυτός, που αγαπάει την απεριόριστη ελευθερία και τον μεσημεριανό ήλιο, ρίχνει τα φλεγόμενα και δηλητηριώδη βέλη του ενάντια σε όλα τα καταραμένα και αχρεία είδωλα και, χτυπώντας τα, γελάει και είναι ευτυχισμένος.

Επιστρέφοντας ~ Renzo Novatore

Αγαπητό Libertatio

 Είκοσι δύο μήνες έχουν περάσει πια από τη μέρα που το πιο κτηνώδες,το πιο γλοιώδες απ' όλα τα τέρατα προσπάθησε να συμπαρασύρει ακόμη και μένα,μέσα στα αποκρουστικά και αιμοβόρα σαγόνια του.
 Ναι ακόμη και εγώ προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ταπεινό εργαλείο μιας αποκτηνωμένης δουλοπρέπειας,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να θυσιαστώ (αχ,τα ζώα για θυσία...) στο βωμό του ηλίθιου και αλλόκοτου απ' όλα τα ανθρώπινα φαντάσματα,ακόμη και εγώ ήμουν προορισμένος να μεταμορφωθώ σε ένα κομμάτι απο ΄΄ανθρώπινο υλικό΄΄...
 Αλλά εγώ δεν πιστεύω στη μοίρα.
 Ούτε καν στο πεπρωμένο,δεν πιστεύω!
 Όχι!Εγώ πιστεύω μονάχα στην ισχύ μου!
Και μόνο στο όνομα αυτής είναι που απάντησα με ένα υπεροπτικό και περιφρονητικό ΄΄ΟΧΙ΄΄-αριστοκρατικά αναρχικό-και έφυγα...
 Περπάτησα με απέραντη χαρά στους δρόμους του Πόνου.
Για σύντροφο είχα πάντα τον κίνδυνο,που αγάπησα σαν ένα μονάκριβο αδερφό.
Στα χείλη του είχε πάντα το ειρωνικό χαμόγελο των ανώτερων και δυνατών,ενώ στα γαλήνια μάτια τη γοητευτική οπτασία μιας ηρωικής τραγωδίας που καταλαβαίνουν μόνο οι αληθινοί εραστές της ελεύθερης ζωής.
 Ήμουν μόνος...Αλλά ήξερα πως ήταν κρυμμένη στη σκιά,μια θαρραλέα φάλαγγα
με τολμηρούς και συναφείς προς εμένα,που ζούσανε ζωή ίδια με τη δική μου!
 Αχ,πόση αγάπη αισθανόμουνα για εκείνη τν ανώνυμη ομάδα...
Τι πειράζει αν πολλοί απ'αυτούς λιώνουν στα βάθυ υγρών κελιών;
Αυτοί δεν λυγίζουν!
Αυτοί έζησαν,εμείς ζούμε στο περιθώριο της κοινωνίας σαν αληθινοί επαναστατες,σαν ασυμβίβαστοι Εικονοκλάστες, ή καλύτερα: δεν μας ενδιαφέρει πως θα τελειώσει αυτή η τραγωδία.
 Και σε αυτή τη χούφτα από συνειδητοποιημένους ΄΄μαύρους Διαμαρτυρόμενους΄΄,
ω αγαπητό Libertario, που σήμερα μέσα από τις στήλες σου -αφού έχω θερμά ευχαριστήσει ΕΣΕΝΑ και όλη την ομάδα των αναρχικών συντρόφων και φίλων σοσιαλιστών για τη μέγιστη αλληλεγγύη,ηθική και υλική,που επιδείξατε κατά τη διάρκεια της παράνομης περιπλάνησης μου και της ... νόμινης φυλάκισης μου- τους στέλνω τους πιο θερμούς και αδελφικούς χαιρετισμούς,λέγοντάς τους:
 Να είστε περήφανοι για τη δράση σας,γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!

   Γεια σας,ω αναρχικοί της πράξης!
   Γεια σας,ω αδέρφια!

[από το Libertario, ν.732, Λα Σπέτσια, 25 Σεπτεμβρίου 1919]

Ηθική του ύπνου ~ Πωλ Ελυάρ

Τα συρματοπλέγματα είναι απλωμένα τα δεσμά μου επιτελούν το έργο τους

Τα μαλλιά σου να λύνουν τον πιο βαθύ πόνο

Θα ψαλιδίσω τα ερέβη
Του δωματίου μου που στενεύει
Μα θα μπορούσα να διαλύσω το πάτωμα γύρω μου
Να ξαναβρώ τις λεπτομέρειες την κίνηση κάθε βήμα
Την κάτωχρη ή λαμπερή πηγή
Τον ποταμό την περηφάνεια
Την ανάλαφρη γέφυρα
Ένα ρεύμα τον ωκεανό
Τη υπερβολικά φωτεινή σάρκα
Την οθόνη του ουρανού που λάμπει
Τον καρπό την ανάσα την υγεία
Ενός σώματος που δε θα φθαρεί

Καθρέφτης η γαμήλια λίμνη

Καρδιά κι εμφάνιση κοινά

Τα βλέφαρά μου το μέτωπό μου πέπλα επιθυμίας

Φανερώνουν ακόμη την αθωότητά μου

Η χλωρίδα είναι πάνω στο λουλούδι

Είμαι πάνω στο νερό μπαίνω στο νερό

Τακτοποιώ τις έρημες όχθες

Θα έχω νέα σου

Αν μπω βαθιά στον ήλιο.

Χορεύοντας με τον θάνατο για 24 μέρες 03/12/2014 ~ Νίκος Ρωμανός

Κείμενο του Ν.Ρωμανού για την απόρριψη εκ νέου του αιτήματός του για τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας

 Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.
Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.
Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.
Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.

Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.
Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.
Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.
Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.
Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !

ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Το Κυρίαρχο Σκουλήκι ~ Edgar Allan Poe

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο
Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των Κόσμων...

Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινόρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρος πίσω

Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω Δυστυχία...

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί
Μ’ αυτό το Φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Από 'να πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ’ έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη Αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν’ η ψυχή...

Μα δέστε, μεσ’ στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει
Και σ’αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε...

Κι έσβησαν,έσβησαν με μιας όλα τα φώτα
Κι εμπρός απ’ όλες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σηκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται " Άνθρωπος "
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι...