Τι θα ‘κανα δίχως αυτό τον κόσμο δίχως πρόσωπο και δίχως απορίες... Όπου το Είναι διαρκεί μόνο για μια στιγμή κι όπου η κάθε μια στιγμή... Χύνει στη λήθη στο κενό το γεγονός ότι υπήρξα... Δίχως αυτό το κύμα όπου στο τέλος... Σώμα και σκιά μαζί καταποντίζονται... Τι θα ’κανα δίχως εκείνη τη σιωπή που ψιθυρίζοντας βγαίνει από τα έγκατα... Ασθμαίνοντας και οργισμένη ζητά αγάπη και βοήθεια... Δίχως τον ουρανό εκείνο που υψώνεται... Πάνω από τη σκόνη των ίδιων του των ναυαγίων... Τι θα ’κανα, θα έκανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα... Κοιτώντας από τον φεγγίτη μου μήπως δεν είμαι μόνος... Να περιπλανιέμαι ν’ αποστρέφομαι ετούτη τη ζωή... Μέσα σε ένα σύμπαν που σπαράζει... Μέσα σε όλες τις φωνές δίχως φωνή δική μου... Φωνές που εγκλωβίστηκαν μαζί μου...
Η σιωπή δεν είναι λευτεριά... Η σιωπή δεν είναι αιχμαλωσία... Η σιωπή δεν είναι δωρεά...
Η σιωπή δεν είναι ιδιοκτησία... Η σιωπή είναι ένα καναρίνι στο μικρόφωνο... Η σιωπή είναι ντελάλης από στάχτη... Κάθε ρυάκι της κραυγάζει πως μονάχα η σιγή μιλιέται... Κάθε στιγμή της χαστουκίζει τα ρολόγια... Καταρρέουν ελατήρια ο καιρός παξιμάδια και βίδες... Η σιωπή περιπαίζει τα αδιέξοδα... Η σιωπή δεν κατάγεται από την Κίνα...
Η σιωπή τη γλώσσα της φασκιώνει με συνταχτικό και κανόνες... Αναπαύεται στα ανώμαλα ρήματα ερωτεύεται επιρρήματα...
Στους ρήτορες οπού σείουν τα μπαλκόνια συσσωρεύεται... Πηγαίνει τις Κυριακάδες στην εκκλησία για να ψάλλει... Συχνά τηγανίζει πατάτες... Τα τύμπανα δικά της είναι...
Οι γενετήσιοι σπασμοί της αγάπης... Τα ουρλιάσματα των γυναικών στα μαιευτήρια... Όλα τα κλάματα δικά της είναι κι όλα τα ξεφαντώματα... Μα όμως τι όλεθρος... Η σιωπή δε βρίσκει πουθενά το όνομά της...
Ρε συ, νομίζω πως μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο επαναστάτης, είναι πώς μέσα στη διαδρομή του δεν θα χάσει την ανθρώπινη ουσία του, πώς θα διαφυλάξει την εσωτερική του πορεία, στην ολοκλήρωσή του ως άνθρωπο, στο πώς δηλαδή αυτός ο μοναχικός δρόμος δεν θα μπει μέσα του, δεν θα τον κατακτήσει, δεν θα τον μετατρέψει από στοχαστικό σε πιστό, από ευαίσθητο ρομαντικό σε γραφειοκράτη, από ανθρωπιστή σε εχθρό του ανθρώπου και της κοινωνίας, από επαναστάτη σε πολιτικό...
Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να σώσει την ανθρώπινη ουσία σου, γιατί όπως η επανάσταση δεν είναι μια πολιτική πράξη αλλά μια βαθιά κοινωνική παιδεία, μια πολύχρωμη ερωτική επικοινωνία με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πράγματα, έτσι κι ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι ένας πολιτικός άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος...
Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις...
Την ιερότερη εκδήλωση του ανθρώπου...
Τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον...
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας...
Εν πλήρη γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε... Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους...
Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις... Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια... Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας... Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια... Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά... Ν᾿ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε... Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε;
Ξέρω... Κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις... Ε ναι λοιπόν...
Κηρύγματα και ρητορείες...
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις... Να μην τις παίρνει ο άνεμος...
Άνθρωποι, ψυχές φτιαγμένες από γυαλί...
Στην πορεία των ζωών μας συναντάμε χτυπήματα...
Καθένας μας σπάει σε διαφορετικά σημεία και μας μένουν πληγές…
Άλλοι ζητάμε καταφύγιο σε γυάλινους κόσμους κι άλλοι πολεμάμε να προφυλάξουμε το δικό μας γυάλινο κέρας, εκείνο το μοναδικό χαρακτηριστικό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από όλους τους άλλους…
Μερικές φορές το χάνουμε και παραδιδόμαστε στην ισοπέδωση της ομοιομορφίας κι άλλες φορές το ακολουθούμε και χαράζουμε δικά μας μονοπάτια...
Γιατί ακόμα κι όταν συνήθως λάμπουμε στο φως των άλλων, ακόμα κι αν το γυαλί σπάει εύκολα, πολλοί από εμάς ζούμε με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να νικήσουμε ολόκληρο τον κόσμο με μόνο μας όπλο ένα μικρό κομμάτι εύθραυστο γυαλί...
Αυτή η αγάπη...
Tόσο βίαιη...
Tόσο εύθραυστη...
Tόσο τρυφερή...
Τόσο απεγνωσμένη...
Αυτή η αγάπη...
Όμορφη σαν τη μέρα...
Και άσχημη σαν τον καιρό...
Όταν ο καιρός είναι άσχημος...
Αυτή η αγάπη η τόσο αληθινή...
Αυτή η αγάπη η τόσο ωραία...
Η τόσο ευτυχισμένη...
Η τόσο χαρωπή...
Και η τόσο γελοία...
Που έτρεμε από φόβο σαν κάποιο παιδί μες στο σκοτάδι...
Και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της...
Σαν ένας γαλήνιος άντρας μες στην άγρια νύχτα...
Αυτή η αγάπη που τρόμαζε τους άλλους...
Που τους έκανε να ζηλεύουν...
Που τους έκανε να χλομιάζουν...
Αυτή η αγάπη η παραφυλαγμένη...
Γιατί την παραφυλάγαμε...
Η κυνηγημένη, η πληγωμένη, η ποδοπατημένη, η αποτελειωμένη, η απαρνημένη, η ξεχασμένη...
Γιατί την κυνηγήσαμε, την πληγώσαμε, την ποδοπατήσαμε, την αποτελειώσαμε, την απαρνηθήκαμε, την ξεχάσαμε...
Ολόκληρη αυτή η αγάπη...
Τόσο ζωντανή ακόμα...
Και τόσο ηλιόλουστη...
Είναι η δική σου...
Είναι η δική μου...
Αυτή που ήταν μια φορά...
Κάτι που μένει πάντα καινούρια...
Και που δεν έχει αλλάξει...
Τόσο αληθινή σαν ένα φυτό...
Τόσο τρεμουλιαστή σαν ένα πουλί...
Τόσο ζεστή και τόσο ζωντανή σαν το καλοκαίρι...
Εμείς μπορούμε...
Να φύγουμε και να ξανάρθουμε...
Μπορούμε να ξεχάσουμε...
Και μετά να αποκοιμηθούμε...
Να ξυπνήσουμε, να υποφέρουμε, να γεράσουμε...
Να αποκοιμηθούμε πάλι...
Να ονειρευτούμε το θάνατο...
Να ξυπνήσουμε, να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε...
Και να ξανανιώσουμε...
Η αγάπη μας στέκει εδώ...
Πεισματάρα σα γαϊδούρι...
Ζωντανή σαν τον πόθο...
Σκληρή σαν τη μνήμη...
Ανόητη σαν τις τύψεις...
Τρυφερή σαν την ανάμνηση...
Κρύα σαν το μάρμαρο...
Ωραία σαν τη μέρα...
Εύθραυστη σαν ένα παιδί...
Μας κοιτάζει χαμογελώντας...
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα...
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας...
Και φωνάζω...
Φωνάζω για σένα...
Φωνάζω για μένα...
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται...
Και που αγαπήθηκαν...
Ναι, της φωνάζω...
Για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους...
Που δε γνωρίζω...
Μείνε εδώ...
Εδώ που είσαι...
Εδώ που ήσουν άλλοτε...
Μείνε εδώ...
Μην κουνηθείς...
Μη φύγεις...
Εμείς που αγαπηθήκαμε...
Σε λησμονήσαμε...
Εσύ μη μας ξεχνάς...
Μονάχα εσένα είχαμε στον κόσμο...
Μη μας αφήσεις να γίνουμε παγεροί...
Πολύ πιο μακριά αδιάφορο πού...
Δος μας σημάδι ζωής...
Πολύ πιο αργά στη γωνιά ενός ξέφωτου...
Στο δάσος της μνήμης...
Πρόβαλε ξαφνικά...
Δος μας το χέρι...
Δος μας το χέρι σου...
Και σώσε μας...
