Εκεί κάτω είναι το νησί των τάφων, το σιωπηλό: εκεί είναι και οι τάφοι της νιότης μου.
Εκεί θέλω να πάω ένα αειθαλές στεφάνι της ζωής.
Παίρνοντας αυτήν την απόφαση μέσα στην καρδιά μου διέσχισα τη θάλασσα.
Ω εσείς πρόσωπα και απρόσμενες εμφανίσεις της νιότης μου!
Ω εσείς, ματιές της αγάπης όλες, θεϊκές στιγμές!
Πως μου πεθάνατε τόσο γρήγορα! Σας σκέφτομαι σήμερα όπως τους νεκρούς μου.
Από εσάς, νεκροί που περισσότερο αγαπώ, μου έρχεται ένα γλυκό άρωμα, που λύνει την καρδιά μου και τα δάκρυά μου.
Αληθινά, δονεί και λύνει την καρδιά του μοναχικού θαλασσινού.
Πάντα είμαι ο πιο πλούσιος και ο πιο αξιοζήλευτος - εγώ, ο πιο μοναχικός!
Γιατί σας είχα ακόμη και με έχετε ακόμη: πείτε μου, για ποιoν άλλον έπεσαν, εκτός από εμένα, τέτοια κόκκινα μήλα από το δέντρο;
Πάντα είμαι ο κληρονόμος και το επίγειο βασίλειο της αγάπης σας, ανθίζοντας, καθώς σας θυμάμαι, από πολύχρωμες άγριες αρετές, ω εσείς οι πιο αγαπημένοι μου!
Αχ, ήμασταν φτιαγμένοι για να μένουμε κοντά, ω άγνωστα και γλυκά θαύματα.
Και δεν ερχόσασταν σε μένα με διακαή επιθυμία μου σαν δειλά πουλιά - αλλά σαν να εμπιστευόσασταν αυτόν που σας εμπιστευόταν!
Ναι, φτιαγμένοι για την εμπιστοσύνη, σαν εμένα, και για τρυφερές αιωνιότητες: πρέπει εγώ τώρα να σας δώσω το όνομα που ταιριάζει στην απιστία σας, ω εσείς, θεϊκές ματιές και στιγμές: κανένα άλλο όνομα δεν έμαθα ακόμα.
Αληθινά, πολύ γρήγορα μου πεθάνατε, ω φευγαλέοι.
Ωστόσο, δε φύγατε από εμένα κι εγώ δεν έφυγα από εσάς: αθώοι είμαστε, κι εσείς κι εγώ, μέσα στην απιστία μας.
Για να σκοτώσουν εμένα, στραγγάλισαν εσάς, εσάς ωδικά πτηνά των ελπίδων μου!
Ναι, εναντίον σας, πιο αγαπημένοι μου, έριχνε πάντα βέλη η κακία - για να χτυπήσει την καρδιά μου!
Και τη χτύπησε! Πάντα ήσασταν το πιο αγαπημένο πράγμα για μένα, αυτό που είχα στην κατοχή μου, αυτό που με είχε στην κατοχή του: για αυτό έπρεπε να πεθάνετε νέοι πάρα πολύ νωρίς!
Έριξαν βέλη πάνω στο πιο τρωτό πράγμα που κατείχα: σ' εσάς, που το δέρμα σας μοιάζει με χνούδι, και περισσότερο με χαμόγελο, που πεθαίνει με μια ματιά!
Τούτη τη λέξη όμως θέλω να πω στους εχθρούς μου: τι είναι οποιαδήποτε ανθρωποκτονία μπροστά σε αυτό που μου κάνατε!
Αυτό που μου κάνατε είναι το χειρότερο από κάθε ανθρωποκτονία.
Μου πήρατε το ανεπίστρεπτο: - αυτό σας λέω, εχθροί μου!
Σκοτώσατε τις οπτασίες και τα πιο αγαπημένα θαύματα της νιότης μου!
Μου πήρατε τους συμπαίκτες μου, τα μακάρια πνεύματα!
Στη μνήμη τους αποθέτω αυτό το στεφάνι και αυτήν την κατάρα.
Αυτήν την κατάρα ξεστομίζω εναντίον σας εχθροί μου!
Δεν κάνατε μήπως σύντομη την αιωνιότητά μου, σαν τον ήχο που σβήνει μέσα στην κρύα νύχτα! Μου ήρθε μόνον σαν ματιά από θεϊκά μάτια - σαν στιγμή!
Έτσι μίλησε μια μέρα η καθαρότητα μου - την κατάλληλη ώρα: "θεϊκά πρέπει να είναι για μένα αυτά τα όντα".
Τότε πέσατε πάνω μου, βρόμικα φαντάσματα.
Αχ, πού πέταξε άραγε εκείνη η κατάλληλη ώρα!
"Όλες οι μέρες πρέπει να είναι για μένα άγιες" - έτσι είπε μια μέρα η σοφία της νιότης μου: αληθινά, ήταν λόγια μιας χαρούμενης σοφίας!
Τότε όμως, εσείς εχθροί μου, μου κλέψατε τις νύχτες μου και τις πουλούσατε στο άυπνο μαρτύριο: αχ, πού πέταξε άραγε εκείνη η χαρούμενη σοφία;
Κάποτε λαχταρούσα να δω καλούς οιωνούς απ' τα πουλιά: και φέρατε τότε πάνω από το δρόμο μου μια τερατώδη σιχαμένη κουκουβάγια.
Αχ, πού πέταξε η τρυφερή λαχτάρα μου;
Κάποτε υποσχέθηκα να απαρνηθώ κάθε αηδία: τότε μετατρέψατε τους γείτονες και τους πλησίον μου σε αποστήματα.
Αχ, πού πέταξε τότε η πιο ευγενής υπόσχεσή μου;
Σαν τυφλός ακολουθούσα κάποτε μακάριους δρόμους: τότε πετάξατε ακαθαρσία πάνω στο δρόμο του τυφλού: και τώρα του προκαλεί αηδία το παλιό μονοπάτι του τυφλού.
Και όταν έκανα αυτό που ήταν το πιο δύσκολο για μένα και γιόρταζα τις νίκες που είχα πετύχει πάνω στον εαυτό μου: τότε κάνατε εκείνους που μ' αγαπούσαν να φωνάξουν ότι τους έκανα το μεγαλύτερο κακό.
Αληθινά, αυτό κάνατε πάντα: μου πικραίνατε το καλύτερο μου μέλι και χαλούσατε το μόχθο των καλύτερων μελισσών μου.
Στην αγαθοεργία μου στέλνατε πάντα τους πιο αναιδής ζητιάνους.
Γύρω από τον οίκτο μου βάζατε πάντα να σπρώχνονται οι πιο αθεράπευτοι ξεδιάντροποι. Έτσι πληγώσατε τις αρετές μου μέσα στην πίστη τους.
Κι όταν προσέφερα θυσία ό,τι πιο ιερό είχα: η "ευσέβεια" σας έσπευδε τότε να προσφέρει τις πιο παχιές προσφορές της: έτσι που ό,τι πιο ιερό είχα πνιγόταν μέσα στον καπνό του λίπου σας.
Και κάποτε θέλησα να χορέψω, όπως δε χόρεψα ποτέ: θέλησα να χορέψω πάνω απ' όλους τους ουρανούς. Τότε μεταπείσατε τον πιο αγαπημένο μου τραγουδιστή.
Και να που τραγουδούσε με θλιβερό, ζοφερό τόπο.
Αχ, σάλπισε μέσα στ' αφτιά μου σαν δυσοίωνο κόρνο!
Φονικέ τραγουδιστή, όργανο της κακίας, αθωότατε!
Ήμουν έτοιμος για τον καλύτερο χορό: κι εσύ σκότωσες με τους ήχους σου την έκστασή μου!
Μόνο με το χορό ξέρω να πω την παραβολή των ύψιστων πραγμάτων: - και τώρα έμεινε η ύψιστη παραβολή μου ανείπωτη στα μέλη μου!
Η ύψιστη ελπίδα μου έμεινε ανείπωτη και αλύτρωτη!
Και πέθαναν όλες οι οπτασίες και οι παρηγοριές της νιότης μου!
Πώς το άντεξα; Πώς άντεξα και ξεπέρασα τέτοιες πληγές; Πώς αναστήθηκε η ψυχή μου από τέτοιους τάφους;
Ναι, υπάρχει μέσα μου κάτι άτρωτο, που τίποτε δεν μπορεί να το θάψει, κάτι που ανατινάζει βράχους: αυτό είναι η θέλησή μου!
Σιωπηλή και αναλλοίωτη βαδίζει μέσα στα χρόνια.
Θέλει να βαδίζει με το βήμα της, πάνω στα πόδια μου, η γριά μου η θέληση.
Το πνεύμα της είναι σκληρόκαρδο και άτρωτο.
Άτρωτος είμαι μόνο στη φτέρνα μου.
Κι εσύ ζεις πάντα και μένεις όμοια του εαυτού σου, εσύ η πιο υπομονετική!
Πάντα καταφέρνεις να βρίσκεις δρόμο ανάμεσα στους τάφους!
Ζει ακόμη μέσα σου το αλύτρωτο της νιότης μου.
Και σαν ζωή και νιότη κάθεσαι εδώ ελπίζοντας πάνω στα κίτρινα χαλάσματα των τάφων.
Ναι, είσαι ακόμη για μένα ο χαλαστής όλων των τάφων: χαίρε, θέλησή μου!
Και μόνον εκεί όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχουν αναστάσεις.
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου