Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Ξάστερα μεσάνυχτα ~ Ουώλτ Ουίτμαν



 
Τούτη είναι η ώρα σου, ω Ψυχή,
Η ελεύθερη πτήση σου στο ανείπωτο,
Μακριά από βιβλία, μακριά από την τέχνη,
η μέρα σβήνει, το μάθημα τελειώνει.
Κι εσύ γεμάτη προβάλλεις, σιωπηλή
ατενίζεις και στοχάζεσαι ό,τι πιο πολύ αγαπάς:
Τη νύχτα, τον ύπνο, τον θάνατο και τα αστέρια.



Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Φυλακές ~ Biófilo Panclasta


(Απάντηση του Biófilo Panclasta στον B. Rosales de la Rosa)

Η συμπάθεια που τόσο όμορφα εκφράσατε, ήρθε για να παρηγορήσει το πνεύμα μου μέσα σ’ αυτήν την λυπητερή μοναξιά του φυλακισμένου.

Δεν ήταν, όμως, η μοναξιά των πραγμάτων που τον βύθισαν σε διαρκείς και νοσταλγικούς στοχασμούς.

Ήταν η μοναξιά της σκέψης.

Το να θεωρείς τον εαυτό σου υπερασπιστή, χωρίς να υπάρχει κάποιος να υπερασπιστείς.

Έναν απελευθερωτή που δεν απελευθέρωσε κανέναν.

Έναν άνθρωπο εγκάρδιο, ανάμεσα σε άκαρδα όντα.

Το να νιώθεις μόνος, σημαίνει να νιώθεις άχρηστος.

Έτσι, λοιπόν, το γράμμα σου με υπερβαίνει με έναν πολύ ανώτερο τρόπο, αυτόν της αδελφικής παρηγοριάς που μοιράζεται συνήθως σε περιόδους κακοτυχίας.

Τα δεινά μου έχουν μια δόση μεγαλείου.

Δεν είμαι εγώ που υποφέρω· είναι η ζώσα και δυστυχισμένη ανθρωπότητα που ζωγραφίζει πάνω στο συνετό καμβά της ψυχής μου όλα τα δεινά της δικής της ακατάληπτης δυστυχίας.

Δεν είμαι μόνος μου σ’αυτή τη φυλακή.

Αν φοβάμαι, είναι γιατί ξέρουν πως τα λόγια μου, όπως τα θαυματουργά φάρμακα ενός γιατρού της ψυχής, μπορούν να απομακρύνουν από τα μάτια των προκατειλημμένων το πέπλο που τα καλύπτει και που τους κρατάει στη γη των «σκοτεινών βαρβάρων».

Η καταδίκη βρίσκεται στο φόβο.

Κι εγώ που δε μπορώ να διδάξω και να κηρύξω τίποτα, φοβάμαι όπως η «πυγολαμπίδα που πετάει μακριά απ’το φως, φέροντας το φως, φωτίζω τις ίδιες σκιές τις οποίες αναζητώ».

Για’μένα, η φυλακή δε μπορεί να υπάρξει.

Όπως κάθε τυραννία, βρίσκεται μόνο μέσα στην καρδιά των σκλάβων.

Θεωρώ τους φύλακές μου όντα προϊστορικά. Και τους περιφρονώ.

Είναι υπερβολικά άνθρωποι!

Δεν είμαι συνηθισμένος να κάνω την αιλουροειδή τρέλα λογική και αφήνω την απόδειξή της στην αυτοκρατορία της δύναμης· η δύναμη είναι η λογική των θηρίων.

Ως τέτοιο, ακόμα και πίσω από τους τοίχους πιστεύω σ’εμένα και είμαι λεύτερος.

Λεύτερος, λεύτερος όπως η σκέψη μου, ούτε απεριόριστη, ούτε αμέθεκτη.

Και όσο αυτή η σκέψη είναι η γλώσσα της ψυχής μας, στέλνω από δω, σ’εσάς, σ’εκείνο το μέρος, όλο το φυσικό πλούτο του προκλημένου συναισθήματός μου, σαν αφιέρωση αμοιβαιότητας στο βωμό της αγάπης, που ο θεός της Αρμονίας ανεγέρθηκε.

Αγωνιζόμαστε, αλλά αγωνιζόμαστε όπως ο Προμηθέας, να είμαστε το ξεκίνημα…

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο θάνατο, αυτόν το Χριστιανισμό της ζωής.

Αφήστε μας να ζήσουμε.

Για τη ζωή και μαζί μ’αυτήν.

Για την τέχνη και την ελευθερία.

Είναι ένα μονοπάτι.

Αφήστε μας να ζήσουμε για’μας.

Κι αφήστε μας να ενωθούμε, ναι, αφήστε μας να ενωθούμε ενάντια σε καθετί αδύναμο, καθετί μικρό, καθετί φριχτό.

Το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να νικιέσαι.

Αφήστε μας να είμαστε εραστές της ζωής.

Αφήστε μας να είμαστε δυνατοί. Σαν το κρύσταλλο. Φως και σκληρότητα, σκληρότητα και φως.

Και ας μάθουν κι οι άλλοι.

Χωρίς εμάς να διδάσκουμε. Το να είσαι δάσκαλος, σημαίνει να είσαι τύραννος. Ν’αφήνεις τη σκέψη απ’έξω, όπως το κρέας.

Να μην έχουμε καθήκοντα. Αφήστε τα αυτά για τους ηθικιστές.

Εμείς, μόνοι μας, ανάμεσα σ’αυτούς που πορεύονται μόνοι, αφήστε τον κάθε έναν από μας να τραβήξει το δρόμο του· ο ίδιος· κάνοντας τη ζωή εντονότερη, αυξάνοντας την απόλαυση, νιώθοντας την ύπαρξη…

Ζώντας.

Για τον άνθρωπο δεν είναι η γέννηση αλλά η ζωή.

Και η ζωή δεν είναι δεινό.

Γιατί η ζωή είναι όμορφη!

Μπορεί να είναι όμορφη!

Αφήστε μας να την κάνουμε όμορφη!

Να είμαστε εραστές της ζωής!

Αφήστε μας να είμαστε τέτοιοι!

Χαιρετισμούς!

Biófilo Panclasta.

Αστυνομικό Τμήμα Barranquilla, 19 Απριλίου, 1910.
  
Μετάφραση: Κύκλος Ατομικιστών Αναρχικών

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Πανερωτισμός ~ Ο χορός της ζωής ~ Feral Faun




 Το χάος είναι ένας χορός, ένας ρευστός χορός της ζωής, κι ο χορός αυτός είναι ερωτικός. 
Ο πολιτισμός μισεί το χάος κι επομένως μισεί επίσης τον Έρωτα. Ακόμα και σε καιρούς υποτιθέμενης σεξουαλικής ελευθερίας, ο πολιτισμός καταπιέζει το ερωτικό. Διδάσκει ότι οι οργασμοί είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε λίγα μόνο μικρά σημεία των κορμιών μας, και μόνο μέσω του σωστού χειρισμού των σημείων αυτών. Συμπιέζει τον Έρωτα μέσα στην πανοπλία του Άρη, μετατρέποντας το σεξ σε μια ανταγωνιστική δουλειά με επίκεντρο το κατόρθωμα, αντί για ένα χαρούμενο κι αθώο παιχνίδι.

 Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι εν μέσω τέτοιας καταπίεσης, ο Έρωτας αρνείται να αποδεχτεί αυτήν τη μούχλα. Η χαρούμενη χορευτική μορφή του, διαπερνά εδώ κι εκεί την πανοπλία του Άρη. Όσο τυφλωμένοι κι αν είμαστε από την πολιτισμένη μας ύπαρξη, ο χορός της ζωής συνεχίζει να στάζει λίγο λίγο μέσα στην αντίληψή μας. Κοιτάζουμε ένα ηλιβασίλεμα, στεκόμαστε στο μέσο του δάσους, σκαρφαλώνουμε σε ένα βουνό, ακούμε το τραγούδι ενός πουλιού, περπατάμε ξυπόλητοι σε μια παραλία, κι αρχίζουμε να νιώθουμε κάποιο ενθουσιασμό, μια αίσθηση δέους και χαράς. Είναι η αρχή ενός οργασμού για ολόκληρο το κορμί, που δεν περιορίζεται στις από τον πολιτισμό αποκαλούμενες ερωτογενείς ζώνες, ο πολιτισμός ποτέ δεν αφήνει το συναίσθημα να ολοκληρωθεί. Αλλιώς, θα είχαμε συνειδητοποιήσει πως κάθε τί που δεν έιναι παράγωγο του πολιτισμού είναι ζωντανό και χαρούμενα ερωτικό.

  Όμως, λίγοι από εμάς σιγά σιγά ξυπνάμε από την αναισθησία του πολιτισμού. Κατανοούμε ότι κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε ποτάμι, κάθε ζώο, κάθε πλάσμα στο σύμπαν δεν είναι απλά εξίσου ζωντανό, αλλά προς το παρόν είναι πιο ζωντανό από εμάς τα πολτισμένα όντα. Η γνώση αυτή δεν είναι απλά διανουμενίστικη. Δεν μπορεί, γιατί ο πολιτισμός θα την μετατρέψει σε άλλη μια ακαδημαϊκή θεωρία. Το νιώθουμε. Έχουμε ακούσει τα τραγούδια αγάπης των ποταμιών και των βουνών κι έχουμε δει τον χορό των δέντρων. Δεν θέλουμε πλέον να τα χρησιμοιούμε σα νεκρά αντικείμενα, αφού είναι ολοζώντανα. Θέλουμε να είμαστε οι εραστές τους, να πάρουμε μέρος στον όμορφο ερωτικό χορό τους. Μας φοβίζει. Ο χορός θανάτου του πολιτισμού παγώνει κάθε κύτταρο,  κάθε μυ μας. Ξέρουμε ότι θα είμαστε αδέξιοι χορευτές και άγαρμποι εραστές. 


 Θα είμαστε τρελοί.Στην τρέλα μας όμως είναι που βρίσκεται η ελευθερία μας. Αν μπορούμε να είμαστε τρελοί, έχουμε ξεκινήσει να σπάμε τις αλυσίδες του πολιτισμού, έχουμε ξεκινήσει να χάνουμε  την ανάγκη μας για κατορθώματα. Χωρίς μια τέτοια ανάγκη, έχουμε χρόνο να μάθουμε το χορό της ζωής˙ έχουμε χρόνο να γίνουμε εραστές των δέντρων και των βράχων και των ποταμιών. Ή, με μεγαλύτερη ακρίβεια,  ο χρόνος σταματά να υπάρχει για εμάς˙ ο χορός γίνεται οι ζωές μας καθώς μαθαίνουμε να αγαπάμε κάθε τί που ζει. Κι εκτός αν μάθουμε να χορεύουμε το χορό της ζωής, κάθε αντίστασή μας στον πολιτισμό θα είναι μάταιη. Από τη στιγμή που ακόμη θα κυβερνά μέσα μας, εμείς απλά θα τον αναπαράγουμε.

  Ας χορέψουμε λοιπόν το χορό της ζωής. Ας χορέψουμε αδέξια χωρίς ντροπή, γιατί ποιός από εμάς τους πολιτισμένους δεν είναι αδέξιος; Ας κάνουμε έρωτα στα ποτάμια, τα δέντρα, τα βουνά, με τα μάτια, τα δάχτυλα, τα χέρια, τα αυτιά μας. Ας έχουμε κάθε σημείο των κορμιών μας αφυπνισμένο στην ερωτική έκσταση του χορού της ζωής. Θα πετάξουμε. Θα χορέψουμε. Θα γιατρευτούμε. Θα μάθουμε  ότι αυτά που  φανταζόμαστε είναι δυνατά. Ότι αποτελούν μέρος του ερωτικού χορού που μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο που επιθυμούμε.


Πηγή & μετάφραση https://a-politiko.espivblogs.net

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

Γέρο Ωκεανέ ~ Isidore Lucien Ducasse (Lautreamont)


Γέρο ωκεανέ, ω μεγάλε εργένη, όταν περιοδεύεις την πομπώδη μοναξιά των ψυχρών σου βασιλείων, σωστά περηφανεύεσαι για τη μεγαλοπρέπειά σου την έμφυτη και για τους αληθινούς επαίνους που με βιασύνη θέλω να σου κάνω. Ταλαντευόμενος με ηδονή από τα μαλακά απονέρια του αργοπορημένου μεγαλείου σου που είναι το πιο επιβλητικό από τα προτερήματα που σου χάρισε ο δημιουργός, ξετυλίγεις, στη μέση ενός σκοτεινού μυστηρίου, πάνω σε ολόκληρη τη θεσπέσια επιφάνειά σου τα ασύγκριτά σου κύματα, ήσυχος κι όλο σιγουριά για τη παντοτινή σου δύναμη. Αυτά παράλληλα πηγαίνουν, λίγη η απόσταση που τα χωρίζει κι όταν το ένα γίνεται μικρό πάει το άλλο και το συναντά για να το μεγαλώσει, τα συντροφεύει ο θόρυβος ο μελαγχολικός του αφρού που λιώνει και όλα είναι αφρός αυτό μας λένε.
Έτσι, κι οι υπάρξεις οι ανθρώπινες, αυτά τα κύματα τα ζωντανά, η μια μετά την άλλη, με τρόπο μονότονο πεθαίνουν, αλλά χωρίς να κάνουν οι αφροί τους θόρυβο.
Με εμπιστοσύνη το αποδημητικό πουλί πάνω τους ξεκουράζεται κι εγκαταλείπεται στις δικές τους τις κινήσεις που όλο περηφάνια του κάνουν το χατίρι μέχρι που τα κόκαλά του κι οι φτερούγες του να ξαναβρούν τη δύναμη την απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι στον αέρα. Και η ανθρώπινη μεγαλοπρέπεια θα το ’θελα να είναι η ενσάρκωση της αντανάκλασής σου. Γυρεύω πολλά, κι αυτή η ειλικρινής ευχή είναι δοξαστική για σένα. Το ηθικό σου μεγαλείο, εικόνα του απέραντου, είναι τεράστιο όπως οι διαλογισμοί του φιλοσόφου, όπως ο έρωτας της γυναίκας, όπως η θεία ομορφιά του πουλιού, όπως οι σκέψεις του ποιητή. Είσαι πιο ωραίος κι απ’ τη νύχτα.
Απάντησέ μου, ωκεανέ, θέλεις να γίνεις αδερφός μου;
Κινήσου ορμητικά λοιπόν… πιο πολύ… ακόμα πιο πολύ, αν θες με την εκδίκηση του Θεού σύγκριση να σου κάνω μάκρυνε τα γαμψά σου μαύρα νύχια και ένα δρόμο πάνω στο ίδιο σου το στήθος να χαράξεις…έτσι, σωστά. Ξετύλιξε τα τρομερά σου κύματα, φριχτέ ωκεανέ, μονάχα εγώ σε έχω καταλάβει και μπρος στα γόνατά σου πέφτω και προσκυνώ. Το μεγαλείο που έχει ο άνθρωπος του είναι δανεικό`ποτέ δε θα μου το επιβάλλει: αλλά εσύ, ναι.
Aχ! όταν προχωράς με ψηλά το τρομερό κεφάλι σου, τριγυρισμένος από την ακολουθία των ύπουλων νερών, άγριος και μυστηριώδης, κυλώντας τα κύματα το ένα πάνω στ’ άλλο κι αυτό που είσαι εσύ πολύ καλά το ξέρεις, αυτή την ώρα μέσα από τα βαθιά σου στήθια σου ξεφεύγει το μούγκρισμα το ασταμάτητο, λες κι οι μεγάλες τύψεις σε έχουν ταπεινώσει και οι άνθρωποι τόσο πολύ φοβούνται, ακόμα κι όταν σε ατενίζουν, με ασφάλεια, τρέμοντας πάνω στην ακτή, και τότε το βλέπω πως εγώ δεν έχω το εξαίρετο δικαίωμα, να λέγομαι όμοιος με σένα.
Να γι’ αυτό το λόγο μπρος στην ανωτερότητά σου, θα ’δινα όλο τον έρωτά μου και για την ομορφιά κανείς δεν ξέρει οι φιλοδοξίες μου τι ποσότητα έρωτα περιέχουν, εάν δε μ’ έκανες με πόνο να σκέφτομαι τους συνανθρώπους μου, που μαζί με σένα σχηματίζουν την πιο ειρωνική αντίθεση, την πιο αστεία εναντίωση που είδαμε μέσα στα χρόνια της δημιουργίας: δεν μπορώ πια να σε αγαπώ, για σένα έχω απέχθεια. Γιατί σε σένα να ξαναγυρίζω, για χιλιοστή φορά, στα χέρια σου τα φιλικά, που ανοιγοκλείνουν, για να χαϊδέψουν το μέτωπό μου το καυτό, που βλέπει τον πυρετό να χάνεται μόλις το ακουμπήσουν! 
Το πεπρωμένο σου το μυστικό δεν το γνωρίζω ότι σε αφορά με ενδιαφέρει. Πες μου λοιπόν είσαι του πρίγκιπα των σκοταδιών η διαμονή…
Πες το μου… πες το σε μένα, ωκεανέ σε μένα μόνο, για να μη λυπούνται αυτοί που γνώρισαν μόνο τις ψευδαισθήσεις, αν η αναπνοή του Σατανά φτιάχνει τις τρικυμίες που τα νερά σου τα αρμυρά μέχρι ψηλά στα σύννεφα σηκώνουν. Πρέπει να μου το πεις, και θα γεμίσω με χαρά όταν θα μάθω πόσο κοντά στον άνθρωπο είναι η κόλαση. Θέλω αυτή να είναι η τελευταία στροφή της ικεσίας μου. Γι’ αυτό το λόγο, γι’ ακόμα μια φορά, θέλω να σε χαιρετήσω και θα σου πω αντίο!
Γέρο ωκεανέ, με τα κρυσταλλένια κύματα…
Τα μάτια μου άφθονα δάκρυα γεμίζουν, δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω γιατί αισθάνομαι πως ήρθε η στιγμή που θα γυρίσω πίσω στους ανθρώπους, με την εμφάνισή τους τη θηριώδη αλλά… κουράγιο!
Ας κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια και με το αίσθημα του καθήκοντος τον προορισμό μας πάνω σε αυτή τη γη να τον ολοκληρώσουμε.
Σε χαιρετώ! Γέρο Ωκεανέ!