Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Πολύγλωσση αφίσα αλληλεγγύης για την Tamara Sol Farías Vergara


Η Περιφραστική Πέτρα ~ Κική Δημουλά



Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα ~ Κική Δημουλά


Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Θέλω να κοιμηθώ πλάι πλάι μαζί σου ~ Joyce Mansour




Θέλω να κοιμηθώ πλάι πλάι μαζί σου
Μαλλιά μπερδεμένα
Αιδοία γαντζωμένα
Με το στόμα σου για προσκεφάλι

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου ράχη ράχη
Δίχως να μας χωρίζει ανάσα
Δίχως λέξεις να μας περισπούνε
Δίχως μάτια να μας διαψεύδουν
Δίχως ρούχα.

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου στήθος στήθος
Συσπασμένη και ιδρωμένη
Λαμπυρίζοντας με χίλια σύγκρυα
Απ’ την αδράνεια φαγωμένη
Της έκστασης τρελή
Πάνω στον ίσκιο σου νά ‘χω ξεμείνει
Καταχτυπημένη από τη γλώσσα σου

Για να πεθάνω ανάμεσα στα δόντια του λαγού
Τα σάπια
Ευτυχισμένη.

 Μετάφραση: Έκτωρ Κακναβάτος



Δεν σ'αγαπώ ~ Pablo Neruda



Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν
 σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Κατερίνα Γώγου ~ Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
Κι αμέτρητες φορές, αγκαλιά απ’ τη μέση
Μετρήσαμε τ’ αμέτρητα τ’ άστρα
Και 'κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
Τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
Για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
Τα πλοία που δεν άραξαν
Κι είναι επειδή μια και κάτω
Κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
Και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
Γεμάτα παράπονο -παιδιακίσα πράγματα-
Τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
Για να μας χαϊδέψει
Κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω 
Σα να μη φάμε ξύλο

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
Πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ, πολύ
Πώς θα μ’αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί...

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Φασματικές Στάσεις (Απόσπασμα) ~ Andre Breton

Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δυο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέσα μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ’ αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ' αρώματα...

Το πιο παράδοξο απ' όλα τα πλάσματα ~ Ναζίμ Χικμέτ

Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου
Σαν το σκορπιό
Μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου
Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου
Σαν το σπουργίτι
Μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του
Σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου
Σαν το στρείδι
Το σφαλισμένο και ήσυχο
Τι τρομερός που είσαι αδερφέ μου
Σα στόμιο σβησμένου ηφαιστείου
Κι ένας δεν είσαι, αλίμονο
Δεν είσαι πέντε
Δεν είσαι μήτε και μιλιούνια
Σαν πρόβατο είσαι ω αδερφέ μου
Όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος
Όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας
Βιάζεσαι να χωθείς μες στο κοπάδι
Και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο
Τρέχοντας, κι από πάνω με καμάρι
Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου
Πιότερο ακόμα κι απ’ το ψάρι
Που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς να τη γνωρίζει
Κι αν είναι εδώ στη γη τόση μιζέρια
Είναι από σένανε αδερφέ μου
Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κι έτσι τσακισμένοι
Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι
Και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας
Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; όχι
Όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο...
1948, Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Μάζα ~ Σέζαρ Βαγιέχο

Προκάτ τρελό σενάριο και σκηνικά "στημένα"
Μας όρισαν τα ερπετά που ζουν στα παρασκήνια
Κι εμείς, "χωρίς να θέλουμε" παίζουμε τη ζωή "μας"
Ζωή απ’ τα καλούπια τους κι απ’ την υποταγή μας.

Ξεκινάμε ανθρώποι…
Και μετά, στα σχολειά, σπουδαστήρια πετάγματος, τάχα
Τα φτερά μας 'ξαλείφουνε δόλια
Κι η ζωή μας πορεία σε σχοινί τεντωμένο…
Κι από κάτω ένας βόθρος ανοιχτή αγκαλιά.

Τελικά, με κομμένα φτερά και το πέταγμα χίμαιρα
Καταντάμε κάτθρωποι
Σικέ μιας Μοίρας έρμαια…
Καταραμένο κλήρο μας δώσαν σκάρτη μοιρασιά
Της Γης οι Μοιροπλάστες
Κι εμείς, σαν τον δεχτήκαμε, φτιάχνουμε την ψυχή "μας"
Ψυχή απ’ τα κουρέλια τους
Κι απ’ την ψευδαίσθησή μας...

Είσαι η γη και ο θάνατος ~ Cesare Pavese

 
Είσαι η γη και ο θάνατος
Η εποχή σου είναι το σκοτάδι και η σιωπή
Δεν ζει τίποτε που να είναι πιο μακριά από το γλυκοχάραμα όσο εσύ
Όταν φαίνεται πως ξυπνάς είσαι μονάχα πόνος
Tον έχεις στα μάτια και στο αίμα
Αλλά εσύ δεν αισθάνεσαι
Ζεις
Όπως ζει μια πέτρα
Όπως το σκληρό χώμα
Και σε ντύνουνε όνειρα, κινήσεις, αναφιλητά
Που εσύ αγνοείς
Ο πόνος
Όπως το νερό μιας λίμνης
Τρέμει και σε κυκλώνει
Είναι κύκλοι στο νερό
Εσύ τους αφήνεις να διαλυθούν
Είσαι η γη και ο θάνατος...

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Νίκος Καζαντζάκης

Μην εξαρτάσαι από κανέναν κι από τίποτα.
Από εμπειρία ή ανάμνηση.
Η εξάρτηση από το παρελθόν όσο ευχάριστη κι αν είναι το μόνο που κάνει είναι να κομματιάζει το παρόν...

Δικαίωμα ~ Τίτος Πατρίκιος

Νομίζω πως όσα έχω περάσει
Μου ’διναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ.
Θα ’ταν λίγη ξεκούραση επιτέλους
Λίγη ανεύθυνη ελευθερία που ποτέ δεν γνώρισα.
Κι αληθινά θα τρελαινόμουν, αν δεν αποτελούσε
Κι αυτό μια κάποια παραχώρηση...